Στα 26 προβλήματα με γονείς...

Καλησπερα,σκεφτομουν πολλες ημερες μεχρι να παρω αποφαση ν'αναφερω το προβλημα μου.Ο γραπτος λογος δεν ειναι το δυνατο μου σημειο,ελπιζω να παραθεσω επαρκως και σωστα το θεμα,χωρις να πλατιασω και πραγματικα θα ηθελα να ακουσω καποιες γνωμες.Παραθετω παρακατω καποια βασικα και απαραιτητα στοιχεια της σχεσης μου με τους γονεις μου.


Παιδικα και εφηβικα χρονια
Μεγαλωσα στην επαρχια σε ενα πολυ καλο και ''φαινομενικα'' ισορροπημενο οικογενειακο περιβαλλον.Με μεγαλωσαν με πολυ ενδιαφερον και προσοχη,καλ(κ)ομαθημενα θα ελεγα,αλλα και με αρκετη ελευθερια.Μου παρειχαν πολλα υλικα αγαθα,σχεδον περισσοτερα απ'οσο αντεχαν.Κατι για το οποιο φυσικα τωρα με κατηγορουν,λες και το επελεξα η' το ορισα εγω.

Οι γονεις μου ειναι τελειομανεις και απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,μου εκαναν κανονικη πλυση εγκεφαλου οτι πρεπει να γινονται ολα τελεια.Και κυριως για την μορφωση,αποθημενο δικο τους.Και ξεκινησε μια τρελη κουρσα με μπαλετα,πιανα,10αρια,19αρια και πολλα αλλα.Ποτε δεν ημουν αρκετη,ποτε δεν εφτανε η προσπαθεια.Κριτικη για τα παντα,απο τον τροπο που καθομαι,μεχρι το βγαλσιμο των φρυδιων και κυριως γιατι 19 και οχι 20.Και δωσ'του να μου ριχνουν τυψεις γιατι δινουν τα παντα για μενα και εγω τους απογοητευω.Ολοι να με επαινουν και εγω να στενοχωριεμαι,ενα μπραβο δεν ακουσα ποτε απο τα χειλια τους.Και δωσ'του συγκριση με τον αδερφο μου και δωσ΄του να με μειωνουν στους συγγενεις και μετα αγκαλιες και φιλια και αγαπες για να προσπαθησω λιγο ακομη (να γινω αυτο που θελουν).Σφαξιμο με το βαμβακι,ακριβως αυτο.Μονιμως να προσπαθω να φανω ανταξια των προσδοκιων τους,ουτε καν μου περασε ποτε απο το μυαλο μεχρι τα 18 να παρεκλεινω απο αυτο.

Φοιτητικα χρονια
Και φτανω 18 και αριστευω και περναω απο επιλογη με υποτροφια μαθηματικο.Ναι μεν μου εδωσαν ελεθευρια επιλογης σχολης,αλλα απο την αλλη τα μουτρα στο πατωμα διοτι ''επελεξα να παω να γινω καθηγητριουλα και οχι γιατρος''!

Τα φοιτητικα χρονια περασαν με πολυ μεγαλη οικονομικη ανεση,δεν τα ζητησα αλλα ουτε και τα αρνηθηκα δυστυχως.Οποτε ως κακομαθημενο και χωρις πλεον την καθημερινη τελειομανια τους (δεν ημουν καταπιεσμενη ομως ως εφηβη οσον αφορα τις εξοδους μου) εκανα ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ λαθος.Παραμελησα αρκετα τα μαθηματα.Βεβαια δεν τα παραμελησα μονο,συνεβει και το εξης:εαν δεν ενιωθα οτι εχω τελεια διαβασμενο ενα μαθημα,εφτανα μεχρι την σχολη και φοβομουν να παω να το δωσω.

Οποτε,φτανοντας στο 4ο ετος,τους ενημερωνω οτι θα καθυστερησω τις σπουδες μου και ξεκιναω δουλεια παρα τις αντιρρησεις τους.Δεν αντεχα να γινω η αιωνια φοιτητρια που ζει με τα λεφτα του μπαμπα.Φυσικα ποτε δεν αναγνωρισαν τις επαγγελματικες μου επιτυχιες,το αντιθετο.Το αποτελεσμα,να φτασω 7ο ετος,λογω κρισης μονο κατα το ημισυ οικονομικα ανεξαρτητη και χωρις πτυχιο.

