Βαρέθηκα, έπηξα!!

Δεν ξέρω... ίσως και να είμαι υπερβολική. Ίσως να φταίω εγώ.
Τι να κάνω για να σώσω μια σχέση -ένα γάμο- μ έναν οξύθυμο και νευρικό τύπο?
Κάθε βράδυ, με το που έρχεται σπίτι η αρνητική ενέργεια γεμίζει το χώρο. Μούτρα κατεβασμένα... \"η δουλεια πάει χάλια, εσύ τπτ δεν καταλαβαίνεις, μα πώς να είμαι χαρούμενος πια?\" Σημειωτέον, το \" η δουλειά πάει χάλια\" συνεχίζεται πολλά χρόνια τώρα και επιπλέον ακόμα και σε κατάμαυρα χάλια υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες που θα μας επιτρέψουν να ζήσουμε αξιοπρεπέστατα.
Κουράστηκα πιά! Διαρκώς παίζω το ρόλο του πυροσβέστη και τα καταπίνω. Βαρέθηκα! Δεν ανέχομαι να με βρίζει και να με εκθέτει πρωτοχρονιάτικα, μπροστά στον κόσμο γιατί δε μου επιτρέπει να παίξω εικοσιμία!!!. Και θέλει να φύγουμε αμέσως. Και οκ, το δέχτηκα το αμέσως- παρόλο που μόλις πριν 1 ώρα είχαμε πάει στο φιλικό σπίτι- αλλά το βρίσιμο, γιατι? Επειδή με ρωτούσαν οι άλλοι γιατί φέυγω? Επειδή αυτός είναι αντικοινωνικός και βαριότανε? Ένοιωσα τρομερά άσχημα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που μου πατάει φωνές (φωνάρες) μπροστά σε κόσμο , επειδή δε του αρέσει η συμπεριφορά μου.

Βαρέθηκα!!! Θέλω χαμόγελο στη ζωή μου. Γι αυτό τον παντρεύτηκα. Και άλλαξε τρομερά. Ή εγώ δεν είχα καταλάβει. Αν δεν είχαμε τα 3 αγγελούδια μας θα χα φύγει προ πολλού.

έχω και τον πανικό που με δυσκολεύει. Φοβάμαι να μαλώσω, φοβάμαι να κοντραριστώ. Γίνομαι κουρέλι. Οκ, δε θέλω να χωρίσω, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος αλλά μπάφιασα!!! Αι σιχτίρ πιά!!
Μη μου πείτε να πάω σε σύμβουλο γάμου. Δεν πάει, το θεωρεί πεταμένα λεφτά ο τσιγγουναράς.
Αυτά. Συγνώμη αν κούρασα με βλακείες (γιατί τέτοια προβλήματα μάλλον βλακείες θεωρούνται μπροστά σε άλλα που διαβάζω), αλλά έπηξα. ήθελα κάπου να τα πω!!

γεια σου Τινα, καλη χρονια σου ευχομαι
μηπως δεν αγαπιεστε πια και εχετε βαλει τον αυτοματο πιλοτο στον γαμο σας επειδη ετσι συνηθιζεται οταν κανει καποιος παιδια?
γιατι, αν και στο τελος του μηνυματος σου μας λες οτι δεν το θεωρεις τελικα αρκετα σοβαρο ωστε να χωρισεις, ολο το υπολοιπο μηνυμα περιγραφει εναν βιο, αβιωτο...τα αγγελουδια μεγαλωνουν καλυτερα με χωρισμενους γονεις και αγαπη παρα με δυο γονεις που δειχνουν να μισιουνται...ειναι σιγουρα τα παιδακια ο λογος που δεν θα χωριζες η κατι αλλο?

