Ιδιαιτερότητα - Διαφορετικότητα ή κατάθλιψη;

Αναρωτιέμαι αν αυτό που έχω είναι κατάθλιψη ή αν απλά είμαι διαφορετική. Δεν έχω πάει σε κάποιον γιατρό για να μου κάνει διάγνωση γιατί πιστεύω πως δεν έχω κάτι, όσο είμαι μόνη, ήρεμη και κάνω αυτά που μου αρέσουν... δεν πιστεύω πως έχω κάποιο πρόβλημα. Όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους τότε σκέφτομαι πως είμαι πολύ διαφορετική, μερικές φορές δεν τους αντέχω... (σχεδόν πάντα δηλαδή - ιδιαίτερα άν είναι πολύ χαρούμενοι και γελούν συνέχεια) και αυτό με κάνει να πέφτω σε βαριά θλίψη.
Εκεί μπερδεύομαι γιατί δεν ξέρω αν αυτή η θλίψη είναι πρόβλημα που το χω μέσα μου ή το αποκτώ επειδή μπλέκω με καταστάσεις που δεν μου ταιριάζουν.
Τελευταία είναι "όλα" τόσο όμορφα.. τόσο "καλά", τίποτα δεν πάει στραβά εκτός από τα οικονομικά μου, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι μεγάλη θλίψη. Γιατί πρέπει να είμαι χαρούμενη, χαμογελαστή και ίδια.(αν δεν έχω την συμπεριφορά που ο κόσμος θέλει και θεωρεί φυσιολογική θα αναγκαστώ να ακούσω συμβουλες και θα με κοιτάνε παράξενα) Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει πως είμαι δυσάρεστος άνθρωπος, το αντίθετο του ευχάριστου που είναι ο χαμογελαστός και ευτυχισμένος. Για μένα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Οι ευχάριστοι τύποι με κουράζουν. Οι δυσάρεστοι έχουν ενδιαφέρον και με αυτούς περνώ καλά.
Νιώθω μια μοναξιά την οποία τις περισσότερες φορές την επιζητώ, την αγαπώ και την αντέχω... νιώθω πως είμαι στον "σωστό δρόμο", πως κάνω κάτι καλό για μένα. Υπάρχουν μερικές φορές που δεν την αντέχω.. κάτι παθαίνω, ίσως κρίση πανικού, γιατί φοβάμαι πως δεν θα αντέξω. Δεν πάω και πολύ καλή η αλήθεια είναι.
Όμως άλλο ήθελα να πω και άλλο είπα.
Πως όλες αυτές οι 'ευχάριστες' παρέες με έριξαν σε κατάθλιψη. Σε συμπτώματα κατάθλιψης... Δεν θέλω να κάνω τίποτα, θέλω να κάτσω μέσα να θρυνήσω τον χαμένο μου εαυτό, την μοναξιά μου που δεν έζησα, την αλήθεια μου. Θέλω να κλάψω. Να ακούσω μελαγχολική μουσική. Να κλάψω και να πιω. Τότε θα κοιμηθώ ευχαριστημένη. Με ενοχλεί η χάρα, όχι όλες οι χαρές, μερικές.

η ζωη ειναι σαν το ποδηλατο, κανουμε συνεχεια πεταλι για να μη χασουμε την ισοροπια μας, αμα σταματησεις επεσες. ΑΛΛΑ, κανεις παντα αυτο που ευχαριστει εσενα πρωτα, και μετα τους αλλους. οποτε αν νιωθεις πως θελεις να ξεκουραστεις, να θρυνησεις ή οτι αλλο, απλα καντο. ειδικα αν δεν εχεις υποχρεωσεις να τρεχουν. για τα οικονομικα οσο αστειο κι αν φαινεται, δε χρειαζεται να ανησυχεις γιατι ολη η χωρα πλεον εχει προβλημα και βαδιζει στη καταστροφη. εγω παντως εκει που λες οι "ευχαριστοι" θα εβαζα οι "πετυχημενοι". μου την σπανε πολυ οι πετυχημενοι ανθρωποι, αυτοι που τα καταφεραν με τη πρωτη, οι τυχεροι, οι κωλοφαρδοι, που βολευτηκαν. και μου τη σπανε γιατι εχουν την αισθηση του πλαστικου, δε δυσκολευτηκαν για τπτ, και δεν επαθαν για να μαθουν. ορισμενες φορες σηκωνω τετοια τοιχη και τους σνομπαρω, που νιωθω καλυτερος τους οσο πετυχημενοι κι αν ειναι, οσα πτυχια κι αν εχουν, οσα λεφτα κι αν βγαζουν. ειναι σαν να ανηκω με τους χαμενους κι εγω, γιατι εκει νιωθω πιο οικεια. στο βασιλειο των τυφλων ο μονοφθαλμος βασιλευει...

