ΥΠΕΡΦΑΓΙΑ-ΒΟΥΛΙΜΙΑ...ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ!!!

Καλησπερα σε ολους,θα ηθελα τη βοηθεια και τη γνωμη σας σχετικα με το προβλημα μου.Παντα ειχα τρελα καλητερα ψονιο με το σωμα μου!Προσεχα τι ετρωγα και περναγα ωρες στα γυμναστηρια...οποτε επαιρνα κιλα ηξερα πως να τα χασω κανοντας διατροφη σαν φανταρος!Εδω και 6 μηνες εχω χαλασει τη διατροφη μου,τρωω οτι να'ναι συνεχεια...ασυναισθηστα και σε μεγαλες ποσοτητες μεχρι αηδιας!Γυμναστηριο βαριεμαι να παω,παω οποτε το θυμηθω,δεν πολυβγαινω εξω...ειμαι συνεχως σ'εναν υπολογιστη.Ειναι πρωτη φορα που μου συμβαινει αυτο,οταν ελεγα ως εδω ηταν τωρα ξεκιναω διαιτα...τα καταφερνα μια χαρα!Τωρα ξεκιναω διατροφη,κανω 5 μερες χανω 2-3 κιλα...και τις επομενες πλακωνομαι στο φαι και πανε ολοι οι κοποι χαραμι...ειναι η πρωτη φορα που δεν μπορω να επιβληθω στον εαυτο μου για να χασω κιλα.Ειμαι 1,78 90 κιλα πρεπει να παω 75...δεν ξερω πραγματικα τι μου συμβαινει,δεν μπορω να συγκρατησω τον εαυτο μου για πρωτη φορα!Νιωθω οτι δεν εχω κινητρο,οτι εχω χασει το ενδιαφερον για τον εαυτο μου και οντως τον παραμελω!Ειδικα βλεπωντας οτι ρουχα δε μου κανουν πλεον ξενερωνω,παρολα αυτα συνεχιζω και τρωω!Να σημειωσω πως κανω εδω και 3 χρονια θεραπεια για τις κρισεις πανικου και το αγχος που εχω...αυτη τη στιγμη παιρνω ζαναξ και λαντοζ!

γειά σου minaspap,
δεν σου κρύβω ότι αυτό το κείμενο το έχω ξαναποστάρει, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει και στο δικό σου θέμα.
Αυτό λοιπόν που είναι σημαντικό, για την διατήρηση του επιθυμητού βάρους, είναι η αλλαγή της αντίληψης,
της ψυχολογίας και της νοοτροπίας, όσον αφορά και το θέμα της διατροφής κι όχι τόσο το είδος
της δίαιτας ή η διάρκειά της. Μόνο τότε τα κιλά δεν επανέρχονται και το αποτέλεσμα
είναι μόνιμο, γιατί και σ' αυτήν την περίπτωση αντιμετωπίζεται το πρόβλημα στην ρίζα του.
Όσο για την αιτία, που οδηγεί στην πολυφαγία, είναι πως μέσω της ανεξέλεγκτης λήψης τροφής
προσπαθούμε ν' αντλήσουμε θετικό συναίσθημα, κάτι που μπορούμε να το πετύχουμε, στην καθημερινότητά
μας με διάφορες, άλλες δραστηριότητες, που όμως μας ευχαριστούν!

Κάτσε φάε ρε παιδί!
Αφού γουστάρεις να φας κάτσε φάε.
όσο αγχώνεσαι χειρότερο γίνεται...
Δεν είσαι και καμμια ντουλάπα.
Μπορεί απλώς να περνάς μια φασούλα. Και εγώ τρώω τέτοιες φρίκες και μετά επανέρχομαι..
Θα σε βοηθούσε εάν έβαζες πιο μικρούς στόχους σε χάσιμο κιλών ανά εβδομάδα ούτως ώστε να μη στερείσαι φαγητά που θέλεις να απολαύσεις?

Μια καλη συμβουλη ειναι να προσεχεις γιατι, για ποιο λογο σου ερχεται η επιθυμια να φας. Αν δεν γουργουριζει η κοιλια, δεν ειναι δλδ σωματικο/φυσιολογικο, αλλα ειναι εγκεφαλικο/συναισθηματικο, ειναι καλο και μονο αυτο στην αρχη να το καταλαβαινεις και να το διαχωριζεις. Αν μπορεις και να κανεις τον εαυτο σου να περιμενει καποια λεπτα πριν υλοποιησεις την συναισθηματικη επιθυμια σου, θα δεις οτι ειναι πολυ πιθανο να υποχωρησει και να την ξεχασεις, εχεις δηλαδη πολλες πιθανοτητες τελικα να το αποτρεψεις εκεινη τη στιγμη το υπερφαγικο επεισοδιο. Και ουτω καθεξης τις επομενες μερες, καθε μερα, παρατηρηση του γιατι τρωω και αναβολη οταν η πεινα ειναι συναισθηματικη, οχι οταν ειναι σωματικη. Και αν δεν το πετυχεις καποια φορα, δεν τρεχει κατι, δεν χρειαζεται να νιωθεις τυψεις η να κατηγορεις τον εαυτο σου, μπορεις απλα να πεις θα το θυμαμαι την επομενη φορα, γιατι οι τυψεις πυροδοτουν το αγχος και το αγχος τα υπερφαγικα επεισοδια.. Οποτε αν θες να εχεις υγιη σχεση με το φαγητο... αααααααααραξε!! Για μενα η μνημη εχει τεραστια σημασια. Να θυμασαι ποσο καλα νιωθεις οταν ακους το σωμα σου, και ασχημα οταν δεν το ακους.
Μετα απο χρονια προβληματων με το φαγητο, εχω καταληξει σε αυτο. Να ακους το σωμα σου, να παρατηρεις συνεχως, κατι που μετα γινεται ασυνειδητα και να θυμασαι, και οχι να αισθανεσαι ενοχες που εφαγες η να εχεις αγχος να αδυνατισεις, η εμμονες με τραγικα λιποσαρκα προτυπα, τοτε θα αναπτυξεις την υγιεστερη σχεση με το φαγητο. :)

P.S. Η ιδια παρατηρηση και συνειδηση πρεπει να υπαρχει και για το αισθημα κορεσμου, και καλο ειναι να σταματαμε ακριβως πριν το νιωσουμε, γιατι αν σταματησουμε τοτε, μετα απο λιγο το αισθημα του κορεσμου θα ερθει. Αυτα.