Ολοκληρη η ψυχολογικη γκαμα επανω μου

Καλημερα σας, το ονομα μου ειναι Λευτερης και ειμαι νεο μελος στο φορουμ αλλα παλιο μελος στα βασανα.

Ολα ξεκινησαν το φθινοπωρο του 2006 στην ηλικια των 22 ετων. Το καλοκαιρι εχασα ενα πολυ καλο μου φιλο απο Λευχαιμια στην ηλικια μου και αρχες Νοεμβριου την μητερα του καλυτερου μου και αδερφικου φιλου απο καρκινο. Μια βδομαδα μετα απο την κηδεια αρχισε ο εφιαλτης μου...

Στις 11 Νοεμβριου ενιωσα μια απιστευτη δυσφορια και πηγα να ξαπλωσω, μολις ξαπλωσα μουδιασε ολο μου το στηθος, δεν μπορουσα να παρω ανασα και πονουσα. Νοσοκομειο εξετασεις απιστευτο τρεμουλο και ηρεμιστικο.

Μετα αφου εκανα και εναν υπερηχο καρδιας και αφου δοκιμασα ολα τα mild τυπου ηρεμιστικα ( Δε με επιαναν με τιποτα ) επισκεφτηκα ενα ψυχιατρο. Μου εγραψε Anafranil και Tavor. Εκεινη την περιοδο αυτα τα φαρμακα με βοηθησαν παρα παρα πολυ και χαρη σε αυτα μπορεσα να ηρεμησω.

Απο εκει και υστερα σταματουσα να τα παιρνω μολις ενιωθα καλυτερα γιατι δε δεχομουν απο τον ευατο μου να ζω με ψυχοφαρμακα και να ειμαι σα φυτο ολη την ημερα, βεβαια αυτο ειχε και το κοστος του.

Απο εκεινη την ημερα μεχρι τωρα η κατασταση μου παρουσιαζει σκαμπανεβασματα, τωρα βρισκομαι σε φαση εξαρσης και παλι. Οι φοβοι για καρδιακο επεισοδιο, στομαχι, κεφαλι επιστρεφουν αναλογα με τον ποιον γιατρο εχω καιρο να επισκεφτω και προσφατα απεκτησα και μια καρκινοφοβεια λογω ενοχλησεων που εχω στο παχυ εντερο ( 2 γαστρεντερολογοι και 1 ογκολογος μου ειπαν ευερεθιστο εντερο ). Σημειωση οτι περυσι τετοια εποχη εχασα ενα φιλο στην ηλικια μου απο καρκινο του παχεως εντερου.

Οποτε απο μια κριση πανικου εχω φτασει σε κριση και προβλημα μονιμου αγχους και υποχονδριασης και δε ξερω που θα φτασει αυτο το πραγμα και αν σταματησει ποτε.

Εχω κοπελα, εχω φιλους εχω συγγενεις που με αγαπανε και αυτο ειναι το σημαντικοτερο στη ζωη μου αλλα πως θα δουλεψω απερισπαστα με αυτα τα προβληματα? Πως θα κανω οικογενεια? Πως γενικα? Αυτες οι ερωτησεις με βασανιζουν συνεχως.

Δεν ξερω τι να κανω πια πραγματικα, αντικαταθλιπτικα φοβαμαι να παρω γιατι οταν επαιρνα χαλουσαν τα δοντια μου κατα ριπας και απο τοτε που τα σταματησα δεν εχω ξαναβγαλει προβλημα, τυχαιο? Δε νομιζω. Ηρεμιστικο παιρνω που και που οταν δεν αντεχω αλλο απο τις σωματικες ενοχλησεις αλλα τουλαχιστον σε περιπτωσεις ταχυκαρδιας δε βοηθανε και πολυ, σε αυτο μονο το ιντεραλ βοηθαει αμεσα.

