Μοναξια, θλιψη, ανημπορια και απελπισια
Καλησπερα σας
Λοιπον , ειμαι 25 χρονων και εδω και 3 η 4 χρονια νιωθω την απολυτη μιζερια , μονος και απελπισμενος. Ξεχασμενος. Ειμαι ενας ανθρωπος πολυ ευαισθητος , καλος , ευγενικος , προθυμος για το καλο (ολοι με περνανε στο ντουκου), αλλα και καχυποπτος. μεχρι την ηλικια των 21 χρονων τα πηγαινα καλα με τον εαυτο μου , περναγα καλα και οι αλλοι μαζι μ και τα σχετικα. Μετα ειχα καποια δυσαρεστα συμβαντα με 3 φιλους πολυ καλους , ο ενας πεθανε απο πρεζα , ο αλλος τον κλεισαν στο δαφνι , (δε μπορω να μαθω νεα του δυστυχως και δε ξερω τι εχει απογινει*************) και μια φιλη ενα πολυ ασχημο τροχαιο με αποτελεσμα να χασει τη μνημη της να μη μπορει να περπατησει αλλα και να επικοινωνησει γενικα και τα σχετικα.. Ηταν τα μοναδικα ατομα που ενιωθα ασφαλης μαζι τους οταν βγαιναμε και ισως τα καλυτερα παιδια που γνωρισα.. Μετα αρχισα να χανω την αυτοπεποιθηση μου και η ψυχολογια μ αρχισε και επεφτε. Ξεμεινα με κατι ''κολλητους'' παιδικους φιλους που δε ταιριαζουμε και πολυ. Τωρα αρχιζω και χανω κι αυτους γτ μαλλον η χημεια δε πηγαινε.Παρ'ολα αυτα νιωθω καποιο μισος προσ αυτους γτ δε με παιρνουν πια τηλεφωνο ενω στην ουσια ειναι λιγο παραλογο αυτο. Τωρα ειμαι στη κυριολεξια μονος μου αν εξαιρεσουμε την οικογενεια μου. Προσποιουμαι στη μανα μου για να μη στεναχωριεται οτι μενω σπιτι συνεχεια, οτι βγαινω για καφε μερα παραμερα , και απλα παω κεντρο αθηνα και περπαταω με τα χιλιομετρα.. Γενικα ντρεπομαι πολυ για τον εαυτο μου οπως εχω καταντησει. Εχω πεσει τοσο πολυ ψυχολογικα , που μεχρι και οταν παω για κανα μπασκετακι που λεει ο λογος δε μπορω να παρω τα ποδια μ , νιωθω σαν 100 χρονων .
Ειχα επισκεφτει ενα ψυχοθεραπευτη περσι τετοια εποχη , αλλα δε με βοηθησε οσο θα ηθελα ενω του τα πα ολα και στο τελος φταναμε να μιλαω εγω μοναχα κι αυτος να πινει τζιν λεμονι και να με χαζευει με μισοκλειστα τα ματια σα κλασμενος που ηταν χαχα.......
Πιστευω οτι αν συνεχισω το ιδιο βιολι θα τρελαθω στο τελος . Επιχειρησα να ξεκινησω καποια ''χομπι'' αλλα μονος δε τη παλευω.
Για τα ερωτικα μου η τελευταια καλη σχεση που ειχα ηταν στα 21 μου. Τωρα θα μου πειτε γιατι δε βρισκεις καμια κοπελα να τη παλεψεις κλπ . Εγω στη κατασταση που ειμαι δε μπορω να προσεγγισω καποιον σα φιλο ποσο μαλλον μια κοπελα ........ Γενικα δε συναναστρεφομαι καθολου με ανθρωπους που δε τους ξερω , γτ οπως προειπα ειμαι και λιγο καχυποπτος και ενω ολα καλα τρωω παρανοιες νομιζοντας ο αλλοσ με κοιτα στραβα η κατι αλλο... Θα ηθελα να επισημανω ακομα οτι προκειται σε λιγο καιρο να μετακομισω με το μεγαλυτερο μου αδερφο , και ενω θα επρεπε να πεταγα απο χαρα νιωθω 50-50 για το αν το θελω. Απο την αλλη σκεφτομαι μηπως θα ναι και καλυτερα να αναλαβω τις ευθυνες μου σαν ανθρωπος και ωριμασω. Θελω ομως να δωσετε βαση , αυτο που περναω , το περναω εδω και 4 χρονια , απο τι μπορει να πασχω ? ο ψυχοθεραπευτης μου χε πει αγχωδης διαταραχη , αλλα ειναι πολυ γενικο αυτο πιστευω. Εχω φτασει να ειμαι ο πιο αντικοινωνικος , χαμηλη αυτοεκτιμηση-αυτοπεποιθηση αυτος που στεναχωριεται με το παραμικρο και να σκεφτειτε αλλοι πεινανε μεσ στη κριση και χυνουν αιμα για να ζησουν τα παιδια τους αυτοκτονουν στο συνταγμα οπως σημερα για να απαλλαγουν απο τα χρεη κι εγω που εχω τα φραγκα και τη δουλεια μου , και τα χω ολα ειμαι ενας αχαριστος ? Ευχαριστω , ελπιζω να μη σας κουρασα.
********** για αυτον το φιλο νιωθω απιστευτες τυψεις γτ ποτε μου δεν τον καταλαβα αλλα τωρα τον καταλαβαινω και δε μπορω να μαθω νεα του.............
