ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Δεν μπορω να αισθανθω τιποτα. Αγαπη , μισος , ερωτα , συμπαθεια , οργη , λυπη η χαρα. Δεν βαριεμαι , δεν μελαγχολω , τιποτα δεν με ενοχλει. Η τραγικη οικονομικη μου κατασταση , τα λαθη μου και γενικοτερα το δυσοιωνο μελλον δεν ειναι ικανα για να με αγχωσουν . Δεν μπορω επισης να βρω ευχαριστηση σε ο,τι και αν κανω , ειτε προκειται για καποιο παλια αγαπημενη ασχολια ειτε για σεξ.

Ημουν παντα ενα συναισθηματικο και το περισσοτερο καιρο μελαγχολικο ατομο. Στην εφηβεια μου ειχα περασει φασης μανιοκαταθλιψης και αργοτερα περιοδους καταθλιψης μεγαλων διαστηματων. Αναμεσα σε αυτες τις περιοδους δεν ειμαι σιγουρος για το πως ημουν , ισως στη κατασταση που βρισκομαι τωρα.
Η τελευταια φορα που επεσα στη καθλιψη ηταν το περασμενο καλοκαιρι , εκτοτε εχω μουδιασει.
Ενα συμβαν μια εβδομαδα πριν , με εκανε να κλαψω (ωστοσο μεσα μου δεν ενιωθα τιποτα , - οπως και στο σεξ ο οργανισμος ανταποκρινεται (σχεδον..) αλλα δεν μπορω να νιωσω ηδονη) και ο αυτοκτονικος ιδεασμος των περασμενων μηνων επανηλθε με τη μορφη λογικων σκεψεων και οχι απελπισιας...2 μερες αργοτερα αυτα εξαφανιστηκαν.
Αυτο το συμβαν που θα επρεπε να με στιγματισει ψυχολογικα και να νιωθω απεραντη ντροπη , δεν με επηρεασε καθολου...

Δεν με συγκλονησε ουτε καν ο θανατος μελους της οικογενειας μου και η ηθικη για μενα ειναι ενα ανεκδοτο. Νιωθω σαν χαρακτηρας του Καμυ.
Η πρωτη φορα που συνειδητοποιησα το προβλημα μου ηταν το 2009.

Θα ηθελα τη γνωμη σας , αν εχετε καποια παρομοια εμπειρια και αν γνωριζετε , να με πληροφορησετε πως μπορω να δω καποιον ειδικο μιας και ειμαι ανασφαλιστος και ταπι.

Ξεχασα να πω πως ποτε δεν εχω παρει ουσιες η αντικαταθλιπτικα. Μονο αλκοολ , πολυ καφε και τσιγαρο.

Καλημερα leonard αυτη την ελλειψη συναισθηματων την εχω βιωσει οταν περασα καταθλιψη.Μπορει να μου ελεγες το πιο συγκλονιστικο πραγμα και εγω δεν αντιδρουσα.Δεν αντιδρουσα σε τιποτα και οταν ενιωθα κατι αυτο ηταν μονο θυμος ή θλιψη.Τιποτα αλλο.
Ολη αυτη η φαση κρατησε περιπου ενα χρονο και αρχισε να βελτιωνεται οταν περασε η καταθλιψη,αν και ακομα μερικες φορες νιωθω οτι εχω χασει την ευαισθησια μου.
Και εγω οπως και εσυ δεν εχω παρει φαρμακα,αλλα κανω ομαδικη θεραπεια εδω και 5 μηνες.
Μπορεις να απευθυνθεις σε ενα Κεντρο Ψυχικης Υγειας.Εκει οι υπηρεσιες παρεχονται δωρεαν και μπορεις να μιλησεις και με ψυχιατρο και με ψυχολογο.

Και κατι ακομα.Λες πως στην εφηβεια περασες μανιοκαταθλιψη.Πως εγινε η διαγνωση?Ειχες παει σε ψυχιατρο ή μονος σου κατεληξες εκει?
Περα απο αυτο που περιγραφεις πως ειναι η ζωη σου?Εχεις φιλους και κοινωνικη ζωη ή εισαι κλεισμενος στον εαυτο σου?

