Δεν ξερω καν γιατι χωρίσαμε....
Καλημέρα σε όλους και όλες.
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν ο λόγος μου δεν έχει τη συνοχή που θα έπρεπε αλλά το μυαλό μου είναι τόσο θολωμένο που με δυσκολία συντάσσω τις σκέψεις μου.
Η ιστορία μου ξεκίνησε πριν απο 15 μηνες. Γνώρισα κάποιον, μείναμε πολύ σύντομα μαζί, αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για τη ζωή μας, για οικογένεια. Ήταν η πιο γεμάτη και πιο ουσιαστική σχέση που είχα κάνει μέχρι τότε. Η επικοινωνία μας άριστη. Ακόμα και στους καυγάδες μας, καταλήγαμε να λύνουμε οτιδήποτε είχε προκύψει και να πηγαίνουμε παρακάτω. Το μόνο πρόβλημα σε όλα αυτά-δεδομένου οτι υπήρχε έρωτας, αγάπη, πάθος, συντροφικότητα, επικοινωνία, μεγάλο δέσιμο και προσφορά και απο τους δυο (δεν υπερβάλλω είναι η αλήθεια), ήταν οτι λόγω της δουλειάς του- είναι ναυτικός- δεν είχαμε πολύ χρόνο για να περασουμε και να κάνουμε όσα θέλαμε. Παρόλα αυτά και παροτι υπήρχαν και οικονομικές δυσκολίες, και προβλήματα υγείας γονέων που μας ταλαιπώρησαν, εμείς νιώθαμε δυνατοί και πάντα με χαμόγελο. Τον Ιούνιο που μας πέρασε είχαμε μια ατυχία. Έμεινα έγκυος αλλά κατέληξε σε παλινδρόμηση. Με στήριξε πάρα πολύ. Ο ίδιος το πήρε ακόμα πιο βαρειά και απο μένα αλλά έδειξε οτι το ξεπέρασε οπότε συνεχίσαμε τις προσπάθειες για παιδι. Η πίεση του ελεύθερου χρόνου για μας εξακολούθησε, δεδομένου ότι στη δουλειά του ετοιμαζόταν για προαγωγή οπότε είχαμε όλο και λιγότερο χρόνο να μιλάμε ακόμα και στο τηλέφωνο. Απο κοντά βεβαια έμοιαζε να μην εχει αλλάξει τίποτα. Σεξουαλική ζωή γεμάτη ενθουσιασμό, τρυφερότητα όπως πάντα. Μας πονούσε και τους δυο που ημασταν στριμωγμένοι και απο χρόνο και απο χρήμα και περιμεναμε πως και πως την άδειά του για να ζήσουμε λίγο σαν άνθρωποι. Μέχρι που τέλος Γενάρη, πριν 2 εβδομάδες, τυχαια πανω σε κουβεντα που ψιλοαρπαχτήκαμε μου λεει: "ειμαι πολυ πιεσμένος, δεν σου προσφέρω τίποτα πια." του απαντώ μεταξύ σοβαρού και αστείου: "μηπως θελεις να φυγω να μην πιεζεσαι?" όπου και εισπράττω το: "καλύτερα να φύγω εγω, θελω χρονο, πιεζομαι εχω χασει τον εαυτο μου, σου φερομαι ασχημα, σου στερω τα παντα, ακομα και μια εξοδο ακομα και τα τηλεφωνηματα που ειχαμε οταν ειχα χρονο απτη δουλεια". μενω εμβρόντητη. πανικοβάλλομαι, χάνω τον έλεγχο και βαζω τα κλάμματα (όλα αυτά απο τηλεφώνου). τιποτα αμετακίνητος. του λεω να χωρισουμε οριστικα. το δεχεται αβασανιστα. συνεχιζει να μου τηλεφωνεί καθημερινα, οπου ταλαντευόμαστε μεταξύ ερωτικού τηλεφωνήματος και καυγάδων με μεγάλη ένταση. Εκείνος να επιμένει οτι δεν ειπε ποτέ να χωρίσουμε απλα ζητησε λιγο χρονο να ηρεμησει, εγω να τον πιεζω με τα "γιατί" μου......
