δουλεια και απομονωση

γεια σας και παλι.θελω να σας πω ενα προβλημα που εχω σχετικα με την δουλεια μου.εργαζομαι εδω και λιγα χρονια σε ενα γραφειο στο οποιο ειμαστε αρκετα ατομα.επειδη εχω ενα προβλημα με το αγχος δε ειμαι τοσο δραστηρια δεν παιρνω πρωτοβουλιες και γενικα προσπαθω να αποφυγω τη δουλεια γιατι φοβαμαι.επισης αγχωνομαι οταν τυχαινει πολλη δουλεια τα χανω.ιδιαιτερα κοινωνικη δεν ειμαι με τους συναδελφους,δεν πειραζω ομως κανεναν δεν κουτσομπολευω κτλ.ειμαι κλειστη πολυ, θελω να περνα απλα η ωρα για να φυγω.πολλες φορες βαριεμαι ειναι μια δουλεια που δε μου αρεσει κιολας.τωρα το προβλημα ειναι οτι οι συναδελφοι μου δε με χωνευουν καθολου.νομιζουν οτι ειμαι στη κοσμαρα μου, θεωρουν οτι δε μπορουν να συνενοηθουν μαζι μου και κοινως με θεωρουν αφελη και χαζη.και φυσικα με κατηγορουνε για το παραμικρο.ακομα και ο διευθυντης.μεχρι ενα βαθμο δε με ενοχλει γιατι δεν τους εχω και σε τοση εκτιμηση ουτε ειναι φιλοι μου αλλα ολο αυτο με ριχνει ψυχολογικα δεν εχω ορεξη να παω στη δουλεια.το βλεπω στο υφος τους,με αποφευγουν κλπ.να τονισω οτι αυτο συμβαινει με το συγκεκριμενο γραφειο .σε αλλα ποστα με αλλα ατομα δε γινοταν αυτο.με συμπαθουσαν κιολας.προσπαθω να φυγω απο εκει αλλα δε μπορω.το αποτελεσμα ειναι να νιωθω χαζη και αχρηστη.οταν παω ειμαι με τα μουτρα κατεβασμενα και φοβαμαι να κανω η να πω οτιδηποτε

Φαίνεται πως απομονώθηκες λόγω της διαφορετικότητας σου σαν χαρακτηρας σε σχεση με τους υπόλοιπους στον εργασιακό χωρο, ότι για το λόγο αυτο δεν κατόρθωσες να σχετιστεις, να φιλέψεις μαζί τους. Και πιστευω πως αυτο σε επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό στο να μην έχεις θετική εικόνα για τη δουλεια σου. Αν το περιβαλλον ήταν θετικο η εικονα που είχες για τη δουλει θα ήταν σιγουρα πιο θετική και αυτο παρα το ότι σαν δουλεια δε σε γεμίζει. Η απομόνωση και η αποτυχια να σχετιστουμε με καποιους μας δημιουργει εχθρικές και απαξιωτικες διαθέσεις χωρις κατ΄αναγκη να έχει συμβει κάτι και αυτες, καποιες φορες τις εξωτερικευουμε, παρεξηγουμε ευκολα τη σταση των άλλων απέναντι μας, μεχρι και το ότι δε μας μιλα καποιος, με αποτελεσμα να δημιουργουνται από το πουθενα αντιπάθειες. Γινόμαστε επίσης πολύ υπερβολικοί στην ερμηνεια που δινουμε σ αυτα που μας λένε. Λες ότι σε θεωρούν χαζή, αφελη, δε σε χωνευουν κλπ. Έχεις αποδείξεις γι αυτο ή βγαζεις δικα σου συμπεράσματα τα οποια μπορει να μην ανταποκρινονται στην πραγματικότητα? Πολλες φορες η απομονωση μας δημιουργει την λανθασμενη εντυπωση ότι οι άλλοι σκεφτονται μ αυτο τον τροπο για εμας. Αυτα που συνηθως λενε είναι πως ειναι κλειστός, απόμακρος, δε μιλα και τετοια.

Από τη στιγμη που δυσκολα μπορεις να αλλάξεις εργασιακό χώρο σίγουρα θα πρεπει να πάψεις να παραμενεις επ αοριστον στην απομόνωση σου αυτή. Δεν σε απομόνωσαν οι άλλοι, αλλά λόγω της δικής σου ιδιαιτεροτητας σαν χαρακτηρας και της ως αποτελεσμα της δυσκολιας σου να σχετιστεις μαζι τους απομονωθηκες εσυ από αυτους. Και αυτο προκαλεσε την όλη τους σταση. Να ξεκινησεις σιγα σιγα να λες κατι, να μιλας, να μην κατσουφιαζεις, να χαιρετας εσυ, να επιδιωκεις λίγο την κουβέντα έστω για θεματα δουλειας στην αρχή, να χαιρετας, όπου μπορεις επεδίωκε την κουβεντα, δειχνε ευγενεια, έστω δειλα δειλα να χαμογελας μέχρι που να τα καταφερεις όσο καλύτερα γινεται για το χαρακτηρα σου να σχετιστεις μαζι τους. Να δουλεψεις δλδ τη συμπεριφορα σου με τροπο ώστε να αντρεψεις αυτο το κλιμα. Είναι στο χερι σου και όχι στο δικο τους, αφου δεν εχετε διαφορες να σας χωριζουν.