κι άν εγώ θέλω το ποδήλατο απλά για παρέα; κι αν δεν θέλω να κάνω πετάλι; άν ήθελα να οδηγώ κάτι άλλο; ή αν απλά να περπατώ; τότε το να είμαι παρέα με το ποδήλατο αλλά να μην το πάω πουθενά, μοιάζει προβληματικό στους άλλους... για μένα όμως είναι επιλογή. Δεν θέλω να κάνω ότι κάνουν οι άλλοι. Πάντα διαλέγω κάτι διαφορετικό, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, την ζωή. Βέβαια αυτό έχει το τίμημά του γιατί κάνω συνειδητά βλακεία, μόνο και μόνο για να διαφέρω και σ΄αυτό.
ΚΕΝΟ, οι "ευχάριστοι" είναι τόσο ευχάριστοι για μένα όσο και πετυχημένοι για τα δικά μου κριτήρια επιτυχίας... Απλά θα θελα να χα έναν τρόπο να τους "βοηθήσω" να δουν την αποτυχία τους, και το πόσο δυσάρεστοι είναι μερικές φορές άν όχι όλες. Το θέλω αυτό ... Είναι κάτι όμως που δεν πετυχαίνει γιατί η διαφορετικότητα για τους δήθεν πετυχημένους είναι αποτυχία, κατάθλιψη, πρόβλημα και κάτι που πρέπει να μην υπάρχει. Γι' αυτό προτιμώ να είμαι μόνη.
Ίσως μέσα από αυτά τα πράγματα που γράφω βγαίνει πως δεν τους συμπαθώ και πολύ τους ανθρώπους, όμως κατάλαβα πως τους έχω ανάγκη. Είναι αυτές οι καταραμένες στιγμές που οι ίδιες μου οι επιλογές μου κάνουν επίθεση...Ίσως και κάποια όμορφα συναισθήματα που ένιωσα που είναι αδύνατο να υπάρξουν στην μοναξιά... Το υπέροχο συναίσθημα του να σε χρειάζεται κάποιος, το συναίσθημα να χρειάζεσαι κάποιον και να χεις ξεπαγώσει τον τοίχο - παγο απο πάνω σου και να μπορείς να το πεις - νιώσεις ή αποδεχθείς.
Ήθελα και θέλω ίσως ακόμα να μην χρειάζομαι τίποτα, δεν με απασχολούσε ποτέ αν με χρειάζεται κανένας... ένιωθα άχρηστη την ύπαρξη όλων μας, εκτός απο αυτήν κάποιων καλλιτεχνών και φιλοσόφων που έπρεπε να υπάρξουν. Δεν μιλώ για υλικά πράγματα, ήθελα να μην έχω συναισθηματικές ανάγκες... να είμαι εγω και μόνο ο θάνατος να είναι ο εχθρός και φίλος μου. Τι θέλουν όλα τα υπόλοιπα λοιπόν; Με μπερδεύουν για να ξεχνιέμαι, γιατί θα 'ταν πολύ μα πολύ διαφορετικό να σκέφτομαι να να ζώ ώς μελλοθάνατη.

