Ο τίτλος τα λέει όλα... Είμαι 17 ετών και πάω Γ' Λυκείου. Η καθημερινότητά μου είναι ξυπνάω-σχολείο-σπίτι-ύπνος... Στο σχολείο η μπάλα έχει ήδη χαθεί βέβαια γιατί δεν έχω ανοίξει βιβλίο από Α΄Λυκείου και οι επαφές μου με τους εξίσου αντικοινωνικούς και άδειους συμμαθητές μου είναι ανούσιες... Στο σπίτι οι μόνες λέξεις που ανταλλάσω με τους γονείς μου είναι "γεια, καλημέρα/καληνύχτα" και το μόνω που κάνω είναι να θολώνω το μυαλό μου* με τα δικά μου "ναρκωτικά": τεράστιες ποσότητες φαγητού, Internet(τηλεοπτικές σειρές, παιχνίδια, manga/anime, forums, κτλ.), τηλεόραση, βιβλία και ύπνο... Πρόσφατα άρχισα και το κάπνισμα, και το αλκοόλ που και που...
Θολώνω λοιπόν το μυαλό μου γιατί όταν είμαι "νηφάλιος" πονάω... Πονάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να αναπενεύσω ή να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Απεχθάνομαι τα πάντα πάνω μου(μυαλό, σώμα, χαρακτήρας...) και μισώ κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μου(ύπαρξης, γιατί ζωή δεν έχω...) Έχω κατάθλιψη, καθώς και μερικές πολύ "ωραίες" διαταραχές όπως κοινωνικό άγχος, κτλ. Είμαι μόνος, μία φορά μόνο είχα αληθινούς φίλους στη ζωή μου (βλέπε παρακάτω, μωβ παράγραφος), ποτέ επαφή με το αντίθετο φύλο... Έχω πιάσει πάτο πραγματικά, νιώθω τελειωμένος, ένα ζωντανό πτώμα... Δεν έχω δύναμη να ζήσω... Δεν έχω όνειρα, κίνητρο, ζωντάνια, και το "τέλος(=πανελλήνιες)" έρχεται...[πόσο lame παίζει να είναι αυτή η παράγραφος ε;]
Πώς έφτασα εδώ;(Αγνοήστε το αν βαρεθήκατε...)
[->
Πάντα ήμουν το παιδάκι της μαμάς και του μπαμπά που οι ανίκανοι συγγενείς του το κατέστρεφαν κάνοντάς του του κόσμου την πλύση εγκεφάλου και ταίζοντάς το τόνους φαγητού... Στα 7 μου, ήμουν ήδη υπέρβαρος, αντικοινωνικός("γιατί τα άλλα παιδάκια με κορόιδευαν"), άχρηστος σε όλα τα παιχνίδια και ήδη εθισμένος σε pc, τηλεόραση, οτιδήποτε για να θολώνω όπως είπα πιο πάνω. Είχα περιστασιακούς φίλους, που τους έχασα όταν αυτοί ωρίμασαν, αντίθετα από μένα... Έτσι, από τότε ήμουν: ξυπνάω, διαβάζω(απουσιολόγος, μάλλον φυτό)-σπίτι-τηλεόραση/pc-ύπνος.
Μπορεί κάποια στιγμή να έχασα τα περιττά κιλά, να ήμουν αποτελεσματικός στις υποχρεώσεις μου(αφού έτσι μπορούσα να έχω το κοντινότερο σε αγάπη συναίσθημα, την αποδοχή των γονιών μου), αλλά η ζωή μου ήταν άδεια. Το χειρότερο ήταν ότι δεν το καταλάβαινα. Όλα τα 17 χρόνια της ζωής μου αν συμπιεστούν σε ουσιώδη γεγονότα δεν θα γίνουν ούτε ένας μήνας...
Στην Γ' Γυμνασίου - Α' Λυκείου αντέδρασα(εφηβεία ίσως; ), άρχισα να βγαίνω με έναν συμμαθητή μου και γνώρισα κάτι παιδιά, και μπήκα στην παρέα τους. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την εμπειρία... Για κάποιον σαν εμένα (κλεισμένος σε ένα δωμάτιο 4Χ4 όλη μου τη ζωή) ήταν παράδεισος.
