φοβαμαι οπως οταν ημουν μικρη..

Οταν ημουν μικρη,φοβομουν παρα πολυ μη πεταχτει ο "μπαμπουλας", το "τερας", ο "κακος"..
Ειναι γελοιο οτι ακομα δεν μπορω το βραδυ να εχω εστω κ λιγακι ανοιχτη ντουλαπα στο δωματιο μου και δν βγαζω ποτε ποδι η χερι η εστω δαχτυλο εκτος κρεβατιου..
Μεχρι και στο γυμνασιο υπηρχαν φορες που φοβομουν τοσο,χωρις λογο, και ζητουσα απο την (μικροτερη απο μενα) αδερφη μου να ερθει ακομα και στην τουαλετα μαζι μου..
Μεχρι κι αυτες τις μερες..ενω για καποιο καιρο δεν μου συνεβαινε..οταν ειμαι μονη στο σπιτι φοβαμαι οτι καποιος ειναι..η πχ αυτη τη στιγμη,κλεινω τα ματια μου και μου ερχονται εικονες απο τερατα και "κακους" ανθρωπους και τα ανοιγω και νομιζω οτι τους βλεπω στο δωματιο μου..και φοβαμαι..και νιωθω τοσο χαζη και ηλιθια..

Ευτυχως φοβασαι εντελως ακινδυνα πραγματα που καταλαβαινεις και μονη σου πως δεν υπαρχουν και μπορεις να τα αντιμετωπισεις σχετικα ευκολα. Μηπως ομως φοβασαι απλα για να μην εισαι μονη?

Φοβαμαι οταν ειμαι μονη,αλλα οχι για να μην ειμαι μονη..π.χ.δεν παω τωρα να ξαπλωσω με την μαμα μου..
Και ναι,ξερω οτι δεν υπαρχουν(τα τερατα..τωρα αν ειναι καποιος στο σπιτι..),αλλα αυτο δεν με κανει να σταματαω και να φοβαμαι..συμπεριφερομαι σαν 5χρονοα..εχω τους ιδιους φοβους με τοτε..και δεν εφυγαν και ποτε..

Quote:

---

Originally Posted by νιφάδα

Φοβαμαι οταν ειμαι μονη,αλλα οχι για να μην ειμαι μονη..π.χ.δεν παω τωρα να ξαπλωσω με την μαμα μου..
Και ναι,ξερω οτι δεν υπαρχουν(τα τερατα..τωρα αν ειναι καποιος στο σπιτι..),αλλα αυτο δεν με κανει να σταματαω και να φοβαμαι..συμπεριφερομαι σαν 5χρονοα..εχω τους ιδιους φοβους με τοτε..και δεν εφυγαν και ποτε..

---

αντιμετωπισε τους, πηγαινε αναψε το φως, ελεγξε το μερος που σε φοβιζει και σιγα σιγα θα αποκτησεις αυτοπεποιθηση

Το εχω κανει χιλιες φορες,αλλα δυστυχως τιποτα δεν αλλαζει..

προσπαθησε να σκεφτεσε κατι ευχαριστω οταν σε πιανουν αυτες οι φοβιες για να το ξεχνας

Είχα και εγώ αυτές τις φοβίες και πίεσα πολύ τον εαυτό μου για να τις αντιμετωπίσει. Πιστεύεις ότι θα σε βοηθούσε να μιλήσεις μ' έναν ψυχολόγο?

το έχεις συζητήσει με ψυχολόγο? ειναι φόβοι που δεν εχουν λογικό ερεισμα, με εντονο το στοιχειο της υπερβολής, που έχουν γινει σαν εμμονή και δυστυχως έγιναν μερος του χαρακτηρα σου αφού δημιουργηθηκαν στην ηλικία που σχηματίζεται ο χαρακτήρας και συνοδευουν για χρονια μετα δυστυχώς ή με την παροδο του χρονου προστίθενται και νέες φοβίες σ αυτα.
Πρωτα θα πρεπει να κατανοήσεις τη διαστρέβλωση στη σκεψη, το παράλογο και την υπερβολή, ότι είναι κάτι το φανταστικό, ότι δεν έχει ερεισμα στην πραγματικότητα, ότι υπάρχει χάσμα μεταξύ της σκέψης σου και του τι πραγματικά υπάρχει. Μάθε να το ξεχωρίζεις στη σκέψη σου ως τετοιο που σου λέω. Είναι το πρώτο βήμα. Την ωρα που σε πιανει η σκεψη και ενω ειναι σε εξελιξη να μπορεις να την κατανοήσεις ως τετοια και μετα να μπορεις να την διωξεις, να την περιορισεις ή να την εκλογικευσεις. Επίσης το να εκτίθεσαι σε αυτα που υποτίθεται φοβίζουν είναι από τις καλύτερες μεθοδους αντιμετωπισης του φοβου, ανακαλύπτεις ότι ο φόβος ήταν απλά μια διαστρεβλωμένη σκέψη και ότι η πραγματικοτητα ειναι πολύ διαφορετική απ ότι πίστευες. Περιοριζει ή και διωχνει το φοβο και καθε επομενη φορα το κανεις όλο και πιο εύκολα. Πως μαθαινει κανεις να οδηγα το αυτοκινητο μόνος? κάπως έτσι