Είσαι προβληματικός άνθρωπος όπως μια κοπέλα που γνώρισα πρόσφαατα και με έλεγε ψεύτη. Πιστεύω ότι θες κάποιον να σε κατευθύνει για να επιβεβαιώνει το προβληματικό σου χαρακτήρα. Όχι δηλαδή ότι απαραίτητα σου αρέσουν οι δυσάρεστες παρέες. Αισθάνεσαι καλύτεροι από τους υπόλοιπους ηλιθίους και πιστεύεις ότι αν ακολουθήσεις έναν δρόμο αυτός θα σε στείλει στα ουράνια όποιοα κι αν είναι η στόφα σου. Σε αντίθεση με μένα που είμαι μόνος λόγω βλακείας εσύ μένεις μόνη λόγω κακίας, είτε έχεις παρέα είτε δεν έχεις. Έτσι πιστεύω χωρίς να σε γνωρίζω πέρα από αυτά που λες. Δεν σου κάνω προσωπική επίθεση αλλά αυτά αντιλαμβάνομαι με βάση το σκεπτικό σου.

Σόρρυ αν είμαι είμαι πολύ επιθετικός, είμαι πολύ μόνος.

Instant έχω σκεφτεί κι εγώ για το θέμα της κακίας. Πιστεύω πως κατά βάθος είμαι κακός άνθρωπος γιατί δεν είμαι απλός άνθρωπος. Πιστεύω πως καλοί είναι οι απλοί. Είναι πραγματικά αγαθοί στην ψυχή και είναι καλοί άνθρωποι, άν το δούμε κι από την πλευρά της θρησκείας. Για μένα ένας καλός άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα ευχάριστη παρέα όμως, γιατί μερικές φορές ένας καλός μπορεί να βλάψει άθελά του.
Η διαφορετικότητά μου δεν είναι κατασκευασμένη από την αντιπάθειά μου στους ανθρώπους.. ήμουν και είμαι διαφορετική γιατί απλά δεν μεγάλωσα όπως τα κανονικά παιδιά, που λένε και οι "Τρύπες". Ναι είμαι άνθρωπος, είμαι κανονική κατα τ' άλλα, αλλά σκέφτομαι με διαφορετικό τρόπο, ερωτεύομαι με διαφορετικό τρόπο, αγαπώ με διαφορετικό τρόπο, απολαμβάνω με διαφορετικό τρόπο, διαφορετικά πράγματα. Όταν ζείς δίπλα σε έναν άνθρωπο που είναι έτσι, απλά διαφορετικός, νομίζεις πως έχει πρόβλημα επειδή δεν είναι σαν εσένα. Θα μπορούσα να πω πως όλοι οι άνθρωποι είναι προβληματικοί γιατι τα κάνουν όλα αλλιώς απο μένα. Δεν είναι όμως έτσι, απλά οι περισσότεροι είχαν παρόμοιο τρόπο ζωής, κλπ κλπ. κι αυτό τους διαμόρφωσε σε κάτι στο οποίο εγώ δεν κολλάω.
Κάποιος υποτιθέμενος δυσάρεστος για τους πολλούς για μένα είναι κάτι που με αφυπνίζει και με κάνει να θέλω να το εξερευνήσω το θέμα. Είναι απλά διαφορετικό το γούστο μου νομίζω. Αυτό δίνει την εντύπωση του κακού ανθρώπου; Κανένας δεν μου το χει πει αυτό, είσαι ο πρώτος και μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Θετική... Θα το ψάξω. Μέσα από τις λιγες γραμμούλες βγήκε η κακία μου; Ενδιαφέρον. Θενκς.

Instant είσ' εύκολος στους χαρακτηρισμούς ή κάνω λάθος; Όλη της η φιλοσοφική ανάλυση κι αναζήτηση δείχνει κάποιον, που ψάχνει να βρει ταυτότητα μέσα στο χάος. Δεν είν' κακό να παραμένεις διαφορετικός μέσα σ' όλ' αυτό το χάλι μα κι η ιδιαιτερότητα σε προστατεύει από το να είσαι ένα με την μαζική σαβούρα.

