Ενα χρονιο κουραστικο προβλημα που λυσει δεν βλεπει..:-(

Καλησπερα σε ολους! Θελω να σας πω και εγω την δικια μου ιστορια και αν μπορει καποιος να με βοηθησει.. Πασχω απο ιδεοληπτικη ψυχαναγκαστικη διαταραχη συμφωνα με τους γιατρους.Το προβλημα μου ξεκινησε στην ηλικια των 14ρων χρονων.Σε γιατρο πηγα οταν τελειωσα το σχολειο στα 18.Εχω παει κατα καιρους σε αρκετους γιατρους.το διαστημα απο τα 14 μεχρι τα 18 μου, που πηγα σε γιατρο ηταν εφιαλτικο.. Παλι καλα λεω που κατορθωσα και τελειωσα το λυκειο.Βεβαια η αποδοση στο σχολειο μηνα με το μηνα,χρονο με το χρονο επεφτε σημαντικα και κατεληξα να παρω απολυτηριο 4 βαθμους κατω απο οτι εβγαζα σε καθε χρονο!Σε εκεινο το διαστημα ειχα μια εμμονη σκεψη που μου προκαλουσε ενοχες αγχος και κακη διαθεση.Απορροια αυτων ηταν να μου προκαλει προβλημα στις διαπροσωπικες μου σχεσεις με φιλους.Ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κοιταξω τον κοσμο στα ματια,αγχωνομουν λες και ημουν μονιμα ενοχος για κατι..Καταναγκαστικες πραξεις δεν εκανα.Μετα τα 18 μου και μετα την επισκεψη μου στον γιατρο ενιωσα πολυ καλυτερα.(Μου ειπε οτι προκειται για κατι φυσιολογικο το οποιο αν εκμηστηρευομουν αμεσως δεν θα μου ειχε δημιουργησει προβλημα ολα αυτα τα 4 χρονια)Μπορουσα να αντιμετωπισω το αγχος μου με διαφορες καταναγκαστικες πραξεις. Βεβαια καθε τοσο ειχα διαφορες εμμονες ιδεες(το οτιδηποτε) και προσπαθουσα να τις αντιμετωπισω με καταναγκαστικες πραξεις.Αλλες φορες ανακουφιζομουν πολυ γρηγορα και αλλες φορες οι σκεψεις με κατεβαλαν και παρολο τους καταναγκασμους δεν μπορουσα να τις αντιμετωπισω.. Οποτε επεφτα σε δυσθυμια,μελαγχολια.Στο διαστημα που επεφτα ψυχολογικα δεν ειχα εμμονες ουτε καταναγκασμους ουτε τιποτα.Απλα δυσθυμια που με εμποδιζε στην καθημερινοτητα μου..μεχρι που περνουσε η φαση αυτη,ενιωθα παλι χαρουμενος και ουτο καθεξης.Οσο πιο ηρεμος και ευτυχισμενος ενιωθα τοσο πιο πολλες ηταν οι πιθανοτητες να αγχωθω χωρις λογο(λογω του οτι ολα μου πηγαινανε τελεια) να κολλησει το μυαλο μου σε καποια σκεψη και να ξεκινησω την μαχη μου παλι.. Εμμονες ιδεες εφτασα σε σημειο να εχω διαφορες,διαφορετικου θεματος και ασχετες μεταξυ τους,μπορει και αντιδιαμετρικα αντιθετες.Εψαχνα τροπο να αυτοτιμωρηθω μαλλον.. Οι γιατροι μου μιλησαν για αυστηρο υπερεγω.ο τροπος που μεγαλωσα,δεν επιτρεπω λαθος στον εαυτο μου,δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να νιωσω καποια συναισθηματα κτλ κτλ.Φαρμακευτικη αγωγη δεν ειχα παρει.Μπηκα στην σχολη της επιλογης μου και συνεχιζα με ολα αυτα τα θεματακια μου.