Προβληματα εξαιτιας φοβιων

Γεια σας.

ειμαι καινουργιος στο φορουμ το οποιο βρηκα τυχαια ψαχνωντας να βρω λυσεις και μια παρηγορια για τα προβληματα που αντιμετωπιζω και δεν με αφηνουν να ζησω μια φυσιολογικη ζωη την οποια επιζητω.

ειμαι 19 χρονων,ζω στην αθηνα και σπουδαζω σε μια σχολη στην οποια για να παω πρεπει να χρησιμοποιω και ΚΤΕΛ εκτος απο ΜΜΜεταφορας.

το κυριο προβλημα μου ειναι οι φοβιες και οι κρισεις πανικου.πολλες φορες οταν μπαινω στο μετρο,στο λεωφορειο και εχει υπερβολικο κοσμο αγχωνομαι,παθαινω κρισεις πανικου και γενικα νιωθω σαν να θελω να βγω εξω και να τρεξω για να ελευθερωθω.νιωθω,κλασσικα οπως συνιθιζεται σ' αυτες τις περιπτωσεις,οτι θα σταματησω να αναπνεω και οτι θα λυποθημισω πραγμα που δεν θελω γιατι το να τραβαω αρνητικα βλεματα δεν ειναι κ το καλυτερο μου(ποιος θελει να δειχνει αδυναμος?) ή στη χειροτερη περιπτωση οτι θα πεθανω εκεινη τη στιγμη απο τιποτα καρδια.

το προβλημα ξεκινησε στα 15 μου οταν πνιγηκα μεσα σε εναν μηνα 2 φορες απο φαγητο.επαθα σοκ,ημουν μικρος και δεν μπορουσα να βγαλω απ'το μυαλο μου οτι δεν εχω καποιο προβλημα στο λαιμο, που μετα απο χρονια καταλαβα οτι αυτος ο διαρκης πονος ηταν ο κομπος απ το αγχος.δεν μπορουσα να φαω,να καταπιω και επρεπε να μασαω το φαγητο μεχρι να νιωσω ετοιμος...

ετσι εγινα αγοραφοβικος,πραγμα που με διελυσε στη διαρκεια του σχολειου γιατι δεν πηρα καμια βοηθεια και οι γονεις μου νομιζαν οτι απλα ειμαι αδυναμος χαρακτηρας και οτι δεν το αντιμετωπιζω σωστα...ετσι για να μην φανω περιεργος καθε μερα στο σχολειο,εβαζα ολες μου τις δυναμεις ωστε να μην φανει κατι παραξενο κατα τη διαρκεια κρισης πανικου και να ειμαι ενας κλασσικος μαθητης.απ'ολα αυτα κρατω μια διαρκη πιεση,σωματικη και ψυχικη.

υστερα απο μια εποχη που παρατησα το φροντηστηριο επειδη δεν αντεχα αλλο,ο πατερας μου μονο που δεν με σκοτωσε,αρχησα να ψαχνω με τη μητερα μου λυση για το προβλημα...ξεκινησα απο κατι σαν λογοθεραπεια περασα σε παθολογο μεχρι που εφτασα στη 3η λυκεου να πηγαινω σε ψυχολογο.μου εδινε κατι χαπια,τα σεροξατ,με εκαναν να νιωθω πολυ καλυτερα.σταματησα τον ψυχολογο γιατι δεν μου αρεσε,ενιωθα και υπερβολικα τα λεφτα που εδινα (παρ'ολο που ηταν για την υγεια μου,ντρεπομουν εκτος του να ξερουν αλλοι συγγενεις οτι πηγαινω σε ψυχολογο,δεν ηθελα και να δινω τοσα,να ειμαι βαρος στην οικογενεια).

