Καλησπέρα,
είμαι 29, έχω σχέση εδώ και 5χρόνια,τον τελευταίο μένουμε μαζί,ήμασταν καλά μέχρι πριν από 2,5μήνες... , δεν ξέρω πώς, κάποια στιμή μου τράβηξε το ενδιαφέρον κάποιος απτην (κοινή με τον φίλο μου) παρέα, μικρότερος 3χρόνια, κάποιος που ακόμη κι αν ήμουν ελεύθερη δεν θα διάλεγα να κάνω σχέση, πολύ εκτός των προτύπων,συμπεριφορών, ενδιαφερόντων μου. Εξηγούμαι για να μη παρεξηγηθώ'δεν κατατάσσω τους ανθρώπους σε κατηγορίες αλλά αν δεν υπάρχει στοιχειώδες κοινό υπόβαθρο πώς να επικοινωνήσουν 2ανθρωποι? Με φλέρταρε ανοιχτά (διακριτικά παντα- υπήρχαν και κοινοι γνωστοί), αν και είχε κι εκείνος σχέση -την οποία σκοπίμως απέφευγε να φέρνει-, ξεκίνησε αθώα, θυμίζοντας παιδιά του γυμνασίου, με αναζωογόννησε, έπιασα τον εαυτό μου να τον σκέφτεται συχνά πυκνά, να τον περιμένω να εμφανιστεί στην παρέα, να στενοχωριέμαι όταν δεν ερχόταν ώσπου ξέσπασε.... δεν ξέρω ποιος το ξεκίνησε, εκείνος έκανε την πρώτη κίνηση, εγώ το προκάλεσα, δεν ξέρω, ταράχτηκα, με ηρέμησε δίνοντάς μου τη σιγουριά οτι δεν θα μαθευτεί ποτέ κι από κανέναν... Συνεχίστηκε για περίπου 1,5 μήνα με αγχωμένα ραντεβού, ψέμματα, πάθος... ένιωθα οτι προδίδω εκτός του φίλου μου και άλλους ανθρώπους που τους ήξερα χρόνια... ντρεπόμουν, ντεπόμουν πολύ, αλλά τον ήθελα. Σε μια κοινή έξοδο οπού βρεθήκαμε κι οι τρείς κατά τύχη (εγώ, εκείνος, ο φίλος μου-να ξεκαθαρίσω εδώ οτι δεν είναι φίλοι μεταξύ τους,απλοί γνωστοί- όχι οτι αυτό μειώνει τη μα..κια που έκανα), συνειδητοποίησα οτι αρχίζω να θυμίζω ήρωα σαπουνόπερας σε καθημερινή σειρά, έχασα εντελώς τον έλεγχο, το "μου λειψες" ακολουθούσε το "δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο αυτό μεταξύ μας" ενώ εκείνος άρχισε να απομακρύνεται.., να μην απαντάει σε μην, να μην εμφανίζεται σε εξόδους, απότομα χωρίς να καταφέρουμε να κάνουμε μια κουβέντα σαν άνθρωποι, ίσως η συμπεριφορά μου τον οδήγησε, το έληξα με μήν τύπου "δεν θα σε ξαναενοχλήσω αφού δεν ένιωσες κάτι παραπάνω", "δεν κρατάμε κακίες" και τέτοια, δεν απάντησε ποτέ...
Τον είδα μετά απο μέρες τυχαία, ούτε τα μάτια μου δεν μπορούσα να σηκώσω πάνω του, θυμός μου βγαινε τόσο έντονα για την απάθειά του, δεν το χωρούσε το μυαλό μου οτι ρίσκαρα τόσα πολλά για κάποιον που ήθελε απλά λίγο σεξ με κάποια που του γυάλισε, στιγμιαία πέρναγε η σκέψη οτι όχι, δεν είναι έτσι, με ήθελε, με θέλει, δεν μπορεί, αλλιώς δεν θα έμπαινε σε τέτοια κατάσταση, μετά πάλι θυμός, θυμός με τον εαυτό μου. 'Εχει περάσει πάνω από μήνας που δεν έχουμε καμια προσωπική επικοινωνία, τον συναντάω για λίγο σε εξόδους, δεν έχουμε πει ούτε μια κουβέντα για την ιστορία, είναι στιγμές που κρατιέμαι να μην τον πα΄ρω τηλ να συναντηθούμε, θέλω να τον δω να τον αγγίξω, σβήνω και γ΄ραφω το ίδιο μην 10 φορές τη μέρα, επικρατεί η λογική κι ο εγωισμός "αν ήθελε, θα διεκδικούσε".
Δεν έχει λήξει ακόμη μέσα μου. Δεν δόθηκαν απαντήσεις σε τόσα γιατί..........
Πάλι τον είδα στον ύπνο μου...
