Νιωθω τοσο μονη μου μετα απο ολα αυτα...

Καλως σας βρηκα!!!
Εχω τοσο πολυ την αναγκη να τα πω καπου...
Νιωθω τοσο μονη και δεν εχω κανενα να ειναι διπλα μου..

Μικρη δεν ενδιαφερομουν για ερωτες.. Ημουν βλεπετε στον κοσμο μου ... Αδελφια δεν ειχα και οι γονεις μου ηταν ανθρωποι που ενδιαφερονταν για το μελλον μου και μονο ! Δεν τους κατηγορω! Ηταν και ειναι οι καλυτεροι γονεις του κοσμου. Απλα τοτε θεωρουσαν οτι σχεσεις και διαβασμα δεν συναδουν ειδικα για ενα μικρο κοριτσι!

Εγω, παντα ενα ατομο φιλησυχο, που δεν ηθελε να δημιουργει προβληματα και εντασεις, ενα ατομο που δεν ηθελε να ρισκαρει να κοντραρεται με τους γονεις του.... Δεν λεω οτι με εκαναν ο,τι ηθελαν, ειχα ελευθεριες σε αρκετα θεματα ομως ποτε μα ποτε δεν ηρθα σε αντιπαραθεση μαζι τους για τις "τρελες " της εφηβειας...Ποτε δεν τους ειπα ψεμματα, ποτε δεν εφυγα απο το σπιτι χωρις να το θελουν, δεν εκανα πχ τατουαζ (αν και δε μ αρεσει), δεν το εσκασα με γκομενο. Ημουν αυτο που θα ελεγε κανεις "παραδειγμα" κορης .. δεν τους δημιουργησα ποτε μα ποτε προβληματα συμπεριφορας και ισα ισα εκανα ο,τι περνουσε απο το χερι μου για να μην τους ενοχλαω ή να τους στεναχωρω...

Υστερα, περναω στη σχολη που ηθελα.. αλλαζω πολη ... μενω μονη μου... Και ξαφνικα κανω στροφη 180 μοιρων ... στη ζωη μου νιωθω οτι κατι λειπει ....Και καπου εκει νιωθω οτι θελω τοσο πολυ να δωσω ολη αυτη την αγαπη που εχω μεσα μου ...
Ημουν ενα κοριτσι σοβαρο, συνεσταλμενο, ντροπαλο, που θελει να του δωσεις εσυ θαρρος και δεν τολμαει να το παρει απο μονο του ... Ενα κοριτσι που θα σε πιστεψει αν του δειξεις εστω και λιγο ενδιαφερον (δεν εννοω μονο σε σχεση)... Ενα κοριτσι που εχει τοσα πολλα μεσα του και θελει να δωσει αγαπη σ ολο τον κοσμο,να τον βοηθησει, και να παρει και αυτο αγαπη που τοσο πολυ θελει ...

