Ειναι κοινωνικης φοβιας αυτα τα "σημαδια"?

{πιστευω εγω, απο πραγματα που διαβασα και συκγρινα με εμενα οτι εχω καποιο ειδος κοινωνικης φοβιας εδω και 1.5 χρονο περιπου και μετα απο ενα χωρισμο με μια κοπελα και μια περιοδο καποιων μηνων σχεδον μονος απο παρεα εδω λογω σπουδων επαρχιας κτλ. Και για να ειμαι πιο συγκεκριμενος νιωθω ενα περιεργο αισθημα στο κεφαλι σαν κρατημα προς τα πισω σαν πλακωμα και σε ολο το σωμα αυτο το πλακωμα καμια φορα και λες οτι παω να τρεμω εσωτερικα οταν ειμαι ακομα και με φιλους μου. (Να προσθεσω οτι αυτα οχι παντα αλλα συχνα). Σε κουβεντα νιωθω οτι δεν εχω τι να πω, οταν πω κατι μου φαινεται λες και το λεω πολυ μονο για να το πω, δε το νιωθω, οτι αυτο που ειπα δε με προσεξαν ολοι, δεν δωσαν σημασια, ηταν βαρετο η βλακεια. Δλδ. νιωθω καλυτερα μεσα μου οταν δε μιλαω καθλου αλλα απο την αλλη αυτο δε μαρεσει γιατι δε θελω να ειμαι ετσι. Δεν ημουν και δε θελω να ειμαι ετσι. Θελω να ειμαι ζωντανος μεσα στη παρεα, να εχω γελιο να να να οπως παλια. Επισης αναμεσα σε κοσμο νιωθω σαν αδυναμος, να το περιγραψω σαν οτι νιωθω κατωτερος, οτι οταν με κοιτανε το βλεπουν αυτο, αυτη την αδυναμια που νιωθω. Εχω το φοβο οταν καποιος με κοτιαει οτι με κρινει, οτι νιωθει οτι ειμαι κατωτερος κατι τετοιο. Ειδικα αυτο με τη παρεα δε το ειχα ποτε, να νιωθω οτι δεν εχω ορεξη να μιλησω να μην μπορω να κανω πλακα λες και εχω στερεψει απο φαντασια και λεξεις... Και ακομα στο να ανοιξω συζητηση αρκετες φορες νιωθω καπως, οτι τι να πω, αυτο θα ειναι βαρετο το αλλο ετσι το αλλο αλλιως κτλ. Και κατι τελευταιο, παλια οτι και να γινοταν ηθελα να το πω στους φιλους μου, περιμενα πως και πως να παμε για καφε κια ενιωθα μεσα μου τη χαρα να τους τα πω... Τωρα ισα ισα νιωθω οτι δεν εχω ορεξη να τους τα πω και αν τους πω δε τα λεω με τη ζωντανια που τα ελεγα και νομιζω αυτο φαινεται κιολας. Νιωθω λες και ειμα βαρετος στους αλλους,πως και να σταματησουν τη παρεα μαζι μου κανεις δε θα νοιαστει.. Αφηστε και καποια κομπλεξικα που ωρες ωρες δε θελω με τιπτοα να τα εχω γμτ αλλα απο την αλλη μου ερχονται, δλδ. φοβαμαι να γνωρισω τη κοπελα μου σε φιλους μου μην γουσταρει κανεναν και γενικα οταν γνωριζω καινουργιο ατομο νιωθω πως δε με "παει" που λενε.. Δε τα μπορω αλλο να ειμαι ετσι δε μπορω, δεν θελω, θελω να ειμαι οπως παλια, πολλες φορες φοβαμαι μηπως αυτο ειμαι και πρεπει να ζησω ετσι, μηπως τελικα ετσι ημουν εξαρχης και απλα τωρα το καταλαβαινω περισσοτερο...Αυτο δεν ειναι κοινωνικη φοβια? Τι γνωμη εχετε για οαλ αυτα? Συν απο Ιουλιο που εχω λογω καποιου προβληματος υγειας που ειχα και φοβομουν μηπως πεθανω κτλ. φοβια θανατου που εφερε μια ηπια καταθλιψη και εντονο αγχος που τωρα πια το νιωθω αλλιως και οχι σε τοση ενταση οπως Ιουλιο ως και Αυγουστο. Δηλ. καταλαβαινω οτι ακομα εχω αγχος μεσα μου απο διαφορες στιγμες που νιωθω σαν αποπροσωποιηση, εντονα νευρα και χωρις λογο και αισθημα οτι δε με χωραει το μερος σαν να σκαω μεσα μου,ταραχη, αισθημα φοβου χωρις αιτια,αισθημα σαν να πηγαινει για πανικο δλδ. "Ωχ βοηθεια τι μου συμβαινει".. }

