Κακοποιηση - Απόγνωση

Μπήκα σ'αυτό το φόρουμ αναζητώντας ψυχολογική βοήθεια στο Ιντερνετ για θέματα που αφορουν την διαπαιδαγώγηση των δύο μου αγοριών 3 και 4 ετών αυτή τη στιγμή. Βλέποντας εδώ διαπιστωσα ότι το φόρουμ ασχολείται και με πιό σοβαρά ζητήματα πέραν των τυπικών συμβουλών και έτσι πήρα το θάρρος να εγγραφώ για να αναπτύξω το πρόβλημα μου και να το θέσω υπ'όψη σας.

Είμαι λίγο παραπάνω από 40 ετών. Πάσχω εκ γεννετής από μεγάλου βαθμού νευροαισθητήριο βαρηκοία. Όμως από μωρό κατέβαλα πάντα μεγάλη προσπάθεια με αποτέλεσμα να φαίνομαι φυσιολογικός καθώς παρακολουθούσα τους πάντες στο στόμα. Είμαι, αυτο που λένε, άτομο με ειδικές ανάγκες, όμως ευτυχώς η αναπηρία μου δεν είναι τόση που να υπερβαίνει το 67% αναπηρία που χρειάζεται για να παίρνει κάποιος επίδομα. Δεν έχω τουτέστιν καμία οικονομική κάλυψη της αναπηρίας μου. Ζώ, επ'ίσοις όρους στον κοσμο των φυσιολογικών.

Βεβαια, πέραν της βαρηκοίας είχα εκ γεννετής και ενα ακομη πρόβλημα. Η ασαφής κληρονομικότητα. Η μητέρα μου δυστυχώς δια μέσου εμου, το μοναδικό αγόρι στην οικογένεια, έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι στον πλούσιο πατέρα μου, τον οποίο είχε πάρει μόνο για τα χρήματα του όντας εκείνη φτωχειά. Φυσικά ο πατέρας μου αυτό, ότι ποτέ δεν τον αγάπησε, το έμαθε μόνο όταν τον άφησε, έξι μήνες ύστερα που καταστράφηκε οικονομικά. Όταν του ζήτησε διαζύγιο.

Αυτό το αναφέρω για να γίνει περιληπτικά κατανοητό, χωρίς να αναφέρω την ιστορία της ζωής μου, ότι ποτέ δεν υπήρχε καμία βοήθεια από τον συγγενικο μου κύκλο, ούτε φυσικά υπάρχει τώρα.

Από είκοσι χρονών είμαι στο δρόμο. Αφού πέτυχα στο πανεπιστήμιο, φυσικά χωρίς καμία υποστήριξη η οικογένειά μου έκανε ότι ήταν δυνατόν για να μήν προχωρήσω. Ήμουν απειλή για κείνους. Όπως είχα αποδειχθεί διάνοια των φυσικών επιστημών στις εισαγωγικές, το μέλλον προδιαγραφόνταν λαμπρό και, το κυριότερο, δίάσημο. Αυτό το τελευταίο, ήταν που ώθησε τα πράγματα εναντίον μου.Δεν έπρεπε να πετύχω, δεν έπρεπε να αποκτήσω κοινωνική φωνή. Γιατί τότε, όλα όσα είχαν προηγηθεί, που θα εξέθεταν έναν ολόκληρο κύκλο ατόμων, με πρωταγωνιστή τη μητέρα μου, θα αποκαλύπτονταν.

Ετσι αντί το πανεπιστήμιο, από τα είκοσι μου χρόνια βρέθηκα στο δρόμο, κυριολεκτικά διωγμένος από το πατρικό μου σπίτι με διάφορες εύσχημες δικαιολογίες. Ότι μεγάλωσα πιά, ότι δεν υπαρχει δωμάτιο, (γιατί είχαν δωθεί από ένα στις δύο μου αδερφές) ότι δεν υπάρχουν χρήματα, εν όσω ο πατέρας μου είχε πιάσει μία καταπληκτική εργασία μετά την καταστροφή, στην Σαουδική Αραβία και έβγαζε πάρα πολλά χρήματα, που άλλωστε αρκούσαν ώστε, η μητέρα μου να κάνει μία συγκέντρωση περίπου κάθε βράδυ με ποτά και φαγητά, σε διάφορους πλούσιους φιλοδοξόντας ότι κάποιοι από αυτούς ίσως παντρευόντουσαν τις αδερφές μου. Ενα τελευταίο που πρέπει να πώ είναι ότι η μόνη διέξοδος για να παραμείνω στο σπίτι και να συνεχίσω κατα συνέπέια τις σπουδές μου ήταν να κοιμάμαι με την μητέρα μου, στο δωμάτιο της, εν όσω η μητέρα μου εκδήλωνε φανερά διάφορα συμπτώματα σεξουαλικής επιθυμίας. (π.χ. γδυνόταν μονίμως στο δωμάτιο αντί για το μπάνιο, ή έμπαινε από το μπάνιο κατα λάθος γυμνή στο δωμάτιο, ζητώντας συγγνώμη ρωτόντας όμως συνάμα αν μου αρέσουν τα στήθη της κ. α.)

