ΘΡΗΝΩ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Δεν μπορω να γραψω αυτο το θεμα χωρις να αναλογιστω τις τεραστιες ψυχολογικες επιπτωσεις μιας χαμενης ηλικιας, μιας χαμενης αθωοτητας, μιας χαμενης ελαφροτητας... πανε οσα ηξερα, πανε οσα κατειχα, παει η πολυποθητη επιτευξη του ελεγχου, πανε ολα.. καμμενο και κατεστραμμενο χαρτι η ζωη μου και η διαθεση μου, περα απο την εμφανιση μου.. καποιος θα ελεγε οτι ειμαι στο σωστο δρομο της οριστικης ? (ει γενοιτο) αντιμετωπισης της νευρικης βουλιμιας, αλλα εγω ξερω πως το σωστο για μενα ειναι υποκειμενικα λαθος... μακαρι να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω, να παρω ο,τι μου ανηκει κι υστερα να διαγραψω το παρελθον... να σβησω τις ανεξιτηλες αναμνησεις, τις επωδυνες και φριχτες της νευρικης ανορεξιας, και να κρατησω οποιο δυνατο προτερημα μπορω να ανιχνευσω.. αρκετα ομως με τις γενικολογιες.. μακαρι να ημουν οπως ηθελα.. και οχι, αυτη τη φορα δεν ειναι κατι ουτοπικο και αφανες, αλλα ειναι η σκληρη πραγματικοτητα.. εχω παρει την ανιουσα στο βαρος και φοβαμαι την ατερμονη εξελιξη.. δεν τολμω να πω ποσα κιλα ειμαι, η μαλλον ας το πω, οκ λογω συνθηκων και χαπιων εφτασα 65... και ελπιζω να παρω την κατιουσα.. αυτα.. λακρυμοζα over now..
