ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

Καλημέρα σας! Να' μαι πάλι εδώ, μετά απο 2 χρόνια, με τα θεματάκια μου ξανά. Βέβαια, τόσο καιρό ανατρέχω στο φόρουμ για υποστήριξη και ας μη γράφω, τώρα όμως έφτασα ξανά στο χείλος. Με επιβεβαιωμένο ιστορικό άγχους εδώ και 10 και βάλε χρονάκια, με τα πάνω μου και τα κάτω μου , έφτασα πάλι στο σημείο να έχω πονοκεφάλους, ζαλάδες, μουδιάσματα στα άκρα, τάση για κλάμα και άσχημη διάθεση. Πριν 2 χρόνια, με τα ίδια συμπτώματα, είχα κάνει εξετάσεις και δεν είχα τίποτα. Τώρα όμως σκέφτομαι μήπως έχω κάτι?
Πρέπει να σας πω ότι έχουν προηγηθεί οι θάνατοι των γονιών μου, πριν ένα χρόνο (αυτές τις μέρες πέρυσι πέρναγα τη χειρότερή μου φάση με τη μαμά μου στο νοσοκομείο), κατά τους οποίους θανάτους έδειξα απίστευτη ψυχραιμία και θάρρος. Η μαμά μου έφυγε τέλη Γενάρη και ο μπαμπάς μου 3 μήνες μετά. Εχω αναπτύξει τρομερή φοβία ότι κάτι θα πάθω εγώ, ο άντρας μου ή το παιδί μου και κάθε φορά που δεν τους βρίσκω στο τηλέφωνο φρικάρω. Να σημειώσω ότι εδώ και 6 μήνες πάω σε ψυχολόγο, έχω δεί βεβαια κάποια βελτίωση αλλά όχι σε σημείο που να πώ ότι ξελάφρωσα.
Απλά θέλω να σας πω ότι έχω κουραστεί και έχω σιχαθεί τον εαυτό μου να αντιδρά έτσι, και να φοβάμαι συνεχώς μήπως έχω κάτι άσχημο. Τώρα με τους πονοκεφάλους νιώθω ότι έχω όγκο, ανεύρυσμα ή ΣΚΠ. Προσπαθώ να μην αφήνομαι, γυμνάζομαι, δουλεύω και ασχολούμαι με το σπίτι. Οταν γυμνάζομαι ή περπατάω, δεν έχω τα συμπτώματα της ζαλάδας ή του πονοκέφαλου, αντιθέτως αισθάνομαι καλά.
Συγνώμη για το τεράστιο μήνυμα.

Να ξερεσ ποσο πολυ σε καταλαβαινω καλη μου.Και εγω ακριβως τα ιδια συμπτωμματα εχω εδω και 5 χρονια.Περναω τοσο δυσκολεσ καταστασεισ με σκαμπανεβασματα βεβαια ολα αυτα τα χρονια.Εχω 2 παιδακια εγω και οτι φοβιεσ εχω για την υγεια μου εχω και για τα παιδακια μου.Δεν ξερω τι να σε συμβουλεψω αληθεια,απλα με το να ξερεισ οτι και εγω περναω τα ιδια ισωσ ανακουφιστεισ λιγακι.Ηθελα να ρωτησω ο αντρασ σου σε στηριζει σε ολο αυτο;σε βοηθαει ψυχολογικα;

Ευχαριστώ για την απάντηση. Ο άντρας μου δυστυχώς δεν βοηθάει την κατάσταση, αντίθετα με κάνει να νιώθω χειρότερα ώρες ωρες, με κοροιδεύει ή μου λέει ότι είμαι κατα φαντασίαν ασθενής. Τώρα τελευταία βέβαια, έχει βελτιωθεί λίγο η συμπεριφορά του , παλαιότερα ήταν πιο κοφτός σ' αυτό το θέμα. Μου λέει ότι με βλέπει έτσι το παιδί και θα γίνει κι αυτό σαν και μένα, αρρωστοφοβικό.
Εντωμεταξύ, εκεί που λέω πάει πέρασε ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα, να σου τον πάλι, ένα τούβλο πάνω στο κεφάλι μου νιώθω.

Ακριβως τα ιδια μου λεει και εμενα.Δεν ασχολειται σχεδον καθολου με το θεμα μου και αδιαφορει.Του λεω αφου δεν μπορεισ να βοηθησεις τουλαχιστον μην μεκανεισ χειροτερα.Δεν με καταλαβαινει καθολου και κοιταζει μονο τον εαυτο του.Ενταξει καταλαβαινω οτι εχει κουραστει τοσο καιρο να με βλεπει να μην ειμαο καλα ομως αν εδειχνε λιγο παραπανω ενδιαφερον πιστευω οτι θα ημουν καλυτερα.δεν θα ενιωθα τοσο μονη.Τον αγαπαω ομωσ με πληγωνει πολυ η συμπεριφορα του

