Μια ιστορια μικρη..

Ειμαι καποιο καιρο εδω μεσα και ποτε δεν εχω μιλησει για εμενα,μονο ακουω τους αλλους. Σημερα ομως νιωθω την αναγκη να το κανω... Για πρωτη φορα.. Πλησιαζουν τα γενεθλια μου και τρελαινομαι στην κυριολεξια...

Πριν τα 20 σκεφτομουν ολα αυτα τα ασχημα που ειχα ζησει και τα εβλεπα σαν "αποσκευες" για το μελλον,ενα πολυτιμο φορτιο που με εκανε καλυτερο ανθρωπο και μοναδικο. Ημουν απιστευτα δυνατη,ειχα γινει δηλαδη. Τιποτα δεν ηταν εμποδιο για εμενα και αυτο προσπαθουσα να το περναω και στους αλλους. Μαλιστα πολλοι μου ελεγαν οτι ειμαι προτυπο για αυτους,κατι το οποιο σημερα το σκεφτομαι και με πιανουν γελια και κλαμματα μαζι. Στα 20 μου που ηρθα στην Αθηνα ξεπηδησε η σαπιλα απο μεσα μου και καλυψε τα παντα! Ακομα και την προσωπικοτητα μου,τα χομπυ μου,τον εαυτο μου ολοκληρο! Αυτο το μηνα θα κλεισω τα 24 και νιωθω 44... Γυναικα δεν υπαρχει πια μεσα μου,εξολοθρευτηκε με σκληρο τροπο χωρις να το καταλαβω. Εχει μεινει μονο ενα κοριτσακι φοβισμενο που κλαιει με το παραμικρο και αυτο ειμαι τωρα... Ενα κοριτσακι μικρο. Στα 24... (προφερω τον αριθμο 24 και ουτε καν μπορω να το συνηδητοποιησω.)

Εχω τραβηξει πολλα και σε ηλικειες που δεν θα επρεπε. Το μονο που με εσωσε ειναι η ζωγραφικη και τα βιβλια μου. Αυτα με μεγαλωσαν,αυτα ηταν οι γονεις μου οταν θα επρεπε να ηταν αλλοι.. Αυτα με διαπαιδαγωγησαν και με προετοιμασαν για την κοινωνια. Σκατα διαπαιδαγωγηση δηλαδη.. Ενα παιδι που δακρυζει οταν διαβαζει ενα βιβλιο η οταν ακουει ενα ωραιο τραγουδι δεν εχει καμια ελπιδα εκει εξω..

Και τωρα ειμαι γυμνη τελειως,χωρις καμια ασπιδα. Ετοιμη να πεθανω καθε φορα που πεθαινει καποιος,ετοιμη να κλαψω καθε φορα που κλαιει καποιος. Προθυμη να ριξω το κορμι μου στα σκυλια με την πρωτη ευκαιρια... Πολλες φορες αισθανομαι το κορμι μου γδαρμενο και βλεποντας μπροστα τον δρομο στρωμενο με πετρες και χαλικια αναρωτιεμαι πως θα βρω την δυναμη να περπατησω πανω του.. Παντα την βρισκω ομως,ακομα και ετσι μεσα στα αιματα που ειμαι,παντα κατι γινεται και παω λιγο πιο μπροστα ακομα...

Δεν ξερω τι θα γινει μετα. Δεν φοβαμαι το μελλον. Δε φοβαμαι τιποτα πια. Περασαν οι εποχες του φοβου... Δεν ελπιζω σε τιποτα,δεν κανω ονειρα και δεν περιμενω την επομενη μερα. Δεχομαι την ζωη οπως θα ερθει. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να ειμαι εγω,εστω και θρυματισμενη και γδαρμενη,και να παω ως εκει που αντεχω... Και να αγαπω το καθε τι που αναπνεει με ολο μου το ειναι,ειναι το μονο που μου δινει μια ανασα ζωης.. Ολα για την στιγμη δηλαδη,κι ας παγωσουν ολα αυτοματα οταν η στιγμη θα φυγει..

Καλη δυναμη να εχετε ολοι. Δεν μπορω να σας λυσω το προβλημα σας. Ουτε μπορω να σας σβησω τις αναμνησεις σας. Μακαρι να μπορουσα.. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να σας αγκαλιασω ολους σφιχτα και να σας δωσω ενα φιλι στα μαλλια. Να αντεξετε λιγο ακομα,ε? Να, εγω εφτασα ηδη εδω :)

Αντε κοριτσι και μας ελειψες...

