οταν φευγει το παθος του πρωτου καιρου και ολα φαινονται πολυ λιγα πια τι κανεισ?

καλημερα σε ολους...θα ηθελα ν σας πω για κατι που με βασανιζει πολυ καιρο τωρα...και δν μπορω να παρω μια αποφαση...ξεκινησα μια σχεση πριν καιρο ...για6-7 μηνες ολα ηταν τελεια..ημουν πολυ ερωτευμενη..υπηρχε πολυ παθος ερωτικη ελξη κτλ...και ξαφνικα ενιωσα ενα πνιξιμο...ενα πρωι απο εκει και περα ολα επεσαν πολυ ουτε ο ενας ηταν πια...ουτε ενιωθα αυτη την τρελα...αρχισε να μου τη δινει με πραγματα που εκανε..ετσι οπως συμπεριφεροταν και τα βαζα μαζι του..δν λεω τν αγαπαω...αλλα δν νιωθω κατι πολυ δυνατο..νιωθω οτι ειναι πολυ λιγος απεναντι μου για ν μπορεσει να μ κρατησει..λες και εμεινε στον πρωτο μηνα..στις γλυκες..και στα χαζα που κανουν ολοι οι ερωτευμενοι αλλα εγω δν μπορω πλεον ετσι και αυτος δν δειχνει καμια εξελιξη λες και δν μ κτλβαινει στον κοσμο του ειναι...τι να κανω...του το χω φερει απο εδω του το χω φερει απο εκει δν βλεπω καμια αλλαγη λες και εχω με ενα παιδι ν κανω...νιωθω..ευχαριστω

Quote:

---

Originally Posted by mariak19

καλημερα σε ολους...θα ηθελα ν σας πω για κατι που με βασανιζει πολυ καιρο τωρα...και δν μπορω να παρω μια αποφαση...ξεκινησα μια σχεση πριν καιρο ...για6-7 μηνες ολα ηταν τελεια..ημουν πολυ ερωτευμενη..υπηρχε πολυ παθος ερωτικη ελξη κτλ...και ξαφνικα ενιωσα ενα πνιξιμο...ενα πρωι απο εκει και περα ολα επεσαν πολυ ουτε ο ενας ηταν πια...ουτε ενιωθα αυτη την τρελα...αρχισε να μου τη δινει με πραγματα που εκανε..ετσι οπως συμπεριφεροταν και τα βαζα μαζι του..δν λεω τν αγαπαω...αλλα δν νιωθω κατι πολυ δυνατο..νιωθω οτι ειναι πολυ λιγος απεναντι μου για ν μπορεσει να μ κρατησει..λες και εμεινε στον πρωτο μηνα..στις γλυκες..και στα χαζα που κανουν ολοι οι ερωτευμενοι αλλα εγω δν μπορω πλεον ετσι και αυτος δν δειχνει καμια εξελιξη λες και δν μ κτλβαινει στον κοσμο του ειναι...τι να κανω...του το χω φερει απο εδω του το χω φερει απο εκει δν βλεπω καμια αλλαγη λες και εχω με ενα παιδι ν κανω...νιωθω..ευχαριστω

---

..mariak19, δυστυχώς γι' αυτόν, αλλά η σχέση έλαβε τέλος. Αυτό που θα τον καλύψει τώρα είναι να πάει στην μαμά του.
Η συντροφική σχέση δεν είναι για να παίξεις εσύ τον ρόλο της μαμάς, που ίσως δεν είχε..
Εξ άλλου αν δεν μπορείς πια μαζύ του, αν είναι στον κόσμο του όπως λες κι ειδικά αν σου πέφτει και λίγος μην το κουράζεις και
δώσε το τέλος τώρα, πριν συνεχίσει να δένεται, γιατί τότε και γι' αυτόν θάναι χειρότερα και δύσκολα κι εσύ θα τον απομακρύνεις!