συνεχισα να περνω οποτε ενιωθα χαλια τα χαπακια μεχρι που τα εκοψα για λιγο διαστημα μεχρι προσφατα.αρχησαν να με πιανουν κρισεις πανικου στο λεωφορειο του κτελ που ειναι γεματο καθε φορα που παω στη σχολη.προχτες,πηγαινοντας παλι στην σχολη και οντας αγχωμενος λογω εξεταστικης μπηκα σε ενα βαγονι που ηταν 2 παιδια απ τη σχολη που δεν τους γνωριζω ουτε αυτοι,απλα λογικα θα με εχουν δει στη σχολη.νομιζω αρχησαν να σχολιαζουν εμενα και αυτο με εκανε να αγχωθω παλι.αναγκαστηκα να βγω απ το βαγονι περνωντας απο μπροστρα τους νιωθωντας χαλια.

απο προχτες λοιπον αρχησα να μην μπορω να καταπιω σωστα.οταν λεω σωστα εχω περασει απ το επιπεδο του ''κομπου στο λαιμο''.νιωθω οτι κατι γινεται στο λαιμο μου, απλα δεν μπορω να καταπιω κανονικα και οταν καταπινω ακουγεται σαν ''κλακ'' με λιγη ενοχληση.επισης με ποναει κατω απ το μηλο του αδαμ,στη βαση του λαιμου οταν ρευομαι.(αυτο οπως σας λεω γινεται τις 2 τελευταιες μερες)

επισης οταν θελω να καταπιω και δεν μπορω συνηθως τη διαδικασια για να μαζεψουμε φλεμματα(δεν θυμαμαι τη λεξη),αλλα για σαλιο ωστε μετα να το καταπιω γιατι δεν μπορω αλλιως.αυτο με κανει να πιεζω και νιωθω οτι μπορει να παθω κανενα ανευρισμα,καμια καρδια.υπαρχει περιπτωση να παθω τοσο νωρις στην ηλικια μου καποιο προβλημα στο λαιμο ή αλλου εξαιτιας τετοιου αγχους?

συγγνωμη που εγραψα τοσο απλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου,μιας και δεν γνωριζω και κανεναν που να με καταλαβαινει και νομιζω οτι εδω μπορω να βρω λιγη κατανοηση.

κατανοηση μπορει να βρεις, το τι γινεται ομως ακριβως στο λαιμο σου δε προκειται, γιατι μονο ενας γιατρος μπορει να δει και να στο λυσει αυτο. γιαυτο προτεινω κλεισε ραντεβουδακι οποτε μπορεσεις σε ωτορινολαρυγγολογο, και τρεχα οσο ειναι καιρος και εισαι μικρος. τις ενοχλησεις καλο ειναι να μην τις αφηνουμε οταν βλεπουμε και χειροτερευουν. ακομα κι αν δεν εχεις τπτ και ειναι ολα στο μυαλο σου, καλυτερα η προληψη παρα η θεραπεια!

Quote:

---

Originally Posted by UlownGuy

Γεια σας.
..το κυριο προβλημα μου ειναι οι φοβιες και οι κρισεις πανικου.πολλες φορες οταν μπαινω στο μετρο,στο λεωφορειο και εχει υπερβολικο κοσμο αγχωνομαι,παθαινω κρισεις πανικου και γενικα νιωθω σαν να θελω να βγω εξω και να τρεξω για να ελευθερωθω.νιωθω,κλασσικα οπως συνιθιζεται σ' αυτες τις περιπτωσεις,οτι θα σταματησω να αναπνεω και οτι θα λυποθημισω πραγμα που δεν θελω γιατι το να τραβαω αρνητικα βλεματα δεν ειναι κ το καλυτερο μου(ποιος θελει να δειχνει αδυναμος?) ή στη χειροτερη περιπτωση οτι θα πεθανω εκεινη τη στιγμη απο τιποτα καρδια.