Είσαι πάντως συζητήσημη και αυτό δεν δείχνει τόσο προβληματικό άνθρωπο. Παρομοίως πιστεύω πως όποιος σκαλίζει κάτι πολύ όπως εγώ που δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό και έχω εκθέσει κάποιους ανθρώπους άθελα μου στο παρελθόν. Όταν όμως έφαγα αρκετές σφαλιάρες σκέφτηκα σε τι διαφορά έχει αυτός που ενοχλεί άθελα του με αυτόν που ενοχλεί ηθηλημένα; και οι δύο δεν ενοχλούν σε τελική ανάλυση; και οι δύο δεν απορίπτονται; Δεν λέω βέβαια πως είναι ιδανικό να ωραιοποιούμε τα πάντα γιατί δεν είναι όλα ωραία απλά πως οι άνθρωποι συνεργάζονται για να επιτύχουν κοινούς στόχους εφόσον έχουν κοινούς στόχους, ειδάλως οι φίλοι είναι εκεί και στα δύσκολα. Η σε διαφορετική περίπτωση όταν ο ένας από τους δύο σε μια σχέση επιτύχει το στόχο του η αλλιώς αν είναι ομάδα αν επιτευχθεί ο φανερός η κρυφός στόχος της ομάδας, όπως είναι μια ομάδα αυτοβοήθειας η μια ομάδα ανθρώπων που κτίζουν ένα κτίριο, ασχετως αν η αμοιβή είναι οικονομική η κάτι διαφορετικό όπως η ψυχική ευχαρίστιση. Για όποιον έχει από μικρός για παράδειγμα κάποια οικονομική ευμέρια δεν κοιτάει να χτίσει την ομάδα αυτή της ανταλλαγής ψυχικής ευχαρίστισης, και απαιτεί χρόνος για να δέσει σε κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν είσαι κακός άνθρωπος κοπέλα μου ειλικρινά, δεν είναι δυνατόν να βγάλω έτσι εύκολά συμπεράσματα...

μαρκέλα πολύ ωραία το έθεσες, και δεν είναι εύκολο να βρεθεί η ταυτότητα μέσα στο χάος. Δε λέω βέβαια να είμαστε με τη μαζική σαβούρα αλλά να μείνουν και κάποιες αποδείξεις της ταυτότητας μας, ειδάλως είναι κρίμα να μην έχουμε υπάρξει ποτέ, και αυτό είναι από τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου θαρρώ.

Rundola κι εγώ αναρωτιέμαι τελικά για το ποιός μπορεί νάναι σήμερα και μ' όσα συμβαίνουν, ευχάριστος. Ανέκδοτο το ακούω. Οι περισσότεροι αν όχι καταθλιπτικοί, είμαστε μονίμως προβληματισμένοι. Τώρα δεν ξέρω αν είμαστε και δυσάρεστοι, το είδος δηλ. που σου ταιριάζει, αλλά κι όσοι αντέχουν να δείχνουν χαρούμενοι μάλλον άμυνα είναι. Κρύβουν καλά το άγχος τους για το αβέβαιο αύριο.
Πρόσεξε όμως πολύ γι' αυτούς που το "παίζουν" δήθεν δυσάρεστοι. Η παρέα μαζί τους σου ρουφάει συνεχώς ενέργεια, σε μιζεριάζει, όσο σε χώνουν βαθειά μέσα στο δήθεν πρόβλημά τους.
Είναι σαν να σε τραβάνε στην κόλαση κι όλ' αυτό για να μην τους γκαντεμιάσεις την καλοπέραση που κρύβουν συνήθως με το κινδυνολογούν ολοένα.
Αυτοί νάσαι σίγουρη δεν θέλουν και δεν χρειάζονται ποτέ κανέναν, μπορεί να τάχουν όλα, αλλά τα θέλουν μόνο για τον δυστυχή εαυτό τους.

