Originally Posted by
nikp
..Όταν όμως ήμουν στο 1ο έτος, σχεδόν την ίδια ακριβώς περίοδο χώρισα με το φίλο μου, και "χάθηκα" με τους κολλητούς μου χωρίς να είναι δίκη μου επιλογή ούτε καν δική τους, αλλά των τότε φιλενάδων τους. Και από τότε άρχισε η κατηφόρα. Δεν έβγαινα, δεν διάβαζα, έλεγα ψέμματα στους δικούς μου και γενικά πέρασα πολύ πολύ καιρό κλεισμένη στο δωμάτιο μου να σκέφτομαι συνέχεια και μόνο το παρελθόν. Φοβόμουν να γνωρίσω νέους ανθρώπους κ έτσι δεν έχω παρέες από τη σχολή μου, φοβόμουν ακόμα και να πάω στη σχολή μου γιατί ένιωθα μειονεκτικά που δεν είχα περάσει μαθήματα με αποτέλεσμα τώρα να τρέχω και να μην φτάνω γιατί η σχολή μου έχει πάρα πολλά υποχρεωτικά μαθήματα. Αρκετό καιρό μετά συνήλθα σχετικά, έκανα και μια καινούργια σχέση αλλά το πρόβλημα μου με τη σχολή παραμένει. Πιέζομαι σε υπερβολικό βαθμό να πάω να παρακολουθήσω και είμαι συνέχεια αγχωμένη να μη με ρωτήσουν τίποτα,αν γίνεται και να περάσω απαρατήρητη ακόμα καλύτερα, δεν κάθομαι να διαβάσω συστηματικά ποτέ γιατί πιστεύω ότι θα αποτύχω,θέλω να τελειώσω και να εξασκήσω το επάγγελμα μου γιατί ήταν καθαρά επιλογή μου αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένη μέχρι το τελευταίο κύτταρο του εγκεφάλου μου ότι θα αποτύχω.Δεν μπορώ με τίποτα να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι "έχασε" τόσα χρόνια να στεναχωριέται για ανθρώπους που δεν το άξιζαν και που τώρα πια έχουν προχωρήσει.Μόνο εγώ νιώθω ακινητοποιημένη.Και οι φόβοι μου δεν με αφήνουν να προχωρήσω ούτε καν να ευχαριστηθώ τη ζωή μου όπως είναι τώρα και τη σχέση μου..Μονίμως είμαι μες το άγχος γιατί πρέπει να τελειώσω αλλά δεν το βλέπω να γίνεται.. Και το τελευταίο διάστημα το μόνιμο μου συναίσθημα είναι ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον ξαναβρώ..