Θυμαμαι με νοσταλγια τον εαυτο μου πριν απο αυτη την κατασταση και κλαιει η ψυχη μου... Ημουν ενας χαρουμενος, αισιοδοξος χαμογελαστος ανθρωπος και δε μπορω να βιωνω πλεον αυτη τη καταντια. Ο χαρακτηρας του ανθρωπου δεν αλλαζει και οταν ειμαι καλα ειμαι αυτος που ημουν, οταν με πιανουν ομως αυτα... Αστα βραστα

Ηθελα απλως να αδειασω τη ψυχη μου απο καποιες σκεψεις, φιλοι μου και συμπασχοντες αμα εχετε οποιαδηποτε συμβουλη να μου δωσετε που θα μου δωσει την ευκαιρια για μια μονιμη και υγιης ανακουφιση παρακαλω μοιραστειτε την μαζι μου.

Σας ευχαριστω για την υπομονη σας να διαβασετε την ιστορια μου και ευχομαι σε ολους σας υγεια και ευτυχια

Λευτέρη καλησπέρα,

έχεις σκεφτεί τη ψυχοθεραπεία ως λύση;

έχεις περάσει πολλά και απ ό,τι λες, εκείνα και τα όσα ακολούθησαν μπαίνουν εμπόδιο στο να ευχαριστιέσαι την καθημερινότητα.
νομίζω ότι καλό θα είναι να σκεφτείς το ενδεχόμενο για επίσκεψη σε ψυχολόγο ψυχοθεραπευτή, ο οποίος θα σε βοηθήσει να χειριστείς όλα αυτά τα θέματα άγχους και τα υπόλοιπα.

Οταν ειχα πρωτοπαθει την κριση πανικου πρωτα επισκεφτηκα ενα ψυχολογο προτου παω σε ψυχιατρο. Εκεινη την εποχη τα νευροφυτικα μου χτυπουσαν κοκκινο και οτι και να μου ελεγε ο ψυχολογος μου φαινοταν αστειο και ανουσιο σε στυλ εδω καιγομαι δεν αισθανομαι καλα πνιγομαι και εσυ μου λες τι μου λες.

Τωρα βεβαια που δεν ημουν οπως τοτε ισως και να εχει καποιο αποτελεσμα αλλα λογω της προηγουμενης δοκιμης μου το ειχα και το εχω παρει με κακο ματι. Οχι επειδη μου ειναι δυσκολο να ανοιχτω, το καθε αλλο. Αλλα εχει μπει μεσα μου ο σπορος της αμφισβητησης κατα ποσο μπορει να με βοηθησει αυτο το πραγμα.

Τωρα απο εκει και υστερα η επιλογη ψυχολογου ειναι δυσκολο πραγμα και φανταζομαι καταλαβαινεις το γιατι, εχω ακουσει περιπτωσεις οπου ενας απειρος ψυχολογος εχει κανει τον ασθενη χειροτερα απο οτι ηταν. Το ιδιο συμβαινει και με τους ψυχιατρους βεβαια, ο πρωτος που ειχα παει μου ειχε πει το κορυφαιο " Ε καλα μωρε και στην τουαλετα να πας και να σφιχτεις μπορει να σπασει ενα αγγειο και να μεινεις εκει " και μετα απο λιγο " Δε βοηθησε και πολυ αυτο που ειπα ε? ".

Αμα μπορεσω να βρω μια αυθεντια που να ειμαι σιγουρος οτι μπορω να τον εμπιστευτω τουλαχιστον να ειμαι οσο καλα ειμαι τωρα και να μη με τρελανει περισσοτερο ισως και να πηγαινα

Quote:

---

Originally Posted by Euthivolos

Οταν ειχα πρωτοπαθει την κριση πανικου πρωτα επισκεφτηκα ενα ψυχολογο προτου παω σε ψυχιατρο. Εκεινη την εποχη τα νευροφυτικα μου χτυπουσαν κοκκινο και οτι και να μου ελεγε ο ψυχολογος μου φαινοταν αστειο και ανουσιο σε στυλ εδω καιγομαι δεν αισθανομαι καλα πνιγομαι και εσυ μου λες τι μου λες.