Γειά σου νιφάδα μου,
αφού συμφωνήσω με τα προηγούμενα μέλη και κυρίως την τοποθέτηση του Γιάννη, να προσθέσω επίσης,
πως μια προσπάθεια αυτογνωσίας, βοηθάει και στο να αναγνωρίσεις το αίτιο μιας προβληματικής κατ/σης,
αλλά και να δέχεσαι τον εαυτό σου και στην συνέχεια να ικανοποιείς τις βασικές σου ανάγκες, μ' αποτέλεσμα
όσο βελτιώνεις την καθημερινότητά σου κι οι φοβίες να υποχωρούν.
Τώρα, με την συνεργασία ειδικού έχεις καλύτερη ποιότητα διαβίωσης και στους άλλους τομείς της ζωής σου.

Σκέψου τα χαρακτηριστικά των "τεράτων", έχουν κάποια κοινά γνωρίσματα, και με ποιο τρόπο ακριβώς σε "απειλούν". Να γνωρίσεις το φόβο σου, είναι σημαντικό, τα χαρακτηριστικά του, τις ρίζες του, τον τρόπο και τον χώρο και τον χρόνο του, καταλαβαίνεις και σένα έτσι και θα σου είναι και ευκολότερο συν τω χρόνω να εκλογικεύσεις και να αντιμετωπίσεις. Αυτά τα μπακαλίστικα μπορώ να σου δώσω.:p

Φιλη Νιφαδα χαιρετισματα και απο εμενα. Κανενας φοβος δεν ειναι παραλογος. Θα ηθελα ομως εδω να μοιραστω μαζι σου καποιες σκεψεις του Heidegger για τον φοβο. Ο Heidegger λοιπον ελεγε πως υπαρχει μια βασικη διαφορα μεταξυ αγχους και φοβου. Ενω στο αγχος το φοβικο αντικειμενο ειναι αγνωστο, στον φοβο ειναι υπαρκτο, αντιστοιχει σε κατι πραγματικο που φοβιζει. Ο φόβος έχει ένα αντικείμενο. Ξέρουμε πάντα τι φοβόμαστε, ενώ το άγχος δεν έχει αντικείμενο, είναι απροσδιόριστο. Τωρα, φαινεται πως ο "φοβος" που λες πως εχεις δεν εχει ενα καθορισμενο φοβικο αντικειμμενο διοτι ουτε εσυ εχεις προσδιορισει επακριβως τι σε φοβιζει στην πραγματικοτητα. Μιλας για μπαμπουλες και τερατα, αυτα ομως ειναι συγκεγχιμενα φοβικα "αντικειμενα" και οχι σαφως προσδιορισμενα. Μαλλον λοιπον βιωνεις ενα αγχος για το οποιο ισως θα ηταν χρησιμο να ανακαλυψεις απο που πραγματικα προερχεται.

Σας ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας..
Στο θεμα του ψυχολογου,αν και η μια και μοναδικη μου εμπειρια με παιδοψυχιατρο δεν ηταν ωραια,ισως το δοκιμασω μετα τις πανελληνιες.

Καταλαβαινω πως αυτα που φοβαμαι δεν υπαρχουν,και ειναι παραλογα,προσπαθω να σκεφτω κατι ευχαριστο,αλλα τα προσωπα σε οτι ευχαριστο κι αν σκεφτω παιρνουν παλι μορφη "τερατος" η σατανικου κλοουν που με κοιταζει υπουλα.ανοιγω τα ματια μου και νιωθω οτι ειναι στο δωματιο μου.ειναι εκει,και με κοιτανε.μπαινω κατω απ το παπλωμα και νιωθω οτι ειναι απο πανω και με "περιμενουν"..
Κοντευω 18 χρονων..τι θα κανω αν μεινω μονη μου;θα τρελααθω τελειως;

Linda,πως τις αντιμετωπισες;

Quote:

---

Originally Posted by νιφάδα

Σας ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας..
Στο θεμα του ψυχολογου,αν και η μια και μοναδικη μου εμπειρια με παιδοψυχιατρο δεν ηταν ωραια,ισως το δοκιμασω μετα τις πανελληνιες.

