Printable View
Καλησπέρα σε όλους!
Θα ήθελα να ρωτήσω όποιον γνωρίζει αν η αδράνεια και η έλλειψη ενδιαφερόντων συνιστούν κατάθλιψη. Οι μόνες ώρες που έχει νόημα η ζωή μου είναι οι τέσσερις (4) πρωινές ώρες που εργάζομαι. Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας δεν έχω διάθεση για τίποτα. Κάνω συνεχώς άσχημες σκέψεις και ενίοτε με δυσκολεύουν και τη νύχτα οπότε και ξυπνάω άσχημα και απότομα.
Σας ευχαριστώ.
Γεια σου ania και καλωσηρθες στο φορουμ.Γενικα μεσα απο ενα φορουμ δεν ειναι ευκολο να κανουμε διαγνωση.ΓΙα να γινει διαγνωση χρειαζεται να επισκεφτεις εναν ειδικο.
Γενικα, καταθλιπτικα συμπτωματα εμφανιζουν πολλοι ανθρωποι κατα την διαρκεια της ζωης τους χωρις αυτο να σημαινει οτι εχουν καταθλιψη.
Μπορει να περνας απλα μια ασχημη περιοδο και να εισαι απλα πεσμενη..
Προσπαθησε να βρεις καποια ασχολια που να σε κανει να νιωθεις καλα, πχ καποιο σπορ ή να ασχοληθεις με μια μορφη τεχνης.
Στο ποστ σου δεν αναφερεις καποια βασικα πραγματα οπως πχ την ηλικια σου,αν ζεις μονη σου,αν εχεις παρεες και λοιπα.
Αν θελεις μιλησε λιγο παραπανω για εσενα.
Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Καλώς σας βρήκα και σε ευχαριστώ για την προσοχή!
Λοιπόν, είμαι 30 ετών, εδώ και τρεις μήνες μένω μόνη (πριν και για αρκετά χρόνια έμενα με τον αδερφό μου) και δεν έχω κάποια σχέση (από επιλογή στην αρχή και ίσως ακόμα επί 1μιση χρόνο). Παρέες μόνο ένα-δύο αγόρια με τα οποία συναντώμαι αραιά.
Η ζωή που ζω με πνίγει και το μόνο που με χαροποιεί είναι πως είμαι καλά, πως οι δικοί μου είναι καλά και πως έχω έστω μία τετράωρη εργασία. Δεν έχει νόημα η ζωή μου μετά τη δουλειά. Ψάχνω για 2η και δεν βρίσκω και αυτό με στενοχωρεί πολύ. Ξεκίνησα πριν λίγο καιρό ένα πρόγραμμα γυμναστικής αλλά και αυτό το σταμάτησα. Δε θέλω μετά τη δουλειά να ξαναντύνομαι και να βγαίνω έξω.
Σκέφτομαι να επισκεφτώ ψυχολόγο αλλά δεν ξέρω αν διογκώνω τα προβλήματα και της φανώ υπερβολική. Πήγαινα σε αυτήν εκεί γύρω στις σπουδές μου και μου έλεγε καλά λόγια. Δεν είχα πάρει αγωγή. Απλά συζητούσαμε. Και δε θέλω να της δείξω πως δεν προχώρησα στη ζωή μου και τόσα χρόνια μετά την έχω πάλι ανάγκη. Με θαύμαζε νομίζω... Επίσης, δε θέλω να ακούσω πως πολύς κόσμος αντιμετωπίζει οικονομικά θέματα και έχει κουμπωθεί και στα αισθηματικά, κλπ-κλπ. Ναι, το ξέρω, δεν είμαι η μόνη, απλά εγώ δεν είμαι ευτυχισμένη πια.
Από το καλοκαίρι του 2010 αναθεώρησα όλη μου τη ζωή, τις παρέες, τους έκανα όλους και όλες πέρα και άρχισαν οι ενοχές. Μετάνιωσα για ό,τι έχω κάνει ως τώρα...σπουδές χωρίς αντίκρυσμα, σχέσεις άθλιες, φιλίες δυσάρεστες... Πλέον ξέρω τι θέλω αλλά δεν ξέρω πού θα το βρω.
Έφτιαξε, ευτυχώς, ο καιρός και μου έφτιαξε λίγο και η διάθεση. Κάτι είναι κι αυτό... Η μοναξιά τις ώρες που δεν την επιλέγω/έχω ανάγκη/χρειάζομαι, διαχειρίζεται αλλιώς πια... Μακάρι να συνεχίσω έτσι γιατί μου αρέσει να χαμογελάω.