Εκτοτε δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς για μένα. Εξήγησα τα παραπάνω για να γίνει κάπως κατανοητή η θέση μου σήμερα. Από τα είκοσι και ύστερα, ήταν απίστευτα δύσκολο να επιβιώσω. Δυστυχώς δουλειές με τις οποίες συγχόνως μπορεί κάποιος να εργαστεί, δεν ήταν εφικτές για μένα. Δεν μπορούσα να οδηγήσω ταξί, λόγω βαρηκοίας, δεν μπορούσα να γίνω σερβιτόρος, άλλα μου παράγγελναν και άλλα τους έφερνα, δεν μπορούσα καν να δουλέψω οικοδομή. Οι μάστορες θύμωναν που νόμιζαν, οταν δεν ανταποκρινομουν στις εντολές τους, ότι τους αγνοούσα.

Η επιβίωση ήταν μία κόλαση. Εκανα οποιαδήποτε δουλειά, όμως δεν με κρατούσαν πολύ. Η βαρηκοία, μαζί με την κατάθλιψη που εκεινη την εποχή ήταν ισχυρή, λόγων του άδικου διωγμου μου από το πατρικο μου, δεν με άφηναν να στρώσω την ζωή μου με οποιονδήπότε τρόπο. Αυτή η κατάσταση, φυσικά παρέσύρε και τις σπουδές τις οποίες εγκατέλειψα τελικά, πρίν κλείσω ένα έτος σπουδών στο πανεπιστήμιο.

Εκτοτε ο μόνος μου στόχος έγινε τουλάχιστον να μήν καταλήξω αλήτης. Αν το κατάφερνα αυτό, θα νικούσα αυτούς που με είχαν αδικήσει κακοποιήσει και πετάξει στο δρόμο. Δεν θα γινόμουν *****, παρά που οι γυναίκες πάντα με λάτρευαν, δεν θα γινόμουν απατεώνας, δεν θα αδικούσα εγώ άλλους, δεν θα γινόμουν κλέφτης, εγκληματίας, ούτε θα έπέφτα στα ναρκώτικά. Αυτό έγινε ο στόχος μου.

Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η εποχή της πληροφορικής. Δέκα χρόνια ύστερα από την εκδίωξή μου, μπήκα στην πληροφορική αρχικά σαν προγραμματιστής και στην συνέχεια σαν γραφίστας. Βρήκα μία γυναίκα, έγινα ανεξάρτητος επαγγελματίας, και είχα φτάσει, πρίν δύο χρόνια να εργάζομαι αρκετά καλά βγάζοντας περίπου 30-40 ευρω΄την ώρα.

Όταν είχα δουλειά. Όμως η πιάτσα της γραφιστικής εδώ και χρονια βγάζει χιλιάδες ταλαντούχους. Μπορεί οι περισσότεροι από αυτούς να μήν ει΄ναι ταλαντούχοι, ούτε κάν εργατικοί, όμως, ειναι τόσοι πολλοί πλέον που η κρίση ήταν εμφανής. Πρίν 5 χρόνια πληρωνόμουν για την ίδια γραφιστική εργασία τα τριπλά απότι πρίν 2 χρόνια.

Ετσι όταν ήρθε η πρόταση της γυναίκας μου να πάμε στο εξωτερικο όπου εκείνη θα ήταν εκπαιδευτικός και εγώ θα επαύξανα τις επαγγελματικές μου προδιαγραφές με προσανατολισμό το Web πλέον, δέχτηκα. Στην κατασκευτή ιστοσελίδων και on line shops οι γνώσεις είναι πάρα πολλές εξειδικευμένες και συμπεριλαμβάνουν γνώσεις προγραμματισμού. Οι περισσότεροι γραφίστες δεν προχωρούν σ'αυτο κι αυτοί που ασχολούνται μ'αυτό δύσκολα γίνονται καλοί όπως δύσκολα γίνονται γενικά καλοί κάποιοι στο προγραμματισμό.

Εγώ εκτός από καλλιτεχνικό ταλέντο, είχα πάντα το ταλέντο μου στις θετικές επιστήμες και ήδη τότε σαν προγραμματιστής ήμουν ο καλύτερος στην Ελλάδα στο είδος μου. Άπλά ποτέ δεν ήμουν επιχειρηματίας ώστε το ταλέντο μου αυτό να το κάνω εκκατομύρια.