Σαν φοιτητρια δεν με καλυπτει και δεν με ολοκληρωνει ουτε η σχολη ουτε ολα τα αλλα που εκανα μεχρι παλια. ..
Και καπου εκει γνωριζω ενα παιδι, που μου φανηκε καλο ! Ισως το αντιθετο απο μενα ! Με αυτοπεποιθηση, χωρις να ειναι συνεσταλμενο, εξω καρδια, ριψοκινδυνο, που κανει αυτο που θελει ... Στην αρχη γοητευτηκα ισως λογω του οτι ημασταν αντιθετοι...μετα ομως ολο αυτο μεσα μου μεγαλωσε, ριζωσε, εγινε ενα πολυ μεγαλυτερο συναισθημα που μετα απο καιρο δεν μπορω να το χαρακτηρισω κατι αλλο περα απο αγαπη ...
Στην αρχη ολα ονειρικα, μετα αρχισαμε να διαφωνουμε, μετα μπηκε στη μεση ο εγωισμος.. Εγω ενιωθα οτι δεν επαιρνα την αγαπη που ηθελα. .. Εδινα παρα πολλη αγαπη και ηθελα, ειχα την αναγκη να νιωθω και εγω το ιδιο .. Τον εβλεπα αδιαφορο, να θελει να περιορισουμε τις συνομιλιες μας, να θυμωνει και να τσαντιζεται, ορισμενες φορες να με "εχει γραμμενη" ....ολα αυτα με πληγωναν.. Ειμαι ατομο που ειναι ευαισθητο, που πληγωνεται ευκολα και ολα αυτα με εκαναν χειροτερα.... Καπου εκει ειχα και αμφιβολιες οτι ισως ερωτευτηκε μια φιλη του ...σταματαω την επικοινωνια μαζι του (εδω και λιγο καιρο)...
Τα αισθηματα μου δεν αλλαξαν ... Ειναι τα ιδια ο,τι και αν πιστευω... Μου ειναι δυσκολο καθε μερα να τον σκεφτομαι συνεχεια, να κλαιω και να ειμαι στεναχωρημενη συνεχεια, να μη χαιρομαι με τιποτα, να μην μπορω να απολαυσω τη ζωη..
Ημουν παντα ενα παιδι χωρις εννοιες, ενα παιδι με πολυ γελιο, ενα παιδι που αισθανοταν πληρες, και τωρα....τωρα ειμαι μονη μου, ειμαι κενη, ενα τιποτα...

Υπαρχουν φορες που σκεφτομαι οτι για ολα φταιω εγω. Οτι ισως δεν ειμαι αρκετα ομορφη. Οτι ισως δεν ειμαι αξια να αγαπηθω. Οτι για ολα ειμαι υπευθυνη εγω. Οτι ποτε δεν θα μ αγαπησει κανενας. Ποτε δεν θα εχω αλλη σχεση. Οτι θα μεγαλωσω μονη μου. Θα μεινω μονη μου. και οταν καποια στιγμη οι γονεις μου "φυγουν" θα ζω απολυτως μονη μου.χωρις κανενα...
Οπως σε κατι εργα, μια γριουλα με τις γατες της, που πλεκει, που μαγειρευει, που προσπαθει να κανει τα παντα μονη της...
Καποιες φορες σκεφτομαι οτι περα απο το πώς νιωθω εγω, τι θα νιωθουν και οι γονεις μου γι αυτο ...Νιωθουν υπευθυνοι να μ αφησουν σε "αλλα χερια" πριν "φυγουν".... Θα ειναι στεναχωρημενοι οτι δεν επιτελεσαν το χρεος τους....
Και προς Θεου ειμαι μικρη και ειναι μικροι, ομως υπαρχουν μερες που φοβαμαι οτι αυτο θα συμβει...και καλα εγω να πληρωνω τα δικα μου λαθη, εκεινοι τι φταινε;
(και οχι δεν θα ηθελα να ειμαι με καποιον για αυτους.... με τιποτα!!!! θελω να ειμαι με καποιον γιατι τον αγαπαω, γιατι δεν μπορω να ζησω μακρια του...ομως στην περιπτωση που αυτο δεν γινει δεν θελω να νιωθουν αυτοι οτι εκεινοι φταινε...δεν φταινε!!!)
Δεν ξερω αν εχω πραγματικους φιλους. Εχω πολλους γνωστους. Πολλους που στην αναγκη τους βοηθησα. Χωρις ανταλλαγμα. Ξερω οτι οι περισσοτεροι σε δικη μου αναγκη δεν θα ειναι εκει. Ομως αυτο δεν αλλαζει τιποτα. Αν μου δινοταν η ευκαιρια θα ξαναβοηθουσα οποιον ειχε αναγκη.
Λενε οτι αυτο που θες εσυ να παρεις, το δινεις απλοχερα στους αλλους. Το πιστευω. Το ιδιο κανω και εγω με την αγαπη.