Από την περιγραφή που δίνεις και εγω αυτο βγαζω, τα περί ασθένειας ή να πάθει κάποιος δικός σου κακό δεν υπάρχουν πουθενα αλλού παρά μόνο στη φαντασία σου, δεν λες τίποτα για αποδεδειγμενο πρόβληγα υγειας. Όσο για τις ζαλάδες και τους πονοκεφάλους αυτα ειναι συνηθη συμπτώματα έντονου άγχους, άρα ψυχολογικά τα αίτια. Και πρόσεχε μην στο τελος πάθει κάτι η υγεια σου λόγω ψυχολογικών αιτιών γιατι αυτο είναι κατι που συμβαινει ιδίως σε χρόνιες καταστασεις.

Νομίζω σου χρειαζεται, και με τη βοηθεια ενος καλού ψυχολογου, να μάθεις να ελέγχεις τη σκέψη σου, να εκπαιδευσεις τη σκέψη σου με εσωτερική παρατηρηση, σαν ένα δευτερο μέρος στη σκέψη σου να παρατηρεί και ελέγχει το υπόλοιπο, όπως καποιος παρατηρητης που στεκεται καπου και βλεπει τι γινεται τριγυρω του. Με τον τροπο αυτο μάθε πρώτα να διακρίνεις τις σκέψεις σου, τις λογικες από τις παράλογες, το πραγματικό από το φανταστικό, την υπερβολή, το δημιουργημα της φαντασιας από την πραγματικότητα. Όλα αυτα, δλδ τις υγειείς από τις διαστρεβλωμενες σκέψεις. Να ξέρεις να τις ξεχωριζεις ως τετοιες ενω βρίσκονται σε εξέλιξη στη σκέψη σου. Αυτο ειναι η εσωτέρικη παρατηρηση. Μάθε πρωτα να το κανεις αυτο. Γιατι ειναι αυτες οι σκεψεις που προκαλούν το άγχος και μετα τα όλα συμπτωματα στην υγεια. Μάθε μετα το δευτερο βήμα, αφου εχεις ήδη κανει τη διακριση αυτη, που ειναι να περιοριζεις ή να διωχνεις τις σκεψεις αυτες ή να μειωνεις την ενταση τους όταν οι σκεψεις ειναι σε εξέλιξη, όπως ειναι όταν διωχνεις καποιον τριτο που σε πλησιαζει. Αφου τις διωξεις ή τις περιορισεις φερνεις αμέσως στο νου κατι ευχαριστο ή θετική σκέψη ή ξεκινωντας να κανεις μια δραστηριοτητα που σε απομακρυνει από τη σκεψη. Ειναι αποτελεσματική μέθοδος, της γνωστικης συμπεριφορικης μεθοδου της ψυχολογιας. Θα σου συνιστουσα να τη συζητησεις με το ψυχολογο σου. Δίνει δομη και μέθοδο στη σκέψη και δεν αναλώνεται σε σκόρπια περιστατικά από τη ζωη σου.

Δυστυχως έχεις πάθει πολλά και άμα κανεις πάθει πολλά είναι ευκολο η φαντασια του να πλάθει δυσάρεστα. Σκέψου αυτο που σου προτείνω. Έχεις μια ωραια οικογενεια. Σου χρειαζεται να ζεις ευτυχισμενα μαζι τους.

Σ' ευχαριστώ πολύ Ioannis2 για την απάντησή σου. Προσπαθώ να το "δουλέψω" μέσα μου, δεν είναι εύκολο όμως. Ακόμα και όταν σκέφτομαι ότι δεν έχω τίποτα παθολογικό, το πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτεται "αν όμως έχω??" Και έτσι μπαίνω σ' ένα φαύλο κύκλο. Ακόμα και να πάω να κάνω μαγνητική και μου πουν ότι δεν εχω τίποτα, θα ηρεμήσω για κάποιο διάστημα και όταν ξανασυσσωρευτεί το άγχος μου, θα έχω πάλι τα ίδια συμπτώματα και θα αναρωτιέμαι.

Καλησπέρα από μια ομοιοπαθή. Κι εγώ νομίζω ότι κάτι έχω. Κι εγώ έχω δύο παιδιά 10 και 8 χρόνων αγοράκια. Ο ένας μάλιστα ο μικρός πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και όλα έχουν ξεκινήσει από αυτή την κατάσταση που περνάω. Πέρσι έχασα κι εγώ τον πατέρα μου από καρκίνο και φοβάμαι πάρα πολύ. Πρίν μια βδομάδα πέθανε εντελώς ξαφνικά από μια απλή ίωση μία πολύ γνωστή μου στην Κρήτη και ο φόβος επανήλθε δριμύτερος. Νόμιζα ότι είχα καρκίνο στο κεφάλι έκανα αξονική δεν έχω τίποτα. Πήγα σε νευρολόγους σε ψυχίατρο σε ψυχολόγο, πήρα φάρμακα αλλά τα σταμάτησα γιατί φοβήθηκα τις παρενέργειες. Ο σύζυγος βέβαια και σ' εμένα απών. Με κοροιδεύει ότι είμαι κατά φαντασίαν ασθενής και όλα τα λεφτά μας τα τρώω σε γιατρούς. Ενω ήμουν καλά από χτες νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος, νιώθω ότι μου κόβεται η αναπνοή και νιώθω μια γενική αδυναμία σε όλο το σώμα. Πονάει ο αυχένας μου και νιώθω ένα γενικό βάρος στο κεφάλι. Το αποδίδω στο κρύο αλλά για καλό και για κακό έκλεισα ραντεβού με τη μητέρα μου στον καρδιολόγο μας την Τετάρτη για ένα τσεκ απ.

