Είμαι 26 και αυτή είναι η τραγωδία μου.
Καλησπέρα σε όλους.Είμαι πρωτάρα στο φόρουμ αν και το παρακολουθώ.Πρίν ξεκινήσω να γράφω,θα ήθελα να παρακαλέσω να με συγχωρέσετε για την έκθεση που ενδεχομένως θα είναι τελικά αυτό το θέμα.Αλλά κι εγώ,όπως όλοι εδώ άλλωστε,χρειάζομαι κάπου να τα πω.
Αρχικά να συστηθώ.Ονομάζομαι Δήμητρα και είμαι 26 ετών.Όλα όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι συνοπτικά η μισή μου ζωή.Προτού ξεκινήσω,αξίζει να σημειώσω ότι μεγάλωσα σε μια πολύ δεμένη οικογένεια,σε ένα όμορφο προάστιο των Αθηνών.Έχω άλλα δύο αδέρφια,ένα κορίτσι και ένα αγόρι,24 και 19 ετών αντίστοιχα.Τα προβλήματα ξεκινούν κάπως έτσι:
Ιούνιος 2000:
Μόλις είχα τελειώσει το Γυμνάσιο με γενικό μέσο όρο 18.9 .Οι γονείς μου ήταν πάντα περήφανοι για μένα,αφού τα κατάφερνα εξαιρετικά με το σχολείο και την ξένη γλώσσα.Πάντα ήμουν έξυπνο παιδί,με εξαιρετικά υψηλό I.Q και λατρεία με τα βιβλία μου.Παρέες είχα στο σχολείο,αλλά ως εκεί.Αγαπούσα την ησυχία μου και μου άρεσε να μένω κλεισμένη στο σπίτι μ'αυτά.ΠΟΤΕ δεν είχα ζητήσει από τους δικούς μου να βγω για ένα καφέ ή να επισκευτώ σπίτι φιλενάδας.Δε το έκανα από φόβο,απλά μέχρι εκείνη τη στιγμή με θεωρούσα μικρή για εξόδους και τέτοια.Στόχος μου ήταν η σημαία στις παρελάσεις.Πράγμα που πέτυχα και στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο,και είμαι και πολύ περήφανη γι'αυτό.
Κάπως έτσι,μπήκα στο Λύκειο.Οι συμμαθητές και φίλοι μου ήταν πολλοί.Ήμουν πάντα η ψυχή της παρέας και πάντα χαμογελούσα.Ήρθε η στιγμή λοιπόν,που μια Παρασκευή,μου πρότειναν οι φίλοι μου να πάμε το Σάββατο για έναν καφέ.
Όταν το είπα στον πατέρα μου,η απάντησή του ήταν: " Έχουμε και δω καφέ κι είναι και τσάμπα,δεν έχεις να πας πουθενά. Στις καφετέριες πάνε μόνο αυτοί που οι γονείς τους δε νοιάζονται. " Και εδώ ξεκινάει το μαρτύριό μου. Να σημειώσω πως το 2000 ο πατέρας μου ήταν 38 χρονών.
Καθημερινά είχαμε τον ίδιο καβγά με τη μητέρα μου να κάνει το διαιτητή. Προκειμένου να μη δημιουργώ εντάσεις ( φοβάμαι τις φωνές ) δεν έκανα ξανά κουβέντα. Ευτυχώς είχα την αδερφή μου. Όταν έπεφταν όλοι για ύπνο, εκείνη μου άνοιγε το παράθυρο κι έφευγα. Κοιμόταν η κακομοίρα με το κινητό κάτω από το μαξιλάρι και όταν γυρνούσα,την έπαιρνα τηλέφωνο και μου άνοιγε. Τα κινητά τα είχαμε πάντα κρυμμένα, γιατί ο πατέρας τα απαγόρευε (μια φορά που τα είδε, τα έσπασε και τα δύο και μας κλείδωσε έξω από το σπίτι) .Κάπου εκεί ήρθε και η πρώτη μου σχέση. Με αυτόν τον άνθρωπο ολοκλήρωσα για πρώτη φορά. Ήταν 18 χρόνια μεγαλύτερός μου και μείναμε μαζί 2 χρόνια. Μου χάρισε υπέροχες στιγμές κι ακόμη τον θυμάμαι με αγάπη. Με περίμενε κάτω από το παράθυρο τα βράδυα και το πρωί ήταν πάλι εκεί για να με πάει στο σχολείο. Τέλος πάντων, αυτή η σχέση έληξε πολύ όμορφα και ο καθένας πήρε το δρόμο του.