σημερα αισθανομαι καλα μακαρι να μπορουσα να σου δωσω λιγο απο το λιγο μου...........καλη μου καρισα <3

Γεια σου Καρισα,μαλλον ο αριθμος 24 κατι εχει.

Λοιπον εγω θα σου μιλησω για τα 24 γενεθλια μου.Λοιπον και εγω οπως και εσυ ειχα χασει καθε ελπιδα,και η αυτοκτονια φανταζε ως μοναδικη λυση στα προβληματα μου.
Τα γενεθλια μου ειναι αρχες σεπτεμβρη.Την ημερα των γενεθλιων μου αναρωτιομουν,ποσος καιρος μου μενει αραγε και τι μπορω να κανω με την ζωη μου και δεν εβρισκα απαντησεις.Τελη σεπτεμβριου ομως η ζωη μου πηρε αλλη τροπη,και βελτιωθηκε σχεδον μαγικα.Τωρα ειμαι 25 και κατι μηνες.Νιωθω συχνα οτι εχω χασει χρονια απο την ζωη μου ,νιωθω συχνα απογοητευση αλλα ειμαι πολυ καλυτερα απο τοτε.
Δεν ξερω τι προβληματα αντιμετωπζεις αλλα αν τα καταφερα εγω που ειχα φτασει στον πατο σιγουρα υπαρχει ελπιδα για ολους.

Μπορει η ελπίδα ενός παιδιού που δακρύζει όταν διαβάζει ένα βιβλίο ή όταν ακούει ένα τραγούδι να βρίσκεται πιο μακριά και πιο βαθιά από τις ελπίδες των υπολοίπων... Γι αυτό ίσως δεν τη βλέπεις ακόμα

axl100 και εμενα μου λειψατε. μπαινω καθε μερα και κοιταω τι γραφετε,κι ας μην γραφω εγω καποιες φορες. απλα ακομα και οταν θελω να ειμαι μονη μου παντα κοιταω τι κανετε και εσεις. σας εχω στο μυαλο μου :)

kapamaru!! εισαι στ'αληθεια τοσο μα τοσο γλυκια! μου ζωγραφισες ενα τεραααστιο χαμογελο στο προσωπο και αυτο ειναι το πιο ομορφο δωρο που θα μπορουσε να μου κανει κανεις σημερα. μου εδωσες "πολυ" απο το "λιγο" σου :)

betelgeuse ευχαριστω πολυ για τα λογια σου αυτα. δεν ειχα ποτε σκεψεις αυτοκτονιας ακομα και οταν ημουν πεσμενη στο πατωμα και σερνομουν κλαιγοντας. εχω πιασει και εγω τον πατο και γι αυτο δεν φοβαμαι. απλα ρε συ,ειναι παρα πολλα αυτα που εχω στην πλατη μου για ενα νεο κοριτσι... αισθανομαι το βαρος τους και τραβαει το κορμι μου προς τα κατω,συνεχεια... τωρα προβληματα τι να σου πω,δεν εχει νοημα... εδω αλλοι μεγαλωνουν μεσα σε πολεμους και αιματα. απλα αντιμετωπιζω προβληματα και σκεψεις ενηλικα απο μικρο παιδακι,δεν θα επρεπε να συμβαινει αυτο... νιωθω πολυ κουρασμενη πια.. και τρεμω στην ιδεα των γενεθλιων,δεν νιωθω καθολου 24... ελπιζω να μην το θυμηθει κανεις εκεινη την μερα,αν καποιος μου πει χρονια πολλα θα με πιασουν τα κλαμματα.

Νιώθεις μεγαλύτερη από το βάρος των σκέψεών σου εννοείς?

