Θα τα καταφερω?

Γεια σας. Ειμαι νεο μελος και απο οτι ειδα το φορουμ αυτο εχει αρκετο κοσμο με προβληματα σαν τα δικα μου. Πραγματικα αισθανομαι μεγαλη ανακουφιση που δεν ειμαι μονη και μου δινει δυναμη να πιστευω πως θα ξεπερασω κ εγω την φαση που περναω.
Εδω και 5 χρονια εχω διαταραχη πανικου που εξελιχθηκε σε αγοραφοβια. Το αγοραφοβικο κομματι εχει ελαττωθει κατα πολυ τα 2 τελευταια χρονια αλλα οι φοβιες και οι κρισεις επιμενουν.
Για να βαλω τα πραγματα σε μια σειρα θα σας εξηγησω την κατασταση απο την αρχη. Οι φοβιες μου με τα χρονια μεταλλασονται οποτε μπορει να σας μπερδεψω λιγο.
Οταν ξεκινησε η πρωτη φοβια ηταν πολυ εντονη κ ξαφνικη.Δεν μπορουσα να μεινω σε ενα χωρο μονη μου, με επιανε τρελα! Πολλα βραδυα την εβγαζα στο μπαλκονι η εκανα βολτες μονη μου τα χαραματα για να μην ειμαι μονη μεσα στο σπιτι.Πηγα σε ψυχιατρο μου εδωσε lexotanil για μια βδομαδα κ μου ειπε δεν ειναι τιποτα αλλα η φοβια συνεχιστηκε.Αργοτερα συγκατοικησα με τον αντρα μου οποτε ενιωθα μεγαλη ασφαλεια και οταν αρχισε να δουλευει νυχτα κ να μενω παλι μονη ειχα μεγαλη εξαρση παλι την οποια ξεπερασα μονη .Δεν ειχα αλλη επιλογη κιολας (σαν ομοιοπαθητικη ενα πραγμα). Η επομενη φοβια μου ηταν στο να καταπιω. Νομιζα οτι δεν μπορω να καταπιω και πνιγομουν μονη μου ουσιαστικα αφου το προκαλουσα. Εντομεταξυ αρχισα να πηγαινω σε ψυχιατρο ψυχοθερπαευτρια που μου χορηγησε seroxat και xanax.Με την αγωγη αυτη οι κρισεις υποχωρησαν αλλα οταν ηρθε η ωρα να τα κοψω παλι τα ιδια.Με την ψυχαναλυση δεν βρηκα καμια ακρη κ δεν με βοηθησε πουθενα τουλαχιστον ετσι νιωθω μεσα μου.Σταματησα την ψυχοθεραπεια και απλα ηθελα να το ξεπερασω μονη μου χωρις χαπια. Ηθελα απλα να βρω τι ειναι αυτο που μου τα προκαλει ολα αυτα και να το λυσω και οχι χαπια που με κανουν να μην αισθανομαι. Με τα πολλα δεν αντεξα και υστερα απο καποιες επισκεψεις στα επειγοντα του νοσοκομειου αποφασισα να ξαναρχισω φαρμακευτικη αγωγη γιατι δεν μποσουσα να συνεχισω ετσι την ζωη μου. Η τελικη μου και τωρινη φοβια ειναι ο θανατος. Εχω γινει αρρωστοφοβικη. Με τον παραμικρο πονο αδιαθεσια η οτι αλλο συμβει σκεφτομαι οτι ειναι καρκινος, καποια θανασιμη ασθενεια...ακομα και ασθενειες που δεν υπαρχουν και τις φτιαχνω στο μυαλο μου.Στις κρισεις πανικου που με πιανουν η μονη που μπορει να με ηρεμησει ειναι η μητερα μου. Εχουμε μιλησει απειρες ωρες στο τηλεφωνο ξημερωματα να προσπαθει να με ηρεμησει κ ευτυχως τα καταφερνει. Πριν λιγες μερες
σταματησα τα χαπια αυτοβουλως γιατι αποφασισα οτι ο εαυτος μου ειναι αυτος που μπορει να με σωσει τελικα κ μονο αυτος. Πηραμε επισης την αποφαση με τον αντρα μου να κανουμε παιδακι οποτε ολα αυτα τα χαπια δεν θελω να επιβαρυνουν μια επικειμενη εγκυμοσυνη. Προσπαθω να σκεφτομαι λογικα και οτι θα αντιμετωπισω οτι κ αν συμβει αν και οταν ερχεται η κριση ξερετε ολοι οτι δεν μπορεις να ελεγξεις το μυαλο σου κ τη σκεψη σου. Ομως θελω τοσο πολυ να τα καταφερω και να εχω μια φυσιολογικη ζωη. Θελω να κανω οικογενεια να κανω παιδια ομως ακομα κ αυτο προς το παρον με φοβιζει τοσο πολυ, η φαση της εγκυμοσυνης δηλαδη που σκεφτομαι ολα τα αρνητικα που μπορει να συμβουν. Ομως πιστευω οτι το ΘΕΛΩ μου θα μπει πανω απο αυτο το πραγμα που με τυραναει τοσα χρονια.Θα τα καταφερω?????????

