Βοηθεια δεν θα τα καταφερω.

Γεια σας ειμαι η Αρτεμις και εχω τεραστιο προβλημα.ειμαι 18 ετων θα επρεπε να σπουδασω αλλα δεν εδωσα πανελλαδικες λογω των προβληματων που θα αναφερω παρακατω.
Οταν ημουν μικρη ημουν ησυχη και οι γονεις μου αγαπημενοι και μεγαλωσα σε ενα καλο οικογενειακο περιβαλλον και συνεπως μεγαλωσα σωστα.Οταν πηγαινα εκτη δημοτικου εμαθα οτι η μητερα μου ηταν εγκυος και οταν γενηθηκε ο αδερφος μου αρχισαν τα πριβληματα.απο το πουθενα οι γονεια μου αρχισαν να μαλωνουν.Ηταν συνεχωσ κουρασμενοι.Ο αδερφος μου μεγαλωνοντας εγινε ζωηρος αφου ειναι και αγορι με αποτελεσμα οι γονεις μου και μερικες φορες(αν και πλεον δεν τολμαω)εγω δεν δισταζαμε να του απλωσουμε χερι.περνουσε ο καιρος και μεσα σε μια διαφωνια των γονιων μου μαθαινω πως η μητερα του μπαμπα μου δεν ηθελε την μαμα μου και με την σειρα της η μαμα μου την μισουσε.Η γιαγια μου ηταν η αιτια του παχους μου αφου καθε καλοκαιρι εμενα μαζι της στο χωριο και ως μικρο παιδι δεν ηξερα ποσο θα με επηρεαζε το σωμα μου αργοτερα και εκεονη με ταιζε με ταιζε με ταιζε και 8 χρονια μετα λογω και της ψυχολογικης πιεσης και της λαιμαργιας μου δεν εχω καταφερει να χασω τα 15 κιλα που θελω.ο αδερφος μου εχει αποκτησει ψυχολογικα προβληματα και οι γονεις μου σε λιγο θα σκοτωθουνε κυριολεκτικα.Εν ολιγης:
1)δεν θελω να φυγω απο το απιτι γιατι δεν ξερω τι θα απογινει το αδερφακι μου 7 χρονων παιδι.
2)νιωθω ασχημα με το σωμα μου και την εμφανιση μου
3)δεν εχω καλους φιλους για να στηριχτω ουτε εναν συντροφο λογω του σωματος μου
4)νιωθω αχρηστη και λαθος σε οτι κανω κλαιω ολη μερα δεν μπορω να συγκεντρωθω και σκεφτομαι καθημερινα το να αυτοκτονησω αφου κανει πλεον δεν μπορει να με καταλαβει και να με βοηθησει να αλλαξω την ζωη μου.
5)η οικονομικη κατασταση της χωρας δεν βοηθαει καθολου(ενας λογος παραπανω για να μαλωνουν και οι γονεις μου)
6)η μητερα μου ειναι απο τη χιο και ο μπαμπας μου απο σαμο τα χριστουγεννα μετακομισαμε εδω το σπιτι ειναι απαισιο μια μουντη τρυπα η οποια επισης δεν βοηθαει το οικογενειακο περιβαλλον και ο μπαμπας μου αρνειται να φυγει για να ξαναγυρισουμε χιο.
Σας παρακλω βοηθηστε με τα πραγματα ειναι χειροτερα απο οτι φαινονται.

Quote:

---

Originally Posted by Αρτεμισ26

Εν ολιγης:
1)δεν θελω να φυγω απο το απιτι γιατι δεν ξερω τι θα απογινει το αδερφακι μου 7 χρονων παιδι.
2)νιωθω ασχημα με το σωμα μου και την εμφανιση μου
3)δεν εχω καλους φιλους για να στηριχτω ουτε εναν συντροφο λογω του σωματος μου
4)νιωθω αχρηστη και λαθος σε οτι κανω κλαιω ολη μερα δεν μπορω να συγκεντρωθω και σκεφτομαι καθημερινα το να αυτοκτονησω αφου κανει πλεον δεν μπορει να με καταλαβει και να με βοηθησει να αλλαξω την ζωη μου.
Σας παρακλω βοηθηστε με τα πραγματα ειναι χειροτερα απο οτι φαινονται.

