γιατι ειναι τοσο σκληρη η ζωη με μενα?

Γυρισα σπιτι μετα απο μια εξοδο και μου ηρθαν ολα στο μυαλο για τη ζωη μου .και αναρωτιεμαι.ειναι ολα χαλια για μενα η ειναι αποτελεσμα δικων μου επιλογων?μηπως ειναι η μοιρα μου?νιωθω οτι δεν ηρεμω ποτε.η ζωη ειναι σκληρη μαζι μου νομιζω.πανω απο ολα ειναι η υγεια αλλα..στα 25 μου ειχα μια σχεση με ενα παιδι το οποιο με προδωσε απλα.τελοσπαντων χωρισαμε και ημουν χαλια. οταν αρχισα να συνερχομαι ηρθε το τελειωτικο χτυπημα.εχασα τον πιο αγαπημενο μου ανθρωπο απο την οικογενεια μου.εκει τα χασα ολα.δεν περιγραφεται.μετα απο λιγο καιρο γνωρισα εναν ανθρωπο που του ηλπιζα οτι ισως βγει κατι καλο.με εκμεταλευτηκε και αυτος.απο κει και περα αρχισαν τα ψυχοσωματικα.δυσκολευομαι να βγω να μιλησω με αλλους κλειστηκα στον εαυτο ..ηρθα απο αθηνα θεσ/νικη εδω και 5 χρονια για καλυτερα και ειναι ολα χειροτερα.στασιμη.δεν καταφερα τιποτα.προσπαθω οσο μπορω αλλα τιποτα.ζω μες το φοβο συνεχως.

φοβαμαι τα παντα ακομα και τον εαυτο μου.οταν παει να γινει κατι καλο για μενα στο τελος χαλαει.εχω ωριμασει αρκετα και δεχομαι καθε κατασταση σχετικα ψυχραιμα αλλα καπου αγανακτω.εχω συνηθησει να πανε ολα χαλια και δεν ελπιζω πλεον. υγεια εχω και το εκτιμω αλλα για ποσο?κοινως νομιζω με εχουν φτυσει και πανε ολα χαλια.φταιω σε κατι?δε διεκδικω?εχω παραιτηθει?ποσο δυναμη μπορεις να εχεις ομως?και μετα απο ολα αυτα δεν νιωθω δυνατη ειδικα με την απωλεια του πιο αγαπημενου μου ανθρωπου λυγισα.αγχος ψιλοκαταθλιψη.αλα αυτα.στην αρχη δε το βαζα κατω παλευα οσο μπορουσα .αλλα με φαγανε οι αλλοι προφανως.οποτε τι κανουμε? μαχομαστε συνεχως??ναι.αλλα με τι δυναμεις?

εσυ τουλαχιστον βγηκες εξω...

Γεια σου Καίτη.:)
Θα σου έλεγα να προσπαθείς να χρησιμοποιείς κάποια άλλη οπτική πάνω σε όσα σου συμβαίνουν ανά καιρούς στη ζωή σου.
Γιατί καμιά δεν έχει εγγυημένη τύχη, η ζωή μας είναι ουδέτερη απέναντί μας, σιγά μην είμαστε εμείς το θέμα του σύμπαντος.
Οπότε ό,τι μας συμβαίνει δεν είνα ανάγκη να το βάζουμε κατευθείαν και στη σφαίρα του πεπρωμένου, εφόσον είναι θέμα τυχαιότητος.
Και η ίδια τυχαιότητα που σου έφερε τα αρνητικά, η ίδια αύριο, σε δυο λεπτά, σε τρεις ώρες, τον επόμενο μήνα, μπορεί να ανατραπεί
και να σου φέρει την ευτυχία! Και σου το εύχομαι φυσικά.

