Γιατι αισθανομαι τοσο μονος...

Κατ αρχην να σας πω την ιστορια μου με οσο ποιο λιγες λεξεις μπορω.

Ειμαι 28 χρονων & Πριν απο 5 χρονια περιπου εκανα μια σχεση με μια κοπελα την οποια την γνωρισα μεσω ιντερνετ, στα 3 χρονια σχεση περιπου πηγα κ εγκατασταθηκα σπιτι της (απο την επαρχια δηλαδη μετακομισα αθηνα), οι φιλιες μου απο εκει κ περα υπηρχαν μεσω αυτης, δουλεια μονιμη δεν καταφερα να βρω ενω αυτη ηταν σαφως πετυχημενη επαγγελματικα, στο τελος καταληξαμε να χωρισουμε.

Το λαθη ειναι δικα μου κ το φανταζεστε (το οποιο μου δινει ενα μεγαλυτερο βαρος στην ψυχη μου).

Με "εστειλε" κανονικα, στα 5 χρονια σχεσης (και καλα μου εκανε εδω που τα λεμε) αλλα απο τοτε εχω τοσο μεγαλο βαρος που δεν μπορω να το αντεξω... Δεν ξερω αν μπορω να καταφερω να συμφιλιωθω με τον εαυτο μου για αυτο που εγινε, μου εχει κοπει η ορεξη, παρολο που εχω καποιες ασχολιες παντα αισθανομαι αυτο το βαρος στην ψυχη μου...

Τελευταια δεν ενδιαφερομαι καθολου για τον εαυτο μου, ειμαι ενας κενος ανθρωπος εδω κ 5 μηνες....

(Δεν εργαζομαι,ψαχνω βεβαια αλλα ευτυχως εχω καποιους "πορους" απο δουλειες που κανω με τον πατερα)

Αισθανομαι οτι την αγαπω, αλλα αξιζει κατι καλυτερο και το ξερει.


Το θεμα μου ειναι οτι πλεον γυρισα στην επαρχια, κ δεν εχω κανεναν, προσπαθω να ανοιξω τους κυκλους μου αλλα ματαια, ολοι εχουν τα δικα τους προβληματα κ δεν θα ασχοληθουν με καποιον που ηρθε απο το πουθενα.

Θα ηθελα να προσθεσω κατι που διαβασα καπου "διπλα"
Μακαρι να χτυπουσε εμενα καποιος ιος, καρκινος κλπ, ωστε να μην ειναι στο χερι μου να ζω την καθε μερα, με τοσο βαρος στην ψυχη μου.


Υγ. γιατι τα γραφω αυτα ? Δεν εχω ιδεα, γιατι καπου επρεπε να τα πω, να ακουσω μια καλη κουβεντα ? Καποιος να με βρισει ? Δεν ξερω...

Υγ2. αυριο θα κανω διορθωσεις γιατι εχω παρει κ 18 mg λεξοτανιλ κ δεν καταλαβαινω κ πολλα


Ευχαριστω πολυ

Σε μια σχεση ποτε δεν φταιει μονο ενας.Μπορει να νιωθεις τυψεις και να κατηγορεις τον εαυτο σου για τα λαθη που εχεις κανει ομως σημασια εχει που τα καταλαβες και που μετανιωσες γι αυτα..Τα λαθη ειναι ανθρωπινα και μαθαινουμε απο αυτα..Ξερω ειναι πολυ δυσκολο μερικες φορες να συγχωρησουμε τον εαυτο μας ομως σιγα σιγα τα καταφερνουμε.Αν λοιπον αναγνωρισες τα λαθη σου και προσπαθησες να βελτιωσεις τα πραγματα και εκανες ο,τι μπορουσες αυτο για μενα εχει την μεγαλυτερη σημασια.
Οσον αφορα το οτι ξαναγυρισες στην επαρχια και νιωθεις μονος πιστευω πως με τον χρονο σιγα σιγα θα προσαρμοστεις ξανα και θα αποκτησεις και παλι γνωριμιες..

θες να μας πεις ποιος ηταν ο λογος που χωρισατε?

Ο λογος που χωρισαμε ηταν οτι δεν την σεβομουν οσο θα επρεπε, κατι που δεν εχει να κανει τελικα (μετα απο συζητηση με ψυχολογο) με καποια διαταραχη προσωπικοτητας δικη μου (αν κ ολοι εχουμε στοιχεια διαφόρων διαταραχων), απλως θεωρουσα οτι μπορουσα να την κανω οτι θελω, κ αυτη γινοταν χαλι να την πατησω..
Στο τελος οταν απομακρυνθηκαμε συναισθηματικα, αρχισα κ να την κερατωνω (για 1 χρονο περιπου) κ αυτο ηταν το αποκορυφωμα...