---

Γειά σου, Άρτεμις!
1)Από το σπίτι σου να φύγεις, να πας να σπουδάσεις και να κάνεις όσα ονειρεύεσαι. Ο αδερφός σου έχει μαμά να τον φροντίζει, να τον προσέχει. Εσύ δεν είσαι μαμά του.
2)Αν αισθάνεσαι άσχημα για το σώμα σου, ξεκίνησε μία σωστή διατροφή με μικρά γεύματα, φρούτα και λαχανικά που βοηθούν στην ψυχολογία, στο σώμα και στην υγεία. Θα φτιάξει η επιδερμίδα σου και όλη σου η εμφάνιση. Επίσης, ξεκίνα το περπάτημα. Οπουδήποτε θες να πας πήγαινε με τα πόδια (αν ακούς και την αγαπημένη σου μουσική παράλληλα, θα το ευχαριστηθείς πολύ).
3)Φίλους και σύντροφο θα βρεις όταν πάψεις να ασχολείσαι με τα θέματα των άλλων, των μεγάλων, ακόμα κι αυτοί είναι η οικογένειά σου.
4)Μην κλαις και μη διαμαρτύρεσαι και εφόσον ενηλικιώθηκες μπορείς να κάνεις μία συζήτηση με τους γονείς σου και να τους πεις πως η κατάσταση ως έχει δεν μπορεί να συνεχιστεί και καλό είναι αν γίνεται να μείνουν λίγο καιρό χώρια να ηρεμήσουν γιατί είναι κακό παράδειγμα για εσάς τα παιδιά τους, αλλά και πως τους καταλαβαίνεις και τους συμπονείς πως και οι ίδιοι δεν είναι ευτυχισμένοι.

Υ.Γ. Αυτό με τις γιαγιάδες είναι απόρροια του κατοχικού συνδρόμου αλλά και της αντίληψης των παλαιοτέρων πως ο άνθρωπος με τα παραπανίσια κιλά είναι υγιής και καλοπερνάει, για να μη σου πω πως η γυναίκα αυτό είχε ως απόδειξη της αγάπης της και αυτό έκανε.
Το ότι δεν συμπαθούσε τη μητέρα σου και τούμπαλιν δεν λέει κάτι. Κατά 95% συμβαίνει μεταξύ νύφης και πεθεράς (το άλλο 5% απλά δεν το εκδηλώνει :p ).

Η μητερα μου δεν ειναι καλα.ειναι χειροτερα απο μενα και μερικες φορες δεν νιωθω πως μιλαω στην μαμα μου αλλα σε ενα παιδι που πρπει να φροντισω.Εχω κανει χιλιαδες συζητησεις μαζι τους και ξερω πως δεν μπορω να αφησω τον αδερφο μου γιατι ακρη μαζι τους δεν βγαινει.για το σωμα μου προσπαθω και επιμενω αλλα παντα παρασυρομαι και το ξαναριχνω στο φαι.περπατημα κανω και παω και μπασκετ.σε αυτο το θεμα φταει η λαιμαργια μου.
Δεν ξερω αν πραγματι δεν εχω φιλους ή αν απλα νιωθω οτι δεν εχω.μερικες φορες νμζω οτι τα βγαζω απο το μυαλο μου λογω του αγχους και της στεναχωριας και αλλες νομιζω οτι πραγματι δεν εχω κανεναν.
Αλλα το χειροτερο ειναι οτι δεν μππρω να βλεπω ενα 7χρονο παιδι να εξελιζεται ετσι.και ειδικα τον αδερφο μου!κι αν γινει οτιδηποτε οσο λειπω?δεν θελω ουτε να το σκεφτομαι..

Αρτεμις να κάτσεις να μιλήσεις με τους γονείς σου για όλα όσα έγραψες.... εσύ είσαι πρώτη στις επιλογές των γονιών σου άσχετα αν δεν σου το δείχνουν, οπότε ίσως να σταματήσει να πέφτει το βάρος του προβλήματος μεταξύ τους και να κοιτάξουν εσένα!

Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς άλλο να αφησεις τον εαυτο σου σ' αυτη την ελεηνή κατάσταση. Τον μόνο που πραγματικά λυπάμαι- ωχ Θεέ μου - ειναι τον μικρό σου αδερφό. Δεν μπορεί να μεγαλώνει σε τετοιο περιβάλλον, του φορτωνουν ψυχολογικα, του καταστρεφουν το μελλον με τον τροπο αυτο, γιατι τα ψυχολογικα που δημιουργούνται σ' αυτην ηλικια αποτυπώνονται στο άτομο, μενουν και κανουν εντονα την εμφανιση τους μετεπειτα στην εφηβεια. Δεν μπορει αλλο να ζει μαζι τους, ή θα πρέπει να φύγει ή αυτοί θα πρέπει να αλλάξουν τελείως. Αν οι ιδιοι δεν μπορουν αυτο να το συνηδειτοποιήσουν μίλα εσύ με καποιο δικο σας άτομο που μπορεί να κατανοήσει το μεγεθος της ζημιας που του γινεται, να τους επηρεάσει, να τους επιβληθεί, ή με καποιο ειδικό ή και εσυ ακόμα να τους μιλήσεις όπως σου λεει η Χριστινα, όσο μπορεις να τους επιβληθεις. Αυτοί ζουνε στο δικο τους κόσμο και ετσι δεν μπορουν να καταλαβουν τι πραγματικά κάνουν στο παιδί.
Όπως σου έχουν πει και άλλα μέλη τα δικα σου μπορουν να διορθωθουν, επεδιωξε να περασεις στις πανελλαδικες ωστε να φυγεις από το σπιτι, ειναι η μεγαλη σου ευκαιρια αυτη και πρεπει να το κανεις, θα αλλάξει τη ζωη σου, διαβαζε λοιπον! Τα κιλα άμα το θελήσεις φευγουν, ίσως ειναι το πιο ευκολο, φτανει να το θελησεις, πρωτα απ όλα διατροφή και μετα γυμναστική και να περιποιησε το σωμα και το προσωπο. Κοινωνικοποιήσου και μην κλεινεσαι στο σπίτι, βελτιωσε τη συμπεριφορα σου και γινε πιο αισιοδοξη, ευχαριστη και ανοικτος χαρακτηρας στις σχεσεις σου με τους άλλους. Κινησου σε αυτο το πλαισιο. Και ξεκινα να σκέφτεσαι θετικα και αισιοδοξα, αυτο θα συντηνει στο να πραγματοποιηθουν όλα αυτα και να αλλάξει η ζωη σου.

γεια σου Αρτεμις!φαινεται πως ειναι δυσκολα τα πραγματα αλλα δεν φταις εσυ!!σκεψου πως γεννηθηκες για να εχεις ενα δικο σου μελλον....το τι καταληξη θα εχουν οι γονεις σου
1.δεν το ξερεις...ισως τωρα τα τελευταια χρονια ειναι ετσι η κατασταση τους,μετα απο καποιο καιρο να φτιαξει
2.δεν εισαι υπευθυνη εσυ...
Εσυ μιλησε τους,πες τους πως αισθανεσαι και τι νιωθεις.

Είναι πολύ εύκολο να λέμε στον άλλο φύγε από το σπίτι σου και άσε τους δικούς σου να τα βρούνε. Είναι όμως επίσης πολύ δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου και να έχεις συνεχώς την έννοια σου στο τι γίνεται στο σπίτι όσο εσύ λείπεις και δεν είσαι εκεί να κρατήσεις τις ισορροπίες και να προστατεύσεις τα μέλη της οικογένειάς σου που το έχουν ανάγκη.
Κάποιοι άνθρωποι που είναι δυνατοί χαρακτήρες αλλά και οι αναίσθητοι λένε χέστηκα εγώ. Ας κάτσουνε να φαγωθούνε μόνοι τους. Εγώ θα κοιτάξω τη ζωή μου.
Άλλοι όμως άνθρωποι που είναι πιο αδύναμοι χαρακτήρες και υπερβολικά ευαίσθητοι δεν σκέφτονται έτσι. Δε μπορούν να τα παρατήσουν όλα τόσο εύκολα και να φύγουν. Προτιμούν να μείνουν πίσω και να πολεμήσουν στο πλευρό των πιο αδύναμων (θυμάτων) της οικογένειας, ακόμα και αν γνωρίζουν πως δεν είναι δικός τους ρόλος αυτός και πως δεν έχουν καμία ευθύνη ή υποχρέωση να τον αναλάβουν (τον ρόλο αυτό).
Επιπλέον, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική οπότε δε μπορούμε να πλασάρουμε μία λύση ως φάρμακο για κάθε πρόβλημα!

