πλήρης απογοήτευση

πείτε μου ρε παιδιά...

γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνεις γενικώς νέους φίλους?έχουμε γίνει τόσο καχύποπτοι ?είμαστε ο καθένας την πάρτη του? έχει ο καθένας την παρέα του και δεν ενδιαφέρεται για γνωριμίες?

κι αν δλδ κάποιος δεν είχε την τύχη να αποκτήσει καλούς φίλους τι να κάνει? να πάει να πνιγεί ? να απομονωθεί? δεν είναι κρίμα να θέλεις να δώσεις και να μην μπορείς ?
και δεν μιλάω απαραίτητα για κολλητούς αλλά έστω κάποιους ανθρώπους που να μπορείς να κάνεις παρέα ...

να έλεγα ότι είμαι αντικοινωνική,οτι ντρέπομαι να πιάσω κουβέντα κτλπ να το απέδιδα εκεί... αλλα αντιθέτως είμαι κοινωνική, δεν ντρέπομαι να ανοίξω εγω συζήτηση ,είμαι ευγενική , δείχνω ενδιαφέρον όταν μου μιλάνε... ένας φυσιολογικός άνθρωπος...

οκ.. υπάρχουν και κάποιοι γνωστοί, αλλά αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να ακολουθείς όπου πάνε ,τι κάνεις?

Γιατί έχουμε ξεχάσει να απολαμβάνουμε την παρέα των άλλων ανθρώπων? το μόνο που μας ενδιαφέρει πλέον είναι να τρέχουμε απο δω κι απο κεί για να μοστράρουμε τις φωτό μας στο φεισμπουκ? τίποτα άλλο?

και με δραστηριότητες (φτηνές) ασχολήθηκα και γενικως το έχω παλέψει πολύ γιατι δεν μ αρέσει να αφήνομαι έρμαιο στην κάθε στραβή της ζωής, αλλα πλέον δεν βλέπω φώς...τι να κάνω πια ? να το αποδώσω σε ατυχία ?να αποδεχτώ οτι θα είμαι πάντα μόνη μου και δεν θα υπάρχει άνθρωπος για μένα?

εχω απογοητευτεί πάρα πολύ..

Γεια σου serena. Βασικά σε καταλαβαίνω, κι εγώ έτσι νιώθω και ξέρω σε τί κλοιό σκέψεων έχεις μπει. Σκέψεις που έχουν να κάνουν πέρα από το εαυτό σου και το αν φταις εσύ σε κάτι που είσαι μόνη αφού πράγματι όπως λες εσύ είσαι πρόθυμη και ανοιχτή, σκέψεις που έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες για να γνωρίσεις και κυρίως να "δέσεις" με ανθρώπους. Σκέψεις για το πώς έχει καταντήσει η κοινωνία μας... Αυτά βλέπω στα λόγια σου.
Δε ξέρω τί να σε "συμβουλέψω"... Δε ξέρω αν υπάρχει κάποια λύση... Γενικά όμως εγώ έχω καταλήξει ότι αφού εκεί έξω υπάρχουν έστω και αυτοί οι λίγοι που θα ήθελαν να γνωρίσουν ένα άτομο σαν εμένα κι εγώ να γνωρίσω ένα άτομο σαν αυτά ή αυτό -και ένα να είναι αυτό το άτομο και μένα δε με πειράζει- το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να αναμειχθώ όσο το δυνατόν περισσότερο με τον κόσμο εκεί έξω, με τις προκλήσεις, με ό,τι ευκαιρία παρουσιάζεται. Και βασικά μεγάλο πλεονέκτημα είναι η δουλειά, για γνωριμίες αλλά και μια σχετική άνεση για κάποια ομοδικά χόμπι... γιατί όσο και να έψαξα δε βρήκα κάτι συλλογικό και τζάμπα...
Μακάρι να έρθει κάτι καλό για όσους νιώθουμε έτσι...χρειάζεται όμως και προσπάθεια, θάρρος.

σ ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σανυ ... ακριβώς ολα αυτα που μου λές νιώθω ... έχεις δίκιο και για την δουλειά... τώρα είμαι σε αναζήτηση και ακομα κι αυτό μου φαίνεται δύσκολο χωρίς φίλους ... σε οτι αφορά πάντως φτηνές ομαδιικές δραστηριότητες ,υπάρχουν στους δήμους .. ψάξε το λιγο... ειναι τουλάχιστον μια απασχόληση για να ξεχνιέσαι ...

εμενα αυτο που με στεναχωρει περισσοτερο, ειναι το οτι κανω μια μεγαλη προσπάθεια που τελικα δεν αποδίδει ... ειναι κριμα να θες να δωσεις και να μην υπαρχει η ευκαιρια ..οσο και να το παλευεις οταν δεν υπαρχει ενας ανθρωπος κοντα σου λυγιζεις..

Serena ελπίζω να βρεις μια δουλειά κι εσύ, κι εγώ άνεργη είμαι... Βασικά αυτό που λές ότι ακόμη και η αναζήτηση της εργασίας χωρίς φίλους σου φαίνεται δύσκολο...πόσο σε καταλαβαίνω και πάλι! Αλλά σκέφτομαι μήπως να τα ξεχωρίσουμε λίγο, άλλο η δουλειά και άλλο η προσωπική μας ζωή... Όμως αν δεν είσαι καλά ξέρω ότι σου είναι δύσκολο να πάρεις πρωτοβουλίες και να διεκδικήσεις μία δουλειά. Όμως ένα βήμα κάθε φορά ε; Ας ξεκινήσουμε από κάτι!