Κι εκει που ελεγα οτι τα καταφερα...

Κι εκει που ελεγα οτι τα καταφερα ρε γα**το ξαναπεφτω στα ιδια. Τα ιδια κλαματα, ο ιδιος πονος, η ιδια αισθηση ματαιοτητας. Ειμαι μονη μου. Σε μια αβυσσο. Και νιωθω να με ρουφαει, να με καταπινει και να με πνιγει. Και ολα μα ολα πηγαιναν τοσο καλα. Σταθηκα στα ποδια μου και το παλεψα. Το παλεψα, αληθεια. Και τα καταφερα. Εβγαινα απο το σπιτι, χαμογελουσα. Ημουν καλα. Πραγματικα καλα. Και τωρα παλι μουδιασμενη. Χαμενη. Απελπισμενη. Και μονη. Θελω να ουρλιαξω μα δε μπορω.
Αυτο που με βοηθησε σημερα ηταν οτι φαντασιωθηκα να πεθαινω με πολλους τροπους. Και ενιωσα χαρα. Αποχαιρετουσα τον κοσμο και εφευγα. Και μετα ενιωθα αναλαφρη. Ηρεμη. Ειναι μια παρηγορια να νιωθεις οτι ολα μπορουν να λυθουν με κατι τοσο απλο. Λιγα λεπτα θελεις μονο. Και μετα εισαι ελευθερος. Ολα σου τα βαρη φευγουν. Δεν εισαι πια αχρηστος. Δεν σε πιεζει κανεις. Υπαρχει μονο ενα φως. Ελευθερια. Πως βρισκεις νοημα εδω; Υπαρχει πουθενα; Περα απο τη μαυριλα υπαρχει κατι που να διαρκει και να σε κραταει εδω; Μερικες φορες νιωθω πως οχι.........

Τί ήταν αυτό που έφερε τα πάνω-κάτω ξαφνικά κι ενώ όλα όπως λες πήγαιναν μέχρι στιγμής καλά; Αν έχω καταλάβει καλά έχει να κάνει με σχέση που τέλειωσε;

....μαρίτα, σκέψου μία στις χίλιες να έχουν δίκιο οι παπάδες και αφού την κάνεις από τον μάταιο και γεμάτο υποχρεώσεις και απογοητεύσεις τούτο κόσμο, να σε περιμένουν τίποτα καζάνια που θα σε βράζουν αιωνίως...:Ρ

κοίτα, όλοι έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας, τις καλές και τις κακές στιγμές μας.
Μη το βάζεις συνέχεια στο μυαλό σου, μη νιώθεις ητημένη, απλά σκέψου πως πρενάς μια φάση και κάποια στιγμή θα έρθει ο ήλιος...:)

Δεν ξερω τι εγινε. Απλα πανικοβληθηκα. Καμια περιεργη σκεψη, ουτε φαντασματα του παρελθοντος. Απλα κλαμα και πανικος. Δε μπορω να φυγω απο το σπιτι μου παλι. Κι ας εχω υποχρεωσεις. Ποναω, σφαδαζω και κλαιω. Οσο για τη σχεση μου Μαρκελα ειναι καλη. Απλα οταν αγαπας καποιον που ειναι μακρια και σε πολυ δυσκολη θεση δε μπορεις να τον φορτωνεις με τοσο μεγαλο βαρος, ετσι δεν ειναι; Προσπαθεις να τον βοηθησεις. Και οχι δεν πιστευω στα παπαδαρια. Τα παραμυθακια του τρομου ειναι για αλλους-οχι για μενα. Ευχαριστω πραγματικα πολυ για τις καλες σου λεξεις ομως Θεοφανια. Ειναι ομορφο να ακους ενα γλυκο λογο οταν τον εχεις πραγματικα αναγκη.

Βρε Μαριτα γιατι να πεσεις παλι στα ιδια μετα απο τοσο κοπο και προσπαθεια?Πραγματικα δεν αξιζει να χασεις ολα οσα με το τοσο κοπο εχτισες και τοση υπομονη.Σκεψου καπου υπαρχει ενας ανθρωπος που σε νοιαζεται και θελει να εισαι καλα.Αν δεν μπορεις να σκεφτεις αλλον τροπο για να φυγεις απο αυτην την μαυριλα σκεψου τον ανθρωπο σου τουλαχιστον.Εγω αυτο εκανα και επιανε παντα!

Συμφωνώ με την Θεοφανία Μαριτα μου και θάθελα να σου πω κι εγώ ότι πριν από κάθε συναίσθημα π.χ. ψυχικός πόνος, γίνεται μια αντίστοιχη(αρνητική) σκέψη. ΠΑΝΤΑ ΠΡΙΝ. Υποτιμούμε όμως την δύναμη της σκέψης, που συνήθως ευθύνεται για όλα όσα νιώθουμε. Όμως αυτό μας δίνει και την δυνατότητα να ελέγχουμε αν θέλεις τις σκέψεις που κάνουμε, για ν' αποφεύγουμε υπερβολές στο συναίσθημα. Τα περισσότερα λοιπόν, που νιώθουμε είν' αποτέλεσμα των σκέψεων που προηγούνται. Συμπέρασμα: Σκέψου ΘΕΤΙΚΑ!!!!

