Δύσκολοι καιροί

Δεν ξέρω ρε παιδιά, ταλαιπωρούμαι πολλά χρόνια τώρα, έχω περάσει πολλά, έχω κουραστεί. Σπουδές, δουλειά, κατάφερα κάποια πράγματα, αλλά ακόμα στα δίχτυα της "περίφημης" αυτής πάθησης, υποφέρω. Δεν είναι εύκολο να βάλεις κάποιον στη ζωή σου όταν σου συμβαίνουν τέτοια πράγματα, είναι εύκολο κανείς να τρομάξει και από την άλλη δεν θέλω να κρύβομαι. Υπήρξαν περιπτώσεις, σταγόνες στο ωκεανό.

Κάτι μου λείπει, θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου.

Μμμμ θελεις αγαπουλες και γουτσου γουτσου ε?συνηθως αυτά έρχονται όταν δεν το περιμένεις και μην περιμένεις να ρθει να σ βρει στο καβουκι της κατάθλιψης σου..βρες δραστηριότητες όσο γινεται γτ εχουμε κ την κριση και βγεες εξω...

Πιστεψέ με θέλω πολύ περισσότερα. Αλλά..... μόλις μου άλλαξες τη διάθεση, έχεις ωραίο attitude. Thanks

elirene μιας και είσαι senior, πες μου αν ξέρεις. Υπάρχουν μέρη που συχνάζουν άτομα, που να μπορείς να μιλήσεις για παρόμοια πράγματα, όπως κάποιο cafe ή bar και όχι μόνο π.χ. ανεξάρτητες ομάδες κ.α.?

Αλεξη σε καταλαβαινω,εχω περασει και εγω αυτο το λουκι.Εγω εχω σταματησει να κρυβω την αρρωστια και τουλαχιστον τωρα ξερω πως οι ανθρωποι που εχω γυρω μου νοιαζονται πραγματικα για εμενα.
Ναι πολυ τρομαζουν οταν λες οτι εχεις καποια ψυχικη παθηση και απομακρυνονται,αλλα σιγουρα θα υπαρχρει καποιος που θα σου σταθει.
Το να βρεις μια ομαδα αυτοβοηθειας μπορει να σε βοηθουσε.Εγω ειμαι σε μια ομαδα και η εμπειρια μου μεχρι στιγμης ειναι πολυ θετικη.

Εμένα ο άντρας μου τρομοκρατήθηκε από τη πάθησή μου κ με χωρίζει,λίγοι καταλαβαίνουν πολλοί ακούν αλλά σε στήνουν τοίχο με ταμπέλα, λυπάμαι αλλά η Ελλάδα του πολιτισμού τρέφει απολίτιστους κ μεγαλώνει αναικπαίδευτουσ...

ποσο σε καταλαβαινω..εδω και 6χρονια υποφερω απο το ιδιο ακριβως πραγμα..(και σκεψου οτι ειμαι μονο 20)..ποσα ατομα υπηρχαν διπλα μου?ολοι εφυγαν επειδη τρομαξαν η' δεν αντεξαν..οντως ειναι πολυ δυσκολο να βαλεις καποιον στη ζωη σου..ολοι μας θελουμε και χρειαζομαστε ατομα διπλα μας..αλλα που'ντα..