Ξερω οτι δεν εχω αυτοπεποιθηση. Ξερω οτι ειμαι τελειομανης και αυτο δε μου επιτρεπει να πιστεψω στον εαυτο μου, δεν μου επιτρεπει να ειμαι περηφανη γιααυτον. Οι περισσοτεροι λενε οτι πρεπει να πιστευω πιο πολυ στον εαυτο μου, γιατι τον υποβαθμιζω, γιατι ειμαι μετριοπαθης και πολυ αυστηρη μαζι του. Ομως δεν ειμαι ψωναρα. Δεν ξερω αν μπορω να γινω. Δεν ξερω αν μπορω να αποκτησω θρασος. Ο χαρακτηρας μου δεν ειναι ετσι .
Προσπαθω παντα να ειμαι μια διακριτικη παρουσια που δεν θα πειραξει κανενα.
Η αλλη κοπελα (αυτη που πιστευω οτι ισως να ενδιαφερει εκεινον που αγαπω) ειναι ακριβως το αντιθετο. Δεν ειναι τελεια (οχι οτι εγω ειμαι!) αλλα εχει αποδεκτει τον εαυτο της, τον αγαπαει (ισως και περισσοτερο απο οτι πρεπει), και μ αυτο τον τροπο σου υποβαλλει και εσενα τη δικη της γνωμη. Ειναι αυτο που λεμε "καπατσα".

Καποιες στιγμες ευχομαι να ημουν και εγω ετσι ... Ευχομαι να ειχα ενα ατομο, μια φιλη να με παρει απο το χερι και να κανουμε ολες αυτες τις βλακειουλες που κανουν τα αλλα κοριτσια πχ να ψωνιζουν ν α λενε τα μυστικα τους να βοηθουν η μια την αλλη να χτενιζουν και να βαφουν η μια την αλλη και αλλα πολλα... Ευχομαι να ειχα και ενα συντροφο παντα διπλα μου να με αγκαλιαζει και να μου λεει οτι μ αγαπαει... Αλλα δεν εχω τιποτα....
Και πιστευω οτι δεν θα εχω τιποτα απο αυτα ποτε μου.... Για αυτο λεω στον εαυτο μου να ειναι δυνατος .... Δυστυχως δεν ειναι παντα....

Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο...Ξερω οτι θα σας κουρασει...
Ομως ειχα αναγκη να πω οσα αισθανομαι ...απο μικρη μεχρι τωρα...
Δεν ειχα να τα πω καπου αλλου. ..

Ο χαρακτήρας που διάβασα είναι αξιολάτρευτος. Αν νομίζεις ότι δεν αξίζεις γι' αυτό που είσαι τώρα, είσαι βαθύτατα γελασμένη. Κατά τ' άλλα και χωρίς να σε παρακινώ να με αποδεχτείς σε αυτό που θα γράψω, το θεματάκι σου στριφογυρνά γύρω από μία φράση σου χωμένη κάπου στη μέση...αλλά τόσο παντού μέσα στο κείμενο "και τωρα....τωρα ειμαι μονη μου, ειμαι κενη, ενα τιποτα...". Εστίασε στο πρώτο, φίξαρε το, σκέψου το λίγο. Τα άλλα δύο δεν ισχύουν καρδούλα μου. Κενή με τέτοια ψυχή δεν γίνεται να είσαι. Τίποτα με τέτοια όνειρα επίσης δεν γίνεται να είσαι. Μην φοβάσαι να κάνεις λάθη, να ζήσεις κάποιες περιπέτειες. Δες λίγο ξανά το "μόνη". Φιλικά, Νέστωρ

sadgirl, δεν ξερεις πόσες φορές στη ηλικία σου έκανα τετοιες σκέψεις, ότι δηλ θα μείνω μόνη, ότι δεν θα με αγαπήσει κανένας. Κι όμως μόνο αυτό δεν συνέβη στη πορεία. Αγαπησα και αγαπήθηκα ξανά και ξανά. Να χαίρεσαι την ηλικία σου, να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να εισαι θετική με τους ανθρώπους και θα έρθουν όλα μόνα τους.