Τους εξηγω οτι θελω οσο τιποτα αλλο να παρω το πτυχιο μου,ζηταω την βοηθεια τους και παιρνουμε απο κοινου την αποφαση να γυρισω στο πατρικο για να μειωθουν τα εξοδα για να μην δουλευω πολυ και να αφοσιωθω στον στοχο μου.Και οτι θα με στηριξουν 100% σ'αυτο.Και απο εκει ξεκιναει ο κατηφορος....

Απο την πρωτη μερα που γυρισα με βριζουν ασχημα καθημερινως,με βγαζουν για ολα αχρηστη,μου λενε οτι με αντιμετωπιζουν πλεον σαν παιδι με διανοητικη καθυστερηση,οτι ειμαι ανικανη σαν καθηγητρια και δεν εχω δικαιωμα να εργαζομαι.Οτι δεν αξιζω να ειμαι με κανεναν συντροφο.Καποιες φορες η μητερα μου προσπαθησε να με χτυπησει,σε αυτη την ηλικια.Και ολα αυτα γιατι δεν πηρα ακομη το πτυχιο μου,το τονιζω ο μονος λογος.

Θα μου πειτε γιατι μενω...Μενω μονο και μονο γιατι θελω να παρω τα τελευταια μαθηματα που εμειναν και μονο μενοντας στο πατρικο μου μπορω να δουλευω λιγο,για να εχω χρονο για διαβασμα.Εκανα ενα τραγικο λαθος με τις σπουδες μου και τωρα το διορθωνω.

Το θεμα ομως ειναι οτι με ολα αυτα,για πρωτη φορα στην ζωη μου με εχουν πεισει οτι οντως ειμαι ανικανη.Εγινα ξαφνικα εντελως αδυναμη.Καθομαι και υπομενω καταστασεις που ξερω οτι ειναι απαραδεκτες,πιστευω λογια που κατα βαθος,εκ του αποτελεσματος (επαγγελματικων επιτυχιων κτλ.),ξερω οτι δεν ισχυουν.Κι ομως μενω εδω και μαραζωνω...Δεν με αναγνωριζω.

Τι να κανω;Πως να το χειριστω οσο,αναγκαστικα,μενω μαζι τους;Πως να συνελθω;

Ευχαριστω πολυ για την αναγνωση,οποια αποψη,καλοδεχουμενη!

παιξτο αμυνα ποια. Αφου εχεις εναν σκοπο ,και τους χρειαζεσαι για οσο χρονο τους χρειαζεσαι τελοςπαντων.
Κρατα τις σχετικες αποστασεις, δειξε ψυχρα, τρωγε σε δικες σου ωρες μονη, κλειδωμενο δωματιο , βρισε και καμια φορα -εδω παραλιγο να σε χτυπησουνε !
Σπασε ενα βαζο,,κατα προτιμηση ακριβο !! :-)
και θα δεις πως γινονται αρνακια !!!

Σ'ευχαριστω πολυ path για την απαντηση σου!Θεωρεις οτι το να ξεκινησω εναν τετοιο πολεμο και μαλιστα σε αυτη την ηλικια θα με βοηθησει;Πως;
Τωρα που το σκεφτομαι,δεν ξερω αν υπαρχει λογος να μπω στην διαδικασια να τους κανω ν'αλλαξουν μυαλα,επρεπε να το κανω πολυ νωριτερα αυτο,τοτε που το εκανα γαργαρα και βολευομουν.Αυτο που θελω ειναι να βρω τροπο να βγω απο το προσωπικο τελμα που μ'εβαλε αυτη η κατασταση.

αυτο ενοω , να κερδισεις ποντους στην ψυχολογια.
αμυντικες κινησεις ενοω, οχι πολεμο.
δεν σε αφηνουν να αναπνευσεις, παρε τους λιγο τον ''αερα'' που σου κλεβουν
κανε κατι να τους ταρακουνισεις λιγο, ωστε να μην επεμβενουν τοσο στη καθημερινοτητα σου.
η δικια σου ψυχολογια θα ανεβει με τη σειρα της, οσο μαζευονται αυτοι τοσο θα ανεβενεις εσυ

kleio το βασικό σου πρόβλημα είναι ότι οι γονείς σου έχουν αρχίσει να σε πείθουν πως δεν αξίζεις;

Γιατί από τα λεγόμενά σου φαίνεται ότι κατά βάθος δεν υιοθετείς αυτή την άποψη. Πόσο μάλλον όταν ήδη έχεις κάποιες

επαγγελματικές επιτυχίες. Το ότι ακόμα δεν έχεις πάρει πτυχίο οφείλεται

στο ότι σκοτωνόσουν στο διάβασμα αλλά κοβόσουν στη βαθμολόγηση; Μάλλον όχι.

