Originally Posted by
pinkshoe
Εκτός από τη φάση κατάθλιψης που περνάω, έχω αρχίσει να αμφισβητώ το άν υπάρχει φιλία. Μέχρι πέρσυ είχα έναν συγκεκριμένο κύκλο, ο οποίος μπορώ να πω πως με κάλυπτε και αισθανόμουν θαυμάσια μαζί τους. Πλέον όλοι έχουν φύγει είτε στην επαρχία, είτε έξω. Η παρέα που έχω τώρα τους γνωρίζω αρκετά χρόνια. Ωστόσο, κάτι δεν μου κολλάει και κάθε φορά που βγαίνουμε γυρίζω σπίτι κουρασμένη. Άμα είμαστε για καφέ και ένας θέλει να φύγει, θα φύγουν και οι άλλοι (και μένω και μόνη να πίνω τον καφέ μου). Ναι, περνάμε καλά και τους νιώθω φίλους αλλά νιώθω και κουρασμένη από αυτούς. Μία από την παρέα νευρίασε μαζί μου γιατί μια μέρα δεν σήκωσα το τηλ., και βγήκα με άλλους. Δεν ήξερα ότι πρέπει να δίνουμε λογαριασμό. Και τώρα απλά δεν μου μιλάει. Δεν είμαι κακόβουλη οπότε πάντα κατηγορώ τον εαυτό μου και νομίζω πως φταίω εγώ. Αλλά κουράζομαι με όλα αυτά. Νιώθω πως δέχομαι κριτική πολύ εύκολα και δεν θέλω να τους κάνω πέρα γιατί θα φανώ κακιά και στο τέλος πάλι θα λέω πως εγώ έφταιγα. Δεν ξέρω τί πρέπει να αλλάξω και πως να πρέπει να συμμορφωθώ με όλη αυτή τη συμπεριφορά.