Γεια σου και απο εμένα Καίτη.
Βάλε θετικές σκέψεις στο μυαλό σου και να έχεις αισιοδοξία για το μέλλον σου. Όλοι μας έχουν πληγωθεί και εγώ την περνάω αυτήν την φάση να σκέφτομαι το παρελθόν και τις άσχημες στιγμές της ζωής αλλα να ξέρεις οτι θα έρθουν και όμορφες στιγμές στη ζωή σου. Κανένα άτομο δεν θέλει να σε βλέπει λυπημένη.Έχεις μια ζωή μπροστά σου και εφόσον έχεις και την υγεία σου προσπάθησε να κάνεις πράγματα που σε κάνουν εσένα να νιώθεις καλά :D

Καίτη μου μαζί τάχουμε πει πολλές φορές κι έχουμε καταλήξει στην θετική σκέψη σαν λύση. Κι αν δεν είμαστε το θέμα του σύμπαντος
που λέει η RainAndWind, είμαστε όμως κομμάτιά του κι αν ανοιχτούμε στο φως του , τότε κι η θετική του ενέργεια θα μας γιατρέψει!
Άρχισε να κάνεις πράγματα ευχάριστα, που σ' ικανοποιούν, ακόμα κι αν βαριέσαι, όπως έχουμε πει, να σηκωθείς κι απ' την καρέκλα! Υπέρβαση! :)

Κι αυτό πάλι για τον φόβο:

Δεν πρέπει να φοβάμαι. Ο Φόβος είναι ο φονιάς του νου.
Ο Φόβος είναι ο μικρός θάνατος που φέρνει την ολοκληρωτική εξόντωση.
Θα αντιμετωπίσω κατάματα τον Φόβο μου.
Θα τον αφήσω να περάσει από πάνω και από μέσα μου. Και όταν θα φύγει,
θα στρέψω το εσωτερικό μου βλέμμα για να δω το δρόμο απ' όπου πέρασε.
Εκεί όπου θα έχει περάσει ο Φόβος, δε θα υπάρχει τίποτα. Μόνο εγώ θα βρίσκομαι εκεί.

Frank Helbert [ 1920-1986 ] Αμερικανός συγγραφέας επιστ.φαντασίας

Σε καταλαβαίνω Καίτη , εισαι νέα πολυ νέα , προσπάθησε με κάθε τροπο , ειναι δύσκολο όταν συμβαίνουν πολλα πραγματα άσχημα ταυτόχρονα .
Κανε τώρα κάτι , δυστυχώς οι άνθρωποι δεν ειναι ολοι σαν εμάς , βλέπουν τις σχέσεις με διαφορετικό μυαλο .
Τυχαίνει εμείς να ειμαστε απο αυτους που μας εκμεταλλεύονται , τα συναισθήματα μας την καλοσύνη μας . Πάντα όμως υπαρχει ελπίδα για κατι καλύτερο .

κατι καλο που εγινε και ξεχνας να μας το πεις;δεν μπορει ολα να ειναι ασχημα;η μηπως τα διαφορα καλα που συμβαινουν σε σενα δεν τα εκτιμας και τα θεωρεις απλα .... βαρετα;

εχω σκεφτει κ εγω πολλες φορες τα ιδια πραγματα...γιατι να ειναι η ζωη μου χαλια ή να εχει το ταδε προβλημα που οι αλλοι να μην εχουν...
κ εχουν δημιουργηθει πολλα επιπλεον προβληματα εξαιτιας αυτου

ευχαριστω παιδια. εγω δηλαδη πρεπει να κανω κατι η να περιμενω τα πραγματα απο μονα τους να αλλαξουν?

Χωρίς προσπάθεια τίποτα δεν γίνεται Καίτη .

Τι να πουν και οι πρόσφυγες ή όσοι γεννιούνται με προβλήματα υγείας.

Quote:

---

Originally Posted by kaity

...οποτε τι κανουμε? μαχομαστε συνεχως??ναι.αλλα με τι δυναμεις?

---

Καίτη δεν σταματάμε ν' αγωνιζόμαστε, γιατί η ζωή είναι ταυτισμένη με τον αγώνα! Όσο για το που θα βρούμε
την δύναμη γι' αυτό, μα μέσα μας φυσικά κι αν είμαστε τυχεροί κι απ' τους δικούς μας ανθρώπους! Μην αφήνεσαι!
Κάνε όσο μπορείς την κάθε σου μέρα ευχάριστη κι όπως έχουμε ξαναπεί και μαζί, τί άλλο; Θετική σκέψη!