Αλλες φορες ενιωθα οτι τρςς σιδερα και κανεις δεν μπορει να με νικησει και αλλες φορες πολυ ευαλωτος.Ενα παραδειγμα να φερω.Ειμαστε παρεα και πινουμε καφε.Εγω ειναι ηρεμος ειμαι κεφατος,ο πυρηνας της παρεας..ξαφνικα μπορει να αγχωνομουν επειδη ακριβως ειμαι ευτυχισμενος,κολλουσε το μυαλο μου σε καποια σκεψη,εστριμοχνωμουν ψυχολογικα.πηγαινα στην τουαλετα του καφε,επαναλαμβανα καποια πραγματα που ηθελα και επεστρεφα το ιδιο χαρουμενος που ημουν και πριν.Αυτο ειναι ενα παραδειγμα.Αλλο παραδειγμα ειναι οταν ενιωθα καλα για μερες ας πουμε,ξυπνουσα το το πρωι της τεταρτης αγχωνομουν και επρεπε να επαναλαβω στο μυαλο μου τι εκανα αυτες τις 3 μερες και ενιωθα ομορφα..ακομα και να επαναλαβω στο μυαλο μοθ συζητησεις με συγκεκριμενα ατομα που με εκαναν να νιωσω ομορφα τις 3 προηγουμενες μερες.Αν τ επαναλαμβανα σωστα,τοτε συνεχιζα την μερα μου κανονικα μεχρι βεβαια να μου ξανασυμβει στην διαρκεια της μερας.Αν τωρα ξεχνουσα κατι απο αυτα που ηθελα να θυμηθω που μου εδιναν δυναμη τοτε ξεκινουσα την μερα μου σαν να μου ειχαν βυθιστει τα καραβια μου που λεει ο λογος.Τελοσπαντων στα 26 μου πηρα καποια φαρμακευτικη αγωγη η οποια με βοθησε να κανω λιγοτερες εμμονικες σκεψεις.Οι καταναγκασμοι σταματησαν,αλλα εμμονες ειχα αλλα πιο αραιες.Βεβαια συνεχισαν να υπαρχουν και γενικα αρχισα να νιςθς πιο κουρασμενος,οχι τοσο ζωντανος..παει η ορεξη για ζωη εκεινη που ενιωθα.Βασικα μου θεματα ομως δεν βλεπω οτι εχουν λυθει ακομα και τωρα στα 32 μου.Χανω ατομα(σχεσεις) μου απο αυτον τον λογο κτλ κτλ.Δεν εχω μια φυσιολογικη ζωη και νιωθω κουρασμενος πολυ πλεον.. Δεν μπαινω ευκολα σε σχεση,δεν κανω ευκολα το βημα για ραντεβου,για καφε με φιλους για ταξιδια κτλ.Δεν παιρνω αποφασεις ευκολα..για την ακριβεια παιρνω πολυ δυσκολα..Στις καθημερινες μου διαπροσωπικες μου επαφες ακομα νιωθω αγχος,συνεχιζω ακομα πολλες φορες να αποφευγω την επαφη με το βλεμμα,και επειδη σκεφτομαι αυτο συνεχεια δηλαδη το πως θα κατσω να μιλησω ηρεμα με καποιον κοιτωντας τον κτλ κτλ τοσο αγχωνομαι και δεν μπορω να συμμετασχω στην συζητηση ηρεμα οπως θελω γιατι απλα το μυαλο μου ειναι αλλου.. Τι να πω δεν ξερω.... λυπαμαι που διαλεξε ο Θεος εμενα για να εχω αυτο... εχω πολλα ονειρα ακομα για μενα αλλα δεν βλεπω να μπορω να τα καταφερω... νιωθω οτι δεν μπορω να ζησω..και θελω τοσο ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ... να ζησω να γελασω να ερωτευθω να μην φοβαμαι να αγαπησω να ταξιδεψω να δουλεψω να κανω οικογενεια...και ολα αυτα τα απλα και μη μου φανταζουν εξαιρετικα δυσκολα...νιωθω τοσο απογοητευση......και πικρια....

