Κατάθλιψη ή απλώς θλίψη και μελαγχολία;;;
Καλησπέρα σας!
Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ σας. Παρακολουθώ το συγκεκριμένο φόρουμ εδώ και 3-4 μήνες και επειδή το βρήκα πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον αποφάσισα να γράψω και τους δικούς μου προβληματισμούς ευελπιστώντας σε κάποια δική σας χρήσιμη συμβουλή. Είμαι 23 ετών και νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη. Η ψυχολόγος η οποία με υποστήριζε ψυχολογικά μου έλεγε πως έχω απλώς θλίψη και μελαγχολία αλλά εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως έχω κατάθλιψη. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου είναι πολύ άσχημες και συνεχώς χειροτερεύουν. Με τη μητέρα μου πάλι οι σχέσεις μου είναι τέλειες. Από τότε που θυμάμαι τον πατέρα μου τον θυμάμαι ως ένα άνθρωπο νευρικό και ισχυρογνώμων σε σημείο φασισμού. Πάντα πίστευε και πιστεύει πως ό,τι πει εκείνος είναι το σωστό και ό,τι πούμε εμείς είναι λάθος. Γενικότερα είμαστε κλειστοί σαν οικογένεια όχι επειδή το θέλαμε εμείς αλλά επειδή το ήθελε ο ίδιος. Δεν ήθελε να κάνουμε παρέα ούτε να έρχονται στο σπίτι μας γείτονες και άλλος κόσμος, εκτός από τους λιγοστούς συγγενείς του. Ο λόγος που το έκανε αυτό είναι η παθολογική ζήλεια που έχει προς τη μητέρα μου.
Ο πατέρας μου ήταν ανέκαθεν ψυχρός ως πατέρας απέναντί μου αλλά και στην μητέρα μου.
Τα τελευταία 3 χρόνια ο πατέρας μου τα έμπλεξε με μία άλλη γυναίκα. Από τότε άρχισε να πίνει πολύ αλκοόλ και να έρχεται στο σπίτι και να μας βρίζει όλους για ασήμαντες αφορμές, π.χ. γιατί το φαγητό θα ήταν έτοιμο στη μία και όχι στις δώδεκα. Άρχισε να ασκεί βία σε μένα και στον αδελφό μου και κυρίως στη μητέρα μου. Μας χτύπησε 2-3 φορές και μας έβριζε συνεχώς μέχρι και τώρα με πάρα πολύ αισχρά λόγια.
Εγώ την ίδια περίοδο πάθαινα κρίσεις πανικού κυρίως μέσα στα μέσα μεταφοράς και όπου είχε πολύ κόσμο. Ευτυχώς, κατάφερα να ξεπεράσω μόνη μου τις κρίσεις αυτές πηγαίνοντάς τους κόντρα. Δηλαδή, όσο πιο πολύ φοβόμουν να μπαίνω σε λεωφορείο τόσο πιο πολύ έμπαινα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι του μυαλού μου και πως δεν κινδυνεύω να λιποθυμήσω μέσα στο λεωφορείο. Ο πατέρας μου εξακολουθεί να πίνει (το έχει ελαττώσει κάπως σε σχέση με πριν) και συνεχίζει να έχει επαφές με αυτή τη γυναίκα.
