Printable View
Οι πιο εμπειροι σε θεματα ψυχολογιας και ανθρωπινων σχεσεων θα ηθελα να μας διαφωτισουν και να μας μαθουν τροπους απλους και πρακτικους για το πως μπορουμε να ανεβασουμε την αυτοπεποιθηση μας τοσο στη ζωη μας γενικοτερα οσο και στις σχεσεις μας με το αλλο φύλο.Ευχαριστω.
αρκεί να μας αγαπήσει κάποιος και ... υπάρχουμε. Και για να υπάρχουμε, είμαστε κάτι! τώρα, γιατί να μας αγαπήσει... στο χέρι μας είναι και αυτό. Νομίζω. Μια καλή ένδειξη ότι κάποιος μπορεί να μας αγαπήσει, είναι μερικές φορές και το να μας μισούν. Συνεπάγεται την ύπαρξη μιας προσωπικότητας και τα υπόλοιπα είναι θέμα γούστου. Βέβαια για να κτίσουμε μια προσωπικότητα, χρειάζεται να πιστεύουμε οι ίδιοι στην αξία μας... αλλά επειδή για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πρέπει πρώτα κάποιος άλλος να το κάνει για μας, φαντάζομαι ότι σχεδόν τα πάντα εξαρτώνται από την ποιότητα αγάπης των γονιών μας (;). Τί να πω...
Νομίζω ότι έχει να κάνει και με το τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Να βάζουμε στόχους και να τους καταφέρνουμε. Εδώ θα διαφωνήσω με την anitak στο αρκεί να μας αγαπήσει κάποιος για να υπάρχουμε. Εννοείτε πως απογειωνόμαστε με την αγάπη του άλλου αλλά πιστεύω ότι υπάρχουμε, ή πρέπει να υπάρχουμε, και χωρίς αυτή. Πάντως για την αυτοπεποίθηση, έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Το σε ποιά φάση βρίσκεσαι εσύ με τον εαυτό σου (και αυτό είπα πιο πάνω, ότι αυτό \"χτίζεται\" κάνοντας πράγματα για σένα), πόσο κολλάς με τον άλλο κτλ.
Κάτσε κάτω και γράψε ποιά πράγματα θες να κάνεις για σένα και δεν τα κάνεις. Μετά προσπάθησε να τα εκπληρώσεις. Αυτό χτίζει αυτοπεποίθηση. Μετά η σχέση έρχεται, από φυσικού της. Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων δηλαδή. Εμένα αυτό μου έχει δείξει η ζωή. Φτάνεις δηλαδή σε ένα σημείο που έχοντας κάνει πράγματα για τον εαυτό σου έχεις χτίσει αυτοπεποίθηση και μετά θες τη σχέση. Δεν την βλέπεις σαν \"αυτοσκοπό\" ούτε σαν καταστροφή/ σωτηρία.
Το να σέβεσαι τον εαυτό σου και τα θέλω του (πάντα τηρουμένων των δυνατοτήτων) σε κάνει να πατάς στα πόδια σου. Αυτό είναι καλό για να κάνεις σχέση.
ως ενήλικοι ναι. Όμως πιστεύω ότι είναι καθοριστικής σημασίας να πρωτοδιδαχθούμε την αξία μας από κάποιον άλλο κι αυτός πιστεύω ότι είναι στην τελική η μητέρα μας. Θεωρώ πού δύσκολο να πιστέψει κάποιος στον εαυτό του από μόνος του, έτσι ξαφνικά. Τώρα θα μου πεις, μιλάω για τα αυτονόητα. Ε, ίσως δεν είναι και τόσο αυτονόητα τελικάQuote:
Originally posted by alexandros3
Εδώ θα διαφωνήσω με την anitak στο αρκεί να μας αγαπήσει κάποιος για να υπάρχουμε. Εννοείτε πως απογειωνόμαστε με την αγάπη του άλλου αλλά πιστεύω ότι υπάρχουμε, ή πρέπει να υπάρχουμε, και χωρίς αυτή.