αν δεν ειναι ετσι, αλλα μπορει κατι να σωθει και να διορθωθει, γιατι δεν δοκιμαζεις να τα συζητησεις με τον αντρα σου ολα αυτα που σε ενοχλουν? δεν ειναι αναγκη να το κανεις με νευρα η πανω σε μια κριση, αλλα ηρεμα και αποφασιστικα..πολυ ωραια μας τα ειπες σε μας, γιατι δεν τον ρωτας τον ιδιο τι εγινε ο αντρας που παντρευτηκες? ισως εκπλαγεις, ισως εχει κι ο ιδιος παραπονα απο σενα που θα ηθελες να διορθωσεις η ισως συνειδητοποιησει το δικιο σου....

Βεβαίως και έχει παράπονα απο εμένα. Είμαι σπάταλη,είρων,υπερπροστατε υτική με τα παιδιά και άλλα πολλά. Τα χω ακούσει. Και προσπαθώ να τα διορθώσω- όσο μπορώ. Αλλά ΠΡΟΣΠΑΘΩ! Αυτός, όχι.
Δε θέλω να χωρίσω έτσι αβασάνιστα και εύκολα. Θέλω να σώσω το γάμο μου. Αλλά μου είναι αδύνατον να κάνω μόνο εγώ προσπάθειες. Δε με νοιάζει που δεν άλλαξε ούτε ένα παμπερ στα παιδιά μας, που δεν τα βοηθάει ποτέ στο σχολείο, που δεν τα έχει ταίσει ποτέ και που γενικώς αποφεύγει τις ευθύνες τους. Τα παιδιά είναι καλά για να παίζουμε. Σα να είναι θείος. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβα όλα εγώ. Συν τη δουλειά. Ε, κουράστηκα! Δεν ανέχομαι και το βρίσιμο- και μάλιστα δημόσιο. Είναι το όριό μου.
Καλή η συζήτηση που λες, αλλά για να γίνει πρέπει και ο άλλος να έχει διάθεση να ΜΙΛΗΣΕΙ και όχι να ΜΑΛΩΣΕΙ. Όσες φορές τελευταία προσπάθησα, νομίζει πως τον ειρωνεύομαι (κόμπλεξ κατωτερότητας) και άμα δε συμφωνώ μ αυτά που λέει φωνάζει-ουρλιάζει για να με πείσει. Κι αυτό δεν το αντέχω- λόγω ιδιοσυγκρασίας. Μπορεί μετά να αναγκαστώ να καταπιω ένα κουβά ηρεμιστικά για να συνέλθω. Και το ξέρει.

Όχι, δεν περνάω κόλαση. Πολλές στιγμές είναι πολύ καλές. Μ αγαπάει, το ξέρω. Τη συμπεριφορά του θέλω να διορθώσει- αλλά μάλλον αδιέξοδο είναι.
Anyway, ελπίζω να καταφέρουμε να συννενοηθούμε, έτσι, γι αλλαγή.

Αγαπητή Τϊνα,

καταστάσεις που περιγράφεις έχω ζήσει κι εγώ..και ήμουν στη θέση του \"αγγελουδιού\"... Θα ήθελα να σου πω λοιπόν την εμπειρία που έζησα εγώ από αυτή τη θέση σε ανάλογες καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει..

Πέρασα πολλές πρωτοχρονιές (κι όχι μόνο) ανάλογες...με φωνές και τσακωμούς... με τη μητέρα μου σε μια θέση όμοια με τη δική σου, να παραπονιέται για έναν σύζυγο \"απών\", για έναν σύζυγο που την εκθέτει άγρια μπροστά σε άλλους, για έναν σύζυγο συναισθηματικά απών σε στιγμές που τον χρειαζόταν πολύ, όπως π.χ. επειδή είχε χάσει γιορτινές μέρες μια αδελφή της... Πολλές εκρήξεις... Κι εγώ θεατής..

Γι\' αυτό θέλω να σου πω πρώτα απ\' όλα ότι αν μένεις μόνο για τα παιδιά, αλλά διατηρείται αυτή η κατάσταση, τότε, ακόμη περισσότερο, για τα παιδιά είναι καλύτερα να φύγεις. Έχω διαβάσει κιόλας ότι παιδιά που ζουν μέσα σε συνθήκες διαρκών συγκρούσεων, επηρεάζονται χειρότερα από παιδιά χωρισμένων γονιών, και μπορώ να στο επιβεβαιώσω...

