δεν ηξερα που ταιριαζει το θεμα οποτε το βαζω εδω
απο μικρη οταν μου φωναζανε η με χτυπαγανε η ντρεπομουνα κλπ κλπ, εμπαινα στην διασικασια να με σκεφτομαι σαν καποια αλλη. ειτε τυχαια ειτε καποια που ξερω. φανταζομουν πως εκεινη την ωρα ειμαι καποια αλλη και οτι δεν μιλανε στην ουσια σε μενα επειδη δεν ειμαι πλεον αυτη που ειμαι μεσα στο μυαλο μου.
οταν ειμαι καποια αλλη δεν με φοβιζει η ντροπη η οι φωνες η η αμηχανια η οτιδηποτε αλλο. ειμαι μια αλλη οποτε οσα συμβαινουν σε μενα πολυ απλα ΔΕΝ με επιρεαζουν γιατι πολυ απλα ειμαι μια αλλη.
με πιανω τελευταια να σκεφτομαι συνεχεια κιολας πλαστικες προσωπου και τετοια, να αλλαξουν ολα ριζικα. οποτε θα μαι εντελως μια αλλη.
εχει σκεφτει ποτε κανεις ετσι?