Φοβίες στη σχέση

Χαιρετώ,

Έχω πρόβλημα με τη σχέση μου που διανεύει το πέμπτο έτος. Η κοπέλα μου στα 23 της έδωσε πανελλήνιες και πέρασε με αποτέλεσμα να είναι μακριά απο εμένα εδώ και λίγους μήνες.

Η σχέση μας ήταν πάρα πολύ καλή όλα αυτά τα χρόνια, πολύ ερωτευμένοι και πολύ δεμένοι.

Το πρόβλημα ξεκίνησε μόλις πέρασε στις εξετάσεις, άλλαξε τελείως ο χαρακτήρας της και πλέον δεν σκέφτεται καθόλου τη σχέση της. Πρόσφατα ήρθε για διακοπές και μετά απο συζήτηση που είχαμε μου είπε οτι δεν ξέρει πλέον ποιά είναι και οτι έχει δυό ζωές, τη ζωή του πανεπιστημίου και την ζωή με εμένα. Είπε οτι αισθάνεται μπερδεμένη και οτι δεν μπορεί να χαρεί τη σχέση μας πλέον. Μου είπε επίσης οτι φοβάται και οτι νιώθει πίεση απο τους γύρω της.

Η αλλαγή στο χαρακτήρα της είναι τραγική. Συναναστρέφεται με 17-18 χρονών παιδιά και φέρεται σαν αυτά. Έχει χάσει τη σοβαρότητα της και μου λέει συνεχώς οτι όταν ήταν 18 δεν είχε ζήσει με αυτό το τρόπο γι' αυτό φέρεται έτσι.

Εδώ και δυό εβδομάδες επισκέπτεται ψυχολόγο. Μου το κρατούσε κρυφό αλλά αναγκάστηκε να μου το πεί, παρόλο που ξέρει οτι είναι υπέρ και οτι δεν θα είχα πρόβλημα.

Γενικά πιστεύω οτι είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος και θέλω να πιστεύω οτι δεν την πιέζω. Της λεω συνεχώς να κάνεις υπομονή και ο χρόνος της δίξει το δρόμο που θα πάρει. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής της ήμουν δίπλα της και δεν σκοπεύω να απομακρυνθώ σε αυτή, εκτός και αν μου το ζητήσει.

Παρακαλώ βοηθήστε με γιατί δεν ξέρω πως να τις συμπεριφέρομαι και πως μπορώ να την βοηθήσω.


Ευχαριστώ,

εσύ πόσων ετών είσαι; έχεις βρεθεί ποτέ σε πανεπιστήμιο;
εκείνη γιατί δεν έδωσε πανελλήνιες στη συνήθη ηλικία; θυμάμαι εμένα. όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο ήμουν ήδη παντρεμένη 1 χρόνο και έγκυος το πρώτο μου παιδί. Από πολύ νωρίς ένοιωσα να έχω δυο ζωές και ήταν πολύ κουραστικό. Είχα προσπαθήσει πολύ να μην το αφήσω να εκδηλωθεί σε πρόβλημα στη σχέση μου, αλλά σίγουρα ήξερα και υπέφερα από το απωθημένο να ζήσω πιο ελεύθερα, \"φοιτητικά\". Κι εγώ ήμουν πολύ δεμένη με τον αντρα μου, αλλά περισσότερο ως εξάρτηση. το βάσανο έγινε θεόρατο ότν είδα ότι μπορώ και χωρίς αυτόν. φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε παρά ελάχιστα κοινά ενδιαφέροντα ή επιθυμίες [εκείνος 7 χρόνια μεγαλύτερος και στρατιωτικός]. Όταν πέρασε η φούρια των 21-25 μου, πήρα πτυχίο και είπα ότι θα αφιερωθώ με όλες μου τις δυνάμεις στη σχέση και το γάμο μου, βρέθηκα αντιμέτωπη με τόσες διαφορές που κατάλαβα ότι η \"διπλή\" ζωή ήταν απλά τρόπος επιβίωσης και πιθανότατα να μην υπήρχε λόγος να μην ενωποιηθούν, αν η σχεση μου ειχε γερα θεμέλια. Επίσης, όταν 3 χρόνια μετα τις σπουδες εξεφρασα την επιθυμία μου να χωρίσουμε, έλαβα την απάντηση \"εγώ φταίω που σε άφησα να σπουδάσεις\"... Πιστεύω λοιπόν ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις πιστός στα δικά σου συναισθήματα απέναντί της όσο αυτά υπάρχουν και να την απαλάσσεις όσο το δυνατό από άγχη και ενοχές στην περίπτωση που δε θα τραβήξει άλλο το μεταξύ σας. Νομίζω ότι είναι ο μόνος τρόπος να αντέξετε τελικά. Ο μεγάλος έξω κόσμος καιτα φοιτητικά χρόνια, είναι μια ωραία φούσκα που σκάει μόνο όταν τη ζήσεις ελεύθερα!

