Συγκατοίκηση...

Καλησπέρα λοιπόν κ από μένα...
Έχω αρκετό καιρό να μπω , αλλά αυτή τη φορά νομίζω πως θα χρειαστώ γνώμες για ένα θέμα που με απασχολεί.
Είμαι με το σύντροφό μου 2 χρόνια ακριβώς κ ομολογώ πως τα πηγαίνουμε πολύ καλά!
Αναρωτιέμαι όμως... Είναι νωρίς για να γίνει ένα βήμα παραπάνω? Κ δε μιλάω για αρραβώνες και γάμους σε καμία περίπτωση.. Αλλά μια συγκατοίκηση. Γιατί είναι αλήθεια ότι έχω κουραστεί με το πήγαινε-έλα σχεδόν καθημερινά (ζούμε στις δύο άκρες της πόλης). Το σπίτι υπάρχει, εκεί είναι η ερωτική μας φωλιά, το έχω κάνει σχεδόν δεύτερο σπίτι μου, νοίκια κτλ δεν απασχολούν γιατί δεν υπάρχουν. Είναι βέβαια κ ένα μικρό εμπόδιο στη μέση, ότι το σπίτι ανήκει στη μητέρα του η οποία το έχει γράψει στον αδερφό του αλλά ζει ο ίδιος μέσα.. Ένα μπέρδεμα δλδ...
Τελοσπάντων, πιστεύω ότι υπάρχει λύση αν θέλει κάποιος κ το ζήτημα είναι πως αυτός δεν θέλει.
Πιστεύετε ότι είναι νωρίς? Ότι πιέζεται? Ή μήπως είμαι εγώ υπερβολική που θέλω να ζω κάθε λεπτό με τον άνθρωπο αυτό, να δω τα όριά μου, τις ευθύνες μου κ γενικά όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να έχει μια συγκατοίκηση??

γεια σου! καλή χρονιά!
Σκέφτεσαι δηλαδή να του το ζητήσεις εσύ? ή το έχετε συζητήσει και δεν είσαι σίγουρη σχετικά με το τι να αποφασίσεις?τι σε προβληματίζει ακριβώς?

Quote:

---

Originally Posted by void

γεια σου! καλή χρονιά!
Σκέφτεσαι δηλαδή να του το ζητήσεις εσύ? ή το έχετε συζητήσει και δεν είσαι σίγουρη σχετικά με το τι να αποφασίσεις?τι σε προβληματίζει ακριβώς?

---

Αυτός δεν είναι σίγουρος... Εγώ έχω εκφράσει αυτή την επιθυμία ουκ ολίγες φορές! Με προβληματίζει το τι μπορεί να τον εμποδίζει στο να είναι θετικός σε ένα τέτοιο βήμα, γιατί κάθε άλλο παρά θετικός είναι...

Άρα προβληματίζεσαι που ο φίλος σου δε σου το έχει προτείνει ακόμα..και πόσο χρονών είσαστε?

Και αυτό αλλά και που δε δέχεται να κάνουμε μαζί αυτό το βήμα. Είμαστε 26 εγώ 29 αυτός.

Quote:

---

Originally Posted by astimatnam

Και αυτό αλλά και που δε δέχεται να κάνουμε μαζί αυτό το βήμα. Είμαστε 26 εγώ 29 αυτός.

---

Κοίτα η εμπειρία η δική μου αλλά και φίλων μου έχει δείξει ότι οι άντρες ζορίζονται κάπως στο θέμα αυτό..ναι μεν μπορεί να περνάτε πολλές ώρες μαζί αλλά πάντα έχετε , όποτε το θελήσετε τον προσωπικό σας χώρο. Ειδικά εκείνος και λόγω του ότι παίζετε στην έδρα του νιώθει δύο φορές πιο άνετος. Εγώ πιστεύω ότι η συγκατοίκηση είναι δύσκολο πράγμα, με υποχρεώσεις και ένας πολύ καλός μπούσουλας για το αν μια σχέση πάει πράγματι καλά και αν μπορεί να εξελιχθεί.
Και αυτό είναι κάτι που φοβίζει (ειδικά του άντρες - no offence guys :-) )
Δύο χρόνια σχέσης δεν είναι λίγα για συγκατοίκηση, αλλά δεν είναι και πολλά..
Δηλαδή μη σου κάνει εντύπωση που αυτός ακόμα διστάζει. Ενδεχομένως να μην είναι έτοιμος ακόμα.
Τώρα εσύ πες μου, αμφιβάλλεις, λες γιατί δε θέλει?
ίσως πρέπει να το δεις λίγο πιο χαλαρά, τη στιγμή που περνάτε καλά και δεν έχετε προβλήματα, δε χρειάζεται να το πιέσεις.
Μη νομίζεις ότι είναι ρόδινα τα πράγματα σε μια συγκατοίκηση, ίσα ίσα που βγαίνουν όλα στην επιφάνεια.
Τώρα, εάν εσύ έχεις ανάγκη να το ζήσεις αυτό, σαν φάση, διότι οκ, δε χάθηκε και ο κόσμος αν δεν πάει καλά, ούτε οδηγεί απαραίτητα σε κάτι πιο επίσημο, συζήτησέ το μαζί του. Δείξτου ότι το έχεις ανάγκη, και γενικότερα σκέψου εάν ταιριάζετε σε αυτό το κομμάτι.
Μήπως αυτός είναι πιο χαλαρός σε σχέση με σένα?
Μήπως εσύ βιάζεσαι?
Μήπως δεν έχετε ανάγκη τα ίδια πράγματα?
Εσύ γενικά θέλεις να παντρευτείς? Τον έχεις σκεφτεί ως πατέρα των παιδιών σου>? έχεις φανταστεί ζωή μαζί του?
Πάντως τα περισσότερα φιλικά ζευγάρια που ξέρω συγκατοίκησαν μετά από αρκετά χρόνια σχέσης..κατά μέσο όρο 3.5....
ξέρω βέβαια κι άλλους που συγκατοίκησαν στα 2 χρόνια...
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ήταν κοινή η απόφασή τους..δεν περίμενε δηλαδή ο ένας τον άλλον πότε θα νιώσει έτοιμος, του βγήκε αυθόρμητα.