Η μητέρα μου μάλλον έχει νιώσει πολύ όμοια με σένα και όσο κι αν η σκέψη να χωρίσουν οι γονείς μου με τρόμαζε, την καταλάβαινα, αλλά από την άλλη αγαπώ και πολύ τον πατέρα μου, κι ας συμφωνώ με τη μητέρα μου για τα \"ελαττώματά\" του, κι ας μην μπορώ να τα παραδεχτώ φωναχτά. Η μητέρα μου μου είχε ανακοινώσει παλιότερα και επίσημα ότι θα χωρίσει γιατί δεν πάει άλλο. Τελικά δεν το έκανε ποτέ... Ίσως οι λόγοι της ήταν και οικονομικοί...

Τώρα έχω μεγαλώσει. Οι γονείς μου είναι ακόμα μαζί. Ακόμα υπάρχουν χοντρές συγκρούσεις κατά καιρούς, όπως υπάρχουν και όμορφες μικρές στιγμές που νιώθω ότι είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Κι όταν υπάρχουν συγκρούσεις, ακόμα η καρδιά μου σφίγγεται. Το ίδιο κι όταν υπάρχουν οι όμορφες στιγμές.. Έχω μάθει πλέον ότι έτσι ειναι.
Η μητέρα μου εξακολουθεί κατά καιρούς να μου συζητάει τα προβλήματά της με τον πατέρα μου, κι αυτό δεν μου αρέσει. Μπορεί να είμαι πιο μεγάλη και πιο ώριμη, αλλά είμαι ακόμα το παιδί τους και είναι ακόμα οι γονείς μου...κι όταν δεν τα πάνε καλά, πονάει. Προτιμάω να τα λέει με τις φίλες της, παρά σε μένα.

Δεν ξέρω τί επιφυλάσσει το μέλλον. Αν όντως κάποτε θα χωρίσουν.... αν θα μείνουν μαζί αλλά θα εξακολουθεί να εκρυγνυται το ηφαίστειο κατά καιρούς, και θα περιμένουμε να περάσει πάλι η μπόρα. Μάλλον το δεύτερο.

Αλλά καμιά φορά όταν το σκέφτομαι, λέω αν είναι να γίνει το αναπόφευκτο, ας είχε γίνει και πιο νωρίς. Για μένα, ό,τι ήταν να μου κάνει όλη αυτή η κατάσταση, έτσι κι αλλιώς μου το έχει κάνει, και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό απ\' ό,τι θα ήταν αν είχαν χωρίσει τότε. Όσο άσχημος κι αν θα ήταν ο χωρισμός τους, θα μου είχε γλιτώσει μάλλον περισσότερα, αν είχε γίνει όταν έπρεπε να γίνει, αν τελικά \"έπρεπε\". Και εντάξει, μην το πάρεις ότι έχω και κανένα παιδικό τραύμα, αλλά να έχεις μείνει με την ιδέα ότι οι γονείς σου ζούνε μαζί και να απορείς πως θα ζήσουν αυτοί οι δυο μόνοι, όταν εσύ κι ο αδελφός σου φύγουν από το σπίτι..είναι μια περίεργη ιδέα.. Αν είναι τελικά δλδ να ζήσουν καλύτερα τη ζωή τους χώρια, αλλά να μένουν μαζί για εμάς, ας το κάνουν από τώρα, ας το\'χαν κάνει και νωρίτερα, μην περιμένουν για μας, μην περιμένουν τα γεράματα!!.. Κατά βάθος, όπως οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, το ίδιο θέλουν και τα παιδιά τους γι\' αυτούς!