επι 2 εβδομάδες μια παραφροσύνη. να λεει στους φιλους μας οτι φοβαται μηπως βρω αλλον, να με παιρνει να κανεις μικρες σκηνες ζηλειας, να ερχεται και να μου λεει κλαιγοντας οτι εκεινος δεν ζητησε χωρισμο...μια κατασταση τρελας.
Σε αυτό το διάστημα, και στην προσπαθεια μου να τον ταρακουνησω του ειπα οτι θα φυγω λιγες μερες εκδρομη με παρεα. Με επαιρνε καθημερινα με ασημαντες αφορμες (τις οποιες παραδεχτηκε λιγο αργοτερα), με προφανη ζήλεια και προφανες ενδιαφερον. Ορκιζοταν οτι δεν υπαρχει τιποτα αλλο στη ζωη του, οτι δεν ειναι μπερδεμενος για τα συναισθηματα του, οτι ειναι ερωτευμενος μαζι μου οσο ποτε. Στο να μεινει μονος του ομως αμετακινητος. Γυριζω απτην εκδρομη μου, και συνεχιζονται τα τηλεφωνηματα της φρικης. Εγω σε εξαλλη κατασταση, του λεω οτι μου προτειναν δουλεια για 9 μηνες εκτος Αθηνων ως τελευταια προσπαθεια να τον ξυπνησω. Η απάντησή του: "και εμεις? το σπιτικό μας?". τον αφηνω 2-3 μερες οπου τον παιρνω να του ανακοινωσω οτι δεν θα παω τελικα για τη δουλεια, γιατι ακριβως σκεφτηκα εμας. Μετα απο καποια ανοητα μηνυματα του οτι δηθεν το ζωδιο μου λεει να μην μπλεξω ερωτικα με διαφορους φιλους που με τριγυριζουν. Ανοητο το ξερω αλλα εκει φτασαμε. Πέφτω πανω στις 14 Φεβρουαρίου, και εκει μου ερχεται η τελευταια και χαριστικη επιφοιτηση σε μηνυμα μου προς εκεινον: "σευχαριστω για τα λουλουδια".
Με παιρνει τηλεφωνο οπου μου ανακοινωνει στιβαρά οτι δεν εστειλε εκεινος τα λουλουδια, οτι κακως δεν παω για τη δουλεια εκτος αθηνων γιατι εκεινος το σκεφτηκε και αποφασισε οριστικα να χωρισουμε. οριστικά και αμετάκλητα. ετσι απλα. γιατι δεν παει αλλο.
Το μονο που ακολουθησε εκτοτε ειναι ενα τηλεφωνημα με την κολλητη μου οπου της ελεγε οτι ειναι ερωτευμενος και με αγαπαει ακομα απλα βλεπει πως δεν παει αλλο, δεν βγαζουμε ακρη. οριστικος και αμετακλητος οπως παντα.
Τελος, ακολουθησαν μεχρι σημερα καποια μηνυματα του, καθαρα ανθρωπινου ενδιαφεροντος για την υγεια μου για το οτι θα ειναι παντα εκει αν τον χρειαστω, οτι θελει επαφη μαζι μου, στα οποια εγω ειμαι οσο πιο ψυχραιμη και παγερη μπορω να ειμαι. Ζητω συγγνωμη για το μακροσκελες της ιστορίας μου. Ελπίζω να έδωσα μια εικόνα, γιατι το μυαλό μου ειναι τοσο μπερδεμένο....δεν ξέρω καν τι να μου πω....ποιος ειναι ο λογος που χωρισαμε? ουτε καν αυτο το πιο βασικο δεν μπορω να μου απαντησω. Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων