Φιλία-Εγωισμός-Εγωκεντρικότητα

Πιστεύετε στην έννοια της φιλίας?
Πόσους πραγματικά φίλους έχετε?
Είναι άραγε εύκολο να βρεις έναν φίλο που θα χαίρεται με τη χαρά σου (γιατί να στεναχωριέται με τη λύπη σου είναι πιο εύκολο πιστεύω) ?
Είναι άραγε εύκολο για κάποιον φίλο σου να παραδεχτεί και να αποδεχτεί ότι σε κάτι είσαι καλύτερος και να μην ζηλέψει?
Να παραθέσω και τη δική μου άποψη. Παρατηρώντας από προσωπικές εμπειρίες αλλά και γύρω μου βλέπω αρκετά άτομα τα οποία κάνουν παρέες αλλά στην ουσία χειρίζονται τους φίλους τους για την προσωπική τους ευτυχία και μόνο και όχι γιατί νοιάζονται πραγματικά για αυτούς.
Προσωπικά έχω 3-4 πραγματικούς φίλους λίγους μεν σε σχέση με τα άτομα που κάνω παρέα και συναναστρέφομαι.

μολις ανεφερες ορισμενους απ'τους λογους που δεν εχω κι ουτε θελω να εχω φιλους :)
πιστευω πως κατα βαθος (ισως κι οχι τοσο βαθος), ολοι μας ειμαστε εγωιστες και κοιταμε τον εαυτουλη μας.
ειδικα σε περιοδους κρισης σαν αυτη που ζουμε, αναγκαζομαστε να το κανουμε για να επιβιωσουμε.
αν και πιστευω πως θα μπορουσα να ειμαι φιλικος με ολους, κατι παραπερα δε θελω να εχω, προτιμω να δινω ολα μου τα συναισθηματα και τον χρονο σε μια σχεση.
αφου το κομματι της φιλιας νομιζω μπορει να καλυφθει κι ετσι.
...ή τουλαχιστον ειναι θεμα προταιρεοτητων.

Οι φίλοι είναι για τις χαρές,σε λύπη κ αρρώστια χάνονται σύμφωνα με την πείρα μου κ λυπάμαι γιατί έχω δώσει πήρα τίποτα όταν περίμενα να πάρω κ ένιωσα κ εκεί θλίψη

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Πιστεύετε στην έννοια της φιλίας?

---

Nαι

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Πόσους πραγματικά φίλους έχετε?

---

2

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Είναι άραγε εύκολο να βρεις έναν φίλο που θα χαίρεται με τη χαρά σου (γιατί να στεναχωριέται με τη λύπη σου είναι πιο εύκολο πιστεύω) ?

---

Ναι αν καποιος ειναι φιλος σου και νοιαζεται για εσενα χαιρεται οταν σου συμβαινει κατι θετικο

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Είναι άραγε εύκολο για κάποιον φίλο σου να παραδεχτεί και να αποδεχτεί ότι σε κάτι είσαι καλύτερος και να μην ζηλέψει?

---

Ναι αρκει να ειναι πραγματικος φιλος σου.Για μενα τουλαχιστον οταν υπαρχει ζηλια σε μια οποιαδηποτε σχεση ειτε φιλικη ειτε ερωτικη,η σχεση παυει να υπαρχει.

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Να παραθέσω και τη δική μου άποψη. Παρατηρώντας από προσωπικές εμπειρίες αλλά και γύρω μου βλέπω αρκετά άτομα τα οποία κάνουν παρέες αλλά στην ουσία χειρίζονται τους φίλους τους για την προσωπική τους ευτυχία και μόνο και όχι γιατί νοιάζονται πραγματικά για αυτούς.

---

Ναι αυτο ειναι κατι που συμβαινει-κυριως με τα ατομα που κανουμε παρεα και οχι με τους πραγματικους μας φιλους-αλλα αυτο ειναι στο χερι μας να το αφησουμε να συμβει. Οταν εγω πχ βλεπω οτι ενα ατομο κανει παρεα μαζι μου αλλα δεν νοιαζεται πραγματικα για εμενα κραταω απλα μια επαφη αλλα δεν εμπλεκομαι συναισθηματικα,οποτε δεν με νοιαζει και αν θελει να κερδισει κατι απο μενα και δεν με πληγωνει.

Αν καποιος πραγματικα αγαπαει τον εαυτο του παντως και ειναι ευτυχισμενος και χαμογελαστος, οι ανθρωποι τον πλησιαζουν και τον αποζητουν, και αυτος επισης χαιρεται με την παρεα τον ανθρωπων, καθως η ευτυχια κρυβεται μεσα στις ανθρωπινες σχεσεις. Καποιοι φιλοι θα ερθουν και θα φυγουν βεβαια, αλλα οταν κανεις εχει κοντα του οικογενεια και φιλους ειναι γεματος ανρθωπος. Ολοι αυτοι που ζουν μονοι τους χωρις οικογενεια, συντροφο, φιλους και μισουν τους ανθρωπους πολλες φορες, και διακηρυσσουν οτι ειναι ευτυχισμενοι, ειναι σικε ευτυχισμενοι, εχουν χασει το νοημα της ευτυχιας..