@ Nestwr : Αγαπημενε μου Νεστορα, σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου.. Δυστυχως πιστευω οτι σημερα κανεις δεν βλεπει την ουσια, κανεις δεν βλεπει αν εισαι ή οχι καλη κοπελα ή αγορι. Τα πραγματα ειναι πολυ επιφανειακα και στο τελος κερδιζει εκεινος-εκεινη που εχει περισσοτερο θαρρος, θρασσος και εμπιστοσυνη στον εαυτο του. Οποιος δειξει αδυναμια στον αλλον "την εχει πατησει" ... Οποιος εχει αισθηματα στο τελος υποφερει μονος του.. Ετσι και εγω...

@Blue1 : Το ξερω καλη μου και ειμαι σιγουρη οι περισσοτεροι θα πουνε " ολες αυτες οι σκεψεις ειναι της ηλικιας σου, ειναι απογοητευση και θα περασει.." Και ειναι αληθεια οτι αυτο συμβαινει στους περισσοτερους.. Δυστυχως ή ευτυχως ειμαι απο τα ατομα που οταν δωσουν καπου την καρδια τους δεν μπορουν να την παρουν πισω, δεν μπορουν να την δωσουν αλλου... Δυσκολα ερωτευτηκα, με "δισταγμο" μηπως και πληγωθω και εκει που ενιωσα σιγουρη, εκει με απογοητευσε..Θα ειναι πολυ δυσκολο, να το ξεπερασω ποσο μαλλον να παω αλλου ! Ξερω, θα πειτε ετσι λεμε ολοι, το ξερω και απο τα κοριτσια που μιλαμε καποτε ! Θυμαμαι ελεγαν οτι την επομενη μερα ουτε που θυμονταν τον πρωην τους, ή οτι περνουσε ενας μηνας για να τον ξεπερασουν ή οτι χρειαζοταν ο επομενος... Δεν ανηκω σ αυτη την κατηγορια.. Ειμαι "ειδικη περιπτωση" ! Οσο και αν ακουγεται αστειο, πιστευω οτι στη ζωη μου δινω τα παντα σε ενα μονο ανθρωπο. Οταν αυτος μπει στην καρδια μου δεν βγαινει ποτε. Ουτε τη θεση του μπορω να δωσω αλλου. Και το ξερω μετα απο τοσο καιρο οτι ειναι παντα μεσα στην ψυχη και το μυαλο μου και δεν θα βγει ποτε..
Εστω και αν δε του ξαναμιλησω ποτε. Εστω και αν απλα τον βλεπω στα ονειρα μου πια...
Απλα πιστευω οτι ισως ειναι μοιραιο να μεινω μονη μου.. Ισως απλα ετσι θελει ο Θεος ...Ισως ετσι ειναι γραφτο να γινει .. Και το χειροτερο δεν ειναι να εισαι μονος σου δηλ χωρις κοσμο, αλλα να εισαι με κοσμο και να αισθανεσαι μονος σου. Ειμαι κοινωνικο ατομο, και δεν εχω ενα ανθρωπο να ξερω οτι θα ειναι διπλα μου. Μου ειναι και δυσκολο, οντας μοναχοπαιδι... Αν ειχα ενα αδερφο ή αδερφη ισως να ενιωθα καλυτερα... Αλλα δεν εχω ..οποτε ....

Γεια σου Ξωτικο !!
Στεναχωριεμαι που και εσυ αισθανεσαι τα ιδια ...
Ειναι πολυ ασχημο συναισθημα ...μακαρι να μην το ενιωθε ποτε κανεις ή να ειμαι η τελευταια...
Εχω κλειστει στον εαυτο μου. Προσπαθω να γελαω, να δειχνω στους αλλους οτι περναω καλα αλλα η ψυχη μου το ξερει ποση προσπαθεια καταβαλλω ...
Ειναι και αυτη η ρημαδο-αξιοπρεπεια βλεπεις... Να μη σε λυπηθει ο αλλος. Να μην κουρασεις τον αλλον. Να μην τον ενοχλησεις. Να μην του σπαταλησεις τον χρονο του..
Οταν ερχομαι σπιτι θυμαμαι τα παντα, και σκεφτομαι συνεχεια και με παιρνουν τα κλαματα... Οταν ειμαι στο σπιτι μου και ξερω οτι ειμαι εγω και ο εαυτος μου τοτε βγαζω τα πραγματικα μου συναισθηματα. Θλιψη, λυπη, μοναξια....

Λοιπόν λυπημένο κοριτσάκι, δεν έχω ούτε θα ξύσω το κεφάλι μου να βρω επιχειρήματα για να αντικρούσω αυτά που γράφεις. Έτσι είναι η εποχή μας όπως λες. Η εποχή δεν είναι κάτι αφηρημένο, διαμορφώνεται από τους πολλούς αλλά θυμήσου ότι η ιστορία έχει αλλάξει από τους λίγους. Δεν ξέρω αν στο τέλος θα πάρεις αυτό που από ό,τι φαίνεται αξίζεις σαν χαρακτήρας. Αυτό που ξέρω όμως και στο λέω σαν φυλαχτό μέσα από τις προσωπικές και τρίτες εμπειρίες είναι ότι η ζωή προς το παρόν σε πατάει, σε διαμελίζει. Σε σφάζει στο γόνατο για να ματώσεις την ώρα και τη στιγμή που δεν ακουλούθησες το συνταγολόγιο των "καπάτσων". Αυτό όμως που δεν έχεις αντιληφθεί είναι ότι εσύ δεν έχεις το τρομακτικό ραντεβού με τη μοίρα. Η μοίρα δεν περιμένει εσένα όταν κοπάσει το γέλιο που δεν ήταν χαμόγελο, όταν κοπάσει η χαρά που δεν ήταν ευτυχία, όταν σβήσουν τα φώτα που δεν ήταν ήλιος, όταν φύγει ο καπνός που δεν ήταν οξυγόνο. Δεν θα είσαι κάπου εκεί γύρω για να αντιληφθείς πόσο σημαντικό είναι που έχεις αρετές και όχι λατρεία μόνο για τον εαυτό σου.

Παιδια ειστε παρα πολυ καλοι !!! Ειναι η πρωτη φορα που γραφω για τη ζωη μου ..εστω και μεσω ενος φορουμ ... και παλι ειναι δυσκολο να εκφραστω..
Ξωτικο μου εχεις δικαιο ! Πολλοι ανθρωποι ισως βρισκονται σε χειροτερη θεση απο μενα !! Δεν αμφιβαλλω για αυτο ! Καθολου ομως..
Νεστορα μου το ξερω...Τουλαχιστον τις νυχτες εγω κοιμαμαι ησυχη. Δεν κοροιδεψα ποτε κανενα, δεν εκμεταλλευτηκα ποτε μου...

