ειμαι 29 ετων γυναικα ελευθερη μονη κ ανεργη! δεν ηξερα που αλλου να απευθυνθω για λιγη συμπαρασταση.η ζωη μου την δεδομενη στιγμη ειναι τοσο αδεια κ μονοτονη.δεν εχω φιλους δεν βγαινω επαψα να ζω κ να χαιρομαι.ολα αρχισαν πριν 3 χρονια.οταν γνωρισα τον πρωην συντροφο μου.μια γνωριμια τοσο αναπαντεχη κ ωραια οπως πιστευα τοτε.τον ερωτευτηκα κ τον αγαπησα πολυ.κ μου δειχνε το ιδιο κ εκεινος.παρ'ολο που μενανε μακρυα περιπου 350 χιλιομετρα (εγω επαρχια αυτος αθηναιος) αποφασισαμε να το παλεψουμε κ οπου βγει.κ καπου εκει αρχισε ο γολγοθας.επειδη δουλευαμε κ οι δυο αυτος ολες σχεδον τις μερες της εβδομαδας κατεβαινα εγω τα σαββατοκυριακα.καθε παρασκευη μεσημερι εφευγα κατευθειαν μετα την δουλεια κ γυρνουσα πισω δευτερα χαραματα κ κατευθειαν για δουλεια.να μην περιαυτολογω μου ζητησε οταν τελειωνα με την δουλεια μου κ αυτος να τελειωσει το σπιτι ''μας'' θα κατεβαινα μονιμα.μου ζητησε να παντρευτουμε σχετικα νωρις στην σχεση στους 2 -3 πρωτους μηνες.εν πασει περιπτωση οταν η δουλεια μου εμενα εδω τελειωσε μου ζητησε λιγο χρονο να παραμεινω ακομα εδω κ να συνεχισω να πηγιανοερχομαι μεχρι να φτιαξουν τα οικονομικα του.κατεβαινα για 1-2 εβδομαδες κ αλλο τοσο ημουνα σπιτι μου.με μια βαλιτσα στο χερι κ χωρις μονιμη κατοικια.η μια αναβολη εφερνε την αλλη.αρχισαν κ οι εντασεις αναμεσα μας τα νευρα οι τσακωμοι κ οτι αλλο γινεται συνηθως σε τετοιες περιπτωσεις.αρχισε κ η αλλαγη στην συμπεριφορα του.ειναι αποτομος απομακρος ψυχρος κ τελικα μετα απο τοσο τρεξιμο τοση υπομονη αγχος κ τοση βοηθεια (κ οικονομικη) σε αυτον τον ανθρωπο χωρισαμε η μαλλον με χωρισε μετα απο 1 χρονο ταλαιπωριας.επειδη δεν ηταν ετοιμος οπως ειπε.χωρισαμε πολυ ασχημα με τραγικες συνεπειες σε μενα.ολο αυτο το διαστημα ειχα απομακρυνθει απο ολους.φιλους οσους ειχα γιατι δεν εκανα κ ποτε μεγαλες παρεες κ φιλιες.οικογενεια λογω αυτου η ηδη τεταμενη κατασταση αναμεσα μας εγινε χειροτερη.ισως γιατι κοι η οικογενεια μου περιμενε μια αισιοδοξη καταληξη σε ολο αυτο.κ βρεθηκα ξαφνικα τελειως μονη να μην μπορω κ να μην εχω κανεναν ανθρωπο να μιλησω.στα ελαχιστα ατομα που μπορουσα να απευθυνθω δυστηχως δεν με καταλαβαιναν.παλεψα πολυ με τον εαυτο μου να μην τρελαθω η να μην κανω κακο στον εαυτο μου.αντεξα ομως.προσπαθουσα να ξεχασω το τι ειχε γινει κ να προσχρησω παρακατω.αλλα αρχισε να με ενοχλει ξανα λεγοντας μου οτι θελει να ειμαστε παλι μαζι αλλα να ειναι ετοιμος πρωτα κτλ κτλ.στην αρχη τον πιστευα περιμενα οντως να ξαναειμαστε μαζι ετσι οπως ειχαμε σχεδιασει τοτε.αλλα φυσικα δεν εγινε ποτε.εν τελει με ενοχλει ακομα κ σημερα.1,5 χρονο μετα τον χωρισμο μας.λεγοντας μου συνεχως τα ιδια πραγματα η καποιες αλλες φορες κατηγορωντας με οτι απλα ειμαι ευεξαπτη κ αυτος ειναι ο λογος που δεν το αποφασιζει.μ........! οταν αρχισε να το κανει κοντεψα οντως να τρελαθω αλλα σημερα εναμιση χρονο μετα δεν νιωθω τπτ για αυτον.δεν με απασχολει πλεον.αδιαφορω κ δεν νομιζω οτι θελω πλεον να ειμαι ξανα μαζι του.κ του το εχω πει επανειλλημενως να σταματησει να με ενοχλει αλλα αυτος συνεχιζει.ειλικρινα δεν ειναι ερωτικη απογοητευση πλεον.απλα ολα αυτα τα αναφερω για να εχετε μια γνωμη της καταστασης μου.θεωρω οτι λογω αυτου αρχισαν ολα.στο σημερα λοιπον απο ανεφερα κ πιο πανω ειμαι μονη χωρις κανεναν δεν βγαινω ειμαι ολη μερα μεσα σε ενα σπιτι.ανεργη που αυτο κανει ακομα πιο δυσκολη την κατασταση με αυτη την ιστορια να με στοιχιωνει στο οικογενειακο μου περιβαλλον μιας κ μενω μαζι τους.δεν ξερω αν ειναι καταθλιψη απλα υποφερω βαθεια.εχω τοσο μεγαλη μοναξια κ κανεναν να μου κρατησει το χερι η να με παρει μια αγκαλια.προσπαθω καθημερινα να μην τρελαθω η να μην πεσω στα χαπια.η ακομα χειροτερα να κανω κακο σε μενα.αν τυχει κ γελασω σταματαω κ βαζω τα κλαματα.χωρις να ξερω το γιατι.μου λειπει η αγαπη ενος ανθρωπου η αγκαλια.μιας κ ουτε απο τους δικους μου ειχα ποτε μεγαλη εκδηλωση αγαπης.θελω ενα συντροφο να κανω οικογενεια να κανω παιδια αλλα ετσι οπως ειμαι σε αυτη την κατασταση φοβαμαι οτι αυτο δεν θα συμβει ποτε.ενω γνωριζω ανθρωπους αντρες κανενας δεν μου κινει το ενδιαφερον.ισως γιατι φοβαμαι πλεον η γιατι κανεις δεν μ ακουμπαει ψυχικα.πριν γινουν ολα αυτα ημουνα ενα κοριτσι που παντα γελουσε.κοινωνικη εβγαινα διασκεδαζα ημουνα ενας αλλος ανθρωπος τωρα βλεπω οτι φτανω στα 30 κ η ζωη μου ειναι τοσο αδεια.χωρις νοημα.φοβαμαι να μην μεινω μονη τελικα.συγνωμη ειλικρινα που σας κουρασα με το τοσο μεγαλο κειμενο αλλα δεν ειχα που αλλου να απευθυνθω.