Βεβαίως συμφωνώ σε όλα όσα λες. Εγώ δε θέλω να πιέσω καταστάσεις κ ούτε είμαι με το φανάρι από πάνω του να του λέω "πότε θα μείνουμε μαζί??". Η αλήθεια είναι πως έχω σκεφτεί πώς μπορεί να είναι όταν συγκατοικήσω μαζί του, το πόσο εύκολα κ συνάμα δύσκολα θα είναι τα πράγματα. Έχω όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου το πώς θα είναι να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου για όλη μου τη ζωή και μου αρέσει πολύ αυτή η σκέψη... (αυτό είναι καλό, έτσι δεν είναι? :) ) Μπορεί όμως ο ίδιος να μη σκεφτεται έτσι, μπορεί όπως λες να βιάζομαι...
Αν κ -μεταξύ- μας, τώρα τελευταία έρχεται ο αδερφός του συνεχώς στο σπίτι και δε μένουμε σχεδόν ποτέ μόνοι μας, κ έχω φρικάρει λίγο...

Θεωρώ ότι σκέφτεστε διαφορετικά το θέμα. Αυτός δεν θέλει, εσύ θέλεις. Το ότι δεν θέλει αυτός, αν το πάρεις εγωιστικά, δεν είναι και πολύ καλό για σένα. Σημαίνει ότι αποφεύγει την δέσμευση ενώ εσύ την επιζητάς. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσεις και συ τη σχέση σου μαζί του;

Quote:

---

Originally Posted by astimatnam

Έχω όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου το πώς θα είναι να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου για όλη μου τη ζωή και μου αρέσει πολύ αυτή η σκέψη... (αυτό είναι καλό, έτσι δεν είναι? :) )

---

Είναι πολύ ωραίο να σκέφτεσαι τη ζωή σου με κάποιον και να σου αρέσει η ιδέα...:-)
Απλώς καλό θα είναι να το σκέφτεται και ο άλλος έτσι..ίσως μια τέτοια συζήτηση (αν δεν έχει γίνει ήδη) να την κάνατε.
Ξέρεις, εγώ δεν είμαι του στυλ, άστο και σιγά σιγά του αλλουνού θα του βγει, δηλαδή τρόπον τινά της άσκησης στρατηγικής.
Δηλαδή αν νιώθεις κάτι τέτοιο, καλό είναι να το ξέρει. Και ας τρομάξει. Στην τελική δεν είναι και μικρός. Ούτε του ζητάς να παντρευτείτε και αν σου κάνει οκτώ παιδιά(!!)...
Δηλαδή μην μπεις στο τριπάκι να υπομένεις χωρίς να διεκδικείς αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη..ακόμα κι αν αυτό οδηγήσει ρε ρήξη.
Είναι πολύ μικρή η ζωή για να καταπιέζουμε αυτό που θέλουμε.

Μήπως τότε τρομάξει όντως και μου πει.. "τα λέμε!!"? χαχαχαχ
Το θέμα είναι ότι δεν δέχεται να μπει στο νοίκι κ το σπίτι αυτό δεν είναι εντελώς δικό του... Είναι δλδ ΚΑΙ αυτό ανάμεσα σε όλα τα άλλα...