Ερχόμενοι στο εξωτερικο όμως η γυναίκα μου έβγαλε ξαφνικά έναν απίστευτο χαρακτήρα. Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε, μας κακοποιεί φραστικά ψυχολογικά και συναισθηματικά όλους. Εμένα με ταπεινώνει στους καυγάδες που εκείνη αρχίζει, όπου, στο τέλος για να επικρατήσει πάντα πήγαινε στο ότι δεν έχω δουλειά, και καλά θα κάνω να βρώ και να δώ τί θα κάνω, για να ξεσκουπιστώ (μιλάω με τα λόγια της) γιατί με έχει βαρεθεί. Τα παιδιά να τα ανεβάζει αλήτες, να τα κατεβάζει άχρηστους. Ο λόγος; Επειδή επιμένω να τους συμπεριφέρομαι σαν μωρά. Δηλαδη δεν έχω απαίτηση ας πόύμε να πιούν το γάλα μονορούφι, και να ακούω τις γουλιές όσο το κάνουν κάτι που εκείνη κάνει στεκόμενη από πάνω τους με μία βίτσα.

Πολλα τέτοια έχουν συμβεί αυτά τα δύο χρόνια. Κάνοντας τον κυματοθραύστη μεταξύ των ατελείωτων νεύρων της γυναίκας μου και των παιδιών, εγώ έπαθα άβιταμίνωση Β, και περιφερική νευροπάθεια. Εδώ και ενα μήνα προσπαθώ να συνέλθω και κάνω αγωγή, και τουλάχιστον αυτή τη στιγμή έχουν εξαφανιστεί οι κράμπες.

Η υγεία μου είναι κατα τα άλλα καλή ευτυχώς. ¨Εκανα αναλύσεις αίματος, όλα τέλεια δόξα τω Θεώ (ήμουν αθλητής και τώρα αθλούμαι επίσης) πιέση καρδιά όλα τέλεια, βέβαια η περιφερική νευροπάθεια επιμένει.

Αυτή είναι η κατάσταση εν περιλήψει και ελπίζω να μήν σας κούρασα. Εδώ και 1,5 χρονο η γυναίκα μου μου έχει ανακοινώσει ότι δεν θέλει τα παιδιά ούτε εμένα, και να δούμε τί θα κάνουμε. Πίσω στην ελλάδα όπου είμασταν στο νοίκι, έχω πουλήσει τα πάντα, έπιπλα, ενα παλιό αυτοκίνητο, μία παλιά μοτοσυκλέτα τους τέσσερις υπολογιστές μου, ακόμη και το πελατολόγιο μου σε ένα κέντρο ψηφιακής εκτύπωσης με το οποίο συνεργαζόμουν και φυσικά δεν μπαορούσα να φύγω και να τους αφήσω ξεκρέμαστους.

Η γυναίκα μου λοιπόν, εδώ και 1,5 χρονο, που είπε, αυτό που βασικά εννοούσε από την πρώτη μέρα εδώ, εχει ακόμη χειρότερα νεύρα, σε τέτοιο βαθμό ποιυ να αναρωτιέμαι άν είναι σχιζοφρενής. τα πράγματα που λέει, οι απόψεις, και κυρίως αυτή η σιγουριά με την οποία τα λέει, δείχνουν άνθρωπο που κάτι δεν πάει καλά. Τις προάλλες ας πούμε επί έξι μήνες μιλούσε μέ κάποιον στο Ιντερνετ, που έψαχνε για γυναίκα. Στον τρίτο μήνα άρχισε το τροπάρι ότι αυτός θα έρθει. Του κάκου της έλεγα εγώ ότι οι περισσότεροι στο Ινερνετ είναι ψεύτες και δεν είναι αυτό που λένε. Γινόταν μπαρούτι και έκανε όλο το σπίτι φωτιά. Ο τύπος εξέφραζε το ιδεώδες της ελευθερίας, όπως αρέσκεται να παρουσιάζει η γυναίκα μου την όλη της φάση αυτή. Ότι δηλαδή η οικογένεια είναι μία μπούρδα για τους ηλίθιους και οι έξυπνοι κάνουν ότι θέλουν με τη ζωούλα τους. Μαζί μ'αυτά βέβαια, βάζει και ότι θέλει να βλέπει τα παιδιά ένα μηνα το χρόνο, ύστερα που θα γυρίσω Ελλάδα, και θα ρυθμίσω τα πάντα εγώ. Για τόσο τα αντέχει λέει πάλι όλο εξυπνάδα και κυνισμό. Ευτυχως όλα αυτά τα έχω μαγνητοφωνημένα.