εγω συμφωνω με αυτο που λεει η ανιτακ.Αν εχεις γυρω σου ανθρωπους που σε γαπανε ή εστω νοιαζονται για σενα.απο γονεις μεχρι φίλους εννοειται πως θα νιωθεις πολυ καλυτερα και φυσικά με περισσοτερη αυτοπεποίθηση.Οπως εχω διαβασει κάπου και συμφωνω. οταν δεν εχεις κανεναν να σε αγαπαει γινεσαι κακος.
Δεν υπαρχου συγκεκριμενοι τροποι να αποκτησεις αυτοπεποιθηση.Αυτο συμβαινει αναλογα με το τι συμβαινει στη ζωη σου.Αν εχεις πολλεσ επιτυχιες σε πολλους τομεις..πως να μην εχεις αυτοπεποιθηση μετα?και το αντιστροφο.Το θεμα ειναι να κανεις κατι και εσυ για να εχεις επιτυχιες.
.....προφανως το σημαντικοτερο ειναι ενα προστατευτικο υποστηρικτικο περιβαλλον!
Nai to perivallon sigura exei ton pio megalo antiktipo epanw se ena atomo.
Apo kapou ksekinas ,kapou exeis mia vasi mia arxi gia na xekiniseis,
apokapou na pareis ta prwta sou paradeigmata....
An den exeis tin apodoxi apo auto to perivallon
an antimetwpizeis aporipsi tote....
Oxi oti to ti kaneis twra den exei simasia apla an mporeseis
na vgaleis apo mesa sou ola auta ta arnitika
pou sinantises einai pio eukolo an ta kouvalas kati se travaei pisw...
Δεν αντιλέγω ότι η αγάπη της Μάνας είναι εξαιρετικά σημαντική. Απλά το παίρνω σαν δεδομένο ότι υπάρχει και είναι τεράστια. Ίσως έκανα λάθος. Αλλά ακόμη κι έτσι, έχω δει ανθρώπους που δεν την είχανε και είναι μέσα στην ανασφάλεια. Τεράστια και βαθειά ριζωμένη. Αλλά και πάλι λέω ότι είτε θα κάτσεις να το σκέφτεσαι είτε θα το λύσεις. Γιατί ο κόσμος είναι αρκετά άγριος και δεν έχει χρόνο ούτε διάθεση να λύσει τίποτα για σένα. Ίσα ίσα θα είσαι σε μειονεκτική θέση. Οπότε όσο πιο γρήγορα το λύσει και το ξεπεράσει κάποιος τόσο καλύτερα. Αυτό βοηθάει στο να πετυχαίνεις αυτά που θες για σένα. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα και προϋπόθεση για όλα. Έτσι αισθάνομαι ότι σέβομαι τον εαυτό μου και είμαι σε θέση να αγαπήσω και ν\' αγαπηθώ και όχι να μπαίνω σε αρρωστημένες σχέσεις.
Στο θέμα του υποστηρικτικού περιβάλλοντος, συμφωνώ. Απλά να είναι κάποιος σίγουρος ότι δεν χρησιμοποιεί τους φίλους του σαν πατερίτσες αλλά ότι έχει ισότιμη σχέση μ\' αυτούς. Γιατί κανείς δεν βοηθάει \"τσάμπα\" αν έχει κι ο ίδιος προβλήματα. Άνθρωποι περισσότερο ανασφαλείς από σένα θα \"τρέφονται\" από τη δική σου σιγουριά. Δεν δίνουν τίποτα δωρεάν. Τώρα βέβαια υπάρχουν άτομα τα οποία θα αγαπήσουν πραγματικά. Αυτά όμως δεν θα τα χαρακτήριζα \"υποστηρικτικά\". Απλά φίλους/ες με όλη τη σημασία της λέξης.
Σ\' αυτό που είπε η αννυ
_Δεν υπαρχου συγκεκριμενοι τροποι να αποκτησεις αυτοπεποιθηση.Αυτο συμβαινει αναλογα με το τι συμβαινει στη ζωη σου.Αν εχεις πολλεσ επιτυχιες σε πολλους τομεις..
