http://upload.wikimedia.org/wikipedi...e_%28Q1%29.jpg
Printable View
ναζι κανεις ή να μη ζει ? ιδου η απορια, ερωτα η μικρη κυρια. ναζι λεω εγω, κι ας ειναι και με γερμανικη αστυνομια!
Body-Rocker, είμαι πια τόσο συμβιβασμένη που μόλις γύρισα απ' τη δουλειά Κυριακάτικα. Να 'σαι καλά που είπες πού θα πρεπε να είμαστε κι όχι να κοκορευόμαστε πίσω από το πληκτρολογιάκι μας εκ του ασφαλούς.Quote:
Originally Posted by Body-Rocker
Ακούω ότι αυτήν τη στιγμή η Αθήνα από το Λυκαβηττό έχει την όψη εμπόλεμης ζώνης της Βηρυττού.
Στάχτη οι ιστορικοί κινηματογράφοι ΑΤΤΙΚΟ και ΑΣΤΥ ακούω αυτήν τη στιγμή. Ψυχοπλακώθηκα άσχημα τώρα.
Ο κύριος Παπουτσής έχει ευθύνη γι αυτό που γίνεται. Η αστυνομία του φυλάει μόνο το Χίλτον;
Ήμουν κάτω. Χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι, κάθε ηλικίας. Οργή. Αλλά πολύ δακρυγόνο, το κέντρο κυριολεκτικά ντουμάνι, άνθρωποι γύρω να κάνουν εμετό, να έχουν δύσπνοια, να βήχουν, να κλαίνε, αλλά αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση αρχίζει να διαφαίνεται, καλύτερη προετοιμασία για την αντιπαράθεση, την επόμενη φορά δε θα μας διώξουν! Την επόμενη φορά δε θα τους φτάνουν τα δακρυγόνα, δε θα κρατάει τον κόσμο τίποτε. Φοβέρα, όπως αρμόζει. Και μην ακούσω τίποτε μαλακίες για δημοκρατίες και τέτοια, γιατί θα τσαντιστώ. Ο κάθε Παπαδήμος που με "νιώθει" να πάει να γαμηθεί, γιατί δε θέλω να τον νιώσω εγώ, δεν τον νιώθω, ούτε πρόκειται. Θα νιώσουν ό,τι πρέπει και αυτό που πρέπει είναι η αντεπίθεση. Την επόμενη φορά για την καθεμιά μας κάτω πρέπει να αντιστοιχεί διπλή δόση πόσιμης γέλης, διπλά φιαλίδια σταγόνες για τα μάτια, μάσκες, νερά, πρέπει να κατεβαίνουμε έχοντας στο νου μας να δώσουμε και στον δίπλα, και να κρατηθεί κι αυτή στη θέση της, να κρατήσουμε η μια την άλλη ΕΚΕΙ, στο σημείο. Το βλέπεις από όλο και περισσότερο κόσμο, δε νοιάζεται πια μόνο για την πάρτη του, έχω ελπίδα, σου δίνει ελπίδα κάτι τέτοιο.:):)
Aκούγοντας εντυπώσεις από ανθρώπους που ήταν στη χτεσινή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας ακούω να επαναλαμβάνεται το γνωστό σκηνικό.
Τα ΜΑΤ χτυπούσαν διαδηλωτές και τους πετούσαν χημικά ενώ οι άγνωστοι-γνωστοί στην αστυνομία κουκουλοφόροι έκαιγαν νεοκλασσικά και τους 2 ιστορικούς κινηματοφράφους της Αθήνας, το ΑΤΤΙΚΟ και το ΑΣΤΥ (αυτό με ψυχοπλάκωσε απίστευτα, στο ΑΣΤΥ έχω δει τις ταινίες του Αγγελόπουλου,τον Καιρό Των Τσιγγάνων και το Underground του Κοστουρίτσα -από εκεί μόνο κατάλαβα τι πραγματικά έγινε στο διαμελισμό της Σερβίας-
και πιστεύω ότι χειρότερο ακόμα κι απ' τις μειώσεις των μισθών
είναι η φίμωση της ελευθερίας έκφρασης της σκέψης μέσα από αξιόλογες ταινίες και μέσα από τα έντυπα, τα βιβλία,
συμπεραίνω γι άλλη μια φορά ότι το πρόβλημα της αστυνομίας γι άλλη μια φορά δεν ήταν ούτε τα μπαχαλάκια ούτε οι πλιατσικολόγοι.