εχαριστω πολυ για την απαντηση..δυστυχως δν ειναι τοσο ξεκαθαρα τα πραγματα...γτ με ποναει πολυ και μενα μια τετοια αποφαση...απλα η καθημερινοτητα μου δν ειναι τοσο ευκολη..και αναρωτιεμαι σε ολα τ αλλα ζευγαρια αυτη η τρελα του πρωτου καιρου δν φευγει ?τι ειναι ομως αυτο που τουσ κραταει μαζι ...νιωθω πραγματα γι αυτον..αλλα δν ειναι τοσο ξεκαθαρα απλα νομιζω οτι αν ηταν αυτος που εχει το πανω χερι στη σχεση δλδ ηταν πιο ωριμος και πιο δυναμικοσ(αντρασ με λιγα λογια)εγω θα ημουν κολλημενη μαζι του...αλλα με το να ειναι ενα αγορακι και να μην μπορει να εξελιξει τη σχεση με κουραζει και μ τρομαζει πολυ

Η τρέλα του πρώτου καιρού φεύγει σε όλα τα ζευγάρια που έχουν μια ομαλή πορεία. Δεν φεύγει σε αυτούς που για κάποιους λόγους δεν μπορούν να είναι μαζί, λόγω απόστασης για παράδειγμα ή γιατί είναι παντρεμένοι με άλλον.Πολύ συχνά, προσγειωνόμαστε απότομα όταν η τρέλα των πρώτων μηνών υποχωρεί και αρχίζουμε να απομυθοποιούμε τον άλλον. Αλλά, αυτό δε σημαίνει ότι απαραίτητα τελείωσε και η σχέση. Από τη στιγμή που φεύγει το πρώτο πάθος, θα μείνουν μαζί εκείνοι που τους δένουν και άλλα πράγματα, τα οποία με τη σειρά τους μπορεί να επανατροφοδοτούν τον έρωτα και το πάθος.

εχεις πολυ δικιο αλλα εμενα αυτο μου ειναι πολυ δυσκολο...νιωθω ανυμπορη να το αντεξω μου φαινεται πολυ λιγο...συναισθηματικα ειχα μαθει στο κοκκινο...και οταν αποτομα πεφτω αρχιζουν ολα τα προβληματα ..θα μπορουσα να πω πως νιωθω γεματη συναισθηματικα οταν χανω τν ελεγχο...και οταν ειμαι αφορητα ερωτευμενη μολις αυτο εξασθενισει...παθαινω black out

Quote:

---

Originally Posted by mariak19

εχαριστω πολυ για την απαντηση..δυστυχως δν ειναι τοσο ξεκαθαρα τα πραγματα...γτ με ποναει πολυ και μενα μια τετοια αποφαση...απλα η καθημερινοτητα μου δν ειναι τοσο ευκολη..και αναρωτιεμαι σε ολα τ αλλα ζευγαρια αυτη η τρελα του πρωτου καιρου δν φευγει ?τι ειναι ομως αυτο που τουσ κραταει μαζι ...νιωθω πραγματα γι αυτον..αλλα δν ειναι τοσο ξεκαθαρα απλα νομιζω οτι αν ηταν αυτος που εχει το πανω χερι στη σχεση δλδ ηταν πιο ωριμος και πιο δυναμικοσ(αντρασ με λιγα λογια)εγω θα ημουν κολλημενη μαζι του...αλλα με το να ειναι ενα αγορακι και να μην μπορει να εξελιξει τη σχεση με κουραζει και μ τρομαζει πολυ

---

..αυτό που σε πονάει είναι γιατί λυπάσαι για κείνον, που υστερεί..
Όμως με τίποτα δεν μένουμε σε μια σχέση, επειδή λυπόμαστε τον άλλον.
Φαντάσου το για τον εαυτό σου. Να μένει ο άλλος δηλ. μαζύ σου γιατί σε λυπάται. Θα τόθελες?
Ναι υπάρχουν ζευγάρια, που κρατάνε την φλόγα της σχέσης αναμμένη, γιατί ξέρουν πως να δουλέψουν μαζύ για την σχέση τους.
..κι αν ακόμα περάσει ο έρωτας των πρώτων μηνών, γίνεται τότε βαθιά αγάπη κι η σχέση έτσι μπορεί να προχωρήσει..

