Δεν ξερω καν γιατι χωρίσαμε....

Καλημέρα σε όλους και όλες.
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν ο λόγος μου δεν έχει τη συνοχή που θα έπρεπε αλλά το μυαλό μου είναι τόσο θολωμένο που με δυσκολία συντάσσω τις σκέψεις μου.
Η ιστορία μου ξεκίνησε πριν απο 15 μηνες. Γνώρισα κάποιον, μείναμε πολύ σύντομα μαζί, αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για τη ζωή μας, για οικογένεια. Ήταν η πιο γεμάτη και πιο ουσιαστική σχέση που είχα κάνει μέχρι τότε. Η επικοινωνία μας άριστη. Ακόμα και στους καυγάδες μας, καταλήγαμε να λύνουμε οτιδήποτε είχε προκύψει και να πηγαίνουμε παρακάτω. Το μόνο πρόβλημα σε όλα αυτά-δεδομένου οτι υπήρχε έρωτας, αγάπη, πάθος, συντροφικότητα, επικοινωνία, μεγάλο δέσιμο και προσφορά και απο τους δυο (δεν υπερβάλλω είναι η αλήθεια), ήταν οτι λόγω της δουλειάς του- είναι ναυτικός- δεν είχαμε πολύ χρόνο για να περασουμε και να κάνουμε όσα θέλαμε. Παρόλα αυτά και παροτι υπήρχαν και οικονομικές δυσκολίες, και προβλήματα υγείας γονέων που μας ταλαιπώρησαν, εμείς νιώθαμε δυνατοί και πάντα με χαμόγελο. Τον Ιούνιο που μας πέρασε είχαμε μια ατυχία. Έμεινα έγκυος αλλά κατέληξε σε παλινδρόμηση. Με στήριξε πάρα πολύ. Ο ίδιος το πήρε ακόμα πιο βαρειά και απο μένα αλλά έδειξε οτι το ξεπέρασε οπότε συνεχίσαμε τις προσπάθειες για παιδι. Η πίεση του ελεύθερου χρόνου για μας εξακολούθησε, δεδομένου ότι στη δουλειά του ετοιμαζόταν για προαγωγή οπότε είχαμε όλο και λιγότερο χρόνο να μιλάμε ακόμα και στο τηλέφωνο. Απο κοντά βεβαια έμοιαζε να μην εχει αλλάξει τίποτα. Σεξουαλική ζωή γεμάτη ενθουσιασμό, τρυφερότητα όπως πάντα. Μας πονούσε και τους δυο που ημασταν στριμωγμένοι και απο χρόνο και απο χρήμα και περιμεναμε πως και πως την άδειά του για να ζήσουμε λίγο σαν άνθρωποι. Μέχρι που τέλος Γενάρη, πριν 2 εβδομάδες, τυχαια πανω σε κουβεντα που ψιλοαρπαχτήκαμε μου λεει: "ειμαι πολυ πιεσμένος, δεν σου προσφέρω τίποτα πια." του απαντώ μεταξύ σοβαρού και αστείου: "μηπως θελεις να φυγω να μην πιεζεσαι?" όπου και εισπράττω το: "καλύτερα να φύγω εγω, θελω χρονο, πιεζομαι εχω χασει τον εαυτο μου, σου φερομαι ασχημα, σου στερω τα παντα, ακομα και μια εξοδο ακομα και τα τηλεφωνηματα που ειχαμε οταν ειχα χρονο απτη δουλεια". μενω εμβρόντητη. πανικοβάλλομαι, χάνω τον έλεγχο και βαζω τα κλάμματα (όλα αυτά απο τηλεφώνου). τιποτα αμετακίνητος. του λεω να χωρισουμε οριστικα. το δεχεται αβασανιστα. συνεχιζει να μου τηλεφωνεί καθημερινα, οπου ταλαντευόμαστε μεταξύ ερωτικού τηλεφωνήματος και καυγάδων με μεγάλη ένταση. Εκείνος να επιμένει οτι δεν ειπε ποτέ να χωρίσουμε απλα ζητησε λιγο χρονο να ηρεμησει, εγω να τον πιεζω με τα "γιατί" μου......
