Δύσκολη σχέση μητέρας-κόρης

Καλησπέρα σε όλες και όλους,
πρόσφατα ανακάλυψα την όμορφη δουλειά που κάνετε και για την οποία σας αξίζουν συγχαρητήρια, αφού βοηθάτε πολλούς ανθρώπους με τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Το θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι το εξής:ανέκαθεν η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν δύσκολη.Ενώ είναι μια γυναίκα μορφωμένη και φιλελεύθερη,ήταν πάντα παρεμβατική σε ό,τι και αν έκανα.Δεν λέει καλά λόγια για την οικογένεια μας παρά μόνο για τους ξένους και δεν μπορεί να δεχτεί ότι κάποια άποψη αντίθετη με τη δική της μπορεί να είναι σωστή.Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο με πίεσε αμέσως να φύγω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό παρόλο που της έλεγα ότι δεν ήμουν έτοιμη.Εκεί έκανα και εγώ βέβαια μεγάλο λάθος που υπέκυψα.Ο χρόνος που πέρασα έξω ήταν εφιαλτικός.Τώρα εργάζομαι στην Ελλάδα,σ ένα επάγγελμα που δεν ήταν αμιγώς δική μου επιλογή.Όσο μεγαλώνω αισθάνομαι τη συμπάθεια προς το πρόσωπό της-γιατί αγάπη δεν είναι- να μικραίνει.Τελευταία κάνουμε πολλούς καυγάδες που όμως δεν οδηγούν πουθενά.Δεν αλλάζει τη στάση της και εγώ έχω κουραστεί να μάχομαι για το παραμικρό.Δυστυχώς δεν είμαι ανεξάρτητη οικονομικά αφού δεν με πληρώνουν ακόμη στη δουλειά και έτσι το να φύγω απ το σπίτι δεν είναι δυνατόν.Αλλά και να ήταν σκέφτομαι πως θα αφήσω τον πατέρα μου στα νύχια της.Αισθάνομαι ότι γεννήθηκα καταδικασμένη αφού θεωρητικά θα μπορούσα να κάνω ότι επιθυμώ αλλά πρακτικά μπορώ να κάνω μόνο ότι επιθυμεί εκείνη.Της έχω ζητήσει επανειλημμένως να πάμε μαζί σε κάποιον ειδικό μήπως και βελτιωθεί η σχέση μας και η κοινή μας ζωή, αλλά η απάντησή της είναι:''Με λες τρελή?''
Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια,σας παρακαλώ πείτε μου τις απόψεις σας.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

...γεια σου πέπερ...καλως ήρθες...:)

προσωπική ζωή έχεις?
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου, ή φίλες?

Καλησπέρα,καλώς σας βρήκα!!!
Ναι υπάρχουν απ όλα.Έχω σχέση περίπου ένα χρόνο και έχω κρατήσει τις φίλες μου από το σχολείο τις οποίες τις βλέπω σχεδόν καθημερινά.Το θέμα είναι ότι στα 23 που είμαι εγώ τώρα(γιατί δυστυχώς βιάστηκα να τελειώσω με τις σπουδές ,μεεεεγα λάθος :P),δεν μπορώ να συμβουλευτώ κάποιον από τους παραπάνω ,ούτε να υπολογίσω στην πρακτική βοήθεια τους επειδή βρίσκονται ακόμα στη φάση του αραχτού-χωρίς εισοδήματα- φοιτητή.'Έτσι δεν ξέρω πού να στραφώ για μια ειλικρινή γνώμη.

Άστο επειδή εγώ έχω χάσει τη μητέρα μου και είναι σα να τα έχω χάσει δε μπορώ για να είμαι ειλικρεινής μαζί σου να σε συμβουλεύσω και ειδικά στη φάση που βρίσκομαι τώρα, στη φάση που βρέθηκα πέρυσι πριν βρώ και το forum. Επίσης έχω κόρες δίδυμες στα 19 και προσπαθώ να σταθώ για να μη βιώσουν κανένα πρόβλημα,απλά εύχομαι να τα βρείτε και να θυμάσαι ότι μάνα είναι μόνο μία και η μία που θα μαζέψει την καρδιά σου από το χώμα, ο μόνος άνθρωπος που ξέρει τι θα πει συγχώρεση...

...κοιτα, συνήθως στην ηλικία που βρίσκεσαι ξεκινά ένας μηχανισμός μέσα μας που αρχίζουμε να βλέπουμε πιο καθαρά τους γονείς μας και κάπου εκεί, ή τους καταλαβαίνουμε και τους συγχωρούμε, ή τους καταλαβαίνουμε και....φευγουμε.
Η μητέρα σου είναι μια μεγάλη γυναίκα που δεν έχει καμια ελπίδα να αλλάξει χαρακτήρα σε τέτοια ηλικία, ακόμη και αν είχε τη διάθεση να απευθυνθεί σε ειδικό ώστε να συμπεριφερεται διαφορετικά.
Άσε που είμαι βέβαιη πως εκείνη δεν βρίσκει πουθενά τον εαυτό της λάθος.
Νομίζει πως λειτουργεί έτσι με βάση το καλό σου και συ λογω ευαισθησίας δεν έκανες ποτέ την επανασταση σου.
Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα, παρά να περιμένεις ή να βάλεις μπροστά τις μηχανές και να ανεξαρτητοποιηθείς.
Ξέρω πως κατά βάθος διψάς για την επιβεβαιωσή της και αυτό δεν θα φύγει ποτέ από μέσα σου, όμως είναι πολύ δύσκολο στη φάση που είστε όντας ακόμη εξαρτημένη οικονομκά από τους γονείς να παρεις τέτοιου είδους επιβεβαίωση.
Όσο για αυτό που λες πως δεν αφήνεις το πατέρα σου στα νυχια της, μάλλον είναι δικαιολογία, γιατί αν το καλοσκεφτείς επιλογή του είναι να ζει μαζί της, δεν τον κρατάει ε το ζορι..:)

Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σας,Έμυ.
Μακάρι να βελτιώσουμε τη σχέση μας και να τα βρούμε πριν να είναι αργά.
Να χαίρεστε τις κόρες σας και να είστε καλά.

Σας ευχαριστώ Θεοφανία.
Δίκιο έχετε για τον πατέρα μου,όσο και να τον βγάζει εκτός ευατού ώρες-ώρες,μετά τα ξεχνάει όλα.
Δεν το είχα σκεφτεί ότι είχα ανάγκη την επιβεβαίωση της.Πίστευα ότι απλώς είχε τον τρόπο να μου επιβάλλεται χωρίς δυσκολία.Ίσως τελικά η επανάσταση είναι η μόνη λύση.

Quote:

---

Originally Posted by Pepper

Σας ευχαριστώ Θεοφανία.
Δίκιο έχετε για τον πατέρα μου,όσο και να τον βγάζει εκτός ευατού ώρες-ώρες,μετά τα ξεχνάει όλα.
Δεν το είχα σκεφτεί ότι είχα ανάγκη την επιβεβαίωση της.Πίστευα ότι απλώς είχε τον τρόπο να μου επιβάλλεται χωρίς δυσκολία.Ίσως τελικά η επανάσταση είναι η μόνη λύση.

---

λολ....πεπερ μη μου μιλάς στν πληθυντικο! (εκτος του ότι με μεγαλώνεις, με χοντραίνεις και από πάνω....:)

Δεν χρειάζεται να κάνεις καμιά ιδιαίτερη επανάσταση, φτανει να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά και να τραβήξεις το δικό σου δρόμο.
Από μακριά και αγαπημένες λοιπόν.
Να είσαι σίγουρη πως θα αλλάξουν πολλά πράγματα τότε.

Pepper σε ευχαριστώ, στα 23 έβλεπα κάπως σαν και σένα τα πράγματα και με προβλημάτιζε η σχέση μαζί της μετά ήρθαν οι κόρες μου στα 27 μου, τις μεγάλωσε τελείως διαφορετικά από μένα τις άφηνε να κάνουν ότι θέλουν, τους τοίχους στο σπίτι της τους ζωγράφισαν όλους, εγώ δε τολμούσα να κουνηθώ, όταν αρρώστησε από αλτσχάιμερ υπέφερα συν ότι είναι μια πολύ περίεργα ασθένεια, πριν 6μιση χρόνια έφυγε ,ποτέ δεν το ξεπέρασα και από ότι λέει η ψυχιατρός μου έπαθα μπουμ και από αυτό ,άστα δε ξέρω

καλημερα pepper.Μεγαλωνω και γω με μια αυταρχικη μητερα και καθε φορα που προσπαθησα να επεναστατησω με αρρωστησε η κατασταση που ζουσα.Η αδερφη μου απο την αλλη χρησιμοποιει αλλο τροπο προσεγγισης της λεει σε ολα ναι αλλα εξακολουθει και κανει αυτο που η ιδια θελει.η μητερα μου εχει αποδεχτει την σταση της αδερφης μου τοσο που σε εμενα την επαινει οτι ποτε δεν της εναντιωνεται.δεν ειναι λυση το ξερω αλλα τουλαχιστον ειναι και οι 2 ικανοποιημενες.σημειωση οτι και εγω και η αδερφη μου εξαρτωμαστε οικονομικα απο εκεινη γιατι ειμαστε ανεργες.

Γεια σου Pepper. Ο πατέρας σου για να μένει με τη μητέρα σου και να συνεχίζει τη σχέση τους, κάτι του δίνει. Αλλά και να μην του προσφέρει κάτι,πάλι ως ενήλικας δε νομίζεις πως η απόφαση "να μένει" ή όχι "στα χέρια της" αφορά τον ίδιο? Θα ήθελα να σου τονίσω δηλαδή, να προσέξεις μήπως και συ από τη μεριά σου υπάρχουν φορές που μπορεί να εκδηλώνεις παρεμβατικότητα, ίσως λόγω της μάθησης από το περιβάλλον αυτό και των παραδειγμάτων των συμπεριφορών που έμαθες μέσω της παρατήρησης. Οπότε άποψή μου είναι πως κάνεις αυτό που νομίζεις για σένα, αλλά όχι για τους άλλους, καθώς οι επιλογές τους είναι δικό τους θέμα, και οι λύσεις που ζητούν ή δε ζητούν να βρουν επίσης δικό τους θέμα.