Αυτο ειναι ενα μηνυμα που εστειλα σε ενα μαιλ ενος ψυχολογου που εχει σαιτ και μου ζητησε να του γραψω καποια πραγματα συνοπτικα πριν κλεισουμε ραντεβου επειδη με ειδε προβληματισμενο με τις αποριες μου. Τελος παντων αυτο που θελω να πω και γιαυτο δημιουργησα και το τοπικ ειναι περι κοινωνικης φοβιας. Δωστε σημασια σε αυτα που γραφω απο την αρχη ως σεδον στο τελος. Μετα τα υπολοιπα ειναι τα "γνωστα μου" απλα βαριομουν λιγο να ξαναδιατυπωνω μονο για περι κοινωνικης φοβιας. Ειναι σημαδια κοινωνικης φοβιας αυτα τα αισθηματα? Να προσθεσω κατι που πρεπει να γνωριζετε. Οτι αυτα τα εχω εδω και 1.5 χρονο αλλωτε πιο εντονα αλλωτε πιο ελαφρα, δλδ. πολυ πριν τον Ιουλιο που ξεκινησαν αγχος,στρες εντονο,καποιοι πανικοι και ηπια καταθλιψη... Και μπορω να εντοπισω και την αιτια. Αφηστε που ο ειδικος μου αφησε υπονουμενα τα οποια θα συζητησουμε την επομενη γιατι και αυτος δε μπορει ακομα αν εινα ισιγουρος, για επεισοδιακια ηπια, καταθλιψης, εδω και ολο αυτο τον 1.5 χρονο.. Και εγω ουτε που ψιλιαζομουν περι αυτα, ενιωθω ασχημα με ολα αυτα, ελεγα οτι δε περναω καλα κτλ. αλλα ουτε καν εβαλα με το μυαλο μου οτι εε συνελθε καπως ζητα βοηθεια δεν ειναι νορμαλ αυτο.. Σαν να ειχα συνηθισει να ζω με αυτα. Παρα μονο με τη μεγαλη καταιγιδα του Ιουλιου και διαβαζοντας,πηγαινοντας σε ειδικο και νιωθωντας ολα αυτα ειπα πρεπει να γυρισω στα κανονικα τα παλια δε μπορω ετσι δεν αντεχω.. Μηπως τελικα κοινωνικη φοβια προκαλειται απο τη καταθλιψη η το αντιστροφο? Για ολα αυτα περι κοινωνικης φοβιας δε μιλησα στον ειδικο ακομα γιατι απλα τωρα πριν λιγες μερες που διαβασα πως ειναι η κοινωνικη φοβια αρχισα να μυριζομαι..

Quote:

---

Originally posted by SpyrosGR21
Μηπως τελικα κοινωνικη φοβια προκαλειται απο τη καταθλιψη η το αντιστροφο?

---

Σπύρο, το ποσοσοστό συννόσησης -όπως ονομάζεται- της διαταραχής κοινωνικού άγχους με την κατάθλιψη είναι περίπου 40%.

Τώρα όσον αφορά το κοινωνικό άγχος εμφανίζεται με δύο μορφές.

1) το ειδικό κοινωνικό άγχος

(Συνήθως αφορά την δυσκολία ομιλίας σε ακροατήριο)

2) το γενικό κοινωνικό άγχος,

που αφορά πέρα από την δημόσια ομιλία, αδυναμία να εκφέρεις την γνώμη σου στην παρέα, δυσκολία να φάς μπροστά σε άλλους, δυσκολία να γράψεις μπροστά σε άλλους και γενικά οποιαδήποτε δραστηριότητα κάνεις στην οποία αισθάνεσαι ότι γίνεσαι το \"επίκεντρο\".

Συνήθως τα συμπτώματα είναι ισχυρότερα όταν βρίσκεσαι με πρόσωπα \"εξουσίας\" όπως διευθυντές, βουλευτές, δημάρχους, μητροπολίτες κτλ.