εαν εσυ που δουλευεις νιωθεις απομονωση, αλλοι που ειναι ανεργοι και δεν εχουν στον ηλιο μοιρα (ουτε και μπυρα) τι να πουνε ? οι ανεργοι ξερεις οδηγουντε στην εξαθλιωση, χανουν τον εαυτο τους και τη ταυτοτητα τους, και τελικα αυτοκτονουνε κι ολας. γιαυτο θα επρεπε να νιωθεις τυχερη που εχεις εστω αυτη τη δουλεια ακομα, και μπορεις να βγαζεις λεφτα. κοιταξε την λοιπον κι αφοσιωσου λιγο σ'αυτη, κι αστους συναδερφους τι λενε και τι μπορει να σκεφτονται. παντου συμβαινει αυτο. κι αλιμονο αν καθομασταν να ασχοληθουμε με ολα τα "μπορει"...

ΚΑλά στα λέει ο ΚΕΝΟ! Συμφωνώ μαζί του, κι αυτος συμφωνεί μαζί μ αυτα που σου ειπα πριν, "αλίμονο αν καθομασταν να ασχοληθουμε με ολα τα "μπορει"... "

και εγω συμφωνω με σας αλλα σε αυτη τη δουλεια μπηκα αξιοκρατικα με πολυ κοπο και θυσιες χωρις να με βοηθησει κανεις.εκτιμω οτι εχω μια δουλεια τουλαχιστον αλλα αυτο δε σημαινει οτι δεν υπαρχουν και προβληματα απο αυτη.και αφου τα νιωθω εχω την αναγκη να τα πω . ολα ειναι σχετικα.εγω σε σχεση με εναν ανεργο ειμαι καλυτερα. σε σχεση με εναν αλλον που τα χει ολα ετοιμα ειμαι χειροτερα.τι να κανουμε τωρα?και το θεμα ειναι η σχεση μας με τους ανθρωπους.Αnyway, ioanni με προσεγγισες πολυ στο πρωτο μηνυμα

Σε καταταλαβαίνω Καίτη, γιατί πέρασα και σε κάποιο βαθμό περνάω παρόμοια. Και σε πιστεύω όταν λες μπήκες αξιοκρατικά, με κόπο και θυσίες χωρίς να σε βοηθήσει κανείς. Φαίνεται πως και συ δυσκολεύεσαι να σχετιστείς με τους περισσότερους και στο τέλος της μέρας μόνη. Και εγω με ίδιο με σενα τρόπο μπήκα και δεν μπορω να βλέπω και να ειμαι στο ίδιο επίπεδο με άλλα άτομα που επίσης κατόρθωσαν να μπουν και όντως είναι κατωτεροι μου, άσε που για διαφορους λόγους μου περναει απ το νου να την κάνω, να φυγω. Το να μην ασχολείσαι με κανένα και άρα να περιορίζεται το πρόβλημα εξαρταται πόσο ομαδική είναι η δουλεια. Προσπάθησε αν οι συνθηκες το επιτρεπουν στη δουλεια σου, αν κρίνεις εσύ ότι οι συναδελφοι εκεί είναι δεκτικοί σε κάτι τετοιο να εφαρμόσεις αυτα που σου λέω στο πρωτο μνμα. Διαφορετικά μάθε να τους αντιμετωπίζεις, μην τους αφηνεις να σε ξεγελούν, μην ανέχεσαι και να εισαι ενταξει και να κρατας ένα καλό επίπεδο στα καθηκοντα σου. Και μην βασανίζεις το μυαλό σου για τον καθενα και να χαλάς τη διάθεση σου και έτσι να πέφτει η απόδοση σου όχι μόνο στη δουλεια αλλά και σε άλλες όψεις της ζωης σου. Μην γινεται αυτο το σκηνικό αιτια να πέφτει η αυτοεκτίμηση σου, η αυτοπεποίθηση σου, να θλίβεσαι και να μελαγχολείς, επειδή για να φτασεις εκεί που είσαι σημαίνει πως δεν σου αξιζει να σε βασανίζουν τετοια συναισθηματα.

Συμφωνώ απόλυτα με Γιάννη και ΚΕΝΟ.
Θάλεγα ότι επειδή ζούμε δύσκολες στιγμές, όσον αφορά τα εργασιακά, καλό είναι να
βλέπουμε τον εαυτό μας σε πλεονεκτική θέση, αν έχουμε μια δουλειά και να κάνουμε
το καλύτερο, που μπορούμε για να καταφέρουμε να παραμείνουμε..
Παλαιότερα και για κάποιους από μας η δουλειά ήταν για το ευ ζην, τώρα
όμως δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν τόσο τραγικά, που δεν ξέρουμε κιόλας αν αύριο
θα χτυπήσουμε την κάρτα εργασίας.

Εγώ συμφωνώ με το ΚΕΝΟ έχω 19 χρόνια εργασίας σήμερα είμαι άνεργη ,έχω πάθει 1000 πραγμ αν διαβάσεις ,πεινάω , είμαι σε απομώνοση κ η συμβουλή μου μου μετά τα 19 χρόνια εργασίας κ με βάση ότι σήμερα μπορεί κ να σε μαχαιρώσουν για τη δουλειά μη παραπονιέσαι, μείνε στη κοσμάρα σου κ κάνε παρεές από άλλο κύκλο πριν σε φάνε λάχανο