Τωρα βεβαια που δεν ημουν οπως τοτε ισως και να εχει καποιο αποτελεσμα αλλα λογω της προηγουμενης δοκιμης μου το ειχα και το εχω παρει με κακο ματι. Οχι επειδη μου ειναι δυσκολο να ανοιχτω, το καθε αλλο. Αλλα εχει μπει μεσα μου ο σπορος της αμφισβητησης κατα ποσο μπορει να με βοηθησει αυτο το πραγμα.

Τωρα απο εκει και υστερα η επιλογη ψυχολογου ειναι δυσκολο πραγμα και φανταζομαι καταλαβαινεις το γιατι, εχω ακουσει περιπτωσεις οπου ενας απειρος ψυχολογος εχει κανει τον ασθενη χειροτερα απο οτι ηταν. Το ιδιο συμβαινει και με τους ψυχιατρους βεβαια, ο πρωτος που ειχα παει μου ειχε πει το κορυφαιο " Ε καλα μωρε και στην τουαλετα να πας και να σφιχτεις μπορει να σπασει ενα αγγειο και να μεινεις εκει " και μετα απο λιγο " Δε βοηθησε και πολυ αυτο που ειπα ε? ".

Αμα μπορεσω να βρω μια αυθεντια που να ειμαι σιγουρος οτι μπορω να τον εμπιστευτω τουλαχιστον να ειμαι οσο καλα ειμαι τωρα και να μη με τρελανει περισσοτερο ισως και να πηγαινα

---

Είναι πράγματι δύσκολο, αλλά πιστεύω θα ωφελήσει. Δε μπορώ να σου πω πώς να βρεις κάποιον που να τον εμπιστεύεσαι, αλλά αν σε βοηθάει, μπορείς να ρωτήσεις τα πάντα για έναν ψυχοθεραπευτή, π.χ. πού έκανε και ποια εκπαίδευση κλπ. αν αυτό σε κάνει να νιώσεις πιο σίγουρα. Όπως λες κι εσύ, τώρα πια, θα ξεκινούσες ψυχοθεραπεία με πολύ διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που επικρατούσαν όταν πρωτοπήγες (αυτός άλλωστε ήταν κι ο λόγος που είσαι αρνητικός με αυτό).

Καλησπέρα Λευτερη. Κι εγώ μια από τα ίδια. Εχασα τον πατέρα μου πριν ακριβώς ένα χρόνο, ο μικρός μου γιος έχει εγκεφαλική παράλυση και δεν περπατάει και είναι 8 χρονων, η σχέση με το σύζυγό μου δεν πάει και πολύ καλά, θες κι άλλα; Ηταν πριν ενάμιση χρόνο όταν ο γιατρός του πατερα μου με προειδοποίησε για τον επερχόμενο θάνατό του και ταυτόχρονα έκανα διαδικασίες για να γράψω το γιο μου με το πρόβλημα σε ειδικό σχολείο. Από τότε ξεκίνησαν όλα. Κρίσεις πανικού με την πρώτη να με φοβίσει πάρα πολύ καθώς μούδιασε όλο το κεφάλι μου και νόμιζα ότι θα εκραγεί. Πήρα lexotanil, ήπια χαμομήλι μίλησα με τη μητέρα μου που μου συμπαραστάθηκε πάρα πολύ και ηρέμησα. Βέβαια από κει ξεκίνησαν εξετασεις γιατί φοβήθηκα για το κεφάλι μου. Πήγα σε δύο νευρολογους που διέγνωσαν άγχος και μου έδωσαν χάπια τα οποία με έστειλαν κυριολεκτικά. Δεν άντεξα τις παρενέργειες. Πήγα μετά σε ένα ψυχίατρο οικογενειακό μας φίλο που μου διέγνωσε γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και ιδεοληψία μου έδωσε τα seroxat αλλά ένιωσα ότι ο οργανισμός μου τα απέρριπτε. Προτιμώ να μιλάω παρά να παίρνω φαρμακα. Ετσι πήγα σε ψυχολόγο όπου η γυναίκα είπε ότι και η προηγούμενοι και θεωρεί φυσιολογικά όλα αυτά που παθαίνω με όλα αυτά που πέρασα και θα περάσω με το παιδί. Εγώ όμως δεν ικανοποιούμαι καθώς δε βλέπω χαρά πουθενά και ο βασικός μου φόβος είναι μήπως τρελλαθώ.