Κύριο χαρακτηριστικό της ο φόβος γελοιοποίησης.

Κάνε κάποιες εικόνες στο μυαλό σου από τις παρακάτω και πες μου αν σε αγχώνουν, κάνουν την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα, τις παλάμες να παγώνουν, το πρόσωπό σου να μουδιάζει...

-Παρουσιάζεις μια εργασία στο πανεπιστήμιο

-Είσαι στο στρατό αναφερόμενος, και πρέπει να εξηγήσεις τον λόγο που προέβεις σε μια ενέργεια μπροστά σε διακόσια άτομα

-Πρέπει να παντρευτείς, είσαι το επίκεντρο της προσοχής όλων τόσο κατά την διάρκεια της τελετής, όσο και στο γλέντι αργότερα όπου οι κάμερες καταγράφουν και την παραμικρή λεπτομέρεια.

Πως αισθάνεσαι με τις παραπάνω εικόνες?

Μιχαλη δεν μπορω με τιποτα να νιωσω καπως κανοντας απλα τις σκεψεις αυτες. Με τις σκεψεις τα παω πολυ καλα ισα ισα... Δηλαδη παντα σκεφτομαι οποιαδηποτε κατασταση πως θα ημουν και σκεφτομαι τα καλυτερα γιατι φτιαχνω στο μυαλο μου και τη συμπεριφορα των αλλων. Αν δε τα νιωσω στη πραγματικοτητα δε μπορω να σου απαντησω γιατι πραγματικα δε νιωθω καπως σκεφτοντας τα. Αλλα δε νιωθω καπως ουτε οταν σκεφτομαι οποιαδηποτε αλλη στιγμη και ομως πολλες φορες στη πραγματικοτητα νιωθω οπως περιεγραψα. Μαλλον γενικο κοινωνικο αγχος με βλεπω.. Δε μπορω ρε παιδια αλλα δε μπορω, δε μπορω να βρω το τροπο να νιωσω καλα... Δεν αντεχω να βρισκομαι σε αυτη τη κατασταση αλλο γενικα, οχι μονο της κοινωνικης φοβιας αυτης αλλα γενικα για ολα τα δικα μου αυτα.. Κουραστηκα και απο την αλλη δε βλεπω πως μπορω να νιωσω καλυτερα... Εχω και τη κωλοδουλεια και ολο ακυρωνω το ραντεβου με το ψυχολογο..