Καταλαβαινω πως αυτα που φοβαμαι δεν υπαρχουν,και ειναι παραλογα,προσπαθω να σκεφτω κατι ευχαριστο,αλλα τα προσωπα σε οτι ευχαριστο κι αν σκεφτω παιρνουν παλι μορφη "τερατος" η σατανικου κλοουν που με κοιταζει υπουλα.ανοιγω τα ματια μου και νιωθω οτι ειναι στο δωματιο μου.ειναι εκει,και με κοιτανε.μπαινω κατω απ το παπλωμα και νιωθω οτι ειναι απο πανω και με "περιμενουν"..
Κοντευω 18 χρονων..τι θα κανω αν μεινω μονη μου;θα τρελααθω τελειως;

---

Νιφάδα, εγώ είμαι 28 και ακόμα όταν ξυπνάω το βράδυ και είναι σκοτάδι γύρω μου δε νιώθω και πολύ άνετα να βγάλω το χερι μου και να ανάψω το φως, ή να κατεβάσω τα πόδια από το κρεβάτι. Για πολλά χρόνια, πριν φύγω από το σπίτι για σπουδές , μέχρι και ψευδαισθήσεις είχα εξαιτίας του φόβου.
παρόλο λοιπόν που κι εμένα με άγχωνε το γεγονός του πως θα μείνω μόνη μου αν περάσω κάπου εκτός τόπου κατοικίας, εντέλει διαπίστωσα ότι δε φοβόμουν καθόλου στο φοιτητικό μου σπίτι. Ούτε σε κάποιο φιλικό, γενικά οπουδήποτε αλλού πλην του πατρικού μου.
Τώρα δηλαδή όταν μένω μόνη μου στο σπίτι του φίλου μου δε φοβάμαι καθόλου. Αντιθέτως στο σπίτι των γονιών μου δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν λείπουν όλοι. Περιμένω πάντα να ξημερώσει.
Αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω, να όμως που συμβαίνει. Υπάρχει περίπτωση να σου συμβαίνει και σένα το ίδιο?
Επιπλέον, μην ξεχνάς ότι καλλιεργείται έντονα και ο τρόμος το τελευταίο διάστημα και ακούς πολλά με διαρρήξεις ληστείες βιασμούς οπότε υπάρχει συγκεκριμένο αντικείμενο φόβου έστω και ασυνείδητο.

Quote:

---

Originally Posted by νιφάδα

Οταν ημουν μικρη,φοβομουν παρα πολυ μη πεταχτει ο "μπαμπουλας", το "τερας", ο "κακος"..
Ειναι γελοιο οτι ακομα δεν μπορω το βραδυ να εχω εστω κ λιγακι ανοιχτη ντουλαπα στο δωματιο μου και δν βγαζω ποτε ποδι η χερι η εστω δαχτυλο εκτος κρεβατιου..
Μεχρι και στο γυμνασιο υπηρχαν φορες που φοβομουν τοσο,χωρις λογο, και ζητουσα απο την (μικροτερη απο μενα) αδερφη μου να ερθει ακομα και στην τουαλετα μαζι μου..
Μεχρι κι αυτες τις μερες..ενω για καποιο καιρο δεν μου συνεβαινε..οταν ειμαι μονη στο σπιτι φοβαμαι οτι καποιος ειναι..η πχ αυτη τη στιγμη,κλεινω τα ματια μου και μου ερχονται εικονες απο τερατα και "κακους" ανθρωπους και τα ανοιγω και νομιζω οτι τους βλεπω στο δωματιο μου..και φοβαμαι..και νιωθω τοσο χαζη και ηλιθια..

---

Γεια σου νιφάδα , έχοντας διαβάσει της αρκετά καλές προηγούμενες απόψεις , έχε αν σου φαίνεται χρήσιμο και το εξής ενδεχόμενο : εγώ νομίζω ότι η συγκεκριμένη ανασφάλεια συνδέεται με κάποια '' βαθύτερη '' αίσθηση απειλής και βρίσκει ένα υποκειμενικό αντικείμενο προσωποποίησης ( θα βγει ο μπαμπούλας , το τέρας , ο κακός ) θα μπορούσαν εξατομικευμένα να υπάρχουν πολλές αιτίες , κάποιες που έχω σκεφτεί είναι : βρέφος να μην είχες την παρουσία τον γονέων και κυρίως της μάνας σε μια περίπτωση που σου ήταν απόλυτα απαραίτητη και ένιωσες απειλή επιβίωσης , να δημιουργήθηκε αίσθημα '' κενού '' προστασίας από τον πατέρα , να προέκυψε ανάλογο τραυματικό ερέθισμα , να έγινε χρήση το '' θα κάτσεις στο σκοτάδι '' για τιμωρία !
Παρόλο αυτά όμως , το ποιο εύστοχο από όλα θα ήταν να απευθυνθείς σε έναν καλό ειδικό.