Πεννυ μου σιγουρα εχεις φοβηθει με ολα αυτα και τα σωματικα σου συμπτωματα ειναι απο εκει.Καλα εκανες και εκλεισες ραντεβου στον καρδιολογο και αν σε ανακουφιζι πηγαινε για τσεκ απ και σε αλλους γιατρους για να καταλαβεις οτι δεν εχεις κατι αλλα ειναι οι σκεψεις που στα δημιουργουν.Μην απογοητευεσαι υπαρχουν χιλιαδεν ανθρωποι με πλακωμα στο στηθος και βαρος στο κεφαλι.Μπορει να πασχεις απο ατχενικο συνδρομο απλα γιαυτο να ποναει ο αυχενας και νιωθεις το βαρος.Πηγεναι σε ρευματολογο.Επισης το πλακωμα στο στηθος ειανι το νουμερο ενα συμπτωμα του αγχους.Καλη μου καταλαβαινω τους φοβους σου απολυτα ομως εχουμε τα παιδακια μας που τους το χρωσταμε να προσπαθουμε να ειμαστε καλα.Λυπαμαι πολυ για τον μπαμπα σου και γα τον γιο σου,πρεπει να βρεις τη δυναμη που υπαρχει μεσα σου να τα παλευεις οσο πιο αθορυβα γινεται ολα αυτα και να εισαι εκει για τα παιδια σου οποτε σε χρειαζονται.

Καλημέρα. Σήμερα το κεφάλι μου μ' έχει ταράξει. Εχω ένα μόνιμο "τούβλο" πάνω του και ζαλίζομαι ελαφρά. Μόλις μπήκα στη δουλειά φόρεσα κατευθείαν το κολάρο και αισθάνθηκα ελαφρώς καλύτερα. Εκανα εξετάσεις αίματος και βγήκαν μια χαρά. Σήμερα έχω ραντεβού με νευρολόγο. Θέλω να κάνω μαγνητική αλλά είμαι κλειστοφοβική. Κάθε φορά προσπαθώ να σκεφτώ ότι δεν είναι τίποτα, απλά νευροφυτικό και απο το αυχενικό μου αλλά κάθε φορά ο νους μου τρέχει σε αιματώματα, όγκους κ.λ.π. Πότε θα έρθει μια μέρα που να μην έχω τίποτα και να αισθάνομαι όμορφα και ανάλαφρα?

Δεν ξερω αν θα ρθει ποτε αυτη η μερα καλη μου ομως το σιγουρο ειναι οτι θα ρθουν πολλρε ομορφες μερες που θα α εχουμε ξεχασει εστω και λιγο και θα ζουμε φυσιολογικα.Δεν θα μαστε παντα ετσι..Και αξιζει να προσπαθουμε για τις μερες αυτες.Παντως ολα αυτα που νιωθεις σημερα εγω τα νιωθω σχεδον καθημερινα και ειναι ολα απο αυχενα και φοβο.

Λοιπόν, πήγα απόψε και στον ψυχίατρο ο οποίος μου φάνηκε σταρατος και περιεκτικός σ' αυτά που μου είπε. Μου έγραψε βέβαια αγωγή (την οποία σκέφτομαι να πάρω) και μου εξήγησε ότι τα συμπτώματά μου είναι ασήμαντα ψυχοσωματικά συμπτώματα, εντελώς κοινά και καθόλου επικίνδυνα. Περιττό να σας πω ότι απο εκείνη την ώρα δεν δίνω καμία σημασία στον πονοκέφαλο που έχω, ο οποίος και μετατράπηκε σε κανονικό πονοκέφαλο και όχι εκείνα τα περίεργα νευροφυτικά που ένιωθα πριν.
Τι να κάνω? Να ξεκινήσω τα χάπια? Επαιρνα πάντως και στο παρελθόν τα βεσπαρ, τα οποία σταμάτησα όταν έπρεπε. Τώρα μου έγραψε entact και bespar. Φοβάμαι να πάρω τα entact γιατί διαβάζω ότι έχουν πολλές παρενέργειες.