Σκόρπιες σκέψεις σε λευκό φόντο
Θα ξεκινήσω να γράφω και όπου βγεί.
(δεν ήξερα σε ποια κατηγορία να καταχωρήσω το ποστ..)
Είναι φορές που δυσκολεύομαι να εκφραστώ όταν έχω μία αντιπαράθεση με τη σχέση μου. Αντιδρώ σε κάτι που δεν μου αρέσει, προσπαθώ να συζητήσω αλλά τις περισσότερες φορές υποχωρώ, ενω θέλω να βροντοφωνάξω "Οχι ! Κάνεις λάθος !".
Δυσκολεύομαι να πω "όχι". Οχι μόνο σε κείνον, αλλά και αρκετους ανθρώπους του οικογενειακου μου περίγυρου.
Στον μπαμπά μου δεν μπορούσα να αρνηθω ο,τι μου ζητούσε.
Τον σεβομουν, τον αγαπούσα πολύ, όμως τώρα που έφυγε στο μυαλό μου έρχονται τα "όχι" που δεν μπορούσα να του πω.
Π.χ Δεν μπορούσα να του πω "οχι" όταν σε μία συζήτηση που είχαμε, οταν ήμουν δεκαοκτώ και διαβαζα για τις πανελλήνιες, μου είπε οτι θα στενοχωρηθεί ο μικρός αδελφός μου αν περνούσα κάπου μακριά απο την πόλη. Ο αδελφός μου έχει νοητική υστέρηση, τον λατρευα και τον λατρεύω. Μου είπε οτι θα τον πλήγωνα. Η πόλη που ήταν το πανεπιστήμιο που ήθελα ήταν μακριά απο εδώ που ζω.
Οι καθηγητές μου ξαφνιάστηκαν που δεν πέρασα.
Ο μπαμπάς μου είπε οτι το περίμενε ! Ομως χάρηκε πολύ επειδή θα συνεχιζα την οικογενειακη παραδοση της επιχείρησης (απο γενιά σε γενιά, όπως έκαναν και με εκεινον.)
Το θετικό ήταν οτι μου αρεσε, όμως δεν ηταν ο στοχος ΜΟΥ.
Το δικό μου "θέλω".
Συνειρμός
Νιώθω αδυναμία οταν βάζω στοχους.
Εχω τον ενδοιασμό της αποτυχιας
Ο στόχος μου τώρα είναι να φύγω απο τη σχέση που έχω τεσσερα χρόνια τώρα.
Εκείνος μοιαζει στον μπαμπα μου σε πολλά χαρακτηριστικά, κυρίως αρνητικά.
Ενδόμυχα, σαν να θέλω να "πεθάνει" στο μυαλό μου, να φύγει απο τη ζωή μου. Οπως και ο μπαμπάς μου, ο οποιος "έφυγε" πριν 7 μήνες.
Αν καταφέρω να φύγω χωρίς να υποχωρήσω, χωρίς να επιστρέψω μετά απο παρακάλια του, όπως ένα χρόνο πρίν, θα είμαι ευτυχισμένη.
Θέλω να τα καταφέρω.
Για μένα.
