Γεια σας.Είμαι καινούρια στο φόρουμ.Είμαι 17 ετών και αντιμετωπίζω το πρόβλημα των ψυχαναγκασμών εδώ και κάνα χρόνο,με κάποια διαλείμματα στα οποία κατέβαλα τεράστια προσπάθεια για να τους ξεπεράσω.Είχα διάφορους ψυχαναγκασμούς και μικρότερη(δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν πόρτες/συρτάρια ήταν ανοιχτά,ανοιγόκλεινα το φως 1-2 φορές πριν πέσω να κοιμηθώ κλπ)κάποιους απ τους οποίους διατηρώ μέχρι σήμερα(πχ το θέμα με τα συρτάρια).Όπως είπα και παραπάνω,είναι περίεργο.Υπήρχαν διαστήματα μέσα στα οποία μπορούσα να αντέξω και να παραλείψω κάποιες απ τις καθιερωμένες τελετουργίες μου,ώσπου κάποια στιγμή επανέρχονταν από το πουθενά.Συχνά τις τελετουργικές αυτές κινήσεις συνοδεύουν δυσάρεστες σκέψεις τις οποίες δεν θα ήθελα να αναφέρω γιατί είναι και αυτό μέρος των ψυχαναγκασμών μου(αποφεύγω κάποιες λέξεις ή φράσεις γιατί το θεωρώ "γρουσουζιά"),τέλος πάντων,είναι κάποιες σκέψεις οι οποίες υποδικνύουν ότι αν δεν κάνω τη τάδε συγκεκριμένη κίνηση,θα χαλάσει η τύχη μου ή δε θα πετύχω κάτι.Παλαιότερα,έκανα κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις που σε μένα δε φαίνονταν τόσο τραγικές(πχ γύριζα τις παντόφλες,ανοιγόκλεινα το φως όπως είπα),πλέον όμως οι ψυχαναγκασμοί έχουν πλυθήνει και είναι πιο κουραστικοί από ποτέ,ειδικά το βράδυ.Όλη τη μέρα,σκέφτομαι το βράδυ,πόσο κουραστικό θα είναι για μένα και πόσες επαναλαμβανόμενες κινήσεις θα ακολουθήσουν.Όταν είμαι μόνη στο δρόμο,προσέχω μη πατήσω τη γραμμή στα πλακάκια,και προσπαθώ να πατάω όλα τα ξεραμένα φύλλα που βλέπω κάτω(αν δεν τα καταφέρω,επιστρέφω και επαναλαμβάνω τη κίνηση).Όταν βλέπω μια ταινία ή ένα βίντεο,και στρέψω κάποια στιγμή τη προσοχή μου αλλού,το γυρίζω πίσω και βλέπω ξανά και ξανά τη σκηνή μέχρι να αισθανθώ καλά.Πριν πέσω για ύπνο,ευθυγραμμίζω όλα τα πράγματα στο δρόμο μου,παπούτσια,αντικείμενα,� �τι μου τραβάει τη προσοχή.Ύστερα στέκομαι από απόσταση,τα βλέπω,ΠΑΝΤΑ βλέπω κάτι που δε μου αρέσει και φτου κ απ την αρχή.Για ένα διάστημα,ήμουν στη κουζίνα,έβαζα νερό σε ένα ποτήρι,το έχυνα,επαναλάμβανα τη κίνηση πολλές φορές,και προχώραγα προσεκτικά,προσέχοντας να μη χυθεί ούτε σταγόνα.Αν χυνόταν,γύρναγα πίσω και το ξαναέκανα,νιώθοντας όλο και πιο πιεσμένη κάθε φορά,αλλά επέμενα.Προσέχω πολύ πως θα κάτσω σε μια καρέκλα,δε πρέπει σε καμία περίπτωση να ακουμπήσω κάτι άλλο ταυτόχρονα,γιατί μετά θα πρέπει να ξανακάτσω.Κάθε φορά που ανάβω ένα τσιγάρο,πρέπει στη τελευταία τζούρα να βρίσκομαι σε μια συγκεκριμένη θέση και να βγάλω το καπνό με ένα συγκεκριμένο τρόπο,αλλιώς τραβάω κ άλλη,κ άλλη,κι ας έχει τελειώσει.