δεν λυπαμαι για εκεινον αυτο εχω μαθει πλεον να το διαχωριζω απλα δν μπορω να το δεχτω πολλες φορες λες με αυτον τν ανθρωπο δν θελω ν χαλασει...απλα για ν σασ δωσω να καταλαβετε απο τοτε που ξυπνησα και ειδα τα πραγματα οπως εχουν χαθηκε η μαγεια αυτη η υπερβολη...ολα ειναι δυσκολα δν μπορω ασ πουμε ν κανω απλα σεξ...στις αρχες ημουν "μαγεμενη " δν ημουν και πολυ υγιης ζουσα σε μια υπερβολη και οπως ειναι φυσιολογικο οταν εφυγε...δν μπορεσα να επανελθω

Quote:

---

Originally Posted by mariak19

εχεις πολυ δικιο αλλα εμενα αυτο μου ειναι πολυ δυσκολο...νιωθω ανυμπορη να το αντεξω μου φαινεται πολυ λιγο...συναισθηματικα ειχα μαθει στο κοκκινο...και οταν αποτομα πεφτω αρχιζουν ολα τα προβληματα ..θα μπορουσα να πω πως νιωθω γεματη συναισθηματικα οταν χανω τν ελεγχο...και οταν ειμαι αφορητα ερωτευμενη μολις αυτο εξασθενισει...παθαινω black out

---

Τίποτα δε γίνεται με το ζόρι. Πιθανόν δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που μπορεί να σε κρατήσει κοντά του για περισσότερο καιρό. Όταν αρχίζουμε και προβληματιζόμαστε για το αν θέλουμε να είμαστε πλέον με κάποιον και αν η σχέση μαζί του μας γεμίζει, μάλλον η σχέση έχει τελειώσει. Δεν κρατάνε όλες οι σχέσεις για πολύ καιρό, πόσο μάλλον για πάντα.

Quote:

---

Originally Posted by mariak19

δεν λυπαμαι για εκεινον αυτο εχω μαθει πλεον να το διαχωριζω απλα δν μπορω να το δεχτω πολλες φορες λες με αυτον τν ανθρωπο δν θελω ν χαλασει...απλα για ν σασ δωσω να καταλαβετε απο τοτε που ξυπνησα και ειδα τα πραγματα οπως εχουν χαθηκε η μαγεια αυτη η υπερβολη...ολα ειναι δυσκολα δν μπορω ασ πουμε ν κανω απλα σεξ...στις αρχες ημουν "μαγεμενη " δν ημουν και πολυ υγιης ζουσα σε μια υπερβολη και οπως ειναι φυσιολογικο οταν εφυγε...δν μπορεσα να επανελθω

---

Είναι πιθανόν το μόνο πράγμα που σε κρατούσε σ' αυτή τη σχέση να ήταν το πάθος που είχες ανάγκη να ζήσεις. Ίσως να μην υπάρχουν άλλα πράγματα που σας δένουν, χωρίς να σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι λίγος. Μπορεί απλά να μην κάνει για σένα ή να μην είσαι έτοιμη να κάνεις μια πιο ουσιαστική σχέση και να θέλεις απλά να ζεις το πάθος. Όπως και να έχει, κάνε αυτό που νιώθεις.

απο αυτα που λες αυτο που φοβαμαι περισσοτερο ειναι οτι εχω εντονη την αναγκη να ζω μεγαλα παθη εντονες στιγμες κλπ..και πως κατι λιγοτερο η διαφορετικο με απωθει...πως θα μπορουσα να το αλλαξω αυτο ομως,...δν μπορω να το ελεγξω αλλα ξες κατι με ποναει αυτος ο χωρισμος..και οτι στην καθημερινη μου ζωη κοιταω τριγυρω για ν ξαναζησω κατι εντονο που θα μ ανεβασει ψυχολογικα...και θα μ κανει προσωρινα "ευτυχισμενη" και το κανω επανειλλημενα.....

Quote:

---

Originally Posted by mariak19

απο αυτα που λες αυτο που φοβαμαι περισσοτερο ειναι οτι εχω εντονη την αναγκη να ζω μεγαλα παθη εντονες στιγμες κλπ..και πως κατι λιγοτερο η διαφορετικο με απωθει...πως θα μπορουσα να το αλλαξω αυτο ομως,...δν μπορω να το ελεγξω αλλα ξες κατι με ποναει αυτος ο χωρισμος..και οτι στην καθημερινη μου ζωη κοιταω τριγυρω για ν ξαναζησω κατι εντονο που θα μ ανεβασει ψυχολογικα...και θα μ κανει προσωρινα "ευτυχισμενη" και το κανω επανειλλημενα.....