επι 2 εβδομάδες μια παραφροσύνη. να λεει στους φιλους μας οτι φοβαται μηπως βρω αλλον, να με παιρνει να κανεις μικρες σκηνες ζηλειας, να ερχεται και να μου λεει κλαιγοντας οτι εκεινος δεν ζητησε χωρισμο...μια κατασταση τρελας.
Σε αυτό το διάστημα, και στην προσπαθεια μου να τον ταρακουνησω του ειπα οτι θα φυγω λιγες μερες εκδρομη με παρεα. Με επαιρνε καθημερινα με ασημαντες αφορμες (τις οποιες παραδεχτηκε λιγο αργοτερα), με προφανη ζήλεια και προφανες ενδιαφερον. Ορκιζοταν οτι δεν υπαρχει τιποτα αλλο στη ζωη του, οτι δεν ειναι μπερδεμενος για τα συναισθηματα του, οτι ειναι ερωτευμενος μαζι μου οσο ποτε. Στο να μεινει μονος του ομως αμετακινητος. Γυριζω απτην εκδρομη μου, και συνεχιζονται τα τηλεφωνηματα της φρικης. Εγω σε εξαλλη κατασταση, του λεω οτι μου προτειναν δουλεια για 9 μηνες εκτος Αθηνων ως τελευταια προσπαθεια να τον ξυπνησω. Η απάντησή του: "και εμεις? το σπιτικό μας?". τον αφηνω 2-3 μερες οπου τον παιρνω να του ανακοινωσω οτι δεν θα παω τελικα για τη δουλεια, γιατι ακριβως σκεφτηκα εμας. Μετα απο καποια ανοητα μηνυματα του οτι δηθεν το ζωδιο μου λεει να μην μπλεξω ερωτικα με διαφορους φιλους που με τριγυριζουν. Ανοητο το ξερω αλλα εκει φτασαμε. Πέφτω πανω στις 14 Φεβρουαρίου, και εκει μου ερχεται η τελευταια και χαριστικη επιφοιτηση σε μηνυμα μου προς εκεινον: "σευχαριστω για τα λουλουδια".
Με παιρνει τηλεφωνο οπου μου ανακοινωνει στιβαρά οτι δεν εστειλε εκεινος τα λουλουδια, οτι κακως δεν παω για τη δουλεια εκτος αθηνων γιατι εκεινος το σκεφτηκε και αποφασισε οριστικα να χωρισουμε. οριστικά και αμετάκλητα. ετσι απλα. γιατι δεν παει αλλο.
Το μονο που ακολουθησε εκτοτε ειναι ενα τηλεφωνημα με την κολλητη μου οπου της ελεγε οτι ειναι ερωτευμενος και με αγαπαει ακομα απλα βλεπει πως δεν παει αλλο, δεν βγαζουμε ακρη. οριστικος και αμετακλητος οπως παντα.
Τελος, ακολουθησαν μεχρι σημερα καποια μηνυματα του, καθαρα ανθρωπινου ενδιαφεροντος για την υγεια μου για το οτι θα ειναι παντα εκει αν τον χρειαστω, οτι θελει επαφη μαζι μου, στα οποια εγω ειμαι οσο πιο ψυχραιμη και παγερη μπορω να ειμαι. Ζητω συγγνωμη για το μακροσκελες της ιστορίας μου. Ελπίζω να έδωσα μια εικόνα, γιατι το μυαλό μου ειναι τοσο μπερδεμένο....δεν ξέρω καν τι να μου πω....ποιος ειναι ο λογος που χωρισαμε? ουτε καν αυτο το πιο βασικο δεν μπορω να μου απαντησω. Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων

Κατι που παρέλειψα....ολο αυτο το διαστημα εχει παρει πανω του την ευθύνη για όλα. δεν με κατηγόρησε για τίποτα. αντιθέτως στους φίλους μας και τους κοινούς και τους δικούς του, ισχυρίζεται πως το βάρος που νιωθει ξεκινησε απτον καιρό που είχαμε την παλινδρόμηση, οτι τον πείραξε που σηκώθηκα να φυγω εκδρομή, που θα πηγαινα για δουλεια εκτος αθηνων, που τον πιεζα να παρει μια αποφαση.... Δυο διαφορετικες οψεις του ιδιου ανθρωπου. Εμενα ανοιχτά δεν με κατηγόρησε ποτέ για τίποτα. Στους φίλους μας έβγαλε όλη τη ζήλεια και το πικάρισμά του για ό,τι έλεγα και έκανα.

melina_

Για να το παρουμε λιγο απο την αρχη κουκλιτσα... :)
Αντεδρασες γυναικεια τελειως οταν σου ειπε να μεινει λιγο μονος,αντι να αντιδρασεις ψυχραιμα και ανθρωπινα και να δεις πως νιωθει αυτος. Μετα συνεχισες να αντιδρας γυναικεια οταν αυτος ελειπε στο καραβι κι εσυ του ελεγες για δηθεν λουλουδια και δουλειες εκτος αθηνων και εκδρομες με φιλες και δε ξερω και γω τι...Λες και ειστε 15 χρονων. Σκεφτηκες πως θα ενιωθε αυτος ανημπορος να αντιδρασει απο εκει που ειναι και να σκεφτεται ολη μερα που εισαι και τι κανεις? Σκεφτηκες να αφησεις στην ακρη τον εγωισμο σου και να φερθεις ανθρωπινα για λιγο? Δεν το λεω μονο για εσενα,ολες οι γυναικες αντιδραμε καπως ετσι οταν μας πληγωνουν αλλα ειναι τελειως λαθος. Δηλαδη η εικονα που του εδειξες ηταν τελειως λαθος-απο μια συντροφο που θα ηταν εκει ο,τι κι αν γινοταν και μπορουσε να πονταρει πανω σου και να βασιστει μετετραπηκες σε μια κακομαθημενη κοπελα που την νοιαζει πως να περναει καλα αυτη χωρις να την νοιαζει ο συντροφος της.

Δεν σας ξερω,τα συμπερασματα μου βγαζω απο ο,τι γραφεις,ισως και να λεω βλακειες. Τα εχεις σκεφτει αυτα καθολου? Οτι ισως στρεσαριστικε πολυ με την δουλεια του και εσενα με την εγκυμοσυνη και ηθελε λιγο να ηρεμησει? (χωρις να φυγει) κι εσυ αντι να του σταθεις σε αυτο τον εκανες να νιωσει ακομα πιο πνιγμενος?

Karisha μου εχεις απολυτο δικιο σε όλα! Ξέρω πως δεν το χειρίστηκα καθόλου με καθόλου καλά και ό,τι και αν σου πω αναγνωριζω οτι ολη η συμπεριφορα μου ηταν οχι μονο λανθασμένη και ανώριμη αλλά και εκτός του χαρακτήρα μου και της εικόνας μου που ήξερε μέχρι τώρα. Ενω 1.5 χρονο τωρα ημουν γεματη κατανόηση και κοντα του σε ολα, αυτη τη φορα μου στοιχισε τοσο πολυ που ηθελε να απομακρυνθει ενω περιμεναμε τοσο αυτη την αδεια, που εχασα τον ελεγχο....

και οχι μονο αυτα....αλλα το μυαλο μου πηγε κατευθειαν πως προκειται για τριτο προσωπο (ειχα πιασει καποια μηνυματα στο κινητο του- ειναι ανθρωπος που γενικα εχει επαφες με γυναικες φιλες αλλα δινει θαρρος ακομα και αθελα του) και εκανα πολυ ακραιες σκηνες σε αυτο το διαστημα ενω αυτος ορκιζοταν πως δεν εχει συμβει τιποτα με καμια. Το προβλημα ηταν απ' την αρχη γιατι εγω σαν ανθρωπος και σαν συντροφος δεν αποδεχομαι την εννοια του "μενω μονος να ανασυγκροτηθω".

melina_

Δυστηχως ολες κανουμε τετοια λαθη,βγαινει η κακη πλευρα της γυναικειας φυσης μπροστα και τα καταστρεφει ολα :P

Λοιπον δεν εχουν τελειωσει ολα... Αγαπιεστε και απλα ετυχε μια ασχημη φαση στην σχεση σας και ξερεις η αποσταση μεταξυ σας ειναι θανατος οταν καυγαδιζετε,μετα καθεστε μονοι με τις σκεψεις σας και αντε να βγαλετε ακρη... Αλλα υπαρχουν λυσεις.. Μου ερχονται σιγα σιγα στο μυαλο καποιες,για παραδειγμα εγω ξερεις τι θα εκανα? Θα του εστελνα γραμμα η e-mail και θα του μιλουσα οσο πιο ειλικρινα γινεται,μεσα απο την καρδια μου. θα ανελυα ακριβως την συμπεριφορα μου,τι εκανα λαθος αλλα και γιατι το εκανα λαθος και θα ζητουσα συγνωμη... Σαν να κανεις εξομολογηση στον παπα,τοσο ειλικρινα και χωρις ιχνος εγωισμου. Δειξε του δεν εισαι τετοιο ατομο γενικα απλα πληγωθηκες και θολωσες,την αληθεια δηλαδη.