το προβλημα ξεκινησε στα 15 μου οταν πνιγηκα μεσα σε εναν μηνα 2 φορες απο φαγητο.επαθα σοκ,ημουν μικρος και δεν μπορουσα να βγαλω απ'το μυαλο μου οτι δεν εχω καποιο προβλημα στο λαιμο, που μετα απο χρονια καταλαβα οτι αυτος ο διαρκης πονος ηταν ο κομπος απ το αγχος.δεν μπορουσα να φαω,να καταπιω και επρεπε να μασαω το φαγητο μεχρι να νιωσω ετοιμος...
υστερα απο μια εποχη που παρατησα το φροντηστηριο επειδη δεν αντεχα αλλο,ο πατερας μου μονο που δεν με σκοτωσε,αρχησα να ψαχνω με τη μητερα μου λυση για το προβλημα...ξεκινησα απο κατι σαν λογοθεραπεια περασα σε παθολογο μεχρι που εφτασα στη 3η λυκεου να πηγαινω σε ψυχολογο.μου εδινε κατι χαπια,τα σεροξατ,με εκαναν να νιωθω πολυ καλυτερα.σταματησα τον ψυχολογο γιατι δεν μου αρεσε,ενιωθα και υπερβολικα τα λεφτα που εδινα (παρ'ολο που ηταν για την υγεια μου,ντρεπομουν εκτος του να ξερουν αλλοι συγγενεις οτι πηγαινω σε ψυχολογο,δεν ηθελα και να δινω τοσα,να ειμαι βαρος στην οικογενεια).

συνεχισα να περνω οποτε ενιωθα χαλια τα χαπακια μεχρι που τα εκοψα για λιγο διαστημα μεχρι προσφατα.αρχησαν να με πιανουν κρισεις πανικου στο λεωφορειο του κτελ που ειναι γεματο καθε φορα που παω στη σχολη.προχτες,πηγαινοντας παλι στην σχολη και οντας αγχωμενος λογω εξεταστικης μπηκα σε ενα βαγονι που ηταν 2 παιδια απ τη σχολη που δεν τους γνωριζω ουτε αυτοι,απλα λογικα θα με εχουν δει στη σχολη.νομιζω αρχησαν να σχολιαζουν εμενα και αυτο με εκανε να αγχωθω παλι.αναγκαστηκα να βγω απ το βαγονι περνωντας απο μπροστρα τους νιωθωντας χαλια.

απο προχτες λοιπον αρχησα να μην μπορω να καταπιω σωστα.οταν λεω σωστα εχω περασει απ το επιπεδο του ''κομπου στο λαιμο''...)

..καποιο προβλημα στο λαιμο ή αλλου εξαιτιας τετοιου αγχους?

συγγνωμη που εγραψα τοσο απλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου,μιας και δεν γνωριζω και κανεναν που να με καταλαβαινει και νομιζω οτι εδω μπορω να βρω λιγη κατανοηση.

---

Καλημέρα UlownGuy,
όσα έγραψες είναι μια συγκινητική κατάθεση ψυχής.
Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι κάθε προβληματική κατάσταση, που αντιμετωπίζουμε έχει αίτια. Μ' αυτό σαν αρχή λοιπόν, όσα συμπτώματα έχεις αναφέρει π.χ. "κόμπος στο λαιμό, τάση λιποθυμίας κ.λπ., δεν είναι τίποτ' άλλο παρά σωματοποιημένος φόβος ή αν θες άγχος και το αίτιο είναι οι ψυχολογικές μας συγκρούσεις.
Οι φοβίες επίσης, είναι ανασφάλειες, που δεν ισχύουν στην παρούσα φάση κι ο πανικός είναι υπερβολικό άγχος! Οφείλονται σε χαμηλή αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση.
Αναφέρεις ότι έκανες φαρμακοθεραπεία, βοηθήθηκες, αλλά όταν στην συνέχεια την σταμάτησες, τα συμπτώματα επέστρεψαν. Αυτό συμβαίνει γιατί τα φάρμακα ενώ καταστέλλουν τα συμπτώματα, επειδή δεν αντιμετωπίζουν το αίτιο, δηλ. την ρίζα του κακού, όταν τα διακόψουμε τα συμπτώματα επιστρέφουν.
Ο ενδεχόμενος φόβος απόρριψης απ' τους συμφοιτητές σου επίσης οφείλεται στις ανασφάλειες σου, που συντηρείς λόγω δυσλειτουργικής σκέψης.
Δες τι είναι αυτό που δεν σε ικανοποιεί στην καθημερινότητά σου κι ερμήνευσε το γεγονός, ότι ίσως με το άγχος από ανέκαθεν αντιμετώπιζες όλα τα προβλήματά σου..Ψάξε δηλ. τις αιτίες, που σ' έχουν οδηγήσει εδώ.
Εάν μόνος σου δεν καταφέρεις να βρεις τις απαντήσεις η βοήθεια του ειδικού και σ' αυτήν την περίπτωση, ενδεχομένως να δώσει λύση. :)