Σου λέω απλώς τη δική μου εμπειρία πάνω στο θέμα και τις σκέψεις που έχω κάνει. Θα σε συμβούλευα να κοιτάξεις τι μπορείς να κάνεις με τον άντρα σου για να λυθεί η κατάσταση, και να προσπαθείτε να αποφεύγετε σκηνές μπροστά στα παιδιά. Και αν η απόφασή σου είναι να φύγεις, μη διστάσεις εξαιτίας των παιδιών. Μια άσχημη κατάσταση στο σπίτι που διαιωνίζεται είναι μάλλον χειρότερο γι\' αυτά από έναν χωρισμό, τον οποίο έχετε συζητήσει μαζί τους και έχετε εξηγήσει, αν πάει τελικά εκεί το πράγμα.

Κατ αρχήν σας ευχαριστώ όλους για την ανταπόκρισή σας :)
Αγγελική, είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα των παιδιών- προσπαθώ να αποφύγω πάση θυσία μια σύγκρουση μπροστά τους. Μια σύγκρουση που επιπλέον δεν αντέχει και το δικό μου νευρικό σύστημα. Ίσως πατώντας πάνω σε αυτό ο σύζυγός μου έφθασε σ αυτή την κατάσταση. Ξέρει ότι πάντα κάνω πίσω για να μη γίνει καβγάς.

Μ έχει κουράσει η ανασφάλεια, η κατήφεια, τα νεύρα. Δεν θέλω να κάνω άλλο πίσω. Δε θέλω να μου φωνάζει και να μη μπορώ ν απαντήσω. Αποφάσισα να τραβήξω και εγώ το σχοινί μια φορά.
Σήμερα δεν πήγα σε οικογενειακό meeting πρωτοχρονιάτικο- πήγε μόνος του με τα παιδιά. Ρε γαμώτο, όταν βλέπω το γιό μου να με κοιτάζει έντρομος \"μαμά γιατί? συμβαίνει κάτι?\" φοβάμαι πως δεν πράττω σωστά. Αχ. δεν ξέρω, ίσως είμαι υπερβολική. Θα δούμε

Ευχαριστώ σας, ξανά.

Τελικά, μάλλον είμαι υπερβολική. Σήμερα, ψυχραιμότερα σκεπτόμενη, βλέπω τη ζυγαριά της σχέσης μας να ισορροπεί κάπως.
Μάλλον θα πρέπει να βοηθήσω το σύζυγό μου να βγεί απο τη δυσάρεστη αγχογόνο κατάσταση που βιώνει καθημερινά, τα τελευταία χρόνια -και δη τους τελευταίους μήνες. Έχω σκεφτεί κάποιο τρόπο (εννοώ ουσιαστική βοήθεια στον επαγγελματικό τομέα). Απο κεί πηγάζει και ο εκνευρισμός και η ανασφάλεια και όλα, πιστεύω.

Βέβαια, πολλά πράγματα στη σχέση μας χρειάζονται αναθεώρηση και επαναπροσδιορισμό, αλλά αξίζει να το κάνουμε.

Για την \"απουσία\" στο θέμα των παιδιών, ήμουν μάλλον εκνευρισμένη και τα παρουσίασα μονόπλευρα. Η δουλειά του είναι ιδιαιτέρως απαιτητική, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει και χρόνος από μέρους του. Συν το τρομερό άγχος και η ανάλογη ενασχόληση με τα οικονομικά της επιχείρησης και στο σπίτι..... Βεβαίως, μπορεί πολύ καλύτερα, αρκεί να το θελήσει.

Λάθος μου είναι και η παθητική συμπεριφορά σε καβγά. Αν είμαι πιο δυναμική, το ξέρω, θα το σκεφτεί 2 φορές πριν φωνάξει.

Τέλος πάντων, σας ζάλισα, αλλά δεν ήθελα να αφήσω τη εντύπωση ότι ζω εφιαλτικά στο σπίτι μου. Όχι. Μ αγαπάει, με στηρίζει, με στέλνει ταξίδια αναψυχής να διασκεδάσω-ακόμα και χωρίς αυτόν εάν αδυνατεί λόγω δουλειάς.

Κακός σύμβουλος ο θυμός. Όταν καταλαγιάζει αλλοιώς τα βλέπεις τα πράγματα.