Να πω επισης οτι εχω ν παω σε γιατρο περιπου 4 χρονια.Ψυχοθεραπεια δεν εχω κανει.Τι μπορει να γινει ωστε να μπορω επιτελους να παω για καφε ετσι χαρουμενος οπως ξυπνας και με το που κανονισω τον καφε αγχωνομαι και μετα δεν μπορε να απολαυσω εναν καφε με εναν φιλο η με την κοπελια μου η με τον οποιοδηποτε.. (ακομα και για σημαντικα θεματα,οπως για παραδειγμα αν θελει να μου μιλησει ο καθηγητης μου,η ξερω γω ο φιλος μου για κατι σημαντικο,η ο εργοδοτης μου για παραδειγμα) το μυαλο μου ειναι πως θα τον κοιταξω,πως φαινεται το βλεμμα μου κτλ κτλ και λογικον ειναι να μην μπορω να συμμετεχω στην οποια συζητηση οπως θα ΗΘΕΛΑ

ΑΠΟ ΤΙ ΣΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ?? ΠΟΣΟ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΚΑ????

Quote:

---

Originally Posted by christos78

ΑΠΟ ΤΙ ΣΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ?? ΠΟΣΟ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΚΑ????

---

32 τωρα. Εγω καταλαβα οτι περνουσα δυσκολα απο μια συγκεκριμενη ενοχη μου,που μου εγινε εμμονη στα 13-14.Ειναι σεξουαλικου περιεχομενου.Αυνανισμος με φαντασιωση καποιου συγγενικου προσωπου ενα καλοκαιρι. Το οποιο οταν εισαι μικρος ειναι πολυ φυσιολογικο να συμβει μου ειχανε πει πει οι γιατροι.Και μου εξιστορισανε δικα τους περιστατικα παρομοια.Αυτη η σκεψη εχει εκλειψει,την εχω διαχειριστει.Απλα το προβλημα μετεπεσε σε χρονιο.Γενικα ενιςθα ενοχες,δεν μπορουσα να κοιταξω τον αλλον τον οποιοδηποτε στα ματια,αγχωνομουν με το παραμικρο,ειχα διαφορεσ εμμονικες σκεψεις(πολλες ) με την πιο πανω αντιμετωπιση που σας ειπα.Συνεχεια για οτι εκανα υπηρχε διλλημα.Ημουν καλος στην παρεα η οχι? γελασα αρκετα η οχι,στενοχωρεσα κανεναν η οχι,ειμαι αρκετα εξυπνος η οχι.. Αυτη η διλληματικη συμπεριφορα υπηρχε επισης συν ολα τα αλλα,εμμονες,καταναγκασμοι ,δυσθυμιες,μελαγχολιες,αγχ� �ς κτλ κτλ οπως τα εξηγησα παραπανω(αν τα εξηγησα σωστα γιατι ειναι παρα πολλα και τι να πρωτοθυμηθω) Απλα νιωθω μια κουραση πλεον,οχι εκεινο το εντονο συναισθημα για ζωη δραστητιοτητα και ζωντανια... και οταν απομακρυνομαι απο καποιο αγαπημενο μου ανθρωπο τα βαζω με τον εαυτο μου και την μ@@#$ια αυτηπου εχω και δεν με αφηνει να χαρω οπως θελω!!!! Νομιζω ειναι μεγαλη αδικια...τρομερη!!!

Γεια σου chl η ιστορια σου μοιαζει αρκετα με την δικη μου.Με την διαφορα οτι εγω ειχα παραλληλα και κρισεις πανικου και δυο φορες καταθλιψη.
Εγω σε αντιθεση με εσενα παρατησα δυο διαφορετικες σχολες και τωρα στα 25 ξεκιναω απο την αρχη.
Καταλαβαινω απολυτα πως νιωθεις.Εγω αυτο που μπορω να πω ειναι οτι οσο περναει ο καιρος εχω μαθει να διαχειριζομαι τις ιδεοληψιες και εχω σχεδον εξαλειψει τους ψυχαναγκασμους.
Αυτο που κανω και με βοηθαει πολυ ειναι να αφιερωνω μια μερα την εβδομαδα στους καταναγκασμους.Εκεινη την ημερα με αφηνω να κανω τους καταναγκασμους μου χωρις να προσπαθω να το περιορισω,και παραδοξως λειτουργη.
Δηλαδη εχω αποδεχτει οτι εχω αυτο το προβλημα και εχω μαθει να ζω με αυτο.Εχω αρχισει παλι να βγαινω εξω να πηγαινω για καφε σε συναυλιες κλπ και πλεον δεν με ενοχλει.Πολλες φορες μεσα στην ημερα εχω ιδεοληψιες αλλα πλεον δεν με ενοχλουν και δεν με τρομαζουν οπως παλιοτερα.

18 χρονια....εγω εδω και 5 χρονια(21τωρα).Αιτια μαλλον οι ενοχες (επεσα σε καταθλιψη γαι ενα διμηνο)για ενα σημαντικο λαθος που εκανα..Στρατο εχεις παει??