Να μείνεις να πολεμήσεις αλλά θα χάσεις το μέλλον σου κάπου αλλού, σπουδες και θα το μετανοιώσεις μετα από χρονια όταν θα ναι αργα και θα λες τοτε έχασα τα χρονια μου και το μελλον μου για να ασχολούμε με αυτούς. Η κατασταση στο σπιτι σου δημιουργησε απαισιοδοξια που τη διοχετευεις στη ζωη σου και στο μελλον σου και σου στρειο το να δεις με ελπίδα και αισιοδοξια το δικο σου αυριο. Και λέω και το άλλο, άμα δυο ανθρώποι δεν ταιριάζουνε στο ιδιο σπίτι χωρίζουν και το κανουν οσο πιο γρηγορα γινεται για να μην βασανίζουν ούτε τους εαυτούς τους ούτε άλλους, παιδιά. Κι αμα εισαι και ευαίσθητη ίσα ίσα το να μεινεις θα σε επιβαρύνει περισσότερο. Σιγουρα το καθε προβλημα ειναι διαφορετικό όμως οι σωστές λύσεις μπορεί να είναι τελικά οι ίδιες.

Quote:

---

Originally Posted by Palabra

Είναι πολύ εύκολο να λέμε στον άλλο φύγε από το σπίτι σου και άσε τους δικούς σου να τα βρούνε. Είναι όμως επίσης πολύ δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου και να έχεις συνεχώς την έννοια σου στο τι γίνεται στο σπίτι όσο εσύ λείπεις και δεν είσαι εκεί να κρατήσεις τις ισορροπίες και να προστατεύσεις τα μέλη της οικογένειάς σου που το έχουν ανάγκη.
Κάποιοι άνθρωποι που είναι δυνατοί χαρακτήρες αλλά και οι αναίσθητοι λένε χέστηκα εγώ. Ας κάτσουνε να φαγωθούνε μόνοι τους. Εγώ θα κοιτάξω τη ζωή μου.
Άλλοι όμως άνθρωποι που είναι πιο αδύναμοι χαρακτήρες και υπερβολικά ευαίσθητοι δεν σκέφτονται έτσι. Δε μπορούν να τα παρατήσουν όλα τόσο εύκολα και να φύγουν. Προτιμούν να μείνουν πίσω και να πολεμήσουν στο πλευρό των πιο αδύναμων (θυμάτων) της οικογένειας, ακόμα και αν γνωρίζουν πως δεν είναι δικός τους ρόλος αυτός και πως δεν έχουν καμία ευθύνη ή υποχρέωση να τον αναλάβουν (τον ρόλο αυτό).
Επιπλέον, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική οπότε δε μπορούμε να πλασάρουμε μία λύση ως φάρμακο για κάθε πρόβλημα!

---

Αυτά που σου υπογραμμίζω και προτείνεις ως λύση, τα έκανα εγώ στην ηλικία της Αρτέμιδος και κατέστρεψα τα καλύτερά μου χρόνια, τη ζωή μου και την ψυχολογία μου.

Η Άρτεμις, όπως της είπα παραπάνω, μπορεί ως ενήλικη να κάνει έναν διάλογο με τους ανώριμους γονείς της, να πάψει να παίρνει τον ρόλο τους γιατί και θα καταστραφεί και δε θα βοηθήσει στην τελική κανέναν και τίποτα και να κοιτάξει να ζήσει την ηλικία της και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.
Δύο άνθρωποι που τσακώνονται, δεν είναι ευτυχισμένοι και ταλαιπωρούνται. Αν δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι πως πρέπει να βοηθηθούν από Ειδικό, αν δεν μπορούν να το λήξουν και να βρουν μια λύση καλύτερα να χωρίσουν για λίγο ή για πάντα.
Αυτό, όμως, είναι δικό τους πρόβλημα. Η Άρτεμις οφείλει να μείνει μακριά από θέματα τύπου "η γιαγιά δε συμπαθεί τη μαμά" και "τι θα απογίνει ο μικρός αδερφός" γιατί αυτά δεν τελειώνουν.
Και εκεί να μείνει αν είναι να μαλώνουν, να σκοτωθούν, να βρίζονται, θα το κάνουν, δε θα τους εμποδίσει η παρουσία της ίδιας. Απλά θα κρατάει τον εαυτό της ενήμερο και θα έχει την ψευδαίσθηση ότι "είμαι εδώ, άρα κάτι κάνω, κάπου συμβάλλω, κάτι θα προλάβω".
Μέχρι τώρα αποκλείεται να πρόλαβε κάτι που δε θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.