---

Σε καταλαβαίνω γιατί κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Προσωπικά, το έχω αποδεχτεί. Δεν μου αρέσουν τα χλιαρά πράγματα, ποτέ δε μου άρεσαν και δεν το έχω μετανιώσει. Πάντα τελείωνα μία σχέση, όταν ένιωθα ότι δεν έχει κάτι παραπάνω να μου δώσει. Το καλό στην δική μου περίπτωση, είναι ότι ποτέ δεν ήθελα μια συμβατική σχέση, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, οπότε δεν είχα το άγχος που έχουν άλλες γυναίκες, είτε επειδή νιώθουν πράγματι το βιολογικό τους ρολόι να χτυπάει είτε γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να εκπληρώσουν το ρόλο που τους έχει αναθέσει η κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή ζω με κάποιον άνθρωπο και είμαι ευτυχισμένη. Πάνω απ' όλα δεν βαριέμαι μαζί του -όσο καλό ή κακό μπορεί να είναι αυτό.
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, πιθανόν να βρήκα αυτό που έψαχνα. Ή έχοντας ζήσει αρκετά έντονα ως τώρα -έχω περάσει τα 40 - πιθανόν να ήρθε η στιγμή να αράξω κάπου. Δεν ξέρω για πόσο, μπορεί για λίγο μπορεί και για πάντα.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ξέρω πλέον πολύ καλά τι θέλω και τι δεν θέλω. Και ευτυχώς, είχα τη σοφία και τη δύναμη να μην παρασυρθώ και υποκύψω σε κάτι που δεν θα μου ταιριάζε, αλλά που θα ήταν αυτό που η κοινωνία (οι γονείς, ο περίγυρος) επιτάσσει. Αλλά, έκανα αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου για να φτάσω να τον εμπιστεύομαι και να μπορώ να στηρίζω τις επιλογές μου.
Σε τελική ανάλυση, καλό είναι να είμαστε εμείς οι μόνοι υπεύθυνοι για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Σε καταλαβαίνω γιατί κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Προσωπικά, το έχω αποδεχτεί. Δεν μου αρέσουν τα χλιαρά πράγματα, ποτέ δε μου άρεσαν και δεν το έχω μετανιώσει. Πάντα τελείωνα μία σχέση, όταν ένιωθα ότι δεν έχει κάτι παραπάνω να μου δώσει. Το καλό στην δική μου περίπτωση, είναι ότι ποτέ δεν ήθελα μια συμβατική σχέση, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, οπότε δεν είχα το άγχος που έχουν άλλες γυναίκες, είτε επειδή νιώθουν πράγματι το βιολογικό τους ρολόι να χτυπάει είτε γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να εκπληρώσουν το ρόλο που τους έχει αναθέσει η κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή ζω με κάποιον άνθρωπο και είμαι ευτυχισμένη. Πάνω απ' όλα δεν βαριέμαι μαζί του -όσο καλό ή κακό μπορεί να είναι αυτό.
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, πιθανόν να βρήκα αυτό που έψαχνα. Ή έχοντας ζήσει αρκετά έντονα ως τώρα -έχω περάσει τα 40 - πιθανόν να ήρθε η στιγμή να αράξω κάπου. Δεν ξέρω για πόσο, μπορεί για λίγο μπορεί και για πάντα.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ξέρω πλέον πολύ καλά τι θέλω και τι δεν θέλω. Και ευτυχώς, είχα τη σοφία και τη δύναμη να μην παρασυρθώ και υποκύψω σε κάτι που δεν θα μου ταιριάζε, αλλά που θα ήταν αυτό που η κοινωνία (οι γονείς, ο περίγυρος) επιτάσσει. Αλλά, έκανα αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου για να φτάσω να τον εμπιστεύομαι και να μπορώ να στηρίζω τις επιλογές μου.
Σε τελική ανάλυση, καλό είναι να είμαστε εμείς οι μόνοι υπεύθυνοι για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας.