Ημουν ενα κοριτσι χαρουμενο, γεματο ζωη, χαμογελο και αισιοδοξια ! Και αυτη η ξαφνικη μεταβολη με διελυσε. Δεν ξερω πώς να το διαχειριστω. Ολα συνεβηκαν τοσο ξαφνικα !
Σκεφτομαι οτι τοσο καιρο, ζουσα σε ενα παλατακι της...αθωοτητας, της ανεμελιας που ισως παραταθηκε περισσοτερο απο οτι στα αλλα κοριτσια! Και μετα ξαφνικα αυτο το παλατακι εγινε θρυψαλλα και εμεινα εκτεθειμενη στον αληθινο κοσμο! Και αυτο με διελυσε..
Δεν το κρυβω, ειμαι ευαισθητη ψυχη. Δεν ειμαι σκληρη. Αυτο οδηγησε στο να λυγισω μια ωρα αρχιτερα..
Και να σκεφτειτε, εβλεπα στο γυμνασιο και στο λυκειο τις φιλες μου που ενδιαφερονταν για αγορια και ελεγα "αχ ποτε θα ερθει η σειρα μου; ποτε θ αγαπησω και εγω; θα ζησω και εγω τα ιδια οπως αυτες; " Εβλεπα να ειναι ευτυχισμενες, αλλοτε να καβγαδιζουν αλλα στο τελος να τα βρισκουν ! Και πολλες φορες γινομουν και εγω "καταλυτης" και "μεσαζων" και βοηθουσα να μην διαλυθουν αυτες οι σχεσεις...
Πού να ηξερα οτι χρονια μετα θα ερθει και η δικη μου η σειρα...και εκει που θα ειμαι στα συννεφα θα πεσω στο εδαφος...Πού να ηξερα πως οσο πιο ψηλα σε ανεβαζει η αγαπη τοσο πιο χαμηλα σε κατεβαζει ...
Θυμαμαι τα χρονια εκεινα της ανεμελιας, που δεν σκεφτομουν τιποτα και κανενα, που δεν τραβαγα κανενα ζορι, που ενιωθα πληρης ! Και μετα βλεπω το "Τωρα" που κατι τριβελιζει το μυαλο μου, που ενα "σαρακι" τρωει τη σαρκα μου ...
Καμια φορα θυμωνω με τον εαυτο μου.. Λεω "τι το κακο εχω πια και δεν ειμαι αξια να αγαπηθω;" Τοσες κοπελες εκει εξω, οπως και αν ειναι, με οσα ελαττωματα και αν εχουν ειναι ικανες να αγαπηθουν...εγω γιατι να μην ειμαι; Δεν εχω πειραξει κανενα ποτε μου. Δεν εχω κανει ποτε μου ηθελημενα κακο σε κανενα. Ισα ισα μαλιστα πολλες φορες παραμεριζα τον προσωπικο μου χρονο και οφελος για τους αλλους.... Τι το κακο εχω; Γιατι να μην εχω και εγω δικαιωμα στην αγαπη; Δεν ζητησα κατι υπερβολικο ..ουτε μοντελο ζητησα, ουτε χρηματα ουτε δωρα...μονο αγαπη που ειναι τζαμπα....

Αν ψάχνεις αγάπη, θα βρεις αργά ή γρήγορα. Αν έζησες το κάτι περισσότερο από αγάπη που για' μένα είναι το τρίπτυχο έρωτας-λατρεία-αγάπη, τότε είναι στο χέρι σου ποια ιδανικά και νέους στόχους θα θέσεις ή θα αναβαπτίσεις. Χμμμμ,,, άντε και μια δειγματοληψία. Στα 16 μου ερωτεύτηκα (δεν αγάπησα, δεν λάτρεψα). Εκείνη; Αγάπησε λίγο, μην πω και καθόλου. Στα 17 μου έκανα την πρώτη μου σχέση (τίποτε από τα δύο). Εκείνη;; Copy-paste. Στα 18 μου έκανα άλλη μία σχέση που κράτησε τυπικά 5 χρόνια. Σε αυτή τη σχέση δεν ερωτεύτηκα εξαρχής, δεν λάτρεψα ποτέ αλλά αγάπησα αρκετά. Εκείνη;; Ερωτεύτηκε, αγάπησε σίγουρα. Λάτρεψε;; Δεν ξέρω, αμφιβάλλω. Στα ουσιαστικά τελειώματα της σχέσης αυτής με πολιόρκησε σφόδρα κάποια. Περάσαμε έντονες στιγμές. Δεν μπορώ να αποκριθώ τι έπαιξε από πλευράς της. Με βρήκε σε περίεργη περίοδο και το έκοψα πολύ απότομα. Πάντως από πλευράς μου δεν πρόλαβε να παίξει τίποτα. Ερωτηματικό μεγάλο εδώ. Μετά από 2 χρόνια γνώρισα την τελευταία μου σχέση. Ολέθρια με όλο το γλυκο-πικρο περιτύλιγμα. Την δαγκώσαμε εξαρχής. Λατρέψαμε ταυτόχρονα, αγαπηθήκαμε ακραία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, παραμύθι, πες το όπως θες, μια φορά ψέμμα ή ψευδαίσθηση δεν είναι. Μας πέτυχε και τους δύο σε μία πολύ δυνατή περίοδο προσωπικά και "εγωϊστικά". Το τονίζω αυτό. Όλα όμως έπεσαν σαν χάρτινα κτίρια. Τίποτε δεν αντιστέκεται στο "ανώτερο βίωμα" όσο δυνατός και σε.. απίστευτη φόρμα κι αν είσαι.. προσωπικά και εγωϊστικά..