Καλέ μου Σπύρο καταλαβαίνω οτι νιώθεις άσχημα αλλα να ξέρεις οτι και πολλοί άλλοι έχουν βιώσει ανάλογες καταστάσεις και τις ξεπέρασαν μάλιστα. Έτσι κι εσυ έχεις μπροστά ένα δύσβατο δρόμο που πρέπει να διασχίσεις αλλα πίστεψέ με αν το τολμήσεις θα ανακαλύψεις μια γλυκια ευχαρίστηση στο τέλος. Θα εξελιχθεις ίσως και θα δεις οτι όλα αυτά δεν ήταν μια κακιά συμφορά που σου έστειλε η μοίρα ή ο Θεός αλλα μια βαθειά συνάντηση με κομμάτια του ευατού σου...ένα επώδυνο αλλα ωφέλιμο ξεκαθάρισμα που οδηγεί στην ωρίμανση.
Απο τα όσα αφηγήσαι πιστεύω οτι το θέμα που είναι το κυριότερο σε σενα είναι η κατάθλιψη. Αυτη μπορει να εχει αντίκτυπο στις κοινωνικές σου σχέσεις, στη σχέση σου με κάθε άλλο γιατι ο εαυτός σου αυτή τη στιγμή έχει πολλα κουβαρια να ξεμπερδεψει(εννοω συναισθηματικά, που συνηθως οδηγουν στην εκδήλωση της κατάθλιψης)
Λοιπον όταν πέρασα τη δικια μου σύντομα αλλα βαθειά και έντονη καταθλιπτική εμπειρια έβλεπα τον ευατό μου να εχει αλλάξει. Ο αυθορμητισμός και η ξεγνοιασιά μου είχαν εξαφανιστεί, δεν ανοιγόμουν σε κανέναν ενω ήμουν απο τα άτομα που ανοιγονταν εύκολα. Δεν μπορούσα να νιώσω κατι ιδιαίτερο, όλα μου φαίνονταν άχρωμα, αποσύρθηκα απο παρεες και φιλιες. Απομονώθηκα. Όλα τα συμπτώματα που ανεφερες τα είχα κι εγω. Κι ομως δεν τα εντασσω στην κοινωνική φοβία. Ένιωθα οτι ο παλιος μου ευατος ειχε μπλοκαριστει καπου και ειχα γινει κατι αλλο. Αναρωτιομουν κι εγω μηπως ετσι ημουν παντα. Ζηλευα, ειχα πιο πολλα κομπλεξ... Δεν ειχα καμια επαφη ουτε με τον ευατο ουτε με τα συναισθηματά μου. Θέλω να σε διαβεβαιωσω οτι όταν συνήλθα απο την κατάθλιψη άρχισαν ολα σιγα σιγά να μπαίνουν στη θέση τους χωρις τη δική μου προσπάθεια. Απλα ξαναβρήκα κάποιες ισορροπιες.
Στην κοινωνικη φοβία εντάσσω τα εξης συμπτώματα που είχα:
αδυναμια να μιλησω μπροστα σε πολυ κόσμο, να φαω μπροστά σε άλλους, να τους κοιταξω στα μάτια, να τους μιλησω χωρις να αγχωνομαι υπερβολικά για το πως φαίνομαι. Έντονα σωματικά συμπτώματα και άγχος σε καθε κοινωνική επαφή. ΜΙα φοβία του ¨Αλλου θα έλεγα. Βεβαια έτσι το βίωσα εγω.
Πιστευω οτι θα πρεπει με καποιον ειδικό να εξερευνήσεις το θέμα των συναισθημάτων και της ηπιας όπως λες κατάθλιψης. Και σιγα σιγα θα δεις αποτελέσματα...Να ελπιζεις και να πιστευεις κυριως σε σενα.Παλεψε και μη το αντιμετωπιζεις παθητικά. Είναι δική σου μάχη.
Φιλικά:)

Quote:

---

Originally posted by weird
Λοιπον όταν πέρασα τη δικια μου σύντομα αλλα βαθειά και έντονη καταθλιπτική εμπειρια έβλεπα τον ευατό μου να εχει αλλάξει. Ο αυθορμητισμός και η ξεγνοιασιά μου είχαν εξαφανιστεί, δεν ανοιγόμουν σε κανέναν ενω ήμουν απο τα άτομα που ανοιγονταν εύκολα. Δεν μπορούσα να νιώσω κατι ιδιαίτερο, όλα μου φαίνονταν άχρωμα, αποσύρθηκα απο παρεες και φιλιες. Απομονώθηκα. Όλα τα συμπτώματα που ανεφερες τα είχα κι εγω. Κι ομως δεν τα εντασσω στην κοινωνική φοβία. Ένιωθα οτι ο παλιος μου ευατος ειχε μπλοκαριστει καπου και ειχα γινει κατι αλλο. Αναρωτιομουν κι εγω μηπως ετσι ημουν παντα. Ζηλευα, ειχα πιο πολλα κομπλεξ... Δεν ειχα καμια επαφη ουτε με τον ευατο ουτε με τα συναισθηματά μου.

---

weird μπορω να πω με 1000% σιγουρια οτι επεσες τελειως μεσα στο πως πραγματικα ειμαι.. Αλλα νομιζα οτι ειναι κοινωνικης φοβιας. Ειναι ακριβως οπως τα λες. Δλδ. δεν ημουν ετσι και νιωθω οτι τωρα εκεινος ο καλος εαυτος εχει μπλοκαριστει εχει κολλησει αλλα οσο και να προσπαθω να τον φερω πισω δυσκολευομαι σαν κατι να με κραταει. Υπαρχουν φορες που για λιγο ξαναβγαινει στο προσκηνιο και νιωθω απιστευτα ωραια, αλλα ξανα χανεται. Σαν να μην μπορω να τον κρατησω.. Τωρα που σταματησα την κωλοδουλεια που μου ετρωγε ολο το χρονο μα ολο το χρονο, θα αρχισω να πηγαινω σε ενα ειδικο (ψυχολογο) να το αντιμετωπισω ενεργητικα οπως λες.. Εσυ σε ψυχολογο πηγες?