Το τι συμβαίνει στη ζωή σου είναι σε μεγάλο βαθμό στο χέρι σου... Οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες δεν \"συμβαίνουν\". Τις δημιουργείς. Αν το κάνεις ή όχι, όλα αυτά είναι θέματα προς λύση αλλά έρμαια δεν είμαστε κανενός. Για το χτίσιμο της αυτοπεποίθησης, υπάρχουν τρόποι, αρκετά απλοί. Μικρά βήματα και μικρά κέρδη που στην πορεία φιάχνουν ένα ολόκληρο οικοδόμημα. Η Ρώμη δεν χτίστικε σε μια μέρα (βάλε μέσα και τις απεργίες των εργατών...!)
Για τον numerevis μία ιστοριούλα που είναι βέβαια πραγματική...:
Στο τσίρκο τα μικρά ελεφαντάκια τα έδεναν με ένα σκοινί σε ένα μικρό πάσαλο. Έτσι το ελεφαντάκι όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να φύγει. Το τράβαγε πίσω το σκοινί. Έτσι, παραιτήθηκε της προσπάθειας. Με τα χρόνια το ελεφαντάκι μεγάλωσε και έγινε ένας ελέφαντας εκατοντάδων κιλών. Και πάλι το είχανε δεμένο με το ίδιο σκοινάκι σε ένα μικρό πάσαλο. Βέβαια τώρα αν ο ελέφαντας ήθελε, με μία απλή κίνηση θα είχε ξεριζώσει το πάσαλο, θα είχε κόψει το σκοινί και θα μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Αλλά δεν το κάνει γιατί έτσι έχει μάθει. Ενώ θα μπορούσε.
Όντας άτομο με πρόβλημα χαμηλής αυτοπεποίθησης το έχω ψάξει αρκετά το ζήτημα προσπαθώντας να βρω μια άκρη...
Η αυτοπεποίθηση διαμορφώνεται ως επί το πλείστον στην παιδική και πρώιμη εφηβική ηλικία ανάλογα με την αντιμετώπιση που λαμβάνει το άτομο όσον αφορά τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του.Το παιδί πρέπει να επιβραβεύεται για κάτι που καταφέρνει ή όπου τα πάει καλά και πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στην αντιμετώπιση της επιτυχίας και της αποτυχίας.Το θέμα είναι πως όταν είσαι πλέον ενήλικος , είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανεβάσεις την αυτοπεποίθησή σου (ειδικά άμα κάπου είναι ιδιάτερα χαμηλή) και θέλει μεγάλη προσπάθεια και υπομονή.Ο βασικότερος τρόπος είναι να ξεχάσεις τον απώτερο στόχο σου (που σε τρομάζει και σκέφτεσαι πως δεν θα τα καταφέρεις) και να δημιουργείς μικρές-μικρές επιτυχίες πάνω στις οποίες θα βασίζεσαι για να συνεχίζεις χωρίς απογοήτευση.Πρέπει να αποφεύγεις την αποτυχία και άμα (όταν) έρθει να την διαχειριστείς κατάλληλα , δηλαδή να μην επικεντρωθείς σε αυτήν αλλά να ξαναθυμηθείς και να αξιολογήσεις θετικά αυτές τις μικρές επιτυχιούλες.Ας πούμε πως ο δρόμος προς την αυτοπεποίθηση είναι η άνοδος σε μια μαγική σκάλα όπου το επόμενο μικρό σκαλάκι αρχικά δεν υπάρχει και εμφανίζεται μόνο όταν πατήσεις γερά στο προηγούμενο.Μία άλλη καλή μέθοδος είναι να δοκιμάζεις πράγματα που δεν θα τολμούσες.Να πιέζεις τον εαυτό σου να μπαίνει σε προκλήσεις που πριν (ξεκινήσεις την προσπάθεια άυξησης της αυτοπεποίθησης) απλά απέφευγες.Το δεύτερο ειδικά , όσο το δοκιμάζω πιστεύω πως έχει καλά αποτελέσματα.Δοκίμασέ το !