Εχω παθει και εγω καποιες κρισεις πανικου.Επισης δεν ξερω οταν πεφτω ψυχολογικα αν ηταν δυσθυμια η καταθλιψη.Για παλιοτερα μιλαω.Τωρα ξερω οτι ειναι δυσθυμια σιγουρα.Ετσι μου ειχε πει και ο γιατρος παντως για παλιοτερα οτι πεφτω σε δυσθυμια οχι σε καταθλιψη.Οχι φιλε στρατο αποφασισα να μην παω.Ηταν να παω πριν 6 χρονια,τελικα οι γονεις μοθ λεγανε να βγαλω την σχολη πρωτα και τελικα οταν εφτασα στα 30 δεν ηθελα να παω εγς μετα.Την σχολη δεν την τελειωσα ακομα:-( Αλλα πλεον χρωσταω μονο ενα μαθημα.Φιλε μου και εγω τα διαχειριζομαι πλεον πολυ πιο ανετα και πιο ηρεμα απο οτι παλαιοτερα αλλα και παλι δεν νιωθς ''φυσιολογικος'' ξεγνοιαστος ανθρωπος.Φυσικα, ξεγνοιαστος δεν ειναι κανεις σε αυτη την ζωη..αλλα εμεις ταλαιπωρουμαστε απο ''προβληματα'' που δημιουργουμε μονοι μας,προβληματα που ουσιαστικα δεν υφιστανται... αντε μετα να σου μεινει κουραγιο να αντιμετωπισεις και τα καθημερινα προβληματα της ζωης.. αρα η πιεση ειναι πολλαπλασια... και φυσικα λυγιζουμε πιο ευκολα και αντε παλι αυτο αναζωογονει το προβλημα και φαυλος κυκλος.. πω ρε παιδια..τι αδικια ειναι αυτη..ειναι κριμα νεαρα ατομα και να μην μπορουμε να κανουμε αυτα που ονειρευομαστε οπως τα ονειρευομαστε.. καμμια φορα βεβαια μπορει νατο χρησιμοποιουμε και ως αλλοθι το προβλημα μας ,ετσι μου λενε διαφοροι φιλοι,γονεις καμμια φορα κτλ...αλλα αφου υπαρχει μας δυσκολευει τι να πω...!!! εχω κουραστει...

Chl πως το ειπες στην οικογενεια και στην παρεα σου??εγω δεν το εχω πει..(αν και ο πατερας μου εχει καταλαβει οτι κατι που συμβαινει εδω και 1 χρονο περιπου ..σιγουρο) αυτο θα γινει οταν ερθει η ωρα να παω στρατο..δηλαδη λιαν συντομως.