Ιούνιος 2003:
Δίνω Πανελλήνιες και περνάω στη σχολή που ονειρευόμουν από παιδάκι... για κακή μου τύχη πέρασα στη συμπρωτεύουσα. Τότε τελειώσανε και οι διπλωματικές σχέσεις με τον πατέρα μου. Δε με άφησε να πάω, αλλά ούτε και να γραφτώ έστω, να κρατήσω τη θέση. Είπα ότι θα ξαναδώσω Πανελλήνιες. Αυτό που μου είπε ήταν: "εγώ δε πληρώνω φροντηστήρια πάλι, αφού τούβλο πας και τούβλο γυρνάς. Να πέρναγες με τη μία στην Αθήνα αν ήσουν έξυπνη" .
Η ζωή μου συνεχίστηκε κάπως έτσι. Εγώ πηδούσα από τα παράθυρα και ο πατέρας μου κοιμόταν ήσυχος. Τότε είχα μια σχέση με κάποιον 20 χρόνια μεγαλύτερό μου. Με τον πατέρα μου οι σχέσεις ήταν τυπικότατες και μέχρι εκεί. Και κάπου εκεί, μένω έγκυος. Η χαρά μου δε περιγραφόταν. Αγαπιόμασταν και το θέλαμε αυτό το παιδί. Η μάνα μου έπαθε αμόκ " τι θα πω στον πατέρα σου" και " θα πεθάνει αμα το μάθει" και "δε θα μείνω εγώ χήρα για να κάνεις εσύ του κεφαλιού σου" και τα λοιπά.
Με το σύντροφό μου προχωρήσαμε στην άμβλωση.Τότε έπεσα σε κατάθλιψη. Ο σύντροφός μου ήταν πάντα κοντά μου, αλλά πόσο να αντέξει κι αυτός; Χωρίσαμε. Μπορώ να πω φιλικά. Αλλά η ψυχολογία μου από κει και πέρα έπιασε πάτο. Έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιό μου 2 χρόνια. Έβγαινα μόνο να πάω στην τουαλέτα. Ο πατέρας μου μπορούσε πια να κοιμάται ήσυχος. Είχα γίνει η καλόγρια που πάντα ονειρευόταν.
Με τα αδέρφια μου όμως ήταν αλλιώς. Δεν είχε πρόβλημα με την αδερφή μου που έβγαινε με την κολλητή της αραιά και που. Και φυσικά, ούτε με τον αδερφό μου που ήταν όλη μέρα έξω. Τον καμάρωνε " αγόρι είναι, πρέπει να βγει έξω" .
Αυτή που χαιρόμουν ήταν η αδερφή μου. Αναίσθητη μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Τι έβγαινε, τι ήταν σπίτι, το ίδιο της έκανε. Και γω τη θαύμαζα, κι αυτήν και τον αδερφό μου που δεν υπολόγιζαν κανέναν και τίποτα. Εγώ εκεί, στο καβούκι μου... για 3 ολόκληρα χρόνια.... μόνο να κλαίω, να καπνίζω και να πίνω... για τη ζωή που δεν ήθελα πια να ζω. Οι φίλοι εξαφανίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και έμεινα μόνη. Με όλη τη σημασία της λέξης, δυστυχώς.
Οκτώβρης 2005:
...έπρεπε όμως να κάνω κάτι στη ζωή μου,να πάρω έστω ένα παιόχαρτο που να λέει ότι και γω κάτι είμαι.Κι έτσι, γράφομαι σε μια σχολή νοσηλευτικής και ξεκινάω.Αλλά δεν ήθελα τα μεσημέρια να είμαι σπίτι.Ψάχνοντας,ανακάλυψα ένα ΙΕΚ,δημόσιο κι αυτό,που έκανε μαθήματα απογεύματα.Γράφομαι κι εκεί. 8 με 2 ήταν η σχολή το πρωί, και 4 με 9 το βράδυ η άλλη. Η απόσταση μεταξύ τους, 10 χιλιόμετρα. Τα κάλυπτα με τα πόδια,γιατί το χαρτζιλίκι έφτανε μόνο για τσιγάρα.
Κάπου εκεί, γνωρίζω τον Αντώνη ( δεν είναι αυτό το όνομά του, αλλά δε θέλω να τον εκθέσω και θα καταλάβετε μετά γιατί) . Ήταν αυτό που λέμε "έρωτας με την πρώτη ματιά". Μαντέψτε την ηλικία του... ναι, καλά καταλάβατε... αυτός ήταν 25 χρόνια πιο μεγάλος από μένα... αλλά τον αγάπησα. Εκείνος ήταν μεγαλογιατρός, χωρισμένος, με 2 γιους... ο ένας μου έριχνε και 2 χρόνια ηλικιακά.