....Ποτε γυρναει αυτος?

χμ εν μερει το εκανα αυτο. του ειπα πως ηταν ψεμμα τα λουλουδια, του ειπα και ζητησα συγγνωμη για ολη την ανεξελεγκτη συμπεριφορα μου. αλλα αυτος εκει αμετακινητος. Μου ζητησε και εκεινος συγγνωμη για ολα οσα μου εκανε και μου ειπε πως θαναι παντα εκει για μενα. ενας οικτος σκετος. εφτασα να σκεφτομαι πως απλα του ειχε τελειωσει και υποκρινοταν πως ολα ειναι καλα. ισως απο ενθουσιασμο μαζι μου να μην εβλεπε τα πραγματικα του αισθηματα και ολο αυτο να ηταν μονο η αφορμη. καθε μερα την ιδια ωρα στελνει μια ερωτηση: "χρειαζεσαι κατι? ολα καλα?"
αν ειχε κλονιστει απτη δικη μου συμπεριφορα δεν θα ηταν τοσο σταθερος στην αποφαση του (την οποια σημειωτεον δεν μπηκε καν στον κοπο να μου την ανακοινωσει απο κοντα αλλα απο τηλεφωνου).
απτο καραβι εχει βγει εδω και 10 μερες (ενδιαμεσα ειχαμε βρεθει και μαλιστα στο σπιτι μας και καναμε ερωτα) και ειναι στους γονεις του εκτος αθηνων. δε βλεπω φως...

melina_

...οταν ηρθε σπιτι σας και κανατε ερωτα τι ειπατε?? αφου μετανιωσες και του μιλησες ειλικρινα τι σου απαντησε οταν τον ρωτησες γιατι απομακρυνεται ετσι? δεν το συζητησατε καθολου? τι σου ειπε ακριβως???

την ημερα που βρεθηκαμε μαζι στο σπιτι, δεν ειχε πει τιποτα οριστικο. Ήταν στο σταδιο "λιγες μερες να περασω μονος να συνελθω και θα ειμαστε παλι μαζι, δεν θελω να σκεφτω κατι για μας, απλα να ηρεμησω". δυστυχως εκεινη την ιδια μερα στο σπιτι αφοτου καναμε ερωτα και ημασταν μια χαρα (οσο μπορουσαμε στο μοτιβο "θελω να μεινω λιγο μονος") εκει επιασα τα μηνυματα της αλλης στο κινητο του και εγινε ο μεγαλος χαμος. Τις επομενες μερες απλα "σκιζοταν" να μου αποδειξει οτι δεν συμβαινει τιποτα και οτι η εν λογω γυναικα ειχε εμμονη μαζι του. η αληθεια ειναι πως ειχε αρχισε να τον ενοχλει απτο νοεμβρη οπου και ειχα δει (θα μου πεις εισαι απαραδεκτη που τον εψαχνες ναι το παραδεχομαι και αυτο) και σταλθεν μηνυμα του προς εκεινη που την ρωτουσε ποια ειναι και οτι τον εχει παρεξηγησει-με λιγα λογια ενα ουδετερο μηνυμα. μετα βεβαια δεν ξερω τι εγινε μεταξυ τους- ειχα αλλα να τραβιεμαι.
Θολωμενη απτα μηνυματα της, δεν ασχοληθηκα καθολου με το μεταξυ μας θεμα, αντιθετα εγινε ο κακος χαμος και μετα γυρισα στο πατρικο μου. εκτοτε εξακολουθουσαν τα μηνυματα του κανονικα, εκεινος στους γονεις του και εγω εδω. παλι καυγαδες, παλι τα ιδια και τα ιδια να αναμασαμε.

Ελα ρε Μελινα μου...ετσι κατεληξε? Βλακεια... Ρε συ μην θολωνεις,ειναι δυσκολο το ξερω,αλλα μην το κανεις.. Δειξε λιγο ψυχραιμια... Ο,τι κι αν σου λεε ασε το να πεσει κατω και μια συμβουλη ρε συ,μην ψαξεις ξανα το τηλεφωνο του,δεν ειναι μονο οτι ειναι ανηθικο το, μεγαλο θεμα ειναι οτι καταστρεφεται η ψυχολογια σου χωρις λογο.. :(

Στειλε του κανα γλυκο μυνημα να ξεκινησετε κουβεντα και προσπαθησε με τροπο να τον πεισεις να βρεθειτε ξανα.. Να γινουν ολα σωστα οπως πρεπει,χωρις καυγαδες... Να ερθετε κοντα και να θυμηθει πως εισασταν παλια μαζι. Να του ξυπνησεις παλι μεσα του την αναγκη για το δικο σου χαδι και την δικη σου συντροφια. Αν δεν μαλωνατε εκεινο το βραδυ μπορει να ηταν καλυτερα τα πραγματα. Δε ξερω τι αλλο να σου πω..

