Ψυχολογικό αδιέξοδο!

Καλημέρα,
Εδώ και πολυ καιρο νομίζω πως η ψυχολογική μου κατάσταση δεν είναι καλα.
Εδω και αρκετά χρόνια αν και μικρός στην ηλικια(21) έχω έρθει αντιμέτωπος με πολλά σοβαρά προβλήματα τα οποία μου έχουν δημιουργήσει πολλές ανασφάλειες,απαισιοδοξία και μόνιμη στεναχώρια.

Η οικονομική κατάσταση στο σπίτι μου είναι πολυ άσχημη με πολλά χρέη και με δυσκολία στο να πληρωθούν ακόμα και βασικές ανάγκες. Επίσης κάθε μήνα κινδυνεύουμε να χάσουμε την μόνος περιουσία που έχουμε, το σπίτι μας.
Η μητέρα μου έχει σοβαρή αναπηρία μετά απο μεγάλο πρόβλημα υγείας απο το οποίο έζησε απο θαύμα.
Ο πατερας μου ο οποίος ήταν πολυ δύσκολος χαρακτήρας και με τον οποίο είχα παρα πολλά προβλήματα, εφόσον έμεινε και αυτός ανάπηρος μετά απο σοβαρό πρόβλημα υγείας, τελικά κατέληξε νεκρός πριν απο μόλις 4 μήνες.
Ο θάνατος του με συγκλόνισε καθώς εγω ήμουν που τον μετέφερε στο νοσοκομείο, που τον είδε να παθαίνει καρδιακή προσβολή μπροστά στα ματιά του και που τον επισκεπτόταν καθημερινά και φρόντιζε για οτιδήποτε χρειαζόταν όσο ήταν σε κώμα στην Εντατική.
Ο θάνατος του πατέρα μου με γέμισε ενοχές για την άσχημη συμπεριφορά που είχα απέναντι του, δεν μπορω να ξεχάσω τσακωμους και άσχημες σκέψεις που έκανα για αυτόν και επίσης δεν μπορω να σταματήσω να θυμάμαι την ημέρα που έπεσε σε κώμα, το βλέμμα του όταν πάθαινε ανακοπή αλλα και γενικότερα την εικόνα του όταν ήταν σε κώμα.

Αυτη τη στιγμή νιώθω ένα κενό, νιώθω πως δεν μπορω να κάνω τίποτα για να βοηθήσω τον εαυτό μου και την οικογένεια μου.
Τίποτα δεν με γεμίζει απο τις δραστηριότητες που λάτρευα, δεν μπορω να κοιμηθω εάν δεν ξημερώσει και όταν κοιμάμαι μου είναι αδύνατο να ξύπνησω.
Έχω πολυ υψηλή αρτηριακή πίεση και δυο φορές κατέληξε στα επείγοντα καθώς ένιωθα πως θα παθω καρδιακή προσβολή.

Η οικογένεια μου και κυρίως ο αδερφός μου δεν έχουν καταλάβει πως νιώθω και τι περνάω έτσι με πιέζουν παρα πολυ να κάνω πολλά πράγματα για το σπίτι τα οποία μου φαίνονται βουνό αλλα κυρίως με πιέζουν να πιάσω δουλεια ώστε να βοηθήσω οικονομικά πριν είναι πολυ αργά.
Ειδικά αυτο μου μοιάζει αδύνατο. Μόνο στην ιδέα πως πρέπει να ψάξω δουλεια καταρακωνομαι και όταν προσπαθώ να κοιτάξω με το ζόρι νιώθω χαμένος μην ξεροντασ απο που να ξεκινήσω. Όταν μετα απο μεγάλη πίεση και τσακωμους φτάνω με το ζόρι να κοιτάξω για δουλειές τις απορρίπτω όλες με λόγους για τους οποίους αν και εγω θεωρώ λογικους οι άλλοι τριγύρω μου δεν θεωρούν σοβαρούς και σημαντικούς.

Δεν υπάρχει καθόλου κατανόηση παρα μόνο καταπίεση και τσακωμος( που φτανει σε ακραια σημεια βρισιματος και ελαφρού χτυπήματος) καθώς δεν με πιστεύουν πως είμαι πολυ άσχημα ψυχολογικά και θεωρούν πως η προβληματική μου συμπεριφορά προέρχεται απο τεμπελιά ή αλλα τέτοια μικρά θέματα.
Εγω δεν μπορω αλλα και δεν θέλω να μοιραστώ μαζί τους πόσο άσχημα νιώθω και επίσης δεν μιλάω ούτε σε κανένα φίλο ή άλλο συγγενή.