Αρτεμις, σε καποια στιγμη που θα τους βρεις χαλαρους, εκτυπωσε ή ξαναγραψε το αρχικο κειμενακι που εγραψες εδω μεσα κ δωστο να το διαβασουν (φυσικα μην τους πεις οτι το ανεβασες σε καποιο φορουμ στο ιντερνετ).. τα γραφεις πολυ κατανοητα κ νομιζω θα μπορεσουν καπως να καταλαβουν το λαθος τους.. κ μετα να μιλησεις μαζι τους ηρεμα για αυτα που εγραψες κ οπωσδηποτε για το μελλον σου! να καταλαβουν οτι υπαρχεις κ εσυ εκει μεσα κ οτι με τη συμπεριφορα τους σε χαντακωνουν.. προσπαθησε να κανεις τα παντα για να μπορεσεις να ξεφυγεις απο αυτο το περιβαλλον κ να δειξεις στον αδελφο σου οτι τον αγαπας

Quote:

---

Originally Posted by ania

Αυτά που σου υπογραμμίζω και προτείνεις ως λύση, τα έκανα εγώ στην ηλικία της Αρτέμιδος και κατέστρεψα τα καλύτερά μου χρόνια, τη ζωή μου και την ψυχολογία μου.

---

Σε καμία περίπτωση δεν πρότεινα στην Άρτεμις κάτι τέτοιο!
Είπα απλά τι συμβαίνει και πώς σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι.
Επιπλέον, θέλω να τονίσω πως δεν είναι για όλους τους ανθρώπους όλα τα πράγματα και όλες οι καταστάσεις τόσο εύκολες.
Υπάρχουν πράγματα που λόγω σκέψης ή συναισθήματος κάποιοι τα αντιλαμβάνονται διαφορετικά από κάποιους άλλους και αντιδρούν και διαφορετικά σε αυτά.
Και μένα η ψυχολόγος που πήγαινα μου πρότεινε να φύγω από το σπίτι, αλλά όταν της εξήγησα για ποιους λόγους δεν μπορώ να το κάνω δεν επέμεινε άλλο και μου είπε πως μπορούν να βρεθούν λύσεις έτσι ώστε να μπορώ και να πάρω μία απόσταση από τα πράγματα και να είμαι κοντά στα μέλη της οικογένειάς μου (μέσα στο σπίτι) που με έχουν ανάγκη, έτσι ώστε να μην επηρεάζομαι αρκετά.
Αλλά ξαναλέω κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Π.χ. άλλο να έχεις αυταρχικό ή βίαιο πατέρα και το θύμα να είναι η μητέρα και τα αδέλφια, άλλο να είναι και οι δύο γονείς βίαιοι ή αυταρχικοί και να ζουν στην κοσμάρα τους και άλλο και οι δύο γονείς να είναι υπερπροστατευτικοί και καταπιεστικοί.
Επίσης είναι τελείως διαφορετικό να επιλέγεις τον δρόμο της φυγής και να ξέρεις πως δεν αφήνεις κάποιον πίσω σου που σε χρειάζεται και που δεν μπορεί να σε ακολουθήσει και άλλο να φεύγεις και να ξέρεις πως αφήνεις κάποιον πίσω σου αβοήθητο.
Βέβαια, αυτό που γράφω είναι εντελώς υποκειμενικό και σίγουρα δεν είναι υποχρεωτικό και αναγκαίο να συμφωνούν όλοι με την άποψη αυτή.:)