Μία ένδειξη που μου είπε ότι ίσως η γυναίκα μου γενικά δεν πάει καλά ήταν ότι έπεισε τελικά με τα πολλά (ακόμη και γυμνές φωτογραφίες του έστειλε) τον τύπο να έρθει. Μετά από χιλιάδες νευρωτικές φάσεις που γίνονταν κάθε που ο τύπος ανέβαλε ή ματαίωνε το να έρθει, όπου την πληρώναμε όλοι εμείς φυσικά εδώ.

Είχε κατ'αρχήν απαίτηση ο τύπος να έρθει στο σπίτι. Εχουμε χωρίσει είπε, και μόο αναγκαστικά κάθεσαι εδώ. Ναί της είπα, όμως ο τύπός μπορεί να ειναι κανας τρελάρας, εγκληματίας, όποιος θέλει. Εδώ είναι τα μωρά. Τί θα κάνουμε αν κάτι πάει στραβά;

Ευτυχώς ο τυπος φοβόταν κι αυτός με εναν άντρα στο σπίτι να επιδείξει το ίδιο θράσσος και θέλησε οπωσδήποτε να γίνει "φίλος" μαζί μου. Σαν αποδειξη ζήτησε την συγκατάθεσή μου για να έρθει εδώ, την οποία φυσικά δεν έδωσα, παραχωρόντας, προκειμένου να το πετύχω, σαν ένδειξη καλής θελησης, την συμφωνία να έρθω και εγώ με τα παιδια να μας γνωρίσει σε ένα κέντρο κάπου στην πόλη.

Τί γελοία ιστορία, όμως τί να κάνω; Και τελικά πολύ καλά έκανα δεδομένου ότι ο τύπός δεν εργαζόταν μηχανικός τελικά, αλλά σεκιούριτι, ήταν μπόξέρ, αυτο΄βέβαια το ξέραμε από πρίν, δεν ήταν καθόλου πλο΄πυσιος όπως έλεγε και, το πιό ωραίο η γυναίκα μου τον παράτησε, αφού πρώτα έκανε σέξ μαζί του, το ιδιο εκείνο βράδυ. Δεν θα ήθελα καθόλου ΄να τον έχουμε έξωψ από την πόρτα μας κα΄θε μερα ύστερα από αυτό, όμως ευτυχώς δεν έμαθε που μένουμε, τουλάχιστον το ελπίζω.

Έτσι έχουν οι καταστάσεις μας εδώ. Και το φοβερό μου δίλημα που με έχει φέρει σε απόγνωση είναι ως εξής: Αν αφήσω τα παιδιά και γυρίσω ελλάδα προκειμένου να στρώσω μία δουλειά, εδώ κινδυνεύουν. Πέραν της γενικότερης ανευθυνότητας και της κακοποίησης φραστικής και ψυχολογικής, σε δύο φάσεις προκειμένου να κάνει κατι σκέρτσα στο δρομο η γυναίκα μου, κοντεψε να σκοτωθεί ο μικρός μας γιός. Γιατί τον άφησε, χωρίς να τον παρακολουθεί και όσο εγώ έκανα κάτι άλλο π.χ. παράγγελνα πίτσα, να την ακολουθεί ενώ εκείνη πήγαινε σπίτι μεγαλοπρεπώς αδιάφορη για τα πάντα, ενόσω το μωρό 3 χρονών, περνούσε τους δρομους μόνο του τρέχοντας ξωπίσω της!! γιατί είχε φύγει χωρίς να του δώσει φυσικά φιλάκι...


Αν φύγω παίρνοντας τα παιδιά, για να καλύψω αυτόν τον κίνδυνο, κινδυνμεύουε πλέον από πλευράς επιβίωσης. Με τα μωρά μαζί, στην Ελλάδα, τα μηνιαία ας έξοδα θα είναι της τάξης των 1500 ευρώ, δεδομένου ότι πρέπει να νοικιάσουμε εξ αρχής επιιπλωμένο σπίτι. Επειτα αν υποθέσουμε οτι έβρισκα μία δουλειά που να μοιυ δίνει τόσα, πως θα την έκανα αφού θα είχα τα μωρά μόνος στο σπίτι;

Αυτή είναι η απόγνωσή μου. Από την άλλη, άν δεν κάνω τίποτα από τα δύο, θα μου στρίψει κι εμένα στα τελευταία, και τα παιδιά θα χάσουν το χαμόγελό τους. Ήδη αντιλαμβάνονται, όσο και να προσπαθώ, ότι δεν είναι όλα ωραία. Αντιλαμβάνονται την υποκρισία της μητέρας τους όταν τους λέει ότι τα αγαπά (όμως δεν θέλει να κάτσει ούτε πέντε λεπτά μαζί τους) και φυσικά η κακοποίηση, πρός όλους με παρα πολλούς τρόπους, κάθε μέρα... Χαρακτηριστικο ίσως είναι ότι τώρα Χριστούγεννα, προγραμματίζει να πάει ταξίδι να συναντήσει κάπόιον άλλον από το Ιντερνετ, παντρεμένο επίσης, ο οποίος, της δήλωσε μάλιστα ότι αγαπάει πολύ τη γυναίκα του, όμως της έκανε εισητήρια να πάει να περάσουν μαζί. Μετά που του έστειλε κι αυτού της φωτογραφίες της.