---

συμφωνω σε ολα οσα λες...απλα εγω θα ηθελα ν κανω οικογενεια και παιδια..αν τωρα με το παιδι που ειμαι ...βρεθουμε σε μερος με παιδια μου ερχεται ν κλαψω ασ πουμε...που δν μπορω να ειμαι καλα μαζι του πια και να μην σκεφτομαι ολα αυτα που σκεφτομαι...ειναι περιεργη η κατασταση μου απλα..εχει γινει αφορητη η κατασταση δευτερη φορα ερωτευτηκα με παθος και ξαφνικα ενα ΠΡΩΙ διαλυθηκαν ολα στο κεφαλι μου...εχω κουραστει και δν ξερω πως να βοηθηθω πια

Μήπως τελικά χρεώνουμε στον έρωτα περισσότερα απ'όσα του αναλογούν και έτσι η σχέση γονατίζει σύντομα;
Μήπως του χρεώνουμε, άσχετες με την φύση του, φιλοδοξίες;
Μήπως σκεφτόμαστε πολύ όταν είμαστε ερωτευμένοι και ασφυκτιεί;

Ένας έρωτας είναι μόνο ένας έρωτας.
Αν ευδοκιμήσει και κάτι άλλο από αυτόν μέσ'το χρόνο ...βλέποντας και κάνοντας, αλλιώς τον αυτοκτονάμε κανονικά νομίζω

κ εγω ετσι πιστευω. ημουν στην ιδια φαση για κανα χρονο μεχρι να το συνηδειτοποιησω. μ ελεγε η μανα μ να μν χωρισω επειδη ετσι ειναι οι σχεσεις και δν ειναι παντα οπως στην αρχη. ναι το πιστευω κ εγω ομως τελικα αμα εισαι με τον αλλον πχ 2-3 χρονια και εχει γινει απο την μερια σ ρουτινα και δν νιωθεις πια καθολου εξαψη, δν εχει νοημα να συνεχιζεις γιατι σε μπερδευει ολο κ περισσοτερο.

το οτι το σκεφτεσαι και μονο, πως δεν μπορεις αλλο μαζι του , λεει πολλα.

εγω χωρισα και ειμαι με καποιον τωρα κ εχουμε πολυ παθος (βεβαια οπως ειπε και η μαρκελα δεν φευγει γρηγορα το παθος επειδη εχουμε αποσταση στην μεση δυστυχως,.....) και δεν μετανιωσα που χωρισα. μ λειπει βεβαια. κ σενα θα σ λειπει, αλλα το μυστικο ειναι αμα αποφασισεσ να το κανεις, να το κανεις και να μην το σκεφτεσαι και στεναχωριεσαι μετα. να υψωσεις ενα τοιχος. μν τον αφηνεις να ναι μαζι σου ενω δεν τον θελεις, επειδη θα περασει ο καιρος και δεν θα το χεις καταλαβει και φυσικα θα τρως τον χρονο τον δικο του και τον δικο σου.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

..mariak19, δυστυχώς γι' αυτόν, αλλά η σχέση έλαβε τέλος. Αυτό που θα τον καλύψει τώρα είναι να πάει στην μαμά του.
Η συντροφική σχέση δεν είναι για να παίξεις εσύ τον ρόλο της μαμάς, που ίσως δεν είχε..
Εξ άλλου αν δεν μπορείς πια μαζύ του, αν είναι στον κόσμο του όπως λες κι ειδικά αν σου πέφτει και λίγος μην το κουράζεις και
δώσε το τέλος τώρα, πριν συνεχίσει να δένεται, γιατί τότε και γι' αυτόν θάναι χειρότερα και δύσκολα κι εσύ θα τον απομακρύνεις!

---

α ωραία!
τον βγάλαμε λοιπόν και μαμάκια χωρίς να τον ξέρουμε τον άνθρωπο.
Προσοχή με τις διαγνώσεις, δεν είναι άμοιρες ευθυνών...
Mariak19 άσε τον καιρό να δείξει εάν όντως τον βαρέθηκες ή όχι.
Μην παίρνεις αποφάσεις εν βρασμώ ψυχής. Κάτσε χαλάρωσε, αποστασιοποιήσου ίσως και λίγο και αποφάσισε χωρίς άγχος και κυρίως χωρίς ενοχές..
Δεν τελειώνει η ζωή με το τελείωμα μιας σχέσης. Σίγουρα πονάει διότι ματαιώνονται τα αρχικά σχέδια, αλλά οκ..έτσι είναι οι άνθρωποι, κάνουν όνειρα, λένε μεγάλα λόγια, ενθουσιάζονται, τους περνάει και πάλι από την αρχή.
Τα πράγματα θα ξεδιαλύνουν από μόνα τους, απλώς δώσε λίγο χρόνο.