Νομίζω πως ήταν λίγο παρεξηγήσιμος ο τρόπος που εξέφρασα το πρόβλημά μου... Οι "δυσάρεστοι" είναι οι άνθρωποι που είναι προβληματισμένοι, που κάτι έχουν ζήσει και έχουν το σημάδι στα μάτια τους. Δεν είναι άδειοι δηλαδή όπως τους "ευχάριστους" που ξαφνικά ανακάλυψαν πως η ζωή είναι πανέμορφη με τα λεφτά του μπαμπά ή με τα πάντα στρωμένα και έτοιμα. Οι τελευταίοι με κουράζουν γιατί προσπαθούν να εξηγήσουν σε μένα τι παίζει στην ζωή... πως όλα είναι καλά, ευχάριστα και όμορφα ενώ δεν έχουν ζήσει σχεδόν τίποτα. Ας έρθει κάποιος με παρόμοια ζωή να μου πει να καταλάβω.. έτσι σκέφτομαι.
Μαρκέλα συμφωνούμε γενικότερα και έχεις δίκιο για την απορρόφηση ενέργειας απο τους δήθεν δυσάρεστους ή δυσαρεστημένους. Είμαι πλέον σε μια ηλικία που μπορώ να διακρίνω πότε κάποιος είναι δήθεν και πότε απλά είναι. Τελικά σήμερα που ξύπνησα συνειδητοποίησα πως η ανακούφιση στην άσχημη κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει θα ρθεί όταν θα χω φαί να φάω και κρασί να πιώ.
ις δις μάι πάνισμέντ?

Quote:

---

Originally Posted by RUNLOLA

Νομίζω

---

Είμαι επιβάτης του πλοίου που μόλις έφτασε στο λιμάνι. Έχει δέσει και ο κόσμος κατεβαίνει από τη μεταλλική σκάλα. Αλλά είναι πάρα πολύς ο κόσμος και έτσι κατεβαίνει πολύ-πολύ αργά. Μαζί κι εγώ. Και ταυτόχρονα βγαίνουν και τα αυτοκίνητα από το αμπάρι. Βλέπω ότι ο χρόνος που θα χρειαστεί για να κατέβω μερικά σκαλιά είναι εξαιρετικά πολύς, ίσως μια ώρα ή τόσο. Σκέφτομαι, γιατί, -αφού μου είναι εύκολο- να μην πηδήξω από τα κάγκελα της σκάλας και να κατέβω κατ' ευθείαν χωρίς να χρειαστεί να περιμένω; Αφού είναι πολύ εύκολο και δεν πειράζω κανέναν. Ακριβώς αυτή τη στιγμή ξύπνησα και σταμάτησε το όνειρο που έβλεπα.
Ταιριάζει σε αυτά που έχεις στο μυαλό σου;

χμ... John11 μου άρεσε πολύ αυτό που διάβαζα μέχρι το σημείο που "ξύπνησα απ' το όνειρο..." Ίσως δεν κατάλαβα τι ήθελες να πεις, γιατί μετά την κρίση αυτή.. που τελικά ήταν κρίση κατάθλιψης έκανα έναν κόπο και άδειασα τελείως το μυαλό μου. Αν μπορείς εξήγησέ μου γιατί να πηδήξω;
Μου 'ρθε στο μυαλό αυτό το τραγούδι.. λόγω τίτλου. http://www.youtube.com/watch?v=aVmLVkRT5Gs

Quote:

---

Originally Posted by Instant

Σόρρυ αν είμαι είμαι πολύ επιθετικός, είμαι πολύ μόνος.

---

Η μοναξιά δημιουργεί επιθετικότητα, είναι νομίζω ένας τρόπος άμυνας για να μην πονάμε περισσότερο. Ίσως κι εγώ με την παντοτινή παρέα μου την μοναξιά ανέπτυξα αυτόν τον τρόπο άμυνας... να μην κολλάω πουθενά, να μην χωράω πουθενά, κι έτσι να με κουράζει κάτι συνηθισμένο μέσα στο οποίο δεν ανήκω. Συμφωνείς;

Δεν είμαστε ίδια περίπτωση.

Quote:

---

Originally Posted by RUNLOLA

χμ... John11 μου άρεσε πολύ αυτό που διάβαζα μέχρι το σημείο που "ξύπνησα απ' το όνειρο..."

---

To έγραψα λίγο ποιητικά. Ήταν ένα όνειρο που είχα δει αρκετά χρόνια πριν. Ένα από τα πιο έντονα όνειρα που έχω δει στη ζωή μου. Στο σημείο που σκεφτόμουνα αν πρέπει να πηδήξω/κατέβω από τα κάγγελα ήταν το σημείο που ξύπνησα.