Θα δούμε. Ίσως εαν περάσει η επαγγελματική κρίση, βελτιωθούν όλα.

Σας ευχαριστώ όλους όσοι διαβάσατε αυτές τις γραμμές και κάνατε μια σκέψη για μένα

Τίνα,

Επειδή έχω βρεθεί στη θέση του άντρα σου (αν και δεν είχαμε παιδιά) θα ήθελα να σοθ πω και γω μερικές σκέψεις.

Νομίζω ότι ο άντρας σου τρέμει το ενδεχόμενο μίας επαγγελματικής αποτυχίας που θα τον ρίξει πρώτα από όλα μπροστά στα δικά σου μάτια. Αυτό που θα χρειαζόμουν εγώ σε μία τέτοια κατάσταση, θα ήταν η διαβεβαίωση πως ότι και να συνέβαινε, εσύ θα ήσουν εκεί κοντά μου και δε θα ερχόταν το τέλος του κόσμου.

Β.

explorer :) πόσο δίκιο έχεις!
Το ΄πρόβλημα είναι ότι δεν αρκούν πια οι δικές μου -συχνότατες- διαβεβαιώσεις αγάπης και υποστήριξης κάτω από οιεσδήποτε μελλοντικές συνθήκες. Δεν τρέμει την αποτυχία απένταντί μου αλλ απέναντι στον εαυτό του- και στα παιδιά του. Και παρότι τα δείγματα στη δουλεια δεν είναι ιδιαιτέρως απογοητευτικά, η απαισιοδοξία και το άγχος χτυπάει κόκκινο.

Μα δεν ξέρω πια τι να κάνω για να βοηθήσω. Ή μάλλον ξεκίνησα μια ουσιαστική προσπάθεια σήμερα το πρωί- για μια πολλά υποσχόμενη επαγγελματικο-οικονομική συνεργασία που μπορώ να επηρεάσω(που άμα όμως το μάθει αυτός ότι έκανα κάτι τέτοιο θα μου κόψει την καλημέρα!!).

Για τον ψυχολογικό τομέα δεν ξέρω τι να κάνω.

Οποιοσδήποτε άλλος ζούσε κάτω από τις δικές μας συνθήκες θα νοιωθε σούπερ ασφαλής.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλο να κάνω. Ακόμα και το λαχείο- τα 5.000.000 ευρώ να κερδίσουμε- πάλι ανασφάλεια θα νοιώθει!

Τίνα μου, νομίζω πως βρίσκεσαι σε ένα είδος αδιεξόδου. Από τη μια είναι ο άντρας σου με τα προβλήματά του και από την άλλη εσύ η ίδια και οι ανάγκες σου.
Και νομίζω ακόμα πως \'εχεις μπερδευτεί αρκετά με όλα αυτά και πως θέλεις να κάνεις κάτι για να λυθούν τα προβλήματα αυτά αλλά δεν ξέρεις από που να πρωταρχίσεις.
Θα σου έλεγα να προσπαθήσεις, όσο είναι δυνατόν, να βάζεις στο επίκεντρο των σκέψεών σου τον εαυτό σου και όχι τους άλλους. Νομίζω οτι αν βρεις τι πραγματικά σου λείπει, τότε θα ισορροπήσεις εσύ η ίδια κι αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει και στον άντρα και στα παιδιά σου.
Το λες και η ίδια. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για την ανασφάλεια του άντρα σου...ό, τι μα ό, τι και να γίνει πάλι ανασφάλεια θα νιώθει.
Απο την άλλη υπάρχεις κι εσύ σ\'αυτό το παιχνίδι. Σου προτείνω να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με το τι θέλεις εσύ η ίδια, ανεξάρτητα από το να μπορείς να το αποκτήσεις αυτή τη στιγμή ή όχι...σαν αναζήτηση, ένα πράγμα. Για αρχή. Και μετά βλέπεις πως μπορείς να το υλοποιήσεις...Ένα βηματάκι τη φορά.