Πλέον δεν μπορώ να χαρώ με τίποτα. Παλιά μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω, τώρα ενώ θέλω να ζωγραφίσω βαριέμαι και δεν έχω κέφι. Δεν θέλω να βγαίνω καθόλου από το σπίτι. Η μητέρα μου λέει να βγαίνω από το σπίτι για να αισθάνομαι καλύτερα και η ίδια κάνει ό,τι μα ό,τι μπορεί για να νιώσω καλύτερα. Πράγματι, όταν βγαίνω σχεδόν πάντα μαζί της, νιώθω πολύ καλύτερα. Στεναχωριέται πάρα πολύ που με βλέπει έτσι και νιώθω πως και γω τη στενοχωρώ με την απαισιοδοξία μου και την κατήφια μου. Εκείνη μου λέει πως εγώ δεν φταίω σε τίποτα απολύτως. Γενικά λόγω των καταστάσεων και της κοινωνικής μας απομόνωσης είμαι πολύ δεμένη με τη μητέρα μου κάτι που προκαλεί ζήλια στον πατέρα μου ο οποίος όπως μου έχει πει πως πιστεύει πως είναι ο τέλειος πατέρας. Δεν έχω φίλες, μόνο γνωστές. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να έχω παρέες φοβούμενος μήπως με παρασύρουν σε κάτι κακό.
Επιπλέον, δεν έκανα ποτέ μου σχέση ερωτική. Καταρχάς, ο πατέρας μου δε με άφηνε να βγαίνω έξω ούτε καν τα απογεύματα και εγώ είχα και το μυαλό μου στα μαθήματά μου. Επιπλέον, και γω η ίδια δεν το κυνήγησα. Πίστευα και πιστεύω πως αν είναι να ‘ρθει θα ‘ρθει από μόνο του. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να πάω και να τα μπλέξω με τον πρώτο τυχόντα. Θα ήθελα να γνωρίσω έναν καλό άνθρωπο (δε με νοιάζει σχεδόν καθόλου η εμφάνιση) και να τον αγαπήσω. Να αγαπήσω τον χαρακτήρα του και τη ψυχή του. Αυτό δε μου προέκυψε και δυστυχώς δεν πιστεύω πως θα μου προκύψει ποτέ. Αλλά και να μου προέκυπτε νομίζω πως δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να προχωρήσει μαζί του μιας και ποιος θα ήθελε να είναι μαζί με μία καταθλιπτική και με μία που ποτέ της δεν είχε ούτε μία σχέση;; Όυτε εγώ θα ήθελα να είμαι με κάποιον και να τον φορτώνω με τα προβλήματά μου και τα ψυχολογικά μου. Βέβαια, έχω φτάσει σε σημείο, μετά από όσα έχω βιώσει, να μην εμπιστεύομαι τους άντρες και να μην θέλω να κάνω οικογένεια. Πλέον δεν έχω κέφι για τίποτα. Κάθε μέρα κλαίω, κυρίως τα βράδια. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου, παρ’ όλα αυτά είμαι ΕΝΑΝΤΙΑ στην αυτοκτονία καθώς πιστεύω πως η αυτοκτονία είναι δειλία. Δειλία ν’ αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής. Έχω αγχωθεί για το αν θα βρω δουλειά και με όλη την οικονομική κατάσταση. Ο πατέρας μου δεν πολυδουλεύει-βαριέται- και εγώ και η μητέρα μου πληρώνουμε τα έξοδά μας από δικές της οικονομίες.
Πιστεύω ότι έχω κατάθλιψη, η ψυχολόγος που με παρακολουθούσε μου είπε πως έχω πολύ θλίψη εξαιτίας όσων έχω περάσει και συνεχίζω να περνώ και πως στην πραγματικότητα είμαι πολύ δυνατός και ευαίσθητος άνθρωπος. Εγώ όμως πιστεύω πως όλα αυτά μου τα έλεγε για να με παρηγορήσει. Τα συμπτώματα που σας περιέγραψα από πάνω νομίζω πως καταλήγουν στην κατάθλιψη. Μήπως θα πρέπει να καταφύγω σε φαρμακευτικά σκευάσματα για να βρω το κέφι μου και την όρεξη για ζωή;; Ναι, αλλά μήπως με τα σκευάσματα αυτά γίνω σα ζόμπι;; Η μητέρα μου ήταν πάντως σα ζόμπι όσο καιρό τα έπαιρνε και έπαιρνε και ελαφριά χάπια.
Συγνώμη αν σας έπρηξα με την πολυλογία μου!