Κοιτα ημουν μικρος 14 χρονων και δεν ειχα πει τιποτα.. το βιωνα πολυ δυσκολα και μονος μου.. ισως το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ λαθος που εκανα.. αν το ειχα εκμηστηρευτει και ζητουσα βοηθεια μου ειπανε οι γιατροι οτι ισως ειχε λυθει κιολας.Το αφησα να χρονισει.Οποτε στα 18 μου ενιωθα επιτακτικη την αναγκη να αναζητησω βοηθεια και το ειπα.Λεπτομερειες φυσικα δεν ειχα πει,αλλα ειπα οτι μου συμβαινει το και το και θελω να με βοηθησει καποιος.Στην αρχη οντως μου ηταν δυσκολο να το πω,ντρεπομουν,αλλα μετα ξαλαφρωσα.Φυσικα πλεον το ξερουν οι περισσοτεροι φιλοι μου και η εκαστοτε κοπελα που κανω σχεση.Δεν δειχνουν να τους ενοχλει.Και επισης δεν θα το ειχαν καταλαβει και ποτε.Απλα εγω στην σχεση μου απομακρυνομουν,δεν ειχα ορεξη πολλες φορες να παω να την δω,δεν ηξερα αν θα περασει καλα,αν θα ημουν τελειος,αν θα την εκανα ευτυχισμενη στην εξοδο μας αν και αν και αν,αγχωνομουν,κλεινομοθν σε μενα,δεν απαντουσα τηλ,οταν απαντουσα ελεγα οτι δεν ειμαι και στην καλυτερη μου φαση κτλ κτλ,και εψαχναν να βρουν αν φταινε αυτεσ,και ελεγα οχι,και ξανα μανα μετα τι εχεις δεν με θελεις,θελεις να χωρισουμε και τετοια.Εν τω μεταξυ μου λεγανε οτι παντα περνουσανε μια χαρα,αρα ηταν στο μυαλο μου οτι δεν τις εκανα να περασουν καλα κτλ κτλ.Η σχεση εφτανε σε αδιεξοδο και στην τελικη χωριζα και ξαλαφρωνα..τραγικο!! ενιωθα ηρεμια οτι εφυγα απο την σχεση γιατι δεν ενιωθα αλλη μια πιεση στην ζωη μου και απο την αλλη στενοχςριμουν γιατι πολλες απο αυτες τις γουσταρα και τα εβαζα με μενα παλι κτλ κτλ. ΠΕΣ ΤΟ ζητησε βοηθεια..ενα προβλημα οταν μοιραζεται ξεπερνιεται πολυ πιο ευκολα.. Να αλλαξω λιγο υφος και να πω οτι η συγκεκριμενη διαταραχη παρατηρειται σε ατομα με υψηλη συνηθως νοημοσυνη,ευσυνειδησια,αρι στους επιστημονες οικογενειαρχες κτλ κτλ. εχει να κανει και με την τελειομανια.. Δηλαδη στην ουσια ειναι προικισμενα συνηθως ατομα που ομως ρε γαμωτο δυσκολευονται και αδυνατουν να εκπληρωσουν το εργο τους πολλες φορες και ειναι σημαντικο σε πολλους τομεις πολλες φορες. παραδειγματα υπαρχουν πολλα,ο αινσταιν ηταν ψυχαναγκαστικος,o Δαρβινος,ο Τεσλα κτλ. Ακομα και γνωστοι ηθοποιοι οπως ο Ντι Καπριο,η Καμερον Ντιαζ,ο Τιμπερλεικ,πολυ γνωστος ψυχαναγκαστικος ο Μπιλλυ Μπομπ Θορντον και ο Ντειβιντ Μπεκαμ σε μια αφοπλιστικη πρες κομφερανς που εδωσε και αποκαλυψε την παθηση του.Και ειχε πει οτι νοσει απο την συγκεκριμενη διαταραχη και οτι αν δεν το εχει καποιος δεν μπορει να το καταλαβει ποσο δυσκολο το βιωνεις και συνεχισε λεγοντας διαφορουσ ψυχαναγκασμους που ειχε.Θελω να πω οτι απο την μια προκειται για ξεχωριστους ανθρωπους και απο την αλλη υπαρχει η μικρη κολαση που ζουνε.μια εκλεκτη καταρα.

φιλε τα φαρμακα κατι σου παιρνουν κατι σου δινουν πχ τα αντιψυχωτικα παιρνουν τισ εμμονεσ κ τουσ καταναγκασμουσ αλλα σου παιρνουν κ τη διαθεση για ζωη κ ανεβαζουν κ το αγχοσ ψαξου λιγο με γιατρο παντα

Ναι σωστα μιλας! εγω οταν ξεκινησα τα φαρμακα δοκιμασα καποιους συνδυασμους με ssri ηπια ηρεμιστικα.σε καποια φαση μου δςσανε συνδυασμο ssri και ενα αντιψυχωσικο.Τελικα ο τελευταιος μου τα κατηργησε ολα και επαιρνα μονο τα ladose κατηγοριας ssri αντικαταθλιπτικων.Τα οποια σταδιακα μονος μου τα ψιλοεκοψα και παιρνω καμμια φορα οταν νομιζω οτι εχω αναγκη.Στην ουσια τα παιρνω τυπου ψυχαναγκασμου καμμια φορα οτι πρεπει να τα παρω γιατι θα μου ''κολλησει παλι τιποτα''.Τρελες διαφορες δεν εχω δει,ουτε υποτροπες ουτε τιποτα.ισως νιωθω πιο ξεκουραστος σε γενικες γραμμες.Παντως μου ειχε πει ενας καθηγητης μεγαλου βεληνεκους που βγηκε σε συνταξη,οτι καποια στιγμη χρωσταω μια ψυχοθεραπεια στον εαυτο μου,αλλα στην Ελλαδα δεν ειναι επαρκως εκπαιδευμενοι οι Ελληνες ψυχιατροι.Αυτο βεβαια μου το ειχε πει πριν καμμια 6-7 χρονια

