φοβαμαι πως εχω αρχισει να πεφτω σε καταθλιψη
Καλησπερα σας. Δεν σας γνωριζω κι αυτο μου δινει το θαρρος να ανοιχτω. Δεν ειμαι κι απο τα ατομα που λενε ευκολα τα προβληματα τους ουτε ζητανε βοηθεια.
Ειχα μια σχεση 4 χρονια η οποια τελειωσε πριν απο 5 μηνες. Το αναφερω γιατι πιστευω πως εχει σχεση με οσα νιωθω αυτη τη περιοδο. Δεν ηταν ο πιο ευκολος ανθρωπος στο κοσμο, επρεπε να προσεχω πως συμπεριφερομαι, πως μιλαω, πως εκφραζομαι. Τον αγαπουσα ομως πολυ και μαζι του ενιωθα δυνατη. Ηθελα να γινω καλυτερη εκανα ονειρα, οσες δυσκολιες και να αντιμετωπιζαμε ειτε σε οικονομικο επιπεδο ειτε σε συναισθηματικο παντα ειχα δυναμη να παλεψω για να το ξεπερασουμε. Ημουν αισιοδοξη. Οταν τελειωσε αυτ η σχεση προσπαθησα να δω τα καλα του χωρισμου. Οτι θα ειχα οικονομικη ανεξαρτησια, Οτι θα μπορω να βγαινω για ποτο χωρις να σκεφτομαι αν θα εχω αυριο να φαω χωρις να προσεχω πως θα κοιταξω μηπως παρεξηγηθω. Οτι απλα ταν ενας κυκλος που εκλεισε. Εκανα μια καινουργια σχεσ μ εναν ανθρωπο που μου εδινε οτι μου ειχε λειψει στη προγουμεν μου σχεση τρυφεροτητα, κομπλιμεντα, μου εδειχνε συνεχεια ποσο με σκεφτεται και ποσο ερωτευμενος ειναι μαζι μου. Ενθουσιαστηκα. Σιγα σιγα ομως ηρθαν τα προβληματα. 1 μηνα μετα τη καινουργια μου σχεση μεταναστευσαν οι γονεις μου και εμεινα μονη μου, εχασα τη δουλεια μου λογω κρισης. Υπηρξαν στιγμες που δεν ειχα ουτε ενα κομματι ψωμι να φαω και πειναγα. Επεσα πολυ ψυχολογικα και δεν ενιωθα τη καινουργια μου σχεση να με στηριζει, το μονο που ακουγα ηταν κριτικη πλεον για τις πολλες ωρες που κοιμαμαι και πως δεν κανω τιποτα για να αλλαξει ζωη μου. Και τοτε συνειδητοποιησα ποσο πολυ αναγκη ειχα τον πρωην μου να με παρει μια αγκαλια, να του μιλησω, να νιωσω πλαι του ασφαλς και δυνατη. Μετα απο ενα μηνα εφυγα κι εγω για τα ξενα. Δεν το ηθελα αλλα ξεμενα συνεχεια απο χρηματα, φαγητο, τα χρεη μαζευοντουσαν δεν μπορουσα να συντηρησω το σπιτι μονη μου και ετσι αποφασισα με βαρια καρδια να φυγω. Και παλι προσπαθησα να το δω θετικα. Οτι σαν οικογενεια δεν θα εχουμε πλεον το αγχος του βιοπορισμου, οτι θα μπορεσω να σπουδασω, οτι θα μπορεσω να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα. Αρχισα να μαθαινω μονη μου τ γλωσσα για να μπορεσω να παω για δουλεια. Επεσα ομως πολυ ψυχολογικα. Ειμαι 24 ωρες το 24ωρο σ ενα σπιτι, δεν εχω ορεξη να βγω βολτα, να παω ουπερ μαρκετ, να κανω μπανιο, ν αλλαξω ρουχα, Πλεον ολα μου φαινονται ματαια. Σκεφτομαι τα ονειρα που εκανα και πλεον μου φανταζουν κενα. Νιωθω ενα κενο σε ολα. Εχω κλειστει στον εαυτο μου αισθανομαι μοναξια. Ημουν πολυ δυνατη σαν ανθρωπος και πλεον αισθανομαι ευαλωτη. Οσο και να προσπαθω να σκεφτομαι θετικα με καταβαλλει αυτο που νιωθω. Μοναξια, κενο, πονος και ενα βαριεμαι οτι παω να κανω. Επι 2 εβδομαδες φοβομουν οταν εμενα στο σπιτι μονη μου. Ξαφνικα με επιασε φοβια για τα φαντασματα. Ενω εγω δεν πιστευω στα φαντασματα επι 2 εβδομαδες φοβομουν και τη σκια μου. Περασε αυτο. Τωρα εχω την αισθηση οτι πειναω συνεχεια. Οτι θελω συνεχεια να μασουλαω κατι. Θελω τοσο πολυ να ξαναβρω τον αισιοδοξο μου εαυτο αλλα οσο περναει ο καιρος αλλο τοσο αισθανομαι χειροτερα.