Κοιτιέμαι στο καθρεύτη για αρκετή ώρα μέχρι να αισθανθώ καλά με αυτή τη κίνηση και να σταματήσω.Όταν βρίσκομαι σε μέρη με πολύ κόσμο,επιλέγω κάποια άτομα και τα κοιτάω έντονα,τα περιεργάζομαι σχολαστικά,και δε σταματάω να κοιτάω μέχρι να νιώσω ότι το έκανα με το καταλληλο τρόπο.Τελευταία το θέμα με το φως έχει επανέλθει,ανοιγοκλείνω το φως πολλές φορές μέχρι να βρω τον τρόπο να το κάνω σωστά.Επίσης,όπως είπα και παραπάνω αποφεύγω κάποιες λέξεις και ονόματα,όπως επίσης και την ώρα που γράφω αισθάνομαι ότι κάποιες λέξεις δεν είναι καλές και τις σβήνω και τις γράφω κάπως διαφορετικά.Όπως επίσης και κάθε φορά που συνομιλώ με κάποιον πχ στο fb,βάζω πάντα κάτω από αυτό που γράφω μια συγκεκριμένη φατσούλα.Τέλος,ο χειρότερος ψυχαναγκασμός απ'όλους,τελευταία ελένχω την αναπνοή μου.Κάθε φορά που διεκπεραιώνω ένα ψυχαναγκασμό έχω κλεισμένο το στόμα μου και προσπαθώ να μην αναπνέω μέχρι να το τελειώσω.Αν ανοίξω το στόμα μου,επαναλαμβάνω τη κίνηση.Πολλές φορές αισθάνομαι να πνίγομαι και το κεφάλι μου να πιέζεται όπως επίσης και ένα σφίξιμο στο στήθος,αλλά δε σταματάω.Δε μπορώ να σταματήσω γιατί μετά η σκέψη θα με βασανίζει όλο το βράδυ και δε θα ηρεμίσω μέχρι να κάνω αυτό που σκέφτομαι.Κάποιοι από τους παραπάνω ψυχαναγκασμούς προσπαθώ να τους παραλείπω,κάποιους άλλους δε μπορώ να τους σταματήσω με τίποτα.Προσπάθησα να ψάξω το θέμα από μόνη μου,και διαπίστωσα ότι οι ψυχαναγκασμοί είναι πιο έντονοι όταν διανύω μια περίοδο χαράς ή μια περίοδο λύπης.Στη πρώτη περίπτωση ελπίζω ότι όλες αυτές οι κινήσεις θα τη διατηρήσουν και στη δεύτερη,ότι θα την σταματήσουν.Σε περιόδους απόλυτης ηρεμίας μειώνονται,μειώνεται η πίεση που ασκώ στον εαυτό μου βασικά,αλλά δε σταματούν.Είμαι γενικά πολύ ανασφαλή και απαισιόδοξο άτομο,φοβάμαι για τα πάντα,υποθέτω λοιπόν ότι όλο αυτό είναι ένας τρόπος να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.Δεν αντέχω όμως άλλο,θέλω να σταματήσω.Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω μόνη μου,το έκανα παλιότερα,αλλά πλέον νομίζω ότι είναι πάνω από μένα.Δε θέλω να επισκεφτώ ψυχολόγο,νομίζω ότι δεν έχω ουσιαστικό πρόβλημα,και πέρα από αυτό δε θέλω να επιβαρύνω οικονομικά τους γονείς μου ή να τους φοβίσω γιατί ήδη αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα.Κάποιος τρόπος θα υπάρχει,γι αυτό και κατέφυγα εδώ.Δε θέλω να μιλήσω σε κάποιον άλλο γι αυτό το θέμα,ντρέπομαι.Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ εκ των προτέρων..