Ειχε ανεχτει επισης παρα πολλα απο μερους μου, επειδη εχει χαμηλη αυτοεκτιμηση (στην εμφανιση κυριως), με θεωρουσε δηλαδη πολυ ποιο "ωραιο" απ οτι της αξιζει (κ αντικειμενικα ισως κ να ημουν), μαλιστα ημουν η πρωτη της μεγαλη σχεση. Γενικως με τραβανε ατομα τα οποια δεν ειναι ιδιαιτερως γοητευτικα γιατι ετσι πιστευω οτι εχω περισσοτερες πιθανοτητες να κανω μια σταθερη σχεση.
Αλλα το θεμα των -σεξουαλικων- σχεσεων λιγο με απασχολει τωρα.

Κυριως εχω ξεχασει να κανω φιλους... Πλεον, κ αυτο ειναι που με κανει να αισθανομαι ανασφαλεια.

Μεγάλο λάθος το οτι πιστεύεις οτι τα άτομα λιγότερο γοητευτικά είναι κ πιο πιστά, απεναντίας οι όμορφες κοπέλες ειναι οι ακομπλεξάριστες και πιο ψυχικά ισορροπημένες, έχουμε δει μπάζα κ μπάζα να το παίζουν μοιραίες μιχαλίδες.
Στο θέμα σου τώρα, έτσι κάπως χώρισα κ εγώ.., πάνε 3 χρόνια και ακόμη δεν έπαψα να την αγαπώ και να μη συγχωρώ τον εαυτό μου, πάντα ζητούσα μια δεύτερη ευκαιρία αλλα ποτέ δεν μου την έδωσε.., θα μας τρώει μια ζωή μάλλον, ή μέχρι να βρούμε τον επόμενο σωστό άνθρωπο μας, υπομονή και μη χαλάς τον εαυτό σου για κανέναν, δεν αξίζει.

Θα συμφωνήσω και θα διαφωνήσω με τον Κώστα. Θα συμφωνήσω στο οτι οι λιγότερο όμορφες κοπέλες δεν είναι και πιο πιστές ακριβώς γιατί λειτουργούν πολλά κόμπλεξ και συνδρόματα κατωτερότητας, οπότε κολακεύεται πολύ πιο εύκολα και μπορεί να φτάσει στην απιστία.
Θα διαφωνήσω όμως στο οτι δεν αξίζει να χαλάς τον εαυτό σου για κανένα. Αν ο εαυτός σου, όλο σου το είναι την αναζητάει ακόμα, δεν μπορείς να μη χαλιέσαι, δεν μπορείς να ξεχάσεις και μάλλον άξιζε αυτό που είχες και δεν το είχες εκτιμήσει όσο το είχες στα χέρια σου και μερικές φορές μόνο όταν φτάσεις στον πάτο συνειδητοποιείς κάποια πράγματα.

Quote:

---

Originally Posted by Σάτυρος

Κατ αρχην να σας πω την ιστορια μου με οσο ποιο λιγες λεξεις μπορω.

Ειμαι 28 χρονων & Πριν απο 5 χρονια περιπου εκανα μια σχεση με μια κοπελα την οποια την γνωρισα μεσω ιντερνετ, στα 3 χρονια σχεση περιπου πηγα κ εγκατασταθηκα σπιτι της (απο την επαρχια δηλαδη μετακομισα αθηνα), οι φιλιες μου απο εκει κ περα υπηρχαν μεσω αυτης, δουλεια μονιμη δεν καταφερα να βρω ενω αυτη ηταν σαφως πετυχημενη επαγγελματικα, στο τελος καταληξαμε να χωρισουμε.

Το λαθη ειναι δικα μου κ το φανταζεστε (το οποιο μου δινει ενα μεγαλυτερο βαρος στην ψυχη μου).

Με "εστειλε" κανονικα, στα 5 χρονια σχεσης (και καλα μου εκανε εδω που τα λεμε) αλλα απο τοτε εχω τοσο μεγαλο βαρος που δεν μπορω να το αντεξω... Δεν ξερω αν μπορω να καταφερω να συμφιλιωθω με τον εαυτο μου για αυτο που εγινε, μου εχει κοπει η ορεξη, παρολο που εχω καποιες ασχολιες παντα αισθανομαι αυτο το βαρος στην ψυχη μου...