Nantiaki ειναι πολυ γλυκο αυτο που λες.. θα προσπαθω να το σκεφτομαι παντα :) σ'αγαπω που ειπες κατι τοσο ομoρφο :)

Δεν χανω ποτε την αισιοδοξια μου και οσο πληγωνομαι τοσο πιο βαθεια ερωτευομαι την ζωη και τους ανθρωπους,απλα ξερεις καποια στιγμη κουραζεσαι πολυ... Σημερα δεν εχω ενεργεια ουτε απο το κρεββατι να σηκωθω. Νιωθω ολη την ψυχολογικη κουραση να γινεται σωματικη. Ειναι παρα πολλα ρε γαμωτο,δεν θα επρεπε να εχει γινει ετσι.. :(

Βεβαια οπως ειπα και πιο πανω τι να πουν αλλοι που μεγαλωνουν μεσα σε πολεμους και σε αιματα.. Ειχα γνωρισει ενα παιδι απο την Τσετσενια που μου ελεγε οτι εμενε σε ενα σπιτι-ερειπιο με την μητερα του οπου ηταν γεματο πτωματα.. Και καθε νυχτα ακουγε τα σκυλια που ερχονταν για να φανε τα πτωματα και αυτος κρυβοταν κατω απο την κουβερτα. Ντρεπομαι οταν κλαιω για εμενα οταν εκεινος ειναι ακομα ζωντανος και πορευεται ακομα μεσα σε αυτον τον κοσμο.

Μην κάνεις το λάθος να νιώθεις ενοχές για τις σκέψεις σου και τα θέματα που απασχολούν το μυαλό και την ψυχή σου. Οι ενοχές είναι δαίμονας, εγώ είμαι 19 χρονών αλλά οι ενοχές για το ότι ''άλλοι έχουν πραγματικά προβλήματα κι εγώ κλαίω χωρίς σοβαρό λόγο'' με έχουν κατατροπώσει. Δύσκολα μπορώ να διεκδικήσω ακόμα και αυτά που μου ανήκουν, επειδή άφησα το αίσθημα αυτό το ενοχικό να με κυριεύσει. Αν το αφήσεις δεν θα σου φύγει εύκολα. Συχνά είναι πιο βασανιστικό και από το ίδιο σου το πρόβλημα.
Κι εγώ σήμερα είμαι στη δική σου φάση. Ξαφνικά κουραστηκα, το παθαίνω συχνά. Έχω περάσει κι εγώ πολλά, περνάω ακόμα κάποια.
Το πιο δύσκολο δεν είναι η αισιοδοξία αλλά να πούμε ''σήμερα ξύπνησα για τον εαυτό μου και θα τον αφήσω να χαλαρώσει από τις σκέψεις και τον πόνο μου''. Εγώ πχ δεν το έχω καταφέρει ακόμα!
Αλλά προσπαθώ. Για αρχή διώξε τις ενοχές...
Ευαισθησία έχουμε, όχι αχαριστία.
Η ευαισθησία η βαθειά με τη μεγάλη δύναμη δύσκολα συνδυάζονται. Αν το δούμε τόσο απλά αμέσως αμέσως γλιτώνουμε χρόνο και ενέργεια!
Πάντως μη νιώθεις ότι σπαταλιέσαι.
Εγώ τις εμπειρίες δεν θέλω να τις βλέπω σαν γνώση αλλά σαν ''υποδοχές'' καινούργιων εμπειριών που θα συνθέσουν την ευτυχία!
Δεν ειμαι αλλού (λέω μην σου φανούν περίεργα αυτά που γράφω)
Απλά...Ταυτίστηκα και το βγάζω με τον χαζούλη και ανώριμο ρομαντισμό μου :P

Δεν ξέρω αν είναι σχετικά αυτά που σου λέω...Αν δεν είναι δες το απλά σαν μία άλλη οπτική του θέματός σου!

Nantiaki

Ειμαι υπερηφανη ειλικρινα για εσενα,που εισαι μονο 19 χρονων και σκεφτεσαι ετσι. Μου δινει ελπιδα να ξερω οτι υπαρχουν εκει εξω μικρα κοριτσια σαν εσενα. :)

Λες καπου "Το πιο δύσκολο δεν είναι η αισιοδοξία αλλά να πούμε ''σήμερα ξύπνησα για τον εαυτό μου και θα τον αφήσω να χαλαρώσει από τις σκέψεις και τον πόνο μου''. Εγώ πχ δεν το έχω καταφέρει ακόμα! Πολυ σωστο αυτο κοπελια. Προσπαθω με νυχια και με δοντια να το κανω εδω και 4 χρονια. Αλλα ξερεις οταν ο πονος ειναι μακροχρονιος και δυνατος σε ποτιζει καποιες φορες.. Ποτιζει το δερμα σου..τα σωθικα σου. ζωγραφιζονται πληγες στο κορμι σου που οσο και αν προσπαθεις να τις περιποιηθεις αυτες μενουν εκει. ε και καποιες φορες σταζουν και αιμα,οπως σημερα σε εμενα.