Σε ευχαριστω πολυ για την ανταποκριση σου. Δεν γνωριζα για τα ΚΨΥ...Σε ευχαριστω. Μηπως γνωριζεις εαν οι ειδικοι που θα μα εξετασουν θα κανουν σωστα τη δουλεια τους απο τη στιγμη που δεν θα πληρωσω;
Δεν ειχα ξανακουσει για καποιον που να εχει το ιδιο προβλημα με εμενα.
Κατεληξα μονος μου στο συμπερασμα ,διαβασα τα χαρακτηριστικα της νοσου και καταλαβα πως μια περιοδος καποιων μηνων ηταν μανιακο επεισοδιο. Η ζωη μου , οπως και γω , ειναι κενη. Δεν εχω φιλοδοξιες , δεν σπουδαζω κατι , δεν δουλευω , δεν κανω τιποτα. Ειμαι 21 χρονων. Ουτε εχω καταλαβει πως περασανε τα χρονια . Ειμαι κλεισμενος στον εαυτο μου και ολους τους φιλους και γνωστους τους εχω κανει περα. Αν τυχει και βγω με καποιον θα ειμαι φυσιολογικος , κανεις δεν εχει καταλαβει οτι εχω κατι.
Εκτος απο μια προσφατη γνωριμια η οποια με εκανε να καταλαβω πως εχω σοβαροτατο προβλημα και οτι πρεπει να το λυσω. Επισης πρεπει να μεταναστευσω ωστε να βρω δουλεια αλλα φοβαμαι πως δεν θα τα καταφερω σε αυτη τη κατασταση....ειναι σαν σκασμενο λαστιχο , δεν μπορεις να πας πουθενα αν δεν το αλλαξεις... αν καταφερω και μπω σε προγραμμα θεραπειας ισως παρει καιρο αλλα εγω βιαζομαι για καποιος λογους να φυγω στο εξωτερικο....Ελπιζω καποιος να με συμβουλευσει...

Γεια σου και από μένα και πολύ ωραίο ψευδώνυμο...! Καλλιτεχνικό!
Καταρχήν αυτό με την έλλειψη συναισθημάτων το έχουν οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι καταθλιπτικοί. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις τη λεγόμενη μείζων κατάθλιψη με σοβαρά συμπτώματα όπως να μη μπορείς να φάς και να είσαι αδύναμος , να μη μπορείς να κοιμηθείς και άλλα τέτοια δυσάρεστα αλλά η αίσθηση κενού είναι ένα καταθλιπτικό στοιχείο. Σε συνδυασμό με σκέψεις για αυτοκτονία και αποξένωση είναι σίγουρο ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Χρειάζεσαι σίγουρα ψυχολογική υποστήριξη.

Απ'οτι έχω διαβάσει στο φόρουμ, πολλά άτομα έχουν βοηθήθει απο ΚΨΥ. Όπως και να 'χει, ψάξ' το, μην το αμελήσεις. Τρίτη πρωί πρώι σηκώνεσαι και παίρνεις τηλέφωνο και μη ντρέπεσαι καθόλου, η δουλειά τους είναι να σε βοηθήσουν. Μην πεις "α, τίποτα και κανένας δε θα με βοηθήσει, ας κάτσω καλύτερα πάλι σπίτι κοιτώντας το ταβάνι.." Στο λέω γιατί στη φαση που είσαι όλα σου φαίνονται βουνό και το πρώτο βήμα είναι πολύ δύσκολο αλλά πραγματικά αν το κάνεις θα δεις πόσο καλύτερα θα νιώσεις αρκετά γρήγορα, πιστευώ. :)
Το κάθε άτομο είναι ξεχωριστή περίπτωση και σίγουρα αν διάβασες μερικες ιστορίες θα είδες ότι πόσα άτομα εδω κάνουμε τον προσωπικό μας αγώνα, απλώς από προσωπική εμπειρία να σου ότι πριν 3 μήνες πήγα στα μαυρα μου τα χάλια πρώτη φορά σε ψυχίατρο που μετα απο κάποιες συνεδριες μου είπε οτι χρειαζομαι αντικαταθλιπτικα. Τελικά πριν εναμιση μηνα ξεκινησα ψυχοθεραπεια με ψυχολογο για να δω αν μπορω να το νικησω χωρις φαρμακα. Και όντως είμαι πολύ καλύτερα, πραγματικά καλύτερα. Κανε το πρωτο βημα και αναζητησε βοηθεια λοιπον.