Το ότι οι γονείς σου προσπαθούν να σου περάσουν αυτή την εικόνα (που δεν την πιστεύουν αλλά τί να λέμε τώρα για τα λάθη των γονιών μας και περί μικροαστικής αντίληψης της ελληνικής κοινωνίας, βάζω και τους δικούς μου μέσα)

δεν συνεπάγεται ότι έχουν και δίκιο.

Καλό ίσως θα ήταν να γίνεις λίγο πιο διεκδικητική απέναντί τους χωρίς τσαμπουκάδες (γνώμη μου πάντα!).

Kleio ειναι δύσκολο να αντιμετωπισεις τους γονεις σου , όχι εσυ , αλλα ολοι μας . Να ανοιξεις πόλεμο με τους γονείς σου δεν ειναι λύση , αν κατάλαβα καλα τον έχουν ανοιξει ήδη οι γονείς σου .
Εξάλλου σαν γονείς τους σεβομαστε οπότε αναγκαστικά δεν έχουμε άμυνα .
Μπορείς να μην τους ακούς ? εγω στη θέση σου δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτο και δεν μπορω .
Οι αυστηροί γονεις πιστεύω ότι κάνουν κακο στα παιδια τους , με τις υπερβολές τους με τις περίεργες συμπεριφορές τους .
Δεν ξέρω ειλικρινά να σου πω πως να αντιμετωπισεις την κατάσταση αυτη , μόνο συγκεντρώσου στο στόχο σου και άφησε τα αλλα για την ώρα .
Εύχομαι όλα να πανε καλα .

χωρις αμφιβολια, η συγκατοικηση με τους γονεις μας σε οποια ηλικια ειμαστε εμεις η αυτοι ειναι παντα δοκιμασια μεγαλη... καθημερινα τεσταρονται οι ψυχολογιες και απο τις δυο πλευρες.. αν και εγω πιστευω οτι αυτη η κατασταση σιγουρα σε διδασκει και σε σφυρηλατει στην υπομονη και στο οτι καλεισαι να "περασεις" αλλο ενα "μαθημα" απο αυτα που υπαρχουν στη ζωη μας, στην πραξη αυτο δεν ειναι ευκολο και απλο..
παντα αναρωτιεμαι που θα βρουμε αυτη την ψυχραιμια να εχουμε σταθερα το τιμονι της ζωης μας σε καθε προβλημα..
που θα βρουμε αυτη τη δυναμη να ειμαστε διαυγεις στο να δουμε σωστα ποια ειναι η λυση και να διατηρησουμε ανεπηρεαστοι αυτη μας την οπτικη..
επισης πιστευω παρα μα παρα πολυ σε αυτο που κανουμε ολοι εδω να εξωτερικευουμε τα προβληματα μας και να ομολογουμε οτι χρειαζομαστε βοηθεια απο καθε ανθρωπο, ακομα και απο αυτον που μονο μας ακουει, αλλα σιγουρα μας αγαπαει και συμπασχει, και αντλουμε την αισθηση οτι δεν ειμαστε μονοι, αβοηθητοι..
εγω να σου ευχηθω σιγουρα υπομονη, ψυχραιμια, εσωτερικη γαληνη, και δυναμη στην ψυχουλα σου να αντεχει και να παλευει,.. αυτη ειναι η ζωη μας τελικα, ενας αγωνας,..

Καταρχην σας ευχαριστω πολυ ολους για τις απαντησεις σας!
@path: εχεις απολυτο δικιο,μια τετοια σταση σιγουρα ειναι μια καλη αρχη για την αντιμετωπιση του προβληματος.
@Tasos75:οταν σκεφτομαι με ηρεμια και ψυχραιμια ειμαι σε θεση να διακρινω πως τα περισσοτερα απ'οσα μου προσαπτουν δεν ισχυουν,αυτο που εκανα ολα αυτα τα χρονια δηλαδη και ημουν καλα.Ομως τον τελευταιο καιρο αρχιζω να εχω πολυ συχνα πολλες αμφιβολιες γι'αυτο και διαπιστωσα οτι αρχιζει να υπαρχει σοβαρο προβλημα και θελω να το προλαβω πριν διογκωθει κι αλλο.Αυτο που ανεφερα δεν ειναι οτι διαβαζα και κοβομουν,αλλα οτι δεν πηγαινα καν να δωσω διαβασμενα μαθηματα φοβουμενη την αποτυχια,απο την στιγμη που το ξεπερασα αυτο,ολα πηραν τον δρομο τους.

