Printable View
Λοιπον ειναι ενας ανθρωπος ο οποιος ειχε ενα σοβαρο ατυχημα προσφατα και χρειαστηκε να νοσηλευτει για αρκετο καιρο.Μετα την νοσηλεια ειχε μικρες κρισεις πανικου και φοβο οτι μπορει να ξαναπαθει κατι.Στο παρελθον δεν ειχε προβληματα αγχους,και τα προβληματα που εχει τωρα δεν τον εμποδιζουν να κανει τις δραστηριοτητες που θελει.
Θα του λεγατε οτι παθαινει κρισεις πανικου και θα του λεγατε να παει σε ψυχολογο ή οχι?
Γενικοτερα τι θα κανατε σε αυτη την περιπτωση?
μα γιατί να χρειάζεται ψυχολόγο μετά από ένα σοβαρό ατύχημα όπως λες εμένα με φαίνεται λογικό να φοβάται λίγο μην το ξαναπάθειQuote:
Originally Posted by betelgeuse
τιποτα δε θα τ λεγαμε γτ θα βγουμε μαλακεσ αμα σου πει αυτοσ καλωσ
μα φυσικα και θα του το ελεγα!
δεν καταλαβαινω τον ενδοιασμο σου. εννοεις οτι ισως τον τρομαξεις?
εννοεις οτι δεν ειναι αρκετα κοντινος σου για να μπεις στα προσωπικα του? (αλλο αυτο)
αλλα ετσι κι αλλιως το ξερει ΗΔΗ! ειναι δυνατον να πασχει και να μην το ξερει?
μπορει να μην ξερει πως λεγεται αυτο που εχει και οτι μπορει να θεραπευτει.
αυτο σε πειραζει? το να μαθει την ονομασια?
εγω θεωρω βοηθεια το να μαθει κανεις οτι θεραπευεται αυτο που εχει.
αν ομως ειναι σε αρνηση, αλλαζουν τα πραγματα.
αυτο που θα εκανα θα ηταν να ξεκινησω μια συζητηση και να την συνεχισω μονο εφοσον τον δω συνεργασιμο και θετικο στην κατευθυνση της θεραπειας.
αν ξεκινωντας εβλεπα οτι θεωρει οτι ειναι μια χαρα, η αρχισει να απαξιωνει τους θεραπευτες, δεν θα το συνεχιζα με τπτ.
με το ζορι σωτηριες, δεν υπαρχουν.
αυτό που εχειπάθει ειναι κάτι σαν μετατραυματικο στρες, η εμπειρία του ατυχήματος και ο πονος κατα τη νοσηλεία από τα τραυματα γενικότερα εχουν αλλάξει τη ζωή του, η πεποίθηση ότι δεν ειναι πια ασφαλής ειναι εντονη, καλο θα ηταν να δει ψυχολόγο και θα το ξεπεράσει αυτές ειναι πολυ φυσιολογικές αντιδράσεις και ξεπερνιούνται με κατάλληλη αντιμετώπιση.
Προσωπικα δεν τον ξερω καλα.Ειναι καινουργιος στην ομαδα αυτοβοηθειας.Αυτο που του συμβαινει το βρισκω ως απολυτα λογικο και επειδη ειναι σχετικα προσφατο το ατυχημα(3 μηνες) δεν πιστευω οτι χρειαζεται να κανει ψυχοθεραπεια ,πιστευω πως απλα χρειαζεται χρονο..
Σε εμας τον εστειλε ο παθολογος του,ο οποιος του εχει γραψει και αντικαταθλιπτικα(Citalopram συγκεκριμενα).Δεν εχει παει καν ακομα σε ψυχιατρο.
Το θεμα ειναι οτι δεν θεωρω σωστο να ειναι στην ομαδα μας και να ακουει πχ εμενα να λεω τα δικα μου για την καταθλιψη και τις ιδεοληψιες.Πιστευω πως αυτο δεν του κανει καλο.
Και πραγματικα τα παιρνω με γιατρους που με το παραμικρο σε βγαζουν ψυχικα αρρωστο.Κατα την γνωμη θα επρεπε να του πουν οτι εχει αγχος λογω του ατυχηματος και αν περασει πχ ενας χρονος και συνεχιζει να εχει τα συμπτωματα αυτα τοτε να μπει σε θεραπεια.
μα τοτε, κανει ΗΔΗ θεραπεια!Quote:
Originally Posted by betelgeuse
και μαλιστα χωρις διαγνωση.
τα αντικαταθλιπτικα δεν ειναι καραμελες, ειναι για ανθρωπους που τα χρειαζονται.