Οσον αφορά το εξωτερικό κάνω ακριβως τις ίδιες σκέψεις, πού θα πάω μόνη και ευαίσθητη και τέτοια. Γι αυτο προσωπικά είπα να το παλέψω λίγο, να βρω εδω εστω και ημιαπασχοληση (αλλωστε για να φυγεις εξω χρειαζεσαι καποια χρηματα για την αρχη) και μετά να να δω τι θα κανω. Καλό είναι να μην κάνουμε κινησεις απελπισιας. Θα μου πεις... "μα όσοι φευγουν εξω είναι επειδη είναι απελπισμένοι...". Ναι, αλλά αν ειναι να πας και να είσαι χειροτερα αστο, εκτος αν ειναι τόσο σοβαρος ο λογος και πραγματικα πρεπει να φυγεις, τι να πω...

Πάντως μη το βάζεις κάτω leonard, να έχεις δύναμη και όλα θα γίνουν!

Σε ευχαριστω....ναι , ο Κοεν που ακουω ειναι ενα δειγμα της καταστασης που βρισκομαι...
Εχω περασει μειζων καταθλιψη αλλα τοτε πονουσα , βασανιζομουν...τωρα τιποτα!
Σε ευχαριστω πολυ...αυτο θα κανω :)

Χαίρομαι που βοηθησα! Γι αυτο ειναι η μουσικη, να μιλαει για μας.........
Ξεχασα να σου πω ότι σχετικα με αυτο που ειπες, ότι εχεις γινει αναισθητος και δεν υπαρχει καμια ηθικη πια ειναι και αυτο στα πλαισια της καταθλιψης. Δεν ειναι η προσωπικοτητα σου αυτη αλλα αλλοιωνεται γιατι δε μπορεις να φιλτραρεις καλα την πραγματικοτητα στην παρουσα φαση. Κι εγώ είχα περάσει τόσο έντονα αυτη τη φάση με την έλλειψη συναισθημάτων που μου έλεγαν οι άλλοι τα δικά τους θεματα και ...χασμουριόμουν κρυφά! Ξεχνουσα τί απασχολουσε και τους πιο κοντινους μου! Ενιωθα τραγική που το έκανα αυτό αλλά δε μπορούσα να κάνω τίποτα για κανέναν, ούτε να τον ακουσω καλα καλα... Το αστείο έιναι ότι πολλοι δεν καταλαβαιναν όλο αυτο που μου συνεβαινε και ισως νομιζαν οτι ειμαι ολιγολιμηλητη τελευταια. Παντως μαζι με τον πατο απο τον οποιο σηκωθηκα εφυγε κι αυτο, και πιστευω σιγουρα θα ξαναβρεις τον εαυτο σου. Μη νιωθεις τυψεις και γι΄αυτό, δε χρειαζεσαι συναισθηματα αναξιοτητας για τον εαυτο σου παρα μονο ενδιαφεροντος. Η καταθλιψη ειναι σαν να παραμελησαμε τον εαυτο μας και ηρθε η ωρα να ασχοληθουμε λίγο μαζι του.
Καλο βραδυ leo!

ενω ειμαι πολυ αγχωδης και φοβιτσιαρης ολοι οι γνωστοι μου μεχρι και την πρωην μου με ειχαν για το πιο ψυχραιμο ατομο που γνωριζουν χαχαχαχα

axl100 το επιασες!