Είναι αδύνατον να την πείσω ότι όλα αυτα είναι μία κρίση η κλειμακτίριος ή οτιδήποτε. Ωστε να μήν βάθαινε τουλάχιστον το ρήγμα κι άλλο. Επιμένει στην υποτιθέμενη φιλοσοφική τοποθέτηση της όλης της συθμπέριφοράς η οποιία, ίσως πρέπει να το αναφέρω κι αυτό, ειναι η ίδια της ... μητέρας της. Η οποία πληροφοριακά είναι μία πολύ νοσηρή προσωπικότητα. Χωρισμένη, από χωριό, μισούσε πάντα τον άντρα της το σέξ και όλους τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα στο πατρικό σπίτι της γυναίκας μου να μήν πατήσει ποτέ κανείς, ούτε φίλος ούτε συγγενής ούτε κανείς. Φαίνεται απίστευτο όμως είναι η αλήθεια. Η πεθερά μου κάθεται εκεί τώρα μόνη, μεσα σε ένα σπίτι που δεν έχει περιποιηθεί ποτέ, το οποίο ειναι και μυρίζει σαν στάυλος, και, βλέπει τηλεόραση όλη τη μέρα και, όταν βαριέται, πάίζει χαρτιά ή τάβλι... με τον εαυτό της.Όλα αυτά έχουν περάσει στην γυναίκα μου σαν η συλλογική φιλοσοφία του πώς ο άνθρωπος καταφέρνει να έχει την ησυχία του. ΄

Όμως μέχρι στιγμής την ησυχία μας μόνο εμείς την έχουμε χάσει μιάς και η γυναίκα μου παρά που κάνει ότι θέλει, πάλι δεν είναι ικανοποιημένη.Ίσως δεν είναι το κατάλληλο μέρος να απευθυνθώ, ίσως υπάρχουν οργανισμοί βοήθειας, ποιός ξέρει, όμως δεν τους ξέρω. Ετσι σας γράφω πρώτα εσάς μήπως και κάποιος ή κάποια από εσάς γνωρίζετε οποιεσδήποτε πολύτιμες πληροφορίες που μπορούν ενδεχομένως να μας βγάλουν από το αδιέξοδο.

Ευχαριστώ που με ακούσατε

που έχεις μπλέξει ρε φίλε, ειλικρινά έχω στεναχωρηθεί παρα πολυ για βλέπω μια μάνα η οποία έπρεπε να είναι στήριγμα για τα παιδιά, να έχει κυλίσει σε αυτό τον βούρκο. Παρε τα παιδια και φύγε για το καλό όλων σας. Δεν είναι ανάγκη να πας Ελλάδα, κανε μια καταγγελία στην αστυνομία, παρε την επιμέλεια των παιδιών, και πήγαινε να μείνεις αλλού μαζί τους. Μη υποχρεώνεις τα παιδιά να βιώνουν μια καθημερινή κόλαση, τα τραύματα θα είναι ανεξίτηλα στην ψυχούλα τους. Εχω και εγώ ένα αγοράκι 4 χρονών και σε καταλαβαίνω. Με την γυναίκα μου τα παμε πολύ καλά και είμαστε παντα δίπλα στο παι΄δί μας ότι και αν χρειαστεί. Κανε κουράγιο και όλα θα αλλάξουν