Γι αυτο με τα φλεγματα και το λαιμό καλύτερα να δεις ειδικό για να ξέρεις σίγουρα και να προλάβεις αν τρεχει κατι. Όμως αυτά με το να έχει ανεύρισμα και για πρόβλημα με την καρδία πιστευω είναι αποτέλεσμα του φόβου και της ικανότητας του μέσα από τον ειρμό των σκέψεων να προκαλεί αυτοκαταστροφικές σκέψεις, ότι το ένα φέρνει το αλλο και το άλλο το άλλο, σκέψεις που πάντα διαψεύδονται εκ των υστέρων. Εσύ πήρες το κάτι, που δεν ξέρουμε αν όντως είναι κάτι και το προχώρησες με τη φαντασία σου.
Χρησιμοποιεις συνεχως τη φαντασια σου για καθε τι και της επιτρεπεις να πλάθει σεναρια. Ως προς το φόβο γενικά, κατανόησε ότι για όλα αυτα που λες ότι σε φοβίζουν, ότι είναι διαστρεβλωμένη σκέψη χωρίς έρεισμα στην πραγματικότητα. Μάθε στη σκεψη σου να διακρίνεις το λογικό από το παράλογο και την υπερβολή, το πραγματικό και υπαρκτό από το φανταστικό και το σενάριο, να γινεις ικανος να τα ξεχωρίζεις. Με άλλα λόγια τη διαστρεβλωση στη σκέψη. Μετά τη συνειδητοποίηση του προβλήματος (ήδη το έχεις προ πολλού συνειδητοποιήσει) κάπως έτσι ξεκινάς να αντιμετωπίζεις τις φοβίες, με το εισαι δλδ ικανος να κανεις αυτη τη διακριση και να εξασκήσεις τον ευατο του να αποβάλλει τη διαστρεβλωμένη σκέψη. Μετα είναι η έκθεση σε αυτα που υποτίθεται φοβίζουν ώστε πρώτα να διαψευσθούν οι φόβοι και έπειτα να εξοικειωθείς μ αυτα που υποτίθεται φοβίζουν.

σας ευχαριτω πολυ για τις συμβουλες σας.η αληθεια ειναι οτι το εχω σκεφτει οτι η φαντασια μου συνεχως δουλευει για να με δυσκολεψει.
σημερα δεν καταφερα να παω στη σχολη παντως γιατι αγχωθηκα τοσο που κατεβαινα απ το μετρο κ το λεωφορειο σε καθε σταση σχεδον.
πρεπει να παω αθριο και δεν ξερω τι να κανω...

Quote:

---

Originally Posted by UlownGuy

σας ευχαριτω πολυ για τις συμβουλες σας.η αληθεια ειναι οτι το εχω σκεφτει οτι η φαντασια μου συνεχως δουλευει για να με δυσκολεψει.
σημερα δεν καταφερα να παω στη σχολη παντως γιατι αγχωθηκα τοσο που κατεβαινα απ το μετρο κ το λεωφορειο σε καθε σταση σχεδον.
πρεπει να παω αυριο και δεν ξερω τι να κανω...