Μια απο τα ιδια εχω ΙΔΨ και ΓΑΔ ,και οι φιλοι και συγγενης μου ελεγαν οτι δεν αγχωνομαι ποτε.

Leonard πως τα πας?

Τι ειναι αυτα;
Χαλια τα παω....το πρωι ακουσα ολη την ενατη και την Ωδη στη Χαρα και δεν συγκινηθηκα στο ελαχιστο.
Δεν μπορω να αποφασισω ακομα αν πρεπει να το γιατρεψω... απο τη μια ειμαι σαν νεκρος ζωντανος απο την αλλη εχω μια αισθηση οτι τιποτα δεν μπορει να με καμψει.
Ειναι δωρο και καταρα μαζι...

Συγνώμη γιά αυτό που θα γράψω, μπορεί και να κάνω λάθος. Μήπως όμως αυτή η «έλλειψη» συναισθημάτων είναι μιά φυσική άμυνα μετά την χρόνια κατάθλιψη ώστε να μην ξεφύγει τελείως η κατάσταση, μήπως είναι ένα άλλο επίπεδο συναισθημάτων. Παρατήρησα σε εμένα ότι μετά από την πολύ τάση μου να μιλήσω γιά το πρόβλημά μου σε ψυχολογικό επίπεδο, εφ'όσον δεν βρίσκεται κάποια λύση έχω τάση να σιωπώ.
Δηλαδή κάπου βαριέσαι την όλη κατάσταση οπότε αντιδράς με την αδράνεια σε επίπεδο εσωτερικό, άλλωστε πολλές φορές η απουσια έκφρασης είναι πιό εκφραστική από οποιονδήποτε άλλο τρόπο ενεργητικής έκφρασης των συναισθημάτων. Εξ'άλλου όταν κάτι παρατραβάει, τί μένει άραγε να πεις ή να κάνεις;

Μακη με εβαλες σε σκεψεις......σιγουρα ισχυει το πρωτο που λες, πως ειναι αμυνα.....εκανα ερευνα χθες και μια τετοια κατασταση οφειλεται σε πολλα πραγματα,,,,δεν ξερω ειμαι πολυ μπερδεμενος...

Και γω στην ίδια κατάσταση με σένα είμαι , φίλε μου.Είμαι 32, έχω διπολική από τα 16 μου με τρια επεισόδια όλα αυτά τα χρόνια.Το τελευταίο ήταν μανία για ενάμιση μήνα και μετά κατάθλιψη από τον Ιούνιο 2011 μέχρι το Δεκέμβριο και μετά το... απόλυτο κενό.Νιώθω ότι έχει αδειάσει η ψυχή και το μυαλό μου.Οι γιατροί είναι σίγουροι πως είναι μισογιατρεμένη κατάθλιψη, όπως λένε, αλλά τότε γιατί δε βελτιώνομαι με τα αντικαταθλιπτικά;
Τέλος πάντων, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Καλή δύναμη σε όλους μας!!!

Quote:

---

Originally Posted by Leonard Cohen

Τι ειναι αυτα;
Χαλια τα παω....το πρωι ακουσα ολη την ενατη και την Ωδη στη Χαρα και δεν συγκινηθηκα στο ελαχιστο.
Δεν μπορω να αποφασισω ακομα αν πρεπει να το γιατρεψω... απο τη μια ειμαι σαν νεκρος ζωντανος απο την αλλη εχω μια αισθηση οτι τιποτα δεν μπορει να με καμψει.
Ειναι δωρο και καταρα μαζι...

---

η καταθλιψη φιλε μου ειναι η αμυνα του οργανισμου στο αγχος, αν δεν ηταν το βουλιαγμα και η αναισθησια θα πιαναμε καρκινο απο το αγχος αλλα και αλλες αρρωστιες
ειναι η ασφαλειες που καιγονται για να σωθει το συνολο, μπορεις να χρησημοποιησεις το blackout για να δεις που εχεις βραχυκυκλωσει και να κανεις κανα μερεμετι στον εαυτο σου