Πρέπει να πώ ότι με εντυπωσίασε που στεναχωρέθηκες για τη μάνα που έχει κυλίσει σ\'αυτό το βούρκο. Πάντως η γυναίκα μου δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα, έτσι τουλάχιστον δηλώνει, και όταν θα φύγουμε κι εμείς \"να πάμε στα τσακίδια και να φύγουμε από το σβέρκο της\" οπως λέει, θα είναι ακόμη καλύτερα. Να μας διώξει θέλει. Μας έφερε εδώ για να πιάσει τη δουλειά, γιατί φοβόταν να έρθει μόνη, και ευθύς μόλις συνήθισε το μέρος, μπήκε στην επόμενη φάση του σχεδίου της.
Τώρα σχετικά με το τί υποχρεώνω εγώ τα παιδιά να βιώνουν, αυτός είναι και ο λόγος που γράφω εδώ. Μάλιστα γι\'αυτό το λόγο έγραψα τόσο αναλυτικά το ιστορικό. Αν γυρίσω τώρα παλι θα υποχρεώσω τα παιδιά σε ορισμένες αρκετά αρνητικές συνθήκες. Είμαι μεγάλος για υπάλληλος, χωρίς πτυχία, για ανώτερο στέλεχος, οπότε χωρίς προσόντα για πολλά χρήματα μηνιαίως, που θα κάλυπταν μία γυναίκα στο σπίτι, με τα παιδιά, όσο εγώ θα είμαι στη δουλειά.
Αν φύγω αυτή τη στιγμή, γι ακάποιο χρονικο διάστημα, ίσως και ένα χρόνο, θα τρώμε τα έτοιμα. Δηλαδή απώλεια, από το συνολικο κεφάλαιο που μαζεύεται για να κτίσει το σπίτι των παιδιών, της τάξης των 15-20,000 ευρώ. Αν αντίθετα κάτσω εδώ, αυξάνω σπουδάζοντας κατ\'ίδίαν τις επαγγελματικές μου προδιαγραφές, χωρίς να σπαταλώ τα έτοιμα. Γυρίζοντας, έχω ήδη κτισει επαγγελματική βάση (αφού θα δουλεύω πλεον αποκλειστικά πάνω στο Ιντερνετ) και έτσι η μετάβαση και επιστροφή γίνεται χωρίς τεράστια ζημιά στο σπίτι των παιδιών. Κάτι που ειναι επίσης μία μικρή κόλαση, το να μήν έχεις δηλαδή σπίτι δικό σου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν σε τί θα πρέπει εγώ πλέον, με τις αποφάσεις μου να υποχρεώσω τα παιδιά. Παίζει επίσης το σενάριο να είναι μία παροδική τρέλα της γυναίκας μου όλο αυτό, κλιμακτήριος ας πούμε, και να της περάσει. Όμως δυστυχώς, απ\'ότι διάβασα από άρθρα στο Ιντερνετ, τώρα τελευταία, η μητέρα της τουλάχιστον έχει όλα τα κλασσικά δείγματα και συμπτώματα της σχιζοφρένειας. Αν ήμουν σίγουρος ότι η γυναικα μου είναι σχιζοφρενής επίσης, πιστεύω ότι θα έπαιρνα το οικονομικό ρίσκο να έρθω Ελλάδα τώρα, αφού πλέον δεν θα υπήρχε ελπίδα να καλυτερέψει η κατάσταση. Όμως πρέπει να την πείσω να πάει να κάνει εξετάσεις γι\'αυτό, και όπως ειναι κατανοητό, με τη νευρικοτητά της, δεν τολμώ ούτε να της το προτεινω...

Πιστεύω ότι η απόφαση που πρέπει να παρεις είναι με γνώμονα την ψυχική υγεία των παιδιών σου. Πρέπει σύντομα να καταλήξεις κάπου. Ξέρω ότι είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αλλά πρέπει να αποφασίσεις. Αν επιτρέπεται σε ποιά χώρα μένεις?

Καλό θα ήταν να συμβουλευθείς κάποιον ειδικό στη χώρα που βρίσκεσαι (ψυχολόγο, οικογενειακό σύμβουλο κλπ). Εάν αυτό δεν είναι εφικτό, για οικονομικούς ή άλλους λόγους τότε η συμβουλή μου είναι να γυρίσεις στην Ελλάδα το συντομότερο δυνατό. Απ΄ όσα γράφεις, γνώμη μου είναι, ότι η πορεία της γυναίκας σου είναι μη αναστρέψιμη. Οπότε τι μένει; Να κάνεις ότι καλύτερο για τα παιδιά. Γύρισε στην Ελλάδα και έλα σε επαφή με την Εκκλησία. Ξέρω ότι έχουν π.χ. Στέγες για Ανύπανδρες Μητέρες και άλλους τέτοιους βοηθητικούς οργανισμούς. Έλα σε επαφή με την Εκκλησία ώστε να μπορείς να αφήνεις εκεί τα παιδιά το πρωί και να βγαίνεις εσύ για δουλειά. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο στην αρχή. Θα είναι όμως σωτήριο για τα παιδιά. Εδώ που θα έρθεις θα μπορέσεις να ζητήσεις και την κατάλληλη νομική βοήθεια για το διαζύγιο. Γενικά πιστεύω ότι θα μπορέσεις να οργανωθείς. Αρκεί να κάνεις το πρώτο βήμα. Και πάντα να έχεις στο μυαλό την ψυχική υγεία των παιδιών.