Τελευταια δεν ενδιαφερομαι καθολου για τον εαυτο μου, ειμαι ενας κενος ανθρωπος εδω κ 5 μηνες....

(Δεν εργαζομαι,ψαχνω βεβαια αλλα ευτυχως εχω καποιους "πορους" απο δουλειες που κανω με τον πατερα)

Αισθανομαι οτι την αγαπω, αλλα αξιζει κατι καλυτερο και το ξερει.


Το θεμα μου ειναι οτι πλεον γυρισα στην επαρχια, κ δεν εχω κανεναν, προσπαθω να ανοιξω τους κυκλους μου αλλα ματαια, ολοι εχουν τα δικα τους προβληματα κ δεν θα ασχοληθουν με καποιον που ηρθε απο το πουθενα.

Θα ηθελα να προσθεσω κατι που διαβασα καπου "διπλα"
Μακαρι να χτυπουσε εμενα καποιος ιος, καρκινος κλπ, ωστε να μην ειναι στο χερι μου να ζω την καθε μερα, με τοσο βαρος στην ψυχη μου.


Υγ. γιατι τα γραφω αυτα ? Δεν εχω ιδεα, γιατι καπου επρεπε να τα πω, να ακουσω μια καλη κουβεντα ? Καποιος να με βρισει ? Δεν ξερω...

Υγ2. αυριο θα κανω διορθωσεις γιατι εχω παρει κ 18 mg λεξοτανιλ κ δεν καταλαβαινω κ πολλα


Ευχαριστω πολυ

---

μην κανεις το λαθος να υποβιβαζεις τοσο τον εαυτο σου!!! εχεις πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση... για να ηταν διπλα σου τοσα χρονια και να σε αγαπουσε σημαινει πως εχεις κατι που αξιζει απλα εσυ ο ιδιος δεν το βλεπεις.. οταν εχεις εσυ τετοια αποψη για τον εαυτο σου πως περιμενεις οι αλλοι να μεινουν διπλα σου? δεν πιστευω οτι σε ''εστειλε'' επειδη δεν ησουν πετυχημενος επαγγελματικα αλλα μαλλον γιατι δεν προσπαθουσες για τιποτα, ειπες μεσα σου ''ειμαι ενας Loser'' και επαναπαυτηκες σε αυτο! ποσο μαλλον αν κρεμιοσουν απο πανω της και την επνιγες, ηταν αναμενομενο να μην αντεξει αλλο... επισης αυτο που ειπες για τις αρρωστειες δεν ειναι καθολου σωστο.. ανθρωποι υποφερουν απο αυτα τα πραγματα κ εσυ λες τοσο ευκολα μακαρι να το ειχα?? πρεπει να δωσεις λιγη σημασια στον εαυτο σου για να σου δωσουν και οι αλλοι...

Να χαίρεσαι που αυτή η σχέση τελικά σε άλλαξε σαν άνθρωπο και σε έκανε άνθρωπο και όχι ζώο όπως ήσουν. Συγχώρεσε με για τον χαρακτηρισμό αλλά δεν νομίζω οτί σου ταιριάζει πλέον.. Να χαίρεσαι για το καλό που έγινε.. τα μαθήματα που πήρες! Κάποιες φορές πρέπει να συμβει κάτι πολύ άσχημο για να μας ξυπνήσει και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Απο εδώ και πέρα να είσαι πιο προσεκτικός και να έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση!

Σου εύχομαι ότι καλύτερο! :)

Quote:

---

Originally Posted by Konstantinoss

Μεγάλο λάθος το οτι πιστεύεις οτι τα άτομα λιγότερο γοητευτικά είναι κ πιο πιστά, απεναντίας οι όμορφες κοπέλες ειναι οι ακομπλεξάριστες και πιο ψυχικά ισορροπημένες, έχουμε δει μπάζα κ μπάζα να το παίζουν μοιραίες μιχαλίδες.
Στο θέμα σου τώρα, έτσι κάπως χώρισα κ εγώ.., πάνε 3 χρόνια και ακόμη δεν έπαψα να την αγαπώ και να μη συγχωρώ τον εαυτό μου, πάντα ζητούσα μια δεύτερη ευκαιρία αλλα ποτέ δεν μου την έδωσε.., θα μας τρώει μια ζωή μάλλον, ή μέχρι να βρούμε τον επόμενο σωστό άνθρωπο μας, υπομονή και μη χαλάς τον εαυτό σου για κανέναν, δεν αξίζει.