Ενας ανθρωπος που εψαχνε μοναχος του την ευτυχια και πεθανε μονος, λιγο πριν ξεψυχησει εγραψε οτι η ευτυχια ειναι αληθινη μονο οταν τη μοιραζεσαι. Εχει γινει και ταινια η ζωη του.

Και οπως ειχε πει και ο Αριστοτελης, ο ανθρωπος που ζει μονος του, η θηριο ειναι η Θεος. Και το δευτερο ειναι κομματι δυσκολο.

δε ξερω ποια ταινια λες ακριβως, την εχω αγγιξει ομως τη θεωση (καποιες φορες τουλαχιστον ετσι νιωθω)...

Η ταινια ειναι το Into the Wild.

Aν εχεις νιωσει τοση πολλη αγαπη κι ευτυχια μπορει οντως να εχεις αγγιξει τη θεωση.

Γεια σου anonymus_1 , Η ένοια της φιλίας με τον ''αγνό'' τρόπο που μας την είχανε μάθει οι γονείς μας πιστεύω ότι δεν υπάρχει. ( όπως ανάλογα και η ένοια της συγγένειας σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια ).Όταν γενικότερα η κοινωνίες ξεπέρασαν σοβαρά προβλήματα όπως πολέμους , πείνα , κ.α. , αισθάνθηκαν δυνατές , αυτόνομες , ανταγωνιστικές , με συνέπεια την αποξένωση ! Από την άλλη η ένοια της φιλίας είναι διαφορετική για τον καθένα και πάρα πολλή συχνά αυτό δημιουργεί ''ρήξεις'' , για κάποιους που κρίνουν ότι λειτουργούν με ανιδιοτελή σκοπό , και δεν εισπράττουν το ανάλογο βγαίνει μια πικρία ! Έκανα στο παρελθόν πολλή στενή παρέα με πολλά άτομα , τώρα όλους αυτούς τους αισθάνομαι απλά ''γνωστούς'' απλά ''παρέα''.Ο μοναδικά αξιόπιστος φίλος μπορεί να γίνει ένας , είναι ο εαυτός μας ! Και γενικότερα θεωρώ πως όταν κάποιος στηρίζεται αποκλειστικά στον εαυτό του για να αντιμετωποίση της δυσκολίες στην ζωή , δεν έχει την ανάγκη της φιλίας ( με την κοινώς αποδεκτή ένοια φιλία = βοήθεια-στήριξη ! )

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

Η ταινια ειναι το Into the Wild.

Aν εχεις νιωσει τοση πολλη αγαπη κι ευτυχια μπορει οντως να εχεις αγγιξει τη θεωση.

---

την εχω ηδη δει, και την ειχα αναφερει σε ενα θεμα μου κι εδω http://www.e-psychology.gr/forum/sho...85%CF%83%CE%B7!

οσο για τη θεωση, ακυρωνοντας την αγαπη, δρομοι για την ευτυχια υπαρχουν πολλοι. τι κριμα ομως που οι περισσοτεροι κρατανε λιγο και δε διαρκουν περισσοτερο απλα γιατι παραμενουμε ανθρωποι κι εχουμε αδυναμιες...

ε αυτο δεν ειναι θεωση τοτε, γιατι δεν ειναι ευτυχια, ειναι απλα στιγμιαια ικανοποιηση, ειτε σωματικη ειτε πνευματικη, ειτε και τα δυο μαζι.

Φίλος είναι για 'μένα αυτός που
1.θα παρατήσει τα πάντα για να ακούσει-συμπάσχει-βοηθήσει σε ένα πρόβλημά μου και
2.θα χαρεί με την επιτυχία μου. (η χαρά μου είναι και θέμα οπτικής του άλλου πάνω σε αυτήν και την αφόρμησή της).
Αυτό έχω δει να συμβαίνει ανάμεσα σε άντρες κάποιες φορές.
Οι άντρες 'φίλοι' μου γοητεύονται από 'μένα, γι αυτό ίσως ισχύει το 1 αλλά εκ των πραγμάτων (η γοητεία φέρνει ζήλια στον γοητευόμενο) όχι το 2.
Για τις γυναίκες δεν το συζητώ. Ζηλεύουν μεταξύ τους, προδίδονται, ή έστω γοητεύονται συχνά με την ιδέα της προδοσίας της φίλης τους. Δεν έχω προδώσει ποτέ αλλά μου έχει συμβεί άπειρες φορές. Έχω αισθανθεί ζήλια αλλά δημιουργική. Έχω εισπράξει καταστροφική ζήλια.
Γι αυτό δεν πιστεύω στη φιλία μεταξύ γυναικών και -μόνο στην περίπτωσή μου- δεν πιστεύω στη φιλία άντρα και γυναίκας (δηλαδή ανάμεσα σε έναν άντρα και σ εμένα, η ουσιαστική φιλία να μην ισχύει από την πλευρά του άντρα)
Πιστεύω όμως σε κάποιες περιπτώσεις στη φιλία μεταξυ των αντρών.
Προσωπικά κάνω παρέες βγαίνω αλλά μέχρι εκεί. Εάν χρειαστεί να μοιραστώ την επιτυχία ή θέλω ουσιαστική βοήθεια, κάηκα αν περίμενα από αυτούς. Έχω τα δικά μου πρόσωπα και το αγόρι μου να με αγαπάει και όλα κομπλέ. Στο τέλος τέλος έχω και τον εαυτό μου που έχει ανάγκη από αλήθεια γύρω του και όχι αγαπούλες και μετά.... χάος