Πηρε την πρωτοβουλια σημερα ενα πολυ κοντινο οικογενειακο μας προσωπο,που γνωριζει πολυ καλα την κατασταση μας και τους μιλησε.Τους ειπε οτι αν δεν θελουν να χασουν τα παιδια τους θα πρεπει να απευθυνθουν σε μια ψυχολογο (που πηγε και το ιδιο και βοηθηθηκε παρα πολυ σε δικο του οικογενειακο προβλημα) διοτι δεν ειναι πλεον φυσιολογικη η συμπεριφορα τους.Ανεβηκα καπως ψυχολογικα μετα απο αυτο και επιπλεον συνειδητοποιησα οτι δεν το εχουν μονο μαζι μου το προβλημα,αλλα και με τον αδερφο μου,ο οποιος μετα την οικονομικη του ανεξαρτησια,διατειρει πλεον πολυ τυπικες σχεσεις μαζι τους και ουτε αυτο παραδεχονται.Ελπιζω να δεχθουν να επισκεφθουν την ψυχολογο και σιγα σιγα να βοηθηθουμε ολοι...

επισης οι φιλοι , μια σχεση , ειναι δημιουργια μιας ασπιδας αναμεσα σε μας και τους γονεις ,, οι οποιοι δεν χανουν ευκαιρια να μας απομονωνουν απο αλλους κοντινους μας ανθρωπους , θελουν να μας απομιζουν , να μας βαζουν στο καλουπι τους ,,κτητικοι απεναντι σε ολους και σε ολα .

Επειδή τα λέω για να τα ακούω και εγώ, ρίξε καμία ματιά σε άρθρα περί διεκδικητηκότητας.
Αν εφαρμόσεις σωστά αυτά που προτείνουν βγαίνουν κερδισμένες και οι δύο "αντιμαχόμενες" πλευρές και όλα
μπαίνουν αυτόματα στη θέση τους χωρίς να μένουν απωθημένα.

http://www.psychognosia.gr/koina%20p...kitikotita.htm Διάβασε αυτό ίσως σε βοηθήσει..

Γειά σας,
θα θελα να πω και εγώ τη γνώμη μου σε αυτό το θέμα. Καταρχήν Κλειώ έχεις πολύ μεγαλύτερες αντοχές και δυνάμεις από πολλούς ανθρώπους και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι έψαξες για βοήθεια αντί να κλειστείς στον εαυτό σου και να βουλιάξεις. Επίσης "χάρηκα" που διάβασα ότι και ο αδερφός σου, αν και τον είχαν σαν πρότυπο, τώρα κάνει "πράγματα που δεν εγκρίνουν". Τι σημαίνει αυτό? Ότι έχεις ένα πολύ κοντινό συγγενικό σου πρόσωπο, δηλαδή τον αδερφό σου, ώστε να σου σταθεί αλλά και να του σταθείς αν χρειαστεί, και να κάνετε τους γονείς σας να καταλάβουν το λάθος της στάσης τους. Τους αγαπάμε τους γονείς μας αλλά πραγματικά κάποιες ή πολλές φορές είναι απλά λάθος οι απόψεις τους. Πολλοί από τους γονείς μας είχαν και αυτοί τις δυσκολίες τους, πχ η μαμά μου έκανε την επανάσταση στους δικούς της να σηκωθεί και να φύγει Γερμανία για να ακολουθήσει τον πατέρα μου που αγαπούσε (και αγαπάει) με συνέπεια να μεγαλώσει την κόρη της (εμένα) και τον αδερφό μου μόνη της σε αφιλόξενο περιβάλλον. Οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν μια χαρά στο τέλος. Γιατί ξεφουρνίζω τα προσωπικά των γονιών μου? Για να δείξω ότι πάντα έχει δυσκολίες, άλλοι συναντούν πιο μεγάλες προφανώς..., αλλά κάποια φορά είναι αναγκαία μια σύγκρουση για το καλό όλων...