Παντως δεν φταις εσυ,φταιτε και οι 2 και η αποσταση μεταξυ σας και το ξερο του το κεφαλι που μονο αυτος ξερει τι κρυβει μεσα,δυστηχως... Αλλα ΑΝ υπαρχει περιπτωση να τα βρειτε ξανα αυτο θα γινει μονο αν δωσεις εσυ τωρα τοπο στην οργη και παραβλεψεις τον πονο σου και τον θυμο σου και του δειξεις οτι εισαι γλυκια υπομονετικη και παντα εκει για εκεινον. Εγωισμος τελος,βγαλε τον απο το λεξιλογιο σου,κανε τον κομματια και ανοιξε την αγκαλια σου. Ο εγωισμος ειναι καλος οταν η σχεση ειναι στερεα και γερη,τωρα εχει γινει ψιλοκομματια και πρεπει να φερθεις αναλογα. Τα ματια κατω και τουμπεκι.. Δυσκολο αλλα κανε το για λιγο,ουτως η αλλως δεν εχεις τιποτα να χασεις...

Εγω βεβαια δεν ξερω αν θα ηθελα να τα ξαναβρω με καποιον που λειπει τοσο καιρο.. Θελει πολυ υπομονη απο μερους σου και τρομερες ψυχικες αντοχες για να πετυχει κατι τετοιο.. Το βλεπω απο γνωστες μου γυναικες που ειναι με ναυτικο αντρα και πραγματικα τις θαυμαζω,μου φαινεται απιστευτο το ποση δυναμη εχουν μεσα τους..

κοριτσι μου αν σου πω οτι τον αγαπουσα και τον αγαπαω τοσο που η δουλεια του μου φαινοταν παιδική χαρά! εξάλλου ταξιδευει εντος ελλαδος οποτε 1 στις 3 μερες ηταν σπιτι για το βραδυ. μακαρι ναταν μονο αυτο το προβλημα μας....
εχεις απολυτο δικιο σε ολα και στον εγωισμο και στο τουμπεκι :) απλα να.....φοβαμαι να φανω γλυκεια γιατι θα ακουσω αλλη μια φορα το: "χωρισαμε μην το κανεις πιο δυσκολο" και θα διαλυθω. με σκοτωνει που ειναι τοσο απολυτος, τοσο σιγουρος οτι πρεπει να ειμαστε χωρισμενοι. και αυτη τη ρημαδα την ικανοτητα των ανδρων να αντεχουν το χωρισμο οταν αγαπουν, ακομα να την αποδεχθω. ισως γιατι δεν ισχυει....
σευχαριστω μεσα απ' την καρδιά μου που εισαι εδω σημερα.
τα ματια κατω λοιπον και τουμπεκι.....γλυκεια ισως δεν φανω γιατι φοβαμαι το "οχι" του, αλλα σιγουρα μπορω να ειμαι απλα φιλικη και δεκτικη.
στο χερι του ειναι η αρχη....τη συνεχεια μπορω να την κανω εγω.

Ναι ρε κοπελια μου,και στο κατω κατω δεν εχεις τιποτα να χασεις.. :)

Και αν δεν πετυχει και αυτο να σου πω κατι? Ασε τον.. προσπαθησε οπως μπορεις να τα ξαναβρειτε για λιγο καιρο ακομα αλλα αν δεν βλεπεις καθολου φως μην το συνεχισεις,μην πληγωνεσαι χωρις λογο.. Θα κατσεις 2-3 μηνες και θα λιωσεις στο κλαμα αλλα μετα θα σηκωθεις και θα βρεις τον εαυτο σου,θα φορεσεις το μαυρο μινι φορεμα σου να ξεσηκωσεις τα πληθη και παμε γι αλλα :) Το κλασσικο δηλαδη που κανουμε ολοι οταν χωριζουμε,στην αρχη μας φαινεται βουνο που δεν γινεται να το περασουμε και δεν ακουμε καν τους γυρω μας που μας λενε με ψυχραιμια "χαλαρωσε και σε 2 μηνες δε θα το σκεφτεσαι" :)