---

Σας ευχαριστω ολους, αλλα αυτο ειναι το θεμα μου, θα μας τρωει οντως μια ζωη ? Δεν μπορω ρε συ... Ειναι μεγαλο το "βαρος"...

Quote:

---

Originally Posted by koloku8aki

δεν πιστευω οτι σε ''εστειλε'' επειδη δεν ησουν πετυχημενος επαγγελματικα αλλα μαλλον γιατι δεν προσπαθουσες για τιποτα, ειπες μεσα σου ''ειμαι ενας Loser'' και επαναπαυτηκες σε αυτο!

---

Για μια στιγμη νομιζα οτι εισαι εσυ αυτη... Επεσες τοσο μεσα

Ο έρωτας με έρωτα περνάει, μόνο αν βρούμε κάτι εξίσου καλό θα ξεπεράσουμε αυτο που μας πονάει, έτσι πιστευω εγώ

Το θεμα μου ειναι οτι με την ψυχοθεραπεια, εχω ανακαλυψει καποια πραγματα τα οποια σιγουρα θα μου προσφεραν νεες προοπτικες σαν ανθρωπο, σε καποια (οχι ολα) τα προβληματα μας η λυση ηταν μεσα στην ψυχη μας, Θελω την ιδια Μαρια ρε παιδια, που εχω τοσες αναμνησεις μαζι της... ειναι τοσο δυσκολο να γυρισει σε εμενα ?

Μακαρι οι ανθρωποι που αγαπαμε και χρειαζομαστε στη ζωη μας να μπορουσαν και να ηθελαν να ξαναγυρισουν,να ηταν ξανα κοντα μας...Δυστυχως καποιες φορες γινεται και καποιες οχι..Δεν ξερω τα λαθη σου ομως ειναι τοσο σημαντικο που τα καταλαβες και μετανιωσες γι αυτα..Αν προσπαθησες αυτο εχει σημασια..Αν εκανες τα παντα και δεν τα καταφερες τοτε μην αδικεις τον εαυτο σου...Λες οτι εφταιγες εσυ ομως ειτε εφταιγες εσυ ειτε οχι παλι θα πονουσες.Οταν καποιος ειναι σημαντικος για μας και τον χανουμε ανεξαρτητα απο το ποιος εφταιγε(περισσοτερο)παντα η απουσια του μας ποναει.Τις αναμνησεις μας ομως δεν μπορει να μας τις παρει κανεις...οσα εχουμε ζησει δεν χανονται ποτε...απ τα λογια σου φαινεται οτι την αγαπησες και την αγαπας πολυ...ευχομαι ο,τι καλυτερο...και εχεις δικιο "η λυση ειναι μεσα στην ψυχη μας".Απο εκει πηγαζουν ολα...

Quote:

---

Originally Posted by Σάτυρος

Το θεμα μου ειναι οτι με την ψυχοθεραπεια, εχω ανακαλυψει καποια πραγματα τα οποια σιγουρα θα μου προσφεραν νεες προοπτικες σαν ανθρωπο, σε καποια (οχι ολα) τα προβληματα μας η λυση ηταν μεσα στην ψυχη μας, Θελω την ιδια Μαρια ρε παιδια, που εχω τοσες αναμνησεις μαζι της... ειναι τοσο δυσκολο να γυρισει σε εμενα ?

---

Καλησπέρα , αυτο με την αρρώστια το εχω πει εγω , θα σου πω κάτι που θα σε πειραξει , λες την θες εχεις αναμνήσεις , αυτη η κοπέλα σε πήρε σπίτι της σε αγάπησε και εσυ ειπες την κερατωνες για ένα χρόνο ? πως αισθανόταν αυτη ? προδομένη , γιατι το έκανες αυτο , την βαρέθηκες ? πως να μην σε διώξει όσο και να σε αγαπούσε την πληγωσες πολυ .

Δεν μπορω να απαντησω φιλε... Ισως την θεωρησα δεδομενη, ισως βοηθησε κ το γεγονος οτι δουλευει 12 ωρες την ημερα κ γυρνουσε πτωμα, δικιο εχεις, την πληγωσα πολυ κ το πηρε αποφαση απλα.