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

ε αυτο δεν ειναι θεωση τοτε, γιατι δεν ειναι ευτυχια, ειναι απλα στιγμιαια ικανοποιηση, ειτε σωματικη ειτε πνευματικη, ειτε και τα δυο μαζι.

---

ειναι λιγο δυσκολο να ορισουμε τι ειναι ευτυχια για τον καθε ανθρωπο, καθαρα υποκειμενικο το ολο θεμα! αν πουμε οτι εγω την ενιωσα πινωντας μια pepsi, αυτο εσενα μπορει να σου φανει αστειο. απορριπτωντας ομως την αγαπη -που ουτως ή αλλως δε τη νιωθεις και συνεχεια επισης και ακομα και οικογενεια να κανεις παλι μπορει να μην αισθανεσαι ευτυχισμενος- εισαι πιο ελευθερος να χαρεις με αλλα πραγματα, απ'το να περιμενεις ποτε θα σου ερθει ο επομενος ο συντροφος μπας και ξανανιωσεις...

Ικανοποιηση και ευτυχια ειναι δυο διαφορετικα πραγματα, ικανοποιηση ειναι οταν πινεις την πεπσι. Οχι ευτυχια.

define ευτυχια...
για μενα αν δεν ειναι συνωνυμα, ειναι παρα πολυ κοντα το ενα στο αλλο.

Η ικανοποιηση ειναι στιγμιαια, και συνηθως με καποιο σωματικο ερεθισμα, γινεται και με πνευματικο βεβαια. Ο δολοφονος που σκοτωνει το θυμα του νιωθει μια ικανοποιηση, ειναι ευτυχισμενος? Οχι.

Η ευτυχια ειναι μια κατασταση που εχει μια διαρκεια, τοση, ωστε να μπορεις να πας απο το σπιτι σου μεχρι τη δουλεια χωρις να σε ενοχλησει κανεις, χωρις κανενας να σου σπασει τα νευρα, ενω στη διαδρομη χαμογελας στους ανθρωπους που συναντας αυθορμητα και απολαμβανεις τη ζωη οπως ενα μικρο παιδι.


Παρε και ενα αποσπασμα που μαρεσει

«Η αγάπη είναι θρόισμα, εκείνο το σκίρτημα στο στήθος. Αγάπη είναι ευτυχία, ανεκτικότητα, απόλαυση και πληρότητα. Όταν εκπέμπουμε αρμονία, ηρεμία και ευτυχία, μας επιζητούν όλοι δίπλα τους. Η αγάπη δεν εμπεριέχει εγωκεντρισμό. Όταν αγαπάμε δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι θα χάσουμε το ‘κτήμα’ μας, ότι θα μας το καταπατήσουν, ότι θα μας το κλέψουν, γιατί έτσι καταδυναστεύουμε εκείνους που θεωρητικά αγαπάμε. Αγαπάμε με λάθος τρόπο. Νομίζουμε ότι, όταν μας κάνουν τα χατίρια, μας αγαπάνε, αλλά στην πράξη, μας ικανοποιούν τον εγωισμό. Λειτουργούμε με το συναίσθημα, με εκείνο το ‘συν’ που δεν επιτρέπει στο αίσθημα να δράσει ευεργετικά πάνω μας. Το αίσθημα είναι η ευτυχία, το ‘συν’ είναι η επεξεργασία, το παιχνίδι που παίζουμε για να ανακαλύψουμε την αγάπη, το οποίο έχει μικρή διάρκεια. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος δεν πληγώνεται ποτέ, γιατί νιώθει πληρότητα. Ο ερωτευμένος π.χ. στο απόλυτο κρεσέντο του όλα τα θεωρεί όμορφα. Έτσι κι η ευτυχία που εκπέμπουμε από το είναι μας, εκπέμπεται χωρίς χρονικά όρια».