ΥΓ: Υπαρχουν αλλες γυναικες που να εχουν σταματησει την φαρμακευτικη αγωγη λογω εγκυμοσυνης και πως ηταν η ψυχολογια τους κατα την διαρκεια αυτων των 9 μηνων?

Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο και αν σας κουρασα αλλα ενιωσα τοση ανακουφιση απο αυτο το φορουμ που ηθελα απεγνωσμενα να τα βγαλω απο μεσα μου και αν μπορει καποιος να με βοηθησει.
Να ειστε ολοι καλα και ο καινουριος χρονος να μας κανει πιο δυνατους και να μας απαλυνει οτι και αν μας βασανιζει.

Καλημέρα kristini.
Οι ανησυχιες σου ειναι πολυ λογικες,πολλες φορες αναρωτιεμαι και εγω το ιδιο μιας και ο συντροφος μου θελει να κανουμε παιδι ενω εγω φοβαμαι.

Εγω θα σου προτεινα να μιλησεις με τον θεραπευτη σου για αυτο το θεμα,καθως το να γινεις μητερα ειναι ενα μεγαλο βημα.

Οσο για τις φοβιες,πολλες φορες κανουν κυκλο.Και εγω εχω περασει απο αγοραφοβια ,νοσοφοβια,φοβια θανατου κλπ.
Οι φοβιες εχουν μια αμφιδρομη σχεση με το αγχος.Η φοβια σου προκαλει αγχος και το αγχος εντεινει την φοβια,και προκαλει πανικο.
Πιστευω πως αν μαθεις να διαχειριζεσαι σωστα το αγχος,θα ξεπερασεις και τις φοβιες σου.

Τι ειδους ψυχοθεραπεια εκανες,και γιατι δε σε βοηθησε?