---

Καλή σου μέρα! Θα πας. Απλά θα πεις ξεκινώ, πάω και αμέσως μπαίνεις στην πορεία. Στην πορεία μέχρι να φτάσεις θα σε τρώει η αγωνία και το άγχος, θα νομίζεις ότι όλοι σε κοιτάζουν, οτι κάτι θα πάει στραβο κλπ. Όλα αυτά θα προσπαθήσεις να τα αγνοείς. Θα πεισμώσεις πολύ και θα το κάνεις. Σου εγγυώμαι όμως ότι όταν θα επιστρέψεις στο σπίτι από τη σχολή θα νοιώθεις μια μεγάλη χαρά, μια ικανοποίηση ότι πέτυχες κάτι. Αν δεν το κάνεις θα περάσεις όλη τη μέρα στις φοβίες και στην αμφιβολία. Με τον ίδιο τρόπο νικάς τις φοβίες και για οτιδήποτε άλλο. Και άμα το κάνεις και μπεις σε μια σταθερη πορεία να το κάνεις κάθε φορά θα γίνεται όλο και πιο εύκολα.

ειναι πολυ δυσκολο να ελεγξω τον εαυτο μου στη τετοια κατασταση που εχω φτασει αυτες τις μερες...

θελω να απευθυνθω σε καποιον γιατρο αλλα στην αρχικη σελιδα εχει 4 ειδικοτητες,λογικα θα πρεπει να κοιταξω για ψυχολογο ε?

ποια ειναι η πιο αποτελεσματικη και αμεση θεραπεια?

επισης εχω αλλο ενα ερωτημα που με βασανιζει και με κανει να νιωθω μονος...

βλεπω(απο το site,ιντερνετ γενικα) και εχω ακουσει οτι υπαρχουν πολλοι που υποφερουν απο κρισεις πανικου και εχουν ως συμπτωμα οτι δεν μπορουν να αναπνευσουν,οτι λυποθυμουν κτλ
εγω παντως δεν εχω δει ποτε μου καποιο περιστατικο ανησυχιας στο μετρο,σε λεωφορειο ή καπου τελος παντων και ετσι καθε φορα που ειμαι ετοιμος να εκραγω και να φυγω απ το μετρο γιατι ''πνιγομαι'' οταν ηρεμω σκεφτομαι οτι μονο εγω πρεπει να αντιδρω τοσο υπερβολικα ή ακομα και να εχω τετοιες κρισεις πανικου....

δεν ξερω αλλα αισθανομαι μονος,σαν να μην εχει νιωσει ετσι κανεις

Φίλε ειδικό σίγουρα θα χρειαστείς. Αν είναι κάτι που σου προκαλεί κρίσεις πανικού μέχρι και λιποθυμίες, δλδ μπαίνεις σε μια κατάσταση την οποία αδυνατείς να συνηδητοποιήσεις ότι βρίσκεσαι σε αυτή και ως εκ τούτου να την ελέγξεις τότε χρειάζεσαι γιατρό, φάρμακα, για να ηρεμήσεις και να δουλέψει ψυχοθεραπεία με ψυχολόγο, συζήτηση για να βρειτε τις λύσεις. Αν είναι κάτι που συνηδητοποιείς, απλά παρασύρεσαι από τις σκέψεις αλλά με κόπο θα μπορούσες να ελέγξεις τότε χρειάζεσαι ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να μάθεις να ξεχωρίζεις στη σκέψη τη διαστρέβλωση που είναι η αιτία του προβλήματος και να την αποβάλλεις. Όταν λέω διαστρέβλωση εννοώ το παράλογο, το υπερβολικό, το φανταστικό. Αβεβαιο το πόσο παίρνει η θεραπεία, εξαρτάται από το ποσο παγιωμένα είναι΄μέσα στο άτομο, πόσο μεγάλες αντιστάσεις βρίσκει μέσα του η αλλαγή και από τη θέληση που έχει για αλλαγή.
Σε τέτοιες καταστάσεις πανικού συνήθως βρισκόμαστε όταν παίρνουμε αποφάσεις ή κάνουμε πράγματα που περιέχουν ρίσκα. Η τελευταία σκέψη σου '' οταν ηρεμω σκεφτομαι οτι μονο εγω πρεπει να αντιδρω τοσο υπερβολικα ή ακομα και να εχω τετοιες κρισεις πανικου" δείχνει ότι είσαι σε καλό δρόμο για να το λύσεις.