Δυστυχώς στην χώρα που μένουμε δεν υπάρχουν υποδομές. Με το ζόρι ελάχιστοι μιλούν αγγλικά. Το θετικό αυτής της επιλογης ήταν ότι γίνεται μεγάλη εξοικονόμηση χρημάτων, ενεκα χαμηλού κοστους ζωης και δυνατής σχέσης τοπικού νομίσματος - ευρώ.

Στο προκείμενο τώρα. Νεκρός σίγουρα θα είναι αδύνατον να φροντίσω για την ψυχική υγεία των παιδιων. Πρέπει να ρυθμιστούν οι πρακτικές συνθήκες γιατί, εδώ, μπορούμε να το βουλώνουμε, και έτσι αν μή τί άλλο να περνάει ο καιρός μέχρι την αποταμίευση που ειναι ο στόχος και την περάτωση των σπουδών μου. Εκεί; Αν το οικονομικο πλάνο εκτραπή; Τί θα κάνουμε; Θα πάμε στην πρόνοια;

Εχω ζήσει μονος μου στην Ελλάδα. Από εικοσι χρονών στην Ελλδα είμαι πιο μονος ακόμη και από τους Αλβανούς. Ξερω πόσοι υπάρχουν διαθέσιμοι να σε βοηθήσουν για το οτιδήποτε. Με την βαρυκοία τα πράγματα ήταν πάρα πολυ δύσκολα, έως, κάποιες φορές απελπιστικά. Τώρα βέβαια ειμαι επαγγελματίας γραφίαστας, όμως άν κάτι πάει στραβά στους υπολογισμούς, άν η εκκλησία δεν μπορεί αυτό που λές, αν απλά δεν βρώ δουλειά αμέσως, όλα μπορούν να ανατραπούν πολύ δραματικά και πολύ σύντομα. Τόσο που να κινδυνέψουμε ολοι.

Αν ήξερα, στην εσχάτη των περιπτώσεων, που θα μπορούσα να αφήσω τα παιδιά αν υποθέσουμε ότι δεν μπορουμε πλέον να επιβιώσουμε, θα τολμούσα να κάνω το αλμα. Όμως τώρα το ρίσκο μου φαινεται υπερβολικό. Τι θα κάνω σε περίπτωση που δεν μπορουμε να επιβιώσουμε;

Η Ελλάδα έχει τρομακτική ανεργία. Αυτοί που εργάζονται, είναι σε καθεστώς στιγνής εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα για μισθούς της τάξης των, όχι πολύ, 1200 ευρώ καθαρά, να δουλεύουν συχνά πολλές υπερωρίες απλήρωτες, σε οποιαδήποτε ειδικοτητα.

Η παραπάνω κατάσταση φυσικά ειναι πολυ πιό έντονη για κάποιον χωρις πτυχία, πάνω από σαράντα, και βαρύκοο. Εντάξει συνεννοούμαι,μιλ΄\'αω και τρείς γ΄λώσσες ομως αν ο εργοδοτης μπορει να αγοράσει δέκα με τα ίδια λεφτά, γιατί να πάρει εφτά;

Ευχαριστώ για την πληροφορία περί εκκλησίας. Αν υπάρχουν σχετικά λίνκς να απευθυνθώ θα ειναι πολύ χρήσιμο στην όλη οργάνωση της εξόδου μας από εδώ. Η οποία κατα τη γνώμη μου χρειάζεται πάρα πολύ καλή και μεθοδική οργάνωση.

Επικοινώνησε σε παρακαλω μαζί μου. Σου εστειλα προσωπικό μηνυμα.

Τα πράγματα είναι σε επίπεδο έντονων ζημώσεων. Το οτι η μητέρα της γυναίκας μου νοσεί ψυχικά, δεν είναι απαραίτητο να μεταφέρεται και σ\'εκείνη. Διάβασα οτι η σχιζοφρένεια κτυπάει σε νεαρότερες ηλικίες.
Θέλω να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα να σώσω τη σχέση μου, όμως το όλο πράγμα έχει παρατραβήξει. Νομίζω πλέον ότι η ανοχή και η υποχωρητικοτητα δεν δείχνουν κατανόηση αλλα αντίθετα ίσως παγιώνουν μία νοσηρή κατάσταση. Δηλαδή να νομίζει η γυναίκα μου οτι θα πάει έτσι.
Ετυχε να είμαι πολυ γοητευτικός μικρός και, παρά την βαρυκοία και την φτώχεια μου οι γυναίκες με ήθελαν. Ετσι είχα μάλλον πλουσια εμπειρία από σχέσεις με όμορφες και ενδιαφέρουσες γυναίκες.
Η ψυχοσύνθεση της όμορφης γυναίκας ειναι και λίγο ματαιόδοξη. Ειδικά μετα κάποια ηλικία και μετά δύο γέννες, πιστεύω ότι διαταράσσεται έτσι κι αλλιώς η σεξουαλικότητα. Σ\'αυτά έξ αρχής, δηλαδή στις εγκυμοσυνες, είχα αποφασίσει ότι θα κάνω υπομονή.
Το θέμα είναι ότι τώρα, η κατάσταση δειχνει να έχει εκτραπεί. Η γυναίκα μου δείχνει να μπορεί να αντλήσει την αυτοπεποίθηση που τόσο έχει ανάγκη και κυνηγά (σε βαθμό μάλλον νοσηρότητας) από άλλους. Την ίδια στιγμή όμως ειναι ένα άτομο ευάλλωτο, και πληγωμένο (είχε βιαστει στα 17 και ο αδερφος της ασελγούσε πάνω της όταν ήταν οκτώ).