Τέλος πάντων, τον Αντώνη τον αποθέωσα, και δε με ένοιαζε η γνώμη του κόσμου. Δεν τον έκρυψα από τους συμφητητές μου. Αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα, όσο ποτέ κανείς δε κρίθηκε ικανός ν'αγαπήσει. Με τα παιδιά του είχα άριστες σχέσεις και χάριν αστεεισμού, πολλές φορές με φώναζαν "μαμά".
Ως που ο Αντώνης, αφού έβλεπε ότι με το σπίτι μου δε βγάζει άκρη, μου πρότεινε να μαζέψω τα μπογαλάκια μου ένα βράδυ και να πάω μαζί του. Είχε μια πρόταση από ένα νοσοκομείο στην Αγγλία και με ήθελε μαζί. Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ. Το ίδιο κιόλας βράδυ, έβαλα δυο ρούχα σε μια τσάντα και κανόνισα με το γιο του να έρθει να με πάρει, αφού ο Αντώνης είχε διανυκτέρευση στο νοσοκομείο. Επειδή δεν ήθελα να μείνω μόνη τη νύχτα, κανονίσανε πατέρας και γιος να μείνω στου γιου το σπίτι και το πρωί θα περνούσε ο ίδιος να με πάρει.
Έτσι κι έγινε.Το πρωί όμως, εγώ και ο γιος του ξυπνήσαμε νωρίτερα και είπαμε να πάμε στο σπίτι του Αντώνη και να περιμένουμε εκεί. Τον παίρναμε στο κινητό να μη μπει στον κόπο να περάσει από το σπίτι του γιου, αλλά ήταν κλειστό. Πήραμε στο νοσοκομείο να τον προλάβουμε... αλλά ο "κύριος Τάδε έχει υποβάλλει την παραίτησή του την προηγούμενη εβδομάδα δεσποινίς, θα θέλατε να δείτε κάποιον άλλο γιατρό;" .Ο γιος ορκιζόταν ότι δε ξέρει τίποτα. Πάνω στην αγωνία μου, με παίρνει και η αδερφή μου να μάθει που ήμουν. Είπα μια μαλακία και υποσχέθηκα να την πάρω μετά.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ο Αντώνης ήταν εκεί... παρέα με μια κυρία εξαιρετικά εμφανίσημη, και κοντά στην ηλικία του. Το να τον έβλεπα να κάθεται και να πίνει καφέ με την κυρία,ίσως και να το προσπέρναγα.Αλλά έκανε έρωτα μαζί της.Κι αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.Όσα ψυχολογικά είχα βγήκαν εκείνη ακριβώς τη στιγμή.Εκείνος ακολούθησε την πεπατημένη " οχι αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις " και εγώ είπα στην κυρία " κρατήστε τον, δεν τον θέλω" και έφυγα.
Μέσα στους επόμενους 2 μήνες, έχασα πολλά κιλά, και προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου. Αντί να πέσω πάλι σε κατάθλιψη, αυτό που έκανα ήταν να πηδάω τα βράδια από τα παράθυρα και να αφήνω να με πηδάει (συγνώμη για τα γαλλικά μου) κάθε βράδυ και άλλος.
Η ζωή στο σπίτι; Η ίδια.Εγώ κλεισμένη όλη μέρα στο δωμάτιο και ο πατέρας μου τρισευτυχισμένος που είχα σταματήσει να θέλω να βγαίνω έξω.Άλλωστε,και να ήθελα,με ποιόν να έβγαινα;Αφού φίλους δεν είχα.Αυτό που δε φανταζόταν,και δε θα μάθει και ποτέ,είναι ότι για ένα εξάμηνο πέρασα από πολλά κρεβάτια.Ξέρω ότι θα πείτε "βρε το τσουλάκι" ,αλλά δε θα κατηγορήσω κανέναν.Στο μόνο που διέφερα από τις πόρνες στο δρόμο,είναι ότι εγώ δεν πληρωνόμουν.Μου έφταναν τα κολακευτικά σχόλια των παρτενέρ.
Κάπου εδώ,θα βάλω άνω τελεία.Έχω ακόμη πολλά να βγάλω από μέσα μου.Αν φτάσατε ως εδώ,έχω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" ,γιατί είναι η πρώτη φορά που τα βγάζω από μέσα μου.Η πρώτη και η τελευταία.
Πείτε ότι θέλω να ξορκίσω τους δαίμονες,ίσως και να συγχωρήσω κάπως τον πατέρα μου για την υπερπροστατευτικότητά του.
Όπως και να είναι, ευχαριστώ.Σχόλια δεκτά.Εδώ θα είμαι ως αργά...άλλωστε η αϋπνία είναι η μοναδική φιλενάδα μου πια...
Φιλικά
Δήμητρα