Νεστορα μου, οταν λεω θελω πολυ να "Αγαπηθω" εννοω τη λεξη "Αγαπη" σαν το υψιστο, το πιο ιερο συναισθημα στον κοσμο!
Μεσα στην αγαπη για μενα βρισκεται και ο ερωτας, και ο θαυμασμος, και ο σεβασμός και η λατρεια και ενα σωρο αλλα συναισθηματα...
Θεωρω οτι μεσα απο την αγαπη γινεσαι καλυτερος ανθρωπος, κανεις και εσυ και το ταιρι σου αμοιβαιες υποχωρησεις, βαζεις παραμερα τον εγωισμο σου, χωρις αυτο να σημαινει οτι ο αλλος θα σε κανει ο,τι θελει! Μεσα απο την αγαπη ξεπερνας τα ορια σου ....και στο τελος νιωθεις αυτο το συναισθημα της πληροτητας και της ευτυχιας.

Συμφωνω, οσο εγωιστης και να εισαι, οσο λογικος ή δυνατος και να εισαι αν αγαπησεις πραγματικα μπροστα στο βιωμα αυτο τα αλλα ειναι λεπτομερειες..

....και η αγαπη ειναι για ΔΥΟ :)
Ουτε για εναν, ουτε για τρεις ή παραπανω...

Quote:

---

Originally Posted by sadgirl

....και η αγαπη ειναι για ΔΥΟ :)
Ουτε για εναν, ουτε για τρεις ή παραπανω...

---

ΜΟΝΟ για δυο!

Quote:

---

Originally Posted by Ξωτικό

κι αφου μιλας για αγαπη ως το Υψιστο του κοσμου συναισθημα,
η αγαπη μακροθυμει, αγαθοποιει.
η αγαπη δεν φθονει
η αγαπη δεν αυθαδιαζει, δεν επαιρεται, δεν ασχημονει
δεν ζητει τα εαυτης, δεν παροξυνεται, δεν διαλογιζεται το κακο.
ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ, ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ.
(προς Κορινθιους Α'κεφ ιγ4-8 )

---

Μάλιστα. Δεν λεω, είναι ο απόλυτος ορισμός της αγάπης αλλά έτσι και τα κάνουμε αυτά σε κάποιον ή κάποια μαλλον θα μας θεωρήσει δεδομένους και θα "κανει τα δικά του". Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε ανθρώπους που έχουν τα ίδια αξιακά πρότυπα και κουλτούρα για να είναι αμοιβαιο. Επιπλέον, κανείς δε θέλει να γίνει Θεός στην καλοσύνη, άνθρωποι είμαστε με τις ζήλιες μας, τις κακίες μας αν μας απορρίψουν και με όλα τα κακά που έχει η ανθρώπινη φυση. Απλά κάνοντας αυτές τις άγιες σκέψεις μπρούμε να βελτιωθούμε λίγο και να καλυτερέψουμε τη ζωή μας και τις σχέσεις μας. Αλλωστε και οι παπαδες που τα κυρρήτουν και φιλοχρήματοι είναι και σε αφορίζουν αν δεν πας με αυτές τις αρχές. Με τη διαφορά βεβαια ότι ούτε και οι ίδιοι σε καμια περιπτωση δεν μπορούν να φτασου΄ν στην αγιοσύνη (πλην κάποιων ίσως εξαιρέσεων), επομένως δεν μπορούν να πείσουν, γι΄ αυτό οι πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στους ψυχολόγους και όχι σε αυτούς.