Ένα ακόμα πράγμα που με τρώει σιγά σιγά είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις.
Είναι κάτι που είναι απλα ανύπαρκτο σε εμένα καθώς ποτέ δεν είχα καμία σχέση με κοπέλα αλλα είμαι και παρθένος.
Δεν έχω πρόσβαση σε κοπέλες λόγο παρέας κυρίως αλλα ακόμα και όταν έχω δεν μου κάνει καμία εντύπωση σαν χαρακτήρας παρα μόνο εμφανισιακα. Επίσης θεωρώ πως σαν άτομο είμαι ασχήμος αλλα και πως δεν είμαι ενδιαφέρον για μια γυναίκα οπότε ακόμα και εάν βρω κάποια που θεωρώ καταλήλη δεν θέλω να πάω να της μιλήσω γιατι είμαι σίγουρος πως απλα θα αποτυχω. Επίσης λόγο αυτής της άσχημης οικονομικής αλλα και ψυχολογικής κατάστασης που βρίσκομαι, πιστεύω πως εάν ακόμα καταφέρω να δημιουργήσω μια σχέση, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα θα διαλυθεί καθώς δεν θα μπορω να παρεχω αυτα που πρέπει στην σύντροφο μου.

Τελώς, οι σχέσεις με φίλους δεν είναι καλη καθώς πρόσφατα ο πιο κολλητός μου φίλος με παράτησε και σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μου να μου μιλάει ακόμα και να με χαίρεταει πολλές φορές χωρίς να μου δώσει κάποιο λόγο και παίζοντας το ανηξερος. Αυτο έγινε μάλιστα όταν ο πατερας μου ήταν στην εντατική.
Άλλοι φίλοι υπάρχουν κοντινοι αλλα υπάρχουν και πολλά άτομα με τα οποία είμαι καθημερινά αλλα δεν θεωρώ αξιόλογα. Τις περισσότερες φορές νιώθω πως βγαίνω απλα μαζί τους επειδη δεν μπορω να τους αποφύγω και δεν έχω πραγματικά τίποτα κοινό μαζί τους αλλα φαίνεται πως είμαι ο μόνος που το βλέπει αυτο καθώς αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι να βγαίνουν μαζί μου.

Συγνώμη εάν ξέφυγα και έγραψα πολλά πράγματα τα οποία να μην παίζουν τόσο ρόλο, απλώς έγραφα ότι μου ερχόταν στο μυαλό.

Λύση σαφώς και δεν υπάρχει, απλώς θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας.
Ευχαριστώ εκ τω προτέρων

Εγώ θα έλεγα να ξεκινήσεις εργασία αν βρίσκεις κ μετά με τη βοήθεια ενός καλόυ ψυχιάτρου να επουλώσεισ τα τραυματά σου για να μπορέσεις να ζήσεις, κάποιες στιγμές θέλω να αυτοκτονήσω είναι η λύση όμως;

kkz περνάς δύσκολα, είναι κατανοητό απόλυτα από αυτά που γράφεις. Σκέφτεσαι όμως πολύ, και για τα πάντα. Προσπάθησε λίγο να ηρεμήσεις. Συζήτησε με κάποιον που εμπιστεύεσαι και αν μπορείς ζήτησε και τη συμβουλή κάποιου ειδικού. Μίλησε και στον αδερφό σου σε μια πιο ήρεμη φάση, μην ξεχνάς ότι και αυτός βιώνει τη δύσκολη κατάσταση στο σπίτι. Πάντως νομίζω ότι είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι. Πενθείς, υπάρχουν τα οικονομικά προβλήματα, αισθάνεσαι μόνος. Ε. όλα αυτά είναι πολύ βαριά. Για το θέμα των ενοχών που έχεις, θα σου έλεγα να τις αφήσεις πίσω σου. Ποιός δεν έχει μαλώσει με τους γονείς του, ποιός δεν έχει φερθεί άσχημα, ποιός δεν έχει κάνει άσχημες σκέψεις. Όλοι μας. Ολα αυτά είναι φυσιολογικά. Μην νιώθεις ενοχές. Πήγαινε στο μνήμα του πατέρα σου, πες "συγνώμη" και άρχισε να θυμάσαι τις όμορφες στιγμές μαζί του. Είναι πολύ νωρίς ακόμη, και είναι λογικό να αισθάνεσαι άσχημα.
Όταν θα ηρεμήσεις με το καλό, ξεκίνησε να ψάχνεις για δουλειά, κάνε ό,τι μπορείς, αλλά μην παίρνεις όλο το βάρος πάνω σου. Δε φταις εσύ για τα οικονομικά προβλήματα, ούτε για το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα.
Οσο για τις σχέσεις με το άλλο φύλο, είσαι μικρός ακόμη για να απογοητεύεσαι. Αφού δεν σου κάνει καμιά εντύπωση, προσπέρασε το θέμα των σχέσεων. Και μην σκέφτεσαι τι θα γίνει όταν γνωρίσεις κάποια κοπέλα. Όταν θα έρθει η ώρα, όλα θα γίνουν.