Είχα φίλους, που ενδιαφέρονταν αληθινά για μένα, άκουγα για πρώτη φορά ειλικρινή ("νοιάζομαι για σένα βρε, σ' αγαπάω..."), και ήταν υπέροχο... Αλλά αντικειμενικά, το θέαμα ήταν τραγικό... Ένας ακοινώνητος, ανέραστος, χωρίς χαρακτήρα 15χρονος, χωρίς στυλ, χωρίς αξία, ένα τίποτα, δίπλα σε άτομα τόσο όμορφα, τόσο έξυπνα, αστεία, ευχάριστα, τόσο τέλεια που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ... Ήταν οξύμωρο το να κάνω παρέα μαζί τους... Ένα ρεζίλι ήμουν...
Το ότι γνωρισα τον κόσμο δεν ήταν και τόσο ευεργετικό τελικά. Κατάλαβα την διαφορά μεταξύ εμού και των άλλων ανθρώπων, κατάλαβα το αγεφύρωτο κενό... Τότε άρχισε η ελεύθερη πτώση: 30 κιλά σε 6 μήνες, κάψιμο σε "ναρκωτικά", η απόλυτη καταστροφή...
Απομακρύνθηκα από όλους (μέχρι 2 μήνες πριν είχα να βγω από το σπίτι 1,5 χρόνο|όχι ότι όταν βγήκα άλλαξε τίποτα), διέλυσα το μυαλό και το σώμα μου και κάθε μέρα ήθελα να πεθάνω... Και μόνο η απώλεια των φίλων μου με διέλυσε(ήταν τα πάντα για μένα, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, πιο πάνω από γονείς, συγγενείς, και μέσα σε 3 μήνες τους έχασα).Σκεφτείτε ένα πρόσωπο που λατρεύετε που θα πεθαίνατε γι' αυτό, που σας δίνει ζωή και δύναμη (το μοναδικό στη ζωή μου, στη δική μου περίπτωση...), σκεφτείτε να το χάσετε για πάντα, μόλις το βρείτε... Να νιώθετε ανάξιος να στέκεστε δίπλα του... Κάθε μέρα ένιωθα ένα κομμάτι μου να καταστρέφεται, μέχρι που έφτασα εδώ, στην απόλυτη εξαθλίωση...
<-]
Μακάρι να μην είχα γεννηθεί, μακάρι να πέθαινα... Αλλά δεν πρόκειτα να αυτοκτονήσω(καλώς ή κακώς...) Ζω σε φανταστικό κόσμο ("ναρκωτικά"), δεν μπορώ δυστυχώς να κάνω κάτι τόσο αληθινό όσο η αυτοκτονία...
*[Από μικρός μάλιστα είχα τη συνήθεια να βλέπω μια σειρά, να διαβάζω ένα βιβλίο και μετά να κάθομαι με τις ώρες και να φαντάζομαι σενάρια με εμένα μέσα. Για παράδειγμα έβλεπα Dragonball Z και μετά φανταζόμουν ότι έκανα kamehameha και πάλευα με τους εχθρούς και λοιπά(lame?). Δυστυχώς την έχω διατηρήσει και σήμερα αυτή τη συνήθεια, περίπου... Βλέπω μια ταινία και μετά κάθομαι και φαντάζομαι πως θα ήμουν εκεί. Αυτό το κάνω συνέχεια, στην τάξη, στο κρεβάτι.. Όποτε είμαι "νηφάλιος" και πονάω... Δεν ξέρω αν είναι ειδική διαταραχή ή όχι, αλλά ορισμένες φορές απλά ξεφεύγω τόσο πολύ... Ας πούμε έκατσα και είδα τους 6 κύκλους supernatural σε 2 βδομάδες και μετά φανταζόμουν ότι σκότωνα δαίμονες... Τόσο μισώ την πραγματικότητα... :(]*
Υ.Γ.1: Ήλπιαζα να χωρέσω το μεγάλο κομμάτι σε spoiler, αλλά δεν μπόρεσα...
Υ.Γ.2: Σχολιάστε ελεύθερα, θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας...
Υ.Γ.3. Ίσως να διακρίνατε έναν ανάλαφρο τόνο, αλλά δεν είναι επειδή δεν αντιμετωπίζω την κατάσταση σοβαρά, είναι επειδή σε αυτό το σημείο υποθέτω ότι μερικές φορές αυτή η κατάσταση είναι τόσο καθημερινή που δεν μου προκαλή ένταση...
Υ.Γ.4. Για λίγο πήγα σε ψυχολόγο αλλά δεν με άγγιζαν οι μέθοδοί του, οπότε σταμάτησα να πηγαίνω, και τίποτα δεν άλλαξε...