Να εισαι δυνατη και να αντεχεις παντα ο,τι κι αν σου συμβαινει.Κανεις δεν μπορει να σε σπασει πραγματικα αν δεν σπασεις εσυ τον ευατο σου πρωτα. Να μην σπασεις. Να κρατηθεις γιατι κοπελες σαν εσενα ποτε δεν φευγουν απο τον δρομο τους. Να το θυμασαι αυτο. Δεν πρεπει να φοβασαι τιποτα κοπελια. Να κι εμενα,(5 χρονια μεγαλυτερη απο εσενα) τιποτα δεν με σκοτωσε. :)

Quote:

---

Originally Posted by Nantiaki

Δεν ξέρω αν είναι σχετικά αυτά που σου λέω...Αν δεν είναι δες το απλά σαν μία άλλη οπτική του θέματός σου!

---

Πολυ σωστα και σχετικα ειναι ολα αυτα που λες. κι ο "χαζουλης και ανωριμος ρομαντισμος" σου οπως λες σε πιο πανω ποστ μου φαινεται πολυ οικειος και γλυκος. κι εγω ετσι ειμαι :)

Να σου πω κάτι, ότι δε μας σκοτώνει δε μας σκοτώνει. Το θέμα είναι όχι να το ξέρουμε απλά, αλλά να το αποδεχτούμε και να συνεχίσουμε. Εσύ τον έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου και τις πληγές σου? Εγώ όχι, ούτε καν τις επιλογές μου. Αυτό να κάνεις, να τον αποδεχτείς τον πόνο σου πριν προσπαθήσεις να τον διώξεις. Και όταν φύγει (με το καλό) θα νιώσεις μια γλύκα. Πολλές φορές όταν πονάω και τα καταφέρνω να ξεπεράσω κάτι (κάτι από όλα) έπειτα νιώθω πιο γλυκιά, με την έννοια ότι φεύγουν οι έντονες φλέβες από το προσωπό μου και χαμογελάω πιο πολύ. Και όταν χαμογελάω τότε χαμογελάω με όλη μου την ψυχή. Αυτό πρέπει να κάνουμε, ένα ένα να τα δεχόμαστε τα στοιχεία του εαυτού μας και μετά να τα φροντίζουμε για να εξαλείψουμε τον πόνο. Ο πόνος φεύγει με αγάπη. Ο εσωτερικός πόνος φεύγει μόνο με το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Αυτό είναι νομίζω το πιο μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε.
Εγώ μπορεί και από μία εικόνα ενός παππού με το εγγονάκι του να συγκινηθώ. Όταν καταλάβω ότι δεν είμαι ηλίθια που το κάνω αυτό νομίζω θα λυθούν πολλά μέσα μου. Ίσως χρειαζεσαι κι εσύ κάτι τέτοιο, να νιώθεις την ευαισθησία σου και να τη χαίρεσαι... Δεν ξέρω αν το κάνεις, αλλά είναι τρομερό να το κάνει κάποιος... Γιατί...Όταν δεχτείς τον εαυτό σου είναι σαν να επιβεβαιώνεις και να εδραιώνεις τη μοναξιά του ''μόνο εγώ σκέφτομαι-πληγώνομαι-συγκινούμαι έτσι''... Αλλά νομίζω αν τα καταφέρουμε 100%, ίσως να πάψει να μας φαίνεται βουνό το ότι διαφέρουμε. Και να το χαρούμε. Νομίζω διαφέρει κι εσένα το μέσα σου από τους γύρω σου γι αυτό στα λέω αυτά

Σε ευχαριστώ για αυτά που μου λες... Μπορώ να σου στείλω πμ με κάτι που με ενδιαφέρει σε σχέση με την πόλη σου? Νομίζω ότι η οπτική σου θα με βοηθήσει... Ίσως δηλαδή σε βοηθήσει και εσένα, γιατί ξέρω αν ασχολείσαι με ''άλλους'' όταν πονάς ναρκώνεται ο πόνος....

Δεν εννοώ τη διαφορά με την έννοια της περιθωριοποίησης ούτε με την έννοια του περίεργου... Νομίζω ξέρεις τι εννοώ... :)