ποιος διεγνωσε καταθλιψη? ο παθολογος? ειναι ειδικευμενος ο παθολογος να κανει διαγνωσεις και θεραπειες για ψυχικα προβληματα? (ασχετως αν εχει δικαιωμα να συνταγογραφει)
του εδωσε ενα χαπι, τον εστειλε και σε μια ομαδα , γιατι αυτο του φανηκε πιο light αντιμετωπιση.
το θεωρεις πιο υπευθυνη σταση, απ το να δει ο ανθρωπος εναν ψυχοθεραπευτη και να μαθει τι εχει, ΑΝ ΕΧΕΙ και τι χρειαζεται και τι δεν χρειαζεται?
μπορει η ομαδα να του κανει κακο οπως λες κι εσυ και να χρειαζεται ατομικη θεραπεια, η και τπτ.
αυτο ποιος θα το κρινει?
εσυ κι εγω η ο παθολογος που του γραψε και τα χαπια?
betelgeuse,
ένας χρυσός κανόνας στην ψυχολογία λέει πως η συχνότητα και η ένταση μιας συμπεριφοράς καθορίζουν τι είναι οκ και τι μας καθιστά δυλειτουργικούς.
Ο φόβος ή το οποιοδήποτε συναίσθημα, αν -σύμφωνα με τα υποκειμενικά κριτήρια του ίδιου του ατόμου- εμφανίζεται σε μια συχνότητα και ένταση μεγάλη που επηρεάζει την καθημερινότητα του, του στερεί δραστηριότητες, σχέσεις κτλ, τότε είναι σκόπιμο να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό.
Συχνά μετά από κάποιο ατύχημα είναι αναγκαία η ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό. Ωστόσο εσύ αναφέρεις πως αυτός ο άνθρωπος, δεν έχει καταστεί σε κάποιο βαθμό δυσλειτουργικός.
Τι σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πρέπει να του προτείνεις να δει ειδικό, από τη στιγμή που ο φόβος του δεν τον περιορίζει? Βλέπεις κάτι διαφορετικό/παραπάνω από ότι αυτός ο άνθρωπος καταλαβαίνει για τον εαυτό του?
Θεωρω οτι ειναι ενας υγιης ανθρωπος που μπηκε σε μια διαδικασια, ενω κατα την αποψη μου δεν θα επρεπε.Πιστευω πως πιο σωστο θα ηταν να παει απλα σε εναν ψυχολογο και οχι να παιρνει χαπια κλπ.
Το αλλο προβλημα ειναι οτι στην προηγουμενη συνεδρια ειχα μεγαλο προβλημα να εκφραστω εξαιτιας της παρουσιας του.
Παντα ξεκιναμε λεγοντας πως αισθανομαστε σημερα.Εγω ηθελα να πω οτι ειχα παλι ιδεοληψιες που εχουν να κανουν με θανατο και οτι ειχα παλι αποπροσωποποιηση,αλλα δεν μπορουσα,γιατι σκεφτομουν οτι ισως αυτο του δημιουργησει περισσοτερο αγχος.
(Tο θεμα το ανοιξα γιατι ηθελα να ακουσω γνωμες πανω στο αρχικο ερωτημα μου.Αν δηλαδη ειναι σωστο το να λεμε σε καποιον οτι εχει την ταδε ψυχικη ασθενεια πριν αυτη του δημιουργησει προβλημα.)
νομιζω οτι το προβλημα σου δημιουργειται γιατι επωμιζεσαι ευθυνες που δεν σου ανηκουν κι οχι μονο δεν σου ανηκουν αλλα ειναι ηδη καποιου αλλου.Quote:
Originally Posted by betelgeuse
ο υπευθυνος της λειτουργιας της ομαδας ειναι υπευθυνος για το αν η ομαδα κανει η οχι για την περιπτωση του και μπορεις να συζητησεις τους ενδοιασμους σου μαζι του.
ασχετως αν πρεπει να παει σε ψυχολογο, ο υπευθυνος της ομαδας ξερει αν αυτο ειναι επιοβαρυντικο για τον ιδιο, οποτε κανε μια συζητηση μαζι του αν σε βοηθαει και απενοχοποιησου. δεν εισαι εσυ υπευθυνη για την παρουσια του εκει, κι εφοσον του επιτρεπεται, δεν του κανει κακο η δικη σου εμπειρια.
απενοχοποιησου...
οσο για το τελευταιο σου ερωτημα.
εγω δεν θα του το λεγα, αν δεν το εχει καταλαβει ο ιδιος οτι εχει προβλημα. μονο αν ηδη ψαχνεται, δυσκολευεται κι αναρωτιεται.