μου μαθαινετε να χαμογελαω σας παρακαλω?

ετσι λεγοταν καποτε ενα βιβλιο που ειχα διαβασει και ο τιτλος του αυτη την στιγμη αποτελει το καθρεφτισμα της ψυχολογιας μου.
η ιστορια μου ξεκινα απο την ηλικια των 12 χρονων...ιδεοψυχαναγκασμοι, μετα ανορεξια, μετα βουλιμια, μετα παλι ιδεοψυχαναγκασμοι και τωρα καταθλιψη...εχω τελειωσει μια αξιοπρεπεστατη σχολη με τα χιλια ζορια λογω ψυχολογικων προβληματων..και τωρα εχω φτασει στα 24 μου χρονια χωρις να εχω αναμνησεις ουτε απο σχολικα χρονια, ουτε απο φοιτητικα, ουτε γενικα...ελαχιστες καλες αναμνησεις και αυτες αργοσβηνουν μερα με την μερα...και να λεγα οτι ειχα και φιλες? να μοιραστω τον πονο μου? εχω καποιες φιλες για να πω την αληθεια αλλα δεν τις αισθανομαι κοντα μου και βγαινω μαζι τους ανα 4μηνο!...αλλωστε ποιος μπορει να καταλαβει τον δικο μου πονο οπως η οικογενεια μου? κανεις! η οικογενεια μου εχει κανει μεγαλη υπομονη, η αδερφη μου και εδω και καποιους μηνες το αγορι μου που αγαπω αλλα δεν εχω δυναμη να δειξω απολυτως τιποτα! η ζωη μου εχει μηδενισει...δεν εχω ορεξη για τιποτα, εχω παρει συνολικα 17 κιλα που δεν μπορω να χασω καθολου ευκολα γιατι απλα δεν εχω διαθεση, κανω συνεχεια αυτοκτονικες σκεψεις, ερωτικη διαθεση στο απολυτο 0..νιωθω κενο...απολυτο κενο...κοιμαμαι και ξυπναω με ενα βαρος στο στηθος το οποιο δεν φευγει, βγαινω σπανια απο το σπιτι, τρωω, βλαιπω ταινιες ...η καθε μερα ιδια, βαρετη, μονοτονη...δεν εχω τιποτα να περιμενω, τιποτα να ονειρευομαι...που παλια, οσο χαλια και να μουν , ονειρα εκανα, με αυτα ζουσα ...τωρα τιποτα! ο μονος λογος που συνεχιζω να ζω ειναι οι γονεις μου...αν ηταν στο χερι μου, θα ειχα φυγει απο αυτον τον κοσμο...η ζωη ειναι για τους δυνατους και εγω το μονο που δεν ειμαι πια ειναι αυτο...ειμαι αδυναμη οσο δεν παει και δεν μπορω να αντιμετωπισω τιποτα απολυτως! και να πω και την αληθεια ουτε και θελω...δεν εχει πια νοημα να προσπαθω για να ειμαι καλα...δεν θελω..το μονο που θελω ειναι να βρω τροπο να αποδρασω απο αυτη την μιζερια που ο καθενας θα μισουσε...τιποτα δεν εχει αξια...και ξερω οσοι ειναι εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια λενε οπως "η ζωη ειναι μικρη και πρεπει να ζεις καθε στιγμη", "χαμογελα καθε πρωι που ξυπνας και ολα θα αλλαξουν", "τα εχεις ολα και καθεσαι και ασχολεισαι με βλακειες" κτλ κτλ κτλ....δεν μου λενε ΤΙΠΟΤΑ...ισα ισα μου ρχεται να 'ξερασω' οταν μου τα λενε...λες και αυτες οι κουβεντες θα με βγαλουν μαγικα απο τον βουρκο που κυλιεμαι...:(