Η πραγματικότητα δεν είναι η φαντασιώσεις που κτίζει μιλώντας και ανταλλάσσοντας επίσης φαντασιώσεις στο Ιντερνετ. Φοβάμαι μήπως η επιβεβαίωση που κυνηγάει βγεί σε χειρότερα αποτελέσματα, μέσα από ευκαιριακές σχέσεις με άντρες που θα λένε ψέματα και θα υποκρίνονται, όπως και εκείνη, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Απέναντι σε όλα αυτά, κρίνω, ότι πρέπει να δείξω κατανόηση. Ομως δεν πάει καλά. Το σύστημα μου δηλαδή, να την αφήσω να δεί μόνη της όσα πρέπει να δεί, για να ισσοροπήσει, μήπως ειναι λάθος; Νομιζα ότι απλά η φάση θα πέρναγε σαν μία θύελλα που κόπασε. Όμως η κατανόηση και η ελευθερια που της παρέχω για να τα βρεί μόνη της με τον εαυτο της δεν φαίνεται να αποδίδει... Αντίθετα φαίνεται σαν να βλέπει εμένα σαν loser

ΓΙ\'αυτο αυπευθύνθηκα εδώ. Γιατί μάλλον δεν το χειρίζομαι σωστά. Προφανώς σ\'αυτό το φορουμ εδώ υπάρχουν, (ή ελπίζω να υπάρχουν) επαγγελματίες που ξέρουν να μου υποδείξουν τυχόν σημεία που μπορώ να προσέξω, να επιχειρήσω, και ίσως να επιτυχω το ποθούμενο αποτέλεσμα. Πριν χωρίσω, θέλω να είμαι βέβαιος ότι έκανα τα πάντα. Γιατ΄με έχει πρίξει τόσο πολύ η γυναίκα μου που άν χωρίσω τώρα, δεν πρόκειται ποτέ να την συγχωρήσω.

Έχοντας ζήσει σε μία δύσκολη παιδική ηλικία, θέλω να σου πω πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Είμαι 25 ετών και ακόμα και τώρα δικαιολογώ την μητέρα μου. Γιατί είναι μάνα μου, γιατί με αγαπάει, και ας έφευγε κάθε εξάμηνο από το σπίτι, γιατί την χτυπούσε ο πατέρας μου...

Τώρα ξέρεις τι εύχομαι; Να βρω τη δύναμη να σταματήσω να της μιλάω... Να την βγάλω από τον κόσμο μου... Να μην υπάρχει... Να σταματήσει να με πληγώνει.
Δεν μπορεί να σταθεί σαν μάνα δίπλα μου... Άργησα να το καταλάβω αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Μην αφήσεις τα παιδιά σου να φτάσουν 25 για να βγάλουν μόνα τους συμπεράσματα.
Πονάει πολύ...

Σώσε ότι μπορείς να σώσεις... Είστε 3 που πονάτε και είναι 1 που σκέφτεται μόνο τον εαυτό της...
Έχεις τόσα να δώσεις στα παιδιά σου που με το να περιμένεις να της έρθει η θεία φώτιση το μόνο που θα καταφέρεις είναι να περάσει η καλύτερη, τρυφερότερη, και σημαντικότερη ηλικία των παιδιών σου όχι απλά άκαρπη, αλλά και όσο χειρότερα γίνεται...

Έχεις επιλογές... Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Δεν είσαι υπεύθυνος για όσα της συμβαίνουν. Μην περιμένεις άλλο. Ο πατέρας μου περίμενε 20 χρόνια... για να καταλάβει ότι έκανε ένα λάθος... Που πρέπει να σε οδηγήσει αυτή η κατάσταση για να καταλάβεις ότι πρέπει να φύγεις;