καλά ούτως ή άλλως αν είναι να μένατε μαζί θα νοικιάζατε άλλο σπίτι, έτσι δεν είναι?
Έχει οικονομικό θέμα να νοικιάσει σπίτι?
Ή απλά έχει βολευτεί και δεν το κρίνει σκόπιμο να πάει να μείνει κάπου που θα χρειάζεται να πληρώνει?
στο σπίτι που μένει τι στυλ έχει? πληρώνει λογαριασμούς, είναι αυτάρκης ή για όλα η μανούλα?

Τα πληρώνει όλα ο ίδιος. Νοίκι δεν υπάρχει, ότι λογαριασμούς, ανακαινίσεις έχει το σπίτι όμως, τα έχει αναλάβει αυτός. Δεν είναι ειρωνεία να έρθει ο αδερφός και να τα βρεί όλα έτοιμα??
Γι' αυτό το λόγο λέει πως δεν υπάρχει λόγος να μπω στο νοίκι εφόσον έχω ένα σπίτι για να έχω την ησυχία μου, κ εφόσον έχω ρίξει τόσα λεφτά για το σπίτι αυτό...

Quote:

---

Originally Posted by astimatnam

Τα πληρώνει όλα ο ίδιος. Νοίκι δεν υπάρχει, ότι λογαριασμούς, ανακαινίσεις έχει το σπίτι όμως, τα έχει αναλάβει αυτός. Δεν είναι ειρωνεία να έρθει ο αδερφός και να τα βρεί όλα έτοιμα??
Γι' αυτό το λόγο λέει πως δεν υπάρχει λόγος να μπω στο νοίκι εφόσον έχω ένα σπίτι για να έχω την ησυχία μου, κ εφόσον έχω ρίξει τόσα λεφτά για το σπίτι αυτό...

---

καλά αυτό το τελευταίο αστους να το λύσουν μόνοι τους..:-)
πάντως εάν θέλει πολύ να μείνει μαζί σου, θα τη βρει τη λύση, εσύ μην μπεις στη διαδικασία και το άγχος για το πως που πότε...
ας κάνει τα κουμάντα του με την οικογένεια του και έχε και στο πίσω μέρος του μυαλού σου μήπως δε συμφωνείτε σε βασικά πράγματα όπως μια συγκατοίκηση, κοινοί στόχοι κοκ..

Πάντως αυτό το κλισέ που ακούω συνέχεια ότι οι άντρες φοβούνται τη δέσμευση ενώ οι γυναίκες την επιζητούν το θεωρώ εντελώς άκυρο και ολίγον τί φαλλοκρατικό. Ο μίστερ "τέλειος", το "περιζήτητο" αγόρι που έχει πάντα την επιλογή να αποφασίζει αν θέλει να δεσμευτεί με την άλλη, η οποία σημειωτέον θέλει διακαώς ο,τι και να της έχει κάνει. Βρε ουστ από δω!
Θαρρώ ότι και τα δύο φύλα αποφασίζουν αμέσως αν βρουν τον/την κατάλληλο-η. Απλά όταν δεν αποφασίζουμε είναι γιατί δεν μας βολεύει μια κατάσταση και πιστεύουμε ότι ίσως θα μας τύχει κάποια καλύτερη. Το μόνο που μπορώ να παραδεχτώ ότι οι γυναίκες μπορεί κάποιες φορές να "βάλουν νερό στο κρασί" τους αν έχει στενέψει το βιολογικό. Ενώ οι άντρες είναι πιο χαλαροί σε αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by Blue1

Πάντως αυτό το κλισέ που ακούω συνέχεια ότι οι άντρες φοβούνται τη δέσμευση ενώ οι γυναίκες την επιζητούν το θεωρώ εντελώς άκυρο και ολίγον τί φαλλοκρατικό. Ο μίστερ "τέλειος", το "περιζήτητο" αγόρι που έχει πάντα την επιλογή να αποφασίζει αν θέλει να δεσμευτεί με την άλλη, η οποία σημειωτέον θέλει διακαώς ο,τι και να της έχει κάνει. Βρε ουστ από δω!
Θαρρώ ότι και τα δύο φύλα αποφασίζουν αμέσως αν βρουν τον/την κατάλληλο-η. Απλά όταν δεν αποφασίζουμε είναι γιατί δεν μας βολεύει μια κατάσταση και πιστεύουμε ότι ίσως θα μας τύχει κάποια καλύτερη. Το μόνο που μπορώ να παραδεχτώ ότι οι γυναίκες μπορεί κάποιες φορές να "βάλουν νερό στο κρασί" τους αν έχει στενέψει το βιολογικό. Ενώ οι άντρες είναι πιο χαλαροί σε αυτό.

---

Έτσι είναι. Και αντιθέτως από τα κλισέ, πιστεύω ότι στην εποχή μας είναι οι άντρες που επιζητούν τη δέσμευση και τη συγκατοίκηση περισσότερο από τις γυναίκες.
Και τέλος, όταν κάποιος θέλει, θα το κάνει. Όλα τ' άλλα είναι δικαιολογίες. Απλά δεν θέλει αρκετά.