To χειρότερο είναι η έλλειψη αναμνήσεων, που νιώθω και εγώ πολλές φορές κάτι ανάλογο, οτι η ζωή πέρασε και δεν ακούμπησε... Το να σε ρωτήσω αν έχεις αναζητήσει βοήθεια το θεωρώ αυτονόητο, απλά να ξέρεις οτι μερικές φορές όσο και αν μας αγαπάνε, όσο ερωτευμένοι και αν είναι μαζί μας, όσο ενδιαφέρον και συναισθήματα να τρέφουν προς το μέρος μας οι δικοί μας άνθρωποι (γονείς, φίλοι, ερωτικοί σύντροφοι) πολλές φορές δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, όσο και να θέλουν. Και οι γονείς δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ (εκτός από το θάνατο) από κοντά μας. Οι φίλοι, όμως και ειδικά οι ερωτικοί μας σύντροφοι θέλουν να μας βλέπουν να προχωράμε, να εξελισσόμαστε, να μην τους τραβάμε και αυτούς προς τα κάτω, να μην τους δημιουργούμε το συναίσθημα οτι δεν μπορούν να βοηθήσουν, όσο και αν προσπαθούν. Τότε μένουμε κυριολεκτικά μόνοι μας. Το ξέρω οτι δεν είναι ώριμο, αλλά όπως αποφεύγεις τις αυτοκτονικές τάσεις για τους γονείς σου, κάνε αυτή τη μεταβίβαση και για άλλα πράγματα στη ζωή σου "χρησιμοποιώντας" τους γύρω σου. Σιγά, σιγά ίσως το κάνεις και για τον εαυτό σου, χωρίς εξωτερικό κίνητρο.

Bρε, κορίτσι μου, μη λες πως δεν έχεις τίποτα όταν έχεις την οικογένειά σου δίπλα σου, ένα αγόρι και 4 φίλες.

Εμείς που έχουμε όλα τα άλλα που ανέφερες αλλά δεν έχουμε αυτά τα 3 πρώτα που τόνισα τι πρέπει να κάνουμε;;; :rolleyes:

Πήγαινε κανένα ταξιδάκι, αν μπορείς μήπως και αλλάξεις παραστάσεις. Έστω μία μονοήμερη εκδρομή. Ξεκίνα με τον φίλο σου το περπάτημα ή τη γυμναστική παρέα και τρώγε μικρά γεύματα μέχρι νωρίς το βράδυ. Βαρετή και δύσκολη είναι η ζωή πολλών (και η δική μου :cool: ) και την παλεύουμε μέχρι να δούμε άσπρη μέρα.

Παιρνεις καποια αγωγη?

τι ειναι αυτο που σε χαλαει τοσο πολυ??

αχι100 οχι δεν παιρνω καποια αγωγη τωρα! επαιρνα καποια αγωγη παλαιοτερα για τους ιδεοψυχαναγκασμους αλλα την διεκοψα...λογικα θα χρειαζομαι κατι αλλα δεν εχω βρει καποιον σωστο γιατρο 'η ψυχολογο που θα μπορεσει να αποτελεσει αρωγη στην προσπαθεια μου..
καλοπιστι με χαλαει οτι δεν εχω αναμνησεις, οτι δεν εχω ζησει την ζωη μου οπως θα επρεπε, οτι παιρνανε τα χρονια και εγω ειμαι απλα θεατης μιας ζωης που υποκρινομαι πως ειμαι καλα..τελευταια εχω παψει και να υποκρινομαι..δεν εχει νοημα! μια ζωη για τους αλλους...παντα για τους αλλους...και εχασα εμενα τελικα!

πηγαινε σε εναν ψυχιατρο να σου γραψει κατι να δοκιμασεις και μετα οταν θα εχεις δυναμη και ορεξη ξεκινας να το ψαχνεις με καποιο ψυχολογο αυτο που σε χαλαει

Γεια σου edim.Αυτο που προεχει τωρα ειναι να ξεπερασεις την καταθλιψη.Αν φυγει η καταθλιψη θα αρχισεις παλι να απολαμβανεις την ζωη.
Κανε μια επισκεψη σε καποιον ψυχολογο ή ψυχιατρο και αν υπαρχει η δυνατοτητα αρχισε ψυχοθεραπεια.

εγω να παω, αμε....δεν λεω οχι! απλα δεν εχω βρει καποιον να αισθανθω σιγουρη και πιστεψτε με εχω παει σε πολλους!

γιατι λες για τους αλλους? εχεις κανει πολλες υποχωρησεις για τους γονεις σου? δεν θελω να ξυσω πληγες, αλλα αν θες το συζηταμε