Το ξερω πως ετσι πρεπει να ειναι αλλα για καποιο λογο δε μπορω. Δε μπορω να σκεφτω θετικα για τιποτα. Δεν αντεχω στη σκεψη οτι υπαρχω. Ξερω.. το ξερω οτι πρεπει να κανω υπομονη και οτι πρεπει να σκεφτομαι θετικα και οτι πρεπει να αντιμετωπιζω τον κοσμο με χαμογελο. Ξερω οτι απο το κεφαλι μας ξεκινανε ολα. Κι ομως κατι δε συνδεεται καλα και δε μπορω να επιβληθω στον εαυτο μου. Ολα ειναι μαυρα και εγω ολο και βυθιζομαι. Ξερω οτι εκει εξω υπαρχει φως αλλα δε μπορω να το δω καν. Ετσι νιωθω. Και θελω να κανω τη χαρη στον εαυτο μου να μην ποναω πια και να μη βαραινω και κανεναν αλλο. Και νιωθω οτι δε με καταλαβαινει κανεις.

Σε καταλαβαίνω κι έχεις δίκιο θέλει δύναμη! Όμως αυτή την δύναμη χρειάζεται με προσπάθεια τελικά να την αντλήσουμε από μέσα μας, για να ξεφύγουμε. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας την δώσει. Ύστερα είναι και τ' άλλο, όταν αρχίσουμε ν' αφηνόμαστε μας τραβάει κάτω και η αδράνεια μ' αποτέλεσμα να μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά σ' έναν φαύλο κύκλο που μόνοι μας όμως φτιάξαμε. Αναρωτιέμαι αν τ' αξίζουμε την στιγμή που υπάρχει κι ένας άνθρωπος στην ζωή μας, που μας αγαπά..

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΤΑ7689

Το ξερω πως ετσι πρεπει να ειναι αλλα για καποιο λογο δε μπορω. Δε μπορω να σκεφτω θετικα για τιποτα. Δεν αντεχω στη σκεψη οτι υπαρχω. Ξερω.. το ξερω οτι πρεπει να κανω υπομονη και οτι πρεπει να σκεφτομαι θετικα και οτι πρεπει να αντιμετωπιζω τον κοσμο με χαμογελο. Ξερω οτι απο το κεφαλι μας ξεκινανε ολα. Κι ομως κατι δε συνδεεται καλα και δε μπορω να επιβληθω στον εαυτο μου. Ολα ειναι μαυρα και εγω ολο και βυθιζομαι. Ξερω οτι εκει εξω υπαρχει φως αλλα δε μπορω να το δω καν. Ετσι νιωθω. Και θελω να κανω τη χαρη στον εαυτο μου να μην ποναω πια και να μη βαραινω και κανεναν αλλο. Και νιωθω οτι δε με καταλαβαινει κανεις.

---

τι ειναι αυτο το τοσο αφορητο που σε απελπιζει ΜΑΡΙΤΑ?
εχεις καποιες αντικειμενικες δυσκολιες η ειναι η διαθεση σου ετσι?

Δεν ξερω. Αντικειμενικες δυσκολιες νομιζω εχουμε ολοι τον τελευταιο καιρο. Λιγο η οικονομικη κριση, λιγο η πιεση απο το σπιτι, λιγο η πιεση στη σχολη, λιγο η κουραση....

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΤΑ7689

Δεν ξερω. Αντικειμενικες δυσκολιες νομιζω εχουμε ολοι τον τελευταιο καιρο. Λιγο η οικονομικη κριση, λιγο η πιεση απο το σπιτι, λιγο η πιεση στη σχολη, λιγο η κουραση....

---

Μαζι σου περναμε την ιδια φαση αλλοι τοσοι !!

Μαρίτα. Το ξερεις ότι όλα ξεκινανε απο το κεφαλι. Εσυ το ειπες πιο πανω και συμφωνω μαζι σου. Το ζητημα ειναι τι υπαρχει στο κεφαλι που προκαλει όλες τις αρνητικες σκέψεις. Ειναι όπως μια μηχανη που παραγει κατι καλο ή κακο και που δυσκολα αλλάζει. Υπαρχει και η παλινδρόμηση, δλδ εκει που νομίζεις ότι άλλαξες, η σκέψη σε οδηγεί εκει που ήσουν πριν γιατί η κατασταση σκέψης και καποια αισθηματα είναι παγιωμενα και οι εσωτερικές αντιστασεις στην αλλαγη τεραστιες. Αμα είσαι τετοιο άτομο χρειαζεται να χεις πολλή θεληση και να καταβαλεις τεραστιες δυναμεις για να κανεις την πραγματικη τη μονιμη αλλαγη.
Άμα είσαι ευαίσθητος χαρακτηρας και ταυτοχρονα κανεις λάθη που σου κοστισαν εκεί ειναι που νομίζεις ότι θα ανοιξει η γη να σε καταπιεί. Τοτε ερχονται στιγμες που νομίζεις ότι θελεις να φυγεις απ τον κόσμο, σαν πανικος, ο οποίος συνηθως καταλαγιαζει με τον καιρο και άμα ομαλοποιηθει καπως το πραγμα. Τα παιρνεις κατακαρδα, μεγαλοποιείς καταστασεις και προδικαζεις ότι στη συνεχεια όλα θα πανε χαλια. Στην πραξη όμως αποδεικνυεται πως δεν ηταν και τοσο χαλια τα πράγματα, στη σκεψη μας και μονο τελικα ήταν τοσο χαλια και στο τελος μενει η ψυχικη καταπτωση που βιωσαμε λογω των ασχημων συναισθηματων.

Γιαννη σε ευχαριστω παρα πολυ. Μπορει να μην το καταλαβες αλλα με βοηθησες παρα πολυ. Με εβαλες να σκεφτω πραγματα που δεν ειχα σκεφτει παλιοτερα. Εχω πολυ δρομο μπροστα μου βεβαια αλλα νομιζω σιγα σιγα θα τολμισω να ξεκινησω την αλλαγη. Και παλι ευχαριστω.