Γειά σας παίδες και παιδούλες του φόρουμ. Εάν και έχω πάρα πολύ καιρό γράψω εδώ μέσα , μπαίνω στην σελίδα αρκετά τακτικά και διαβάζω τα νέα σας και τον αγώνα που δίνετε όλοι σας και πραγματικά σας αξίζει ένα μεγάλο μπράβοοοοο για όλη αυτή την προσπάθεια που κάνετε αλλά και για το κουράγιο που δίνετε σε άτομα που περνούν τα ʽιδία με εμάς ,σε μεγαλύτερο η σε μικρότερο βαθμό ,διαβάζοντας μέσα από αυτό το φόρουμ τις προσωπικές ιστορίες του καθενός , τους αγώνες που δίνει και τους τρόπους που ο καθένας βρίσκει για να μπορέσει να θεραπευτεί.
Όσον αφορά την δικιά μου μικρή ιστορία είναι αυτή σε γενικές γραμμές και όποιος έχει την όρεξη μπορεί να την διαβάσει
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=758&page=1#pid6690 το μόνο που έχω να συμπληρώσω σε όλα αυτά είναι ότι ακόμα τα έχω τα άτιμα. Επίσης ακόμη κάνω ψυχοθεραπεία ,έχω βάλει κανά 15-20 κιλά από το άγχος-μάλλον εκεί ξεσπάω , θυμώνω και θίγομαι πολύ εύκολα και μάλιστα είναι τόσο έντονος ο θυμός που κατευ8ειαν τα ψυχοσωματικά η όπως αλλιώς θέλετε πέστε τα , είναι τόσο πολύ έντονα που νομίζω ότι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι στην κυριολεξία , και ότι πάω για καρδιακό επεισόδιο χεχεχεχεχ γνωστό πλέον το σκηνικό .οπότε πήρα την μεγάλη απόφαση , ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΆΡΜΑΚΑ. Δεν πάει άλλο πλέον, πρέπει να γίνω καλά .Τα δοκίμασα όλα , αλλά φεύ!! Είχα αφήσει τα φάρμακα σαν την έσχατη λύση ,σαν λύση αδυναμίας και σαν ένα πράγμα που θα με έπειθε ότι είμαι άρρωστος , μάλλον δεν ήθελα να δεχτώ ότι είμαι άρρωστος. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα είχα σαν την τελευταία πηγή ελπίδας και ότι φοβόμουν ότι εάν δεν τα πάρω τότε μετά από αυτά ΤΙ???? Αλλά είρθε ο καιρός τους να μπούνε και αυτά στο παιχνίδι αυτό.
Νόμιζα ότι όλα αυτά που περνούσα ήταν η μεγάλη θλίψη μου η αγωνία και ένα γοερό εσωτερικό κλάμα της ψυχής μου , για ένα δύσκολο και αρκετά επώδυνο για έμενα χωρισμό-που στην ουσία βεβαία από εκεί ξεκίνησαν όλα , αλλά με το χρόνο κατάλαβα επίσης ότι θέλω και άλλου είδους βοήθεια , δεν μπορώ μόνος , είναι πάνω από τις δυνάμεις μου , δεν είμαι θεός να ορίζω τα κύτταρα μου , δεν μπορώ να ελέγξω με την θετική μου σκέψη την χημική σορόπια μέσα μου όσο και να το θέλω . Είμαι 34 χρονών και ώρες ώρες είναι σαν να αισθάνομαι 5 από τον φόβο μου και το άγχος μου , από την ανημποριά μου να ελέγξω όλα αυτά και ώρες ώρες πάλι είναι σαν να αισθάνομαι 75 από το βάρος όλων αυτών και την απογοήτευση που με κυριεύει.
