Το τελος του παραμυθιου ή η αρχη της ζωης?
Κάποιοι αργουμε να μεγαλωσουμε. Καποιοι άλλοι αρνουμαστε να μεγαλωσουμε. Ίσως επειδη σαν παιδια εχουμε το αλαθητο. Ίσως επειδη η πορεια απο την παιδικοτητα στην συναισθηματικη ωριμανση προυποθετει μακρυ δρομο, πολλες φορες επιπονο, που καποιοι απο εμας φοβομαστε να διανυσουμε. Και ετσι ζουμε στο παραμυθι. Και περιμενουμε παντα καποιος να μας λυσει ολα μας τα προβληματα, να μας δικαιολογησει και να μας παρηγορησει, περιμενουμε η ζωή να μας ανταμειψει και να μας χαμογελαει παντα..
Όμως η ζωη, η αληθινη ζωη ειναι η πραγματικοτητα και δεν χωραει καθολου παραμυθι. Και αν χωραει, ειναι προσαρμοσμενο στις αναγκες του καθενος και στην καθημερινοτητα του. Και για να το ζησεις πρεπει να απαλλαγεις απο τα φαντασματα του παρελθοντος, να εξαγνισεις την ψυχη σου απο οτιδηποτε σε ποναει και σε κραταει δεσμιο στο παρελθον και να προσπαθησεις να κοιταξεις μπροστα! Δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο..
Γνωρισα καποιον πριν λιγο καιρο με τον οποιο πιστεψα οτι θα ζουσα το παραμυθι. Μαλλον εκεινος μου το προσφερε. Εγω ομως ζουσα τη φαντασιωση μου και αυτος τη δικη του. Ηταν πολυ συντομο αλλα και εντονο οπως ακριβως ειναι ολα τα παραμυθια που γεμιζουν την καρδια μας με εντονο συναισθημα οταν μας τα διαβαζουν οι γονεις μας το βραδυ για να κοιμηθουμε. Καποια στιγμη ξυπνησαμε και οι δυο απο το ονειρο και η συγχηση και η στυγνη πραγματικοτητα των περιστασεων επεσε πανω στη μαγεια μας και τη διελυσε. Και αν το τελος του παραμυθιου ηταν πολυ επιπονο για μενα, με εκανε να αναρωτηθω για πολλα πραγματα που εχω κανει λαθος στο παρελθον αλλα και για πολλα αλλα που πρεπει να κανω στο μελλον για τη ψυχη μου..
Οποτε στην ουσια, παρα το οτι το δικο μου παραμυθι ειχε ασχημο τελος, μου εδειξε οτι για να προχωρησει καποιος και να ζησει ξανα....το δικο του παραμυθι, πρεπει να ειναι καθαρος στη ψυχη, για να μπορει να τη δωσει κιολας εκει που θα την εκτιμησουν. Και αυτο ειναι το δυσκολο αλλα και το συναρπαστικο μαζι..
Απλες σκεψεις ετσι για την καλη χρονια!!
Ευχομαι σε ολους ό,τι καλυτερο!!