Δεν ξερω τι ειδους ψυχοθεραπεια εκανα. Δεν μου ανεφερε κανεις απο τους δυο ψυχοθεραπευτες που εχω παει αν ονομαζεται καπως. Απλα ασχολιοντουσαν ολοι με τα πιο ακυρα πραγματα και δεν προσεγγιζαν καθολου το προβλημα μου. Δηλαδη καποιες απο τις συνεδριες ειχαν θεμα τη διατροφη μου την γυμναστικη και αλλα τετοια αλλα λεω οκ αυτοι ειναι οι επιστημονες θα ξερουν τι κανουν. Ποτε ομως δεν φτασαμε στο σημειο να συζητησουμε τα πραγματα που μου δημιουργουν το αγχος και τις φοβιες που εν μερη ξερω λιγο πολυ ποια ειναι. Δεν εβρισκα λοιπον ακρη και δεν εβγαινα και οικονομικα αλλο να δινω 80 ευρω συνεχεια οποτε σταματησα.Οταν πηγα στο νοσοκομειο ο ψυχιατρος που μου μιλησε μου ειπε να ξεκινησω γνωσιακη κατι ψυχαναλυση (δεν θυμαμαι τη λεξη ακριβως) και μου ειπε οτι μπορω να πηγαινω σε ψυχολογο του νοσοκομειου με ραντεβου χωρις χρηματα αφου δυσκολευομαι. Χαρηκα και εγω και πηρα να κλεισω ραντεβου....και το πρωτο διαθεσιμο ραντεβου ηταν μετα απο 4 μηνες! Αλλα τι να κανω? Το εκλιεσα κ οταν εφτασε η μερα να παω με πηραν τηλ οτι ακυρωνεται γιατι η ψυχολογος θα λειπει. Και μετα αλλο ενα τριμηνο για να κλεισω το επομενο ραντεβου και παει λεγοντας...Δεν καταφερα να ξαναρχισω κατι δεδομενης της οικονομικης καταστασης.Μενω και σε μικρη επαρχιακη πολη οποτε οι επιλογες μου ειναι πολυ λιγες σε αυτο το θεμα.

Καταλαβα.Γνωσιακη-Συμπεριφορικη θεραπεια σου προτειναν,που ειναι και η πιο αποδοτικη σε αυτες τις περιπτωσεις.Απο οτι καταλαβα ο πρωτος θεραπευτης σου εκανε μια απλη συμβουλευτικη(μαλλον για να σε κρατησει σαν πελατη και να παιρνει τα 80 Ε).
Πραγματι ειναι πολυ αδικο να κοστιζει τοσο πολυ.
Και εγω στην Ελλαδα που ειχα προσπαθησει να κανω δωρεαν δεν βρηκα κατι,τωρα που εφυγα κανω ομαδικη με 60 ευρω τον χρονο και θα ξεκινησω γνωσιακη σε λιγους μηνες με 20 E το μηνα.
Ο αντρας σου ειναι υποστηρικτικος?
Καταλαβαινει πως νιωθεις?

Μπραβο ναι! Γνωσιακη Συμπεριφορικη!
Ο καλος μου ναι δεν μπορει να καταλαβει βεβαια τι περναω γιατι ειναι και λιγο αναισθητος σε θεματα αγχους πιεσης κλπ που εγω τα φερω βαρεως αλλα με εχει μαθει πια. Προσπαθει να με ηρεμει και οτι και αν παθαινω απο ψυχοσωματικα μου λεει ηρεμησε απο το αγχος ειναι.Αλλα δεν αρκει για να με καλμαρει. Πρεπει καποια στιγμη να του κανει η μητερα μου σεμιναρια στο τι πρεπει να μου λεει. Αλλα παρ ολα αυτα ουτε με πιεζει ουτε με αγχωνει και προσπαθει να με κανει να ξεχαστω οταν εχω κρισεις.

Εγώ που ξεκίνησα από 18 με διάφορα προβλήματα, είχα ψυχοσωματικά, κρίσεις πανικού η πιο ευτυχισμένη και ήρεμη περίοδο της ζωής μου που δε φοβήθηκα γιατρούς, είχα πολλά προβλήματα δίδυμη κύηση γέννησα στον όγδοο, μπήκα στο μαιευτήριο με κόκκινη καρτέλα απόρησα και απορώ ακόμα με την τότε ¨αναισθησία¨μου, όλα πήγαν τέλεια ούτε απλή επιλόχια κατάθλιψη δεν έπαθα , σήμερα οι κόρες μου είναι 18μισο άσχετα τα άλλα που μπορείς να δεις που έπαθα μετά, καλό γιατρό και καλή θεραπεία και όλα φεύγουν τώρα χάνω εγώ ότι έχτισα