Δεν με γεμίζει τίποτα ,δεν με ευχαριστεί τίποτα , απλά ζώ για να ζώ . Και όταν κάνω όνειρα με κυριεύει το άγχος ο φόβος και τα ψυχοσωματικά , και οι σκέψεις. Όταν η προσοχή σου είναι στραμμένη συνεχώς στους πόνους που έχεις στο στη8ος ,στο σώμα σου γενικά και στους πονοκεφάλους που χρόνος να σκεφτείς για την ζωή , το μόνο που σκέφτεσαι είναι να σωθείς, να βρεις από τι πάσχεις , από ποιόν «αόρατο δαίμονα» έχεις καταληφ8ει και έχει έτσι κυριεύσει την ζωή σου ʽώστε να μην μπορείς- να ζήσεις -να μυρίσεις- να αγγίξεις -να νιώσεις -να αισθανθείς –να ονειρευτείς-να ελπίσεις. Και είναι τόσο μεγάλη η πρόσπά8εια να βρεις αυτόν τον δαίμονα, να του δώσεις όνομα και ταυτότητα ,να πολεμήσεις μαζί του ώστε έτσι χάνεις τις δυνάμεις σου όταν φτάνει η ώρα της μάχης. Βέβαια ο δαίμονας ,τουλάχιστον σε περισσότερους από εμάς είναι γνωστός , είναι οι σκέψεις μας οι ίδιες , είναι η πεποιθήσεις μας , η χαμηλή μας αυτοεκτίμηση , η ανασφάλεια μας , ο πληγωμένος μας εγωισμός ,η σύγκρουση με τα θέλω μας και τα θέλω των άλλων που λένε και οι ψυχολόγοι , το ψάξιμο της ευτυχίας και της καταξίωσης μέσα μας που όποτε κάτι δεν μας πάει όπως το θέλουμε έχουμε την αίσθηση του ανικανοποίητου- -του ανεκπλήρωτου- του ανομολόγητου -της απόλυτης αποτυχίας και τότε πλέον ξεκινάει το αυτόμαστίγωμα , μια διαδικασία που έρχεται η άτιμη τσοουυυπππ λες και είναι εκεί στην γωνιά και σε περιμένει , αυστηρός κριτής και επικριτής των πάντων
που σκοπό έχει να σε βαθμολογήσει και πάντοτε η άτιμη σου βάζει τγιααααα –που έλεγε και ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης σε ένα παλιό τηλεπαιχνίδι ,πάντοτε σε μαλώνει και σε κακολογεί ,και αισθάνεσαι σαν το μικρό παιδί που πήρε κακούς βαθμούς στο τρίμηνο και τα ακούει από την μάνα του με σκυμμένο το κεφάλι νιώθοντας απειλητικά το δάχτυλο της μπροστά από το πρόσωπο σου να ανεβοκατεβαίνει, και εσύ τότε αισθάνεσαι πιο μικρός από όσο είσαι ,τόσο ανήμπορος και τόσο μόνος και τότε αρχίζει ο πόνος και σωματικός και ο ψυχικός πιο έντονος και πιο τρομερός
Αυτός είναι φίλοι μου ο δαίμονας μας τελικά ο ίδιος μας ο εαυτός , ο κακός μας εαυτός, γιαυτό είναι τόσο δύσκολο να πολεμηθεί και να νικηθεί ,μας ξέρει καλά, ξέρει που πονάμε , τι μας πληγώνει και τι μας πειράζει και μας στήνει ενέδρες και έρχεται εκεί που δεν το περιμένουμε και ταράζει την φαινομενική ηρεμία μας . είμαστε σαν την επιφάνεια μίας λίμνης όπου τα νερά της είναι ήσυχα και πράα αλλά αρκεί μόνα ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι να μας ρίξει ώστε να ταράξουν την γαλήνη αυτή και να σηκωθούν κύματα και τα κύματα αυτά να φέρουν φουρτούνα και τρυκημία μέσα μας.
Αλλά πού θα πάει θα τον νικήσουμε , σήμερα , αύριο μεθαύριο ,κάποτε . Θα τον φιμώσουμε ,ώστε να μην μας μιλάει και μας δηλητηριάζει την σκέψη,θα του δέσουμε τα χέρια ώστε να μην πετάει πέτρες στην λίμνη της ψυχής μας , θα του δέσουμε τα πόδια ώστε να μην τρέχει και μας στήνει ενέδρες , θα τον κλείσουμε στην φυλακή που λέγετε λησμονιά και λήθη και εκεί θα παραμείνει στο πέρασμα του χρόνου για πάντα. Ειμαι 34 και ναι θέλω να ζήσω να χαρώ να ονειρευτώ, να ξαναερωτευτώ, να τολμήσω, να τρέξω, να γελάσω , να κλάψω , να πάω ταξίδια ,να βγώ με φίλους , να πάω σινεμά , να γίνω δημιουργικός, να ξεχάσω το παρελθόν , να ζήσω το παρόν και το μέλλον , να πάω μπροστά , έστω και εάν όλα αυτά γίνουν με την έμμεση βοήθεια των φαρμάκων, εάν είναι να έχω έναν σύμμαχο έασ είναι και αυτά. Νισάφι πλέον !!!!