Πέννυ μου θα τρελαθείς μόνο εάν αφήσεις τον εαυτό σου να βυθιστεί στην κατάθλιψη.
Και γω όταν είμαι στα χάλια μου και σκέφτομαι αρνητικά και αγχώνομαι για το αύριο νιώθω πως θα τρελαθώ.
Πρέπει να κάνεις κουράγιο! Το ξέρω πως περνάς πολύ δύσκολα. Βέβαια, δεν είμαι στη θέση σου ούτε είμαι μητέρα για να μπορώ να πω πως ξέρω πολύ καλά τι περνάς αλλά πίστεψέ με μπορώ να το φανταστώ.
Με την ψυχολόγο έχεις κάποιο αποτέλεσμα;; Ίσως κάποια βελτίωση;;

Quote:

---

Originally Posted by πεννυ

Προτιμώ να μιλάω παρά να παίρνω φαρμακα. Ετσι πήγα σε ψυχολόγο όπου η γυναίκα είπε ότι και η προηγούμενοι και θεωρεί φυσιολογικά όλα αυτά που παθαίνω με όλα αυτά που πέρασα και θα περάσω με το παιδί. Εγώ όμως δεν ικανοποιούμαι καθώς δε βλέπω χαρά πουθενά και ο βασικός μου φόβος είναι μήπως τρελλαθώ.

---

πεννυ, καλησπέρα! Χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω ότι η επιλογή σου να αντιμετωπίσεις την πολύ δύσκολη κατάσταση με το παιδί σου, τα οικογενειακά και το πένθος χωρίς φάρμακα δείχνουν ότι είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος και θα τα βγάλεις πέρα. Όμως νομίζω πως όσο μεγάλες και να 'ναι οι δυσκολίες, πέρα από ψυχολόγους και ψυχίατρους, βοηθάμε τον εαυτό μας όταν του αφιερώνουμε προσωπικό χρόνο, κάνοντας κάτι που μας ευχαριστεί, όπως ένα χόμπι ή άθληση ή περπάτημα στον καθαρό αέρα. Νομίζω οφείλουμε στον εαυτό μας προσωπικό χρόνο. Καμιά φορά οι εξωτερικές συνθήκες είναι τόσο δύσκολες, που από το μόνο που μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Λευτέρη...πιστέυω πως αυτά τα δυο γεγονότα σηματοδότησαν την αρχή για τα περαιτέρω προβλήματα σου.
Συμφωνώ με κάποιον παραπάνω που σου είπε να πας για ψυχοθεραπεία. Αυτό που φαίνεται να αντιμετωπίζεις, δεν είναι κάποια αρρώστια, αλλά συσσωρευμένη λύπη και σοκ που ξέσπασε πάνω σου και βίωσες όλα αυτά...:)

Μόνον ο ειδικός θα μπορέσει να σας βοηθήσει σε όλα αυτά που βιώνετε τόσον καιρό και που κάθε τόσο αναμοχλεύονται και από κάποιο νέο ψυχοτραυματικό γεγονός για εσάς. Ο κατάλληλος ειδικός θα σας ακούσει με υπομονή και μέσα από τη θεραπευτική σχέση μαζί σας θα μπορέσει να σας βοηθήσει για να βοηθήσετε τον εαυτό σας τελικά. Εάν χρειαστεί να σας χορηγήσει φάρμακα θα πρέπει να το κάνει με μεγάλη σύνεση και αφού πρώτα είναι σίγουρος για το τι σας συμβαίνει ακριβώς.
Μετά τιμής