Και η δικη μου ιστορία μοιάζει πολυ με τη δικη σου.εγω περίπου πριν τρία χρόνια επισκέφθηκα ψυχίατρο.με το που αντιλήφθηκα οτι κάτι δεν πήγαινε καλα (κομποι στο λαιμο,δυσκαταποσια,κρίση πανικού)πήγα αμέσως να το συζήτησω.τα πράγματα μέρα με τη μέρα χειροτερευαν και η διάγνωση ήταν έντονη διαταραχη άγχους και ιδεοληψια.οπως και συ έτσι κ γω δεν μπορω να απαριθμήσω όλες τις εμμονές γιατι ήταν πολλές,διαφορετικές και ποικίλες. Ξεκίνησα αγωγή με αντικαταθλιπτικα και αγχολυτικα(χρειαστηκαν στην πορεια)η οποία με βοήθησε παρα πολυ.σε σύντομο χρονικό διάστημα ένιωσα καλύτερα.στον πρώτο χρόνο σταμάτησα τα χάπια γιατι τα συμπτώματα πλέον δεν υπήρχαν ούτε στο ελάχιστο. Δυο χρόνια μετα,δηλαδή σημερα,υποτροπιασα αλλα δεν έχω καμία σχεση με την αρχη. Ξέρω πλέον πως είναι παράλογες οι εμμονές μου,με ταλαιπωρούν πολυ,βάζω τα κλαμματα αλλα τουλάχιστον είναι πιο σπάνιες.ξεκινησα μια άλλη θεραπεία με σταθεροποιητες διάθεσης κ ελπίζω να δω αποτέλεσμα.οσον αφορά τις σχέσεις μου..είχα μια σχεση την οποία κατεστρεψα λόγω εμμονων.ο σύντροφος μου ήξερε την περίπτωση μου αλλα δεν μπορω να έχω την απαιτηση να δείχνει κατανόηση παντα στο προβλημα μου κ έτσι είμαι μονη μου. Αλλα κάθε μέρα λέω οτι είναι ομορφο να ζεις κ δε θέλω λόγω της ασθένειας να χάσω καμία άλλη μέρα,κανένα καλοκαίρι. Κ έτσι παλεύω. Είμαι μόλις 26 και λυπάμαι που ταλαιπωρουμαι,αλλα πρεπει να είμαστε αισιόδοξοι, έτσι δεν είναι; Έχω μιλήσει αμέτρητες ώρες με τη γιατρο μου κ το προβλημα εστιάζεται στον πολυ αυστηρό χαρακτήρα μου,είμαι δύσκολος κριτής του εαυτού μου με τρελές απαιτήσεις. Αυτο πρεπει να δουλέψουμε.κ στην τελική οπως λέει κ ο λαός:μια ζωη την έχουμε.. Η άνοιξη ενδείκνυται για να ζήσεις ξανα άπο την αρχη! ;-)

Lenapm καλωςηρθες.
Chl εχεις δικιο σε αυτο που λες οτι πρεπει να μιλαμε σε φιλους και συγγενεις για το προβλημα.Το εχω γραψει και εγω πολλες φορες και το θεωρω πολυ βασικο.Οι περισσοτεροι ομως το κρυβουν.Εγω απο τα 16 μεχρι τα 23 δεν ειχα μιλησει σε κανεναν για αυτο και το μονο που καταφερα ειναι να απομακρυνω ανθρωπους και να λεω απιστευτα ψεμματα για να καλυψω την κατασταση.
Οσο για τα φαρμακα εγω ειμαι κατα,προς το παρον κανω ομαδικη θεραπεια και μπορω να πω οτι εχω δει βελτιωση.Καποια στιγμη θελω να κανω και γνωσιακη θεραπεια αλλα δυστυχως κοστιζει πολυ και δεν βρισκεις ευκολα θεση(εχω ακουσει για λιστες αναμονης 2 χρονων).

Καλώς σας βρήκα. Για ομαδική θεραπεία το έχω σκεφτεί κ γω,αλλα δεν ήξερα κατα ποσο βοηθάει.

Να προσθέσω οτι κ γω το θεωρώ βασικό να μιλάμε στην οικογενεια μας κυρίως. Εγω άπο δήθεν φίλους δέχθηκα έντονη κριτική, το γνωστο ταμπού, αλλα η οικογενεια μου με έχει βοηθήσει παρα πολυ.