ξερω οτι ακουγομαι απολυτη, αλλα αν μετα απο τοση αγαπη που ισχυριζεται οτι εχουμε δεν αναθεωρησει το θεμα χωρισμου και δεν κανει μια προσπαθεια εστω για μια κουβεντα, θα πιστεψω πραγματικα πως δεν με αγαπησε ποτε. πιστευω οτι οι σχεσεις των ανθρωπων κρινονται μεταξυ αλλων και απο την καταληξη. δεν κρατω καλες στιγμες. κρατω αληθινες στιγμες. και αν καποιος γραφει το τελος τοσο αποτομα και τοσο αδικα, οι στιγμες που εζησα μαζι του μονο αληθινες δεν ηταν.

σε γενικες γραμμες θα συμφωνησω με την καρισα, κυριως ως προς την ειλικρινεια.
σε καταλαβαινω οτι αποσυντονιστηκες και ειπες ολα αυτα τα ψεματα για να του προκαλεσεις το ενδιαφερον, αλλα μαλλον λειτουργησαν αρνητικα.
συνηθως το 'θελω να μεινω μονος να σκεφτω" , ειναι απλα ψεμα.
ισως στην περιπτωση του να ηταν αληθεια,δεν θελω να τον αδικησω.
το θεμα ειναι οτι με τα τελευταια περι λουλουδιων και εκδρομων , κρυωσε τελειως (προς το παρον)
εχουν μπερδευτει λιγο τα πραγματα, δεν νομιζω οτι αρκει η ειλικρινεια και το ..απολυτο ξεβρακωμα...
πιστευω οτι καλως του ειπες οτι μεσα στην θολουρα σου του ειπες για τα λουλουδια και τα υπολοιπα, αλλα αν εσυ εξακολουθησεις (και θα εξακολουθησεις) να νοιωθεις διαλυμενη, δεν χρειαζεται να κλαις σε αυτον. κλαψε μονη σου.
με αυτο εννοω, οτι αν αυτος ειναι πεισματαρης, οπως δειχνει να ειναι, και αγκιστρωθει στην αποφαση του για χωρισμο, οπως δειχνει να εκανε, ειτε γιατι το σκεφτηκε, ειτε γιατι κλονιστηκε με τις εκδρομες και δεν ξερει αν πρεπει να πιστεψει , ουτε χει την διαθεση να ξαναμπει σε διαδικασιες,υπαρχει ο κινδυνος, η δικη σου "διαλυση" να τον επιβεβαιωσει για την αποφαση του και να του γυρισει σε οικτο.... εννοω μονιμο, οχι αυτο που σου εδειξε ηδη...

για μενα , πρεπει τωρα να απομακρυνθεις, για να κατσει να σκεφτει αν τελικα σε χρειαζεται στην ζωη του, αλλα για να μπορεσεις κι εσυ να ηρεμησεις. αυτη η κουτση καθημερινη επικοινωνια, εσενα σου ριχνει αλατι στην πληγη κι αυτον τον καθησυχαζει οτι δεν σε εχασε εντελως απ την ζωη του, απλα εβαλε την 'σχεση" σας σε μια απολυτη ασφαλεια για τον ιδιο.

Remedy μου καταρχας σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου. Με εξαιρεση τις πρωτες ημερες που ακουσα το θελω να μεινω μονος, μετα ηρεμησα και δεν του εδειχνα κανενα ειδος διαλυσης. Σκεπτόμενη ακριβως αυτο που ειπες: να μην προκαλεσω τον οικτο του. Η μονη φορα που κατερρευσα εκτοτε ηταν οταν βρεθηκαμε στο σπιτι μας οπου κλαιγαμε μαζι. Δεν εχω μπει καν στη διαδικασια να τον παρακαλεσω ή να το ξανασκεφτει ή οτιδήποτε. Αυτο που με τρομαζει μεταξυ ολων των αλλων ειναι οτι εμαθα απ τον πατερα του οτι μενει κλεισμενος μεσα, κοιμαται συνεχως (οκ αυτο το ειχε αναγκη γιατι περασε σχεδον 2 μηνες να κοιμαται 3 ωρες το 24ωρο με ασταματητη δουλεια) και δεν του παιρνουν κουβεντα. Οσο για μας δεν τους ειπε οτι ειναι οριστικο, ειπε απλα οτι "εχουμε επαφη ακομα οτι εχουμε μια ιδιαιτερη σχεση" κατι τετοιο τελοσπαντων.