anitak μου συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα!Ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό πρόσφατα και απο τότε νιώθω οτι ζω διπλή ζωή. Είμαι 28 χρονών και τίποτα από τη ζωή μου δεν φαίνεται να με ικανοποιεί πια.Κυρίως η σχέση μου των 7 χρόνων με ένα άνθρωπο 9 χρόνια μεγαλύτερό μου.
Νιώθω τέτοια πίεση στη σχέση, χωρίς να υπάρχει. Ο άνθρωπος έχει κάνει απίστευτες υποχωρήσεις και προσπάθειες τον τελευταίο καιρό, αλλά εγώ εξακολουθώ να πνίγομαι και να τον νιώθω μεγάλο...Νιώθω οτι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω μαζί του, και οτι δεν έχουμε πια ουσιώδη κοινά παρά μόνο επιφανειακά.Ταυτόχρονα νιώθω και τύψεις κι έναν φόβο, του στυλ \"τι κάνω τώρα?Πώς την παλεύω μόνη μου?\" οπότε παραμένω.
displacedface θα σου έλεγα οτι υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που μπορείς να κάνεις. Κάνε υπομονή, \'οσο μπορείς, και δώσε της τον χώρο και τον χρόνο της αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι γι\'αυτήν. Απο κει και πέρα πρέπει εκείνη να αποφασίσει και να κατασταλλάξει τι πραγματικά θέλει και τι της φταίει. Μόνο μην την πιέσεις να το κάνει, αν αντέχεις φυσικά κι εσύ, γιατί ίσως αντιδράσει σπασμωδικά. Μιλάω για τον εαυτό μου και τι θα ήθελα εγώ να μου προσφέρει ο σύντρφός μου αυτή την περίοδο. Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο για την κοπελιά σου.

να ρωτησω κατι?η κοπελα σου για πιο λογο πηγαινει σε ψυχολογο?επειδη ειναι μπερδεμενη?γιατι?

Akougetai duskolo..H kopela sou einai se mia teleios kainouria katastash opos kai esu. Pisteuw oti piesh aisthanetai epeidh ena kommati tou eautou ths thelei na zhsei authn thn kainouria zoh tou \'\'panepistimiou\'\' kai ena kommati ths exei meinei se esens kai tis stigmes pou zhsate mazi kai den thelei na afhsei. Pisteuw oti h epikoinwnia einai polu shmantikh kai esu apo merias sou tha mporouses na kaneis pragmata gia na mhn xathei apo thn sxesei sas..oso gia thn kopela sou pisteuo oti einai kalo na min ths upenthimizeis sunexeia to problima sas giati etsi mono kai mono apo thn epimonh sou mporei na piezetai perissotero kai na parei lathos apofaseis. Antitheta afhse thn ligo..oxi kuriolektika alla dose ths thn eukairia na dei ligo monh ths thn katastash kai na dei to problhma kai me ta dika sou matia

Φιλε μου,ειχα ενα παρομοιο προβλημα καποτε.Η φιλη μου ειχε φυγει για σπουδες,εγω εμεινα πισω.Ενιωθα να με παραμελει,ενιωθα μονος,εκεινη ηδη μακρια,ειχαμε μια αποσταση που δεν μπορουσα να αντεξω,πολεμουσα με τα παντα.Ενιωθα οτι μονο εγω πολεμω τοσο πολυ,ενω εκεινη απλα ζει την ζωη της εκει.Οταν αργουσε στα μηνυματα μου με επιανε πανικος.Ηθελα να ξερω που ειναι και τι κανει συνεχως,ζηλευα αρκετα...ημουν πολυ πιεστικος.Φερθηκα πολυ εγωιστικα με αποτελεσμα να ερθει η ριξη στην σχεση μας και ητανε φυσιολογικο.
Τωρα μετα απο χρονια που εληξε αυτη η σχεση και εγω ποια ειμαι για σπουδες,μπορω να καταλαβω τι πραγματικα σημαινει να εχεις δυο ζωες.Ετσι ειναι,ειτε το θες,ειτε οχι.Ειναι δυο ζωες που πρεπει να συμβαδιζουν.Πλεον δεν εχω κανει ξανα δεσμο απο αποσταση,την εχω ζη σει ομως τοσο βαθεια μεσα μου.Ξερω τι πραγματικα σημαινει...Ειδικα οταν ο αλλος στην αλλη ακρη αντιμετωπιζει προβληματα στον εσωτερικο του τομεα.Τοτε ειχα προβλημα,η μειονεξια μου,ο εγωισμος μου,οι ανασφαλειες μου...δεν μετανιωνω για κατι,ισα ισα εβγαλα εξω μια αλλη πτυχη του εαυτου που δεν ηξερα οτι ειχα.
Θελει αερα φιλε μου,γιατι αν την πνιξεις περισσοτερο απο οσο αντεχει θα φυγει..Ξερω οτι ισως σου ειναι δυσκολο,ομως θελει τον αερα της.Δεν ειναι ευκολο να ξεκινας την ζωη σου απο την αρχη,να ζεις καπου αλλου για σπουδες,να μπορεις να φτιαξεις μια ζωη για να συνηπαρχεις εκει στο αγνωστο που εισαι.Οσο για σενα,προσπαθησε οσο μπορεις να καταλαμβαινεις,να συμμεριζεσαι τις ιδεες της,να κανεις δικα σου πραγματα για να μπορεις και εσυ να εισαι με τον εαυτο σου,χωρις να στο επιβεβαιωνει συνεχως οτι υπαρχει για σενα.
Αυτα...καλη δυναμη!!