Η αστυνομία του κύριου Παπουτσή φύλαγε όπως πάντα μόνο το Χίλτον.
Κι ακούω τώρα στο ραδιόφωνο μήνυμα ακροατή στο δημοσιογράφο που κάνει εκπομπή να του λέει:
"Μη χαϊδεύετε τον Οδηγό του Σάμαινα".
Λίγο ετεροχρονισμένο, αλλά πολύ επίκαιρο:
Για πρώτη φορά μετά το τραγικό γεγονός που του κόστισε την ακοή,
ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος περιγράφει σε επιστολή που έστειλε στον «Εξάντα»
τη μαρτυρία του για τα όσα έζησε στις 15 Ιουνίου κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα.
Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης
Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με
«πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι
ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε.
Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα
μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με
τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά
ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος,
άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική
και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους
σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με
την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η
δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο.
Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν
κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή.
Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο
ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο.
Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής
Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με
μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια
χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε
κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και
βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και
να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω
φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την
ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την
ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να
εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια
χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν
η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα
νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν
μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως
έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο
και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που
προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας
περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο
έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια,
με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι
οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό».
Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν,
ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής
ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο
δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν
πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό
όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν
πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν
καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ.
Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα
δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με
κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας
Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία"…Κ.Μ».
Για το δημοσιογράφο που έχασε την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στα επεισόδια του Ιουνίου στο Σύνταγμα.
Η καμπάνια της Διεθνούς Αμνηστίας «Δικαιοσύνη για το Μανώλη Κυπραίο» μπορεί να έχει καταφέρει από τον Οκτώβριο να μαζέψει χιλιάδες γράμματα συμπαράστασης και υπογραφές, όμως μέχρι σήμερα, τίποτα, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας « Ελευθεροτυπία». Η υπόθεσή του είναι διεθνώς γνωστή.
«Το να τραβάς φωτογραφίες σε διαδηλώσεις στην Ελλάδα βλάπτει σοβαρά την υγεία και την καριέρα», λέει ο Βρετανός μουσικός, πρώην τραγουδιστής των Libertines, Carl Barat σε μαγνητοσκοπημένο του μήνυμα συμπαράστασης στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας.
«Αν είμαι της καρδιάς σου η χαλιμά
Πάμε σινεμά, πάμε σινεμά
Συνθετικά ρουμπίνια και στρας χλωμά
Γράφουν στο σκοτάδι άνοιξε σουσάμι
Χίλιες και μια νύχτες σινεμά.
Απ’ το Σινέ Παρί στο Ιντεάλ
Κι από το Ρεξ στο Τροπικάλ
Χωρίς ελπίδα σ’ έψαχνα στο σωρό
Των κομπάρσων του Ζορό.
Κανίβαλοι σε τρώνε στην Ουαγκαντάμ
Με τρελά ταμ-ταμ Κρατήσου και πηδάω
απ’ τις μπανανιές. Με καράτε και μπουνιές
Τους διώχνω και σου κόβω τα δεσμά
Πάμε σινεμά πάμε σινεμά
Γωνία Πατησίων και Παλαμά
Μες στις συμφορές μας Χίλιες και μια νύχτες σινεμά.
Στου δράκουλα τον πύργο έχω χαθεί
Σα μικρό παιδί Αντώνη Αντώνη
βγάλε με από δω Πριν να μεταμορφωθώ
Και στ’ άλογα καβάλα του Τρινιτά
Κράτα με σφιχτά Και πέρνα χοπ
καλπάζοντας με γκαλόπ Εγχρωμα σινεμασκόπ.
Φωτιές ερείπια μια ζωή κιμά
Πάμε σινεμά πάμε σινεμά
Κι αν είμαστε τα πιόνια του Φαντομά
Φίλα με στο στόμα Κι έχουμε ακόμα Χίλιες
και μια νύχτες σινεμά»
1000 & 1 νύχτες
http://www.youtube.com/watch?feature...&v=aWEVNGcwInE
ετσι να δουμε τι εγινε εχθες...
κάπως λακωνικά:
"chemical warfare" - χιλιάδες κόσμου
Την επόμενη φορά να μην εγκλωβιστούμε στα καραγκιοζιλίκια των κρατικών και παρακρατικών σε έναν συνεχή κύκλο απώθησης...
πήγα και χτες, είδα και σήμερα.