"Μυθοποίηση" (;;)

Καλημέρα,
θα ήθελα να ζητήσω τα φώτα σας για ένα πρόβλημα που με απασχολεί από πολύ μικρή ηλικία. Πρέπει πρώτα να σημειώσω ότι δεν είναι το μόνο που με απασχολεί (τίποτε ακραίο πάντως, εξωτερικά η ζωή μου είναι φυσιολογική). Απλά είναι τόση η απορία μου γι' αυτό που θέλησα να το απομονώσω.
Πρόκειται για ένα σύμπτωμα που για τη συζήτηση θα το ονομάσω "μυθοποίηση". Τι εννοώ; Συναντώ ένα πρόσωπο. Πάντοτε γυναίκα και συνομήλικη. Είμαι 26 και έχει συμβεί μέχρι στιγμής με τρείς γνωστές μου κοπέλες. Συμμαθήτρια στο παρελθόν, συμφοιτήτρια, συνάδελφος. Αισθάνομαι θαυμασμό και με τη συναναστροφή αναγνωρίζω οτι είμαι "τσιμπημένος". Για διάφορούς λόγους, διστάζω να την πλησιάσω παραπάνω και φτάνω να την αποφεύγω. Στο μεταξύ το πρόσωπο αυτό στο μυαλό μου παίρνει διαστάσεις εμμονής, τη σκέφτομαι συνεχώς και μπορεί να κρατήσει χρόνια χωρίς να εκδηλωθώ ή να εκτονωθώ με κάποιο τρόπο ποτε. Αντίθετα, όταν τη συναντώ -συνήθως τυχαία- μου κόβονται τα πόδια παθαίνω σχεδόν πανικό και με δυσκολία ανταποκρίνομαι στην -τυπική ούτως ή άλλως- συνομιλία.

Έχω συναίσθηση του πόσο περίεργα ακούγονται όλα αυτά, ισχύουν όμως. Ίσως μπορείτε από την εμπειρία σας ή οποιαδήποτε πηγή να με βοηθήσετε να αποκρυπτογραφήσω αυτό το τελετουργικό. Θα μου είναι χρήσιμο οποιοδήποτε σχόλιο.

Ευχαριστώ

...γειά σου ρεντ...
Πόσο χρονών είσαι? Έχεις κάνει ποτέ σχέση?

Γεια σου Θεοφανία,
Είμαι 26-27, μπορείς να πεις μία σχέση μετά βίας. Εννοώ ότι είναι εξ αποστάσεως, βρισκόμασταν μια φορά το μήνα (ταξίδια, εκδρομές...) αλλά κράτησε (ή μάλλον κρατάει) 9 χρόνια. Φαίνεται να μου έχει μεγάλη αδυναμία, κι εγώ τη βλέπω πολύ τρυφερά.
Δεν έχω πολλή ευχέρεια με τις γυναίκες. Γενικώς είμαι ικανός στο μπλα-μπλα, μπορώ να είμαι αστείος, ενδιαφέροων και ευχάριστος αλλά αν μου μπει στο μυαλό ότι με βλέπει αρνητικά , δε με συμπαθεί, με βαριέται, δεν της αρέσω κλπ., χάνω τη μπαλα και τα καταστρέφω όλα. Είμαι τόσο διστακτικός που περισσότερες γυναίκες με έχουν προσεγγίσει παρά το αντίστροφο. Και αυτό χωρίς να είμαι καν εμφανίσιμος.

Έχεις φίλες κοπέλες; Αν έχεις γυναίκες στον περίγυρό σου θα αρχισεις με το αλλο φυλο να νιωθεις πιο ανετα και να τις απομυθοποιεις.
Επισης η 9 χρονων σχεση ισως σε εχει εγκλωβισει, βρισκεις σε αυτη την ασφαλεια και σιγουρια που χρειαζεσαι αλλα δε σε καθιστα απολυτα "υγιη" συναισθηματικα.
Το οτι ξερεις παντως το προβλημα σου ειναι καλο πιστευω.

Quote:

---

Originally Posted by redrum

Γεια σου Θεοφανία,
Είμαι 26-27, μπορείς να πεις μία σχέση μετά βίας. Εννοώ ότι είναι εξ αποστάσεως, βρισκόμασταν μια φορά το μήνα (ταξίδια, εκδρομές...) αλλά κράτησε (ή μάλλον κρατάει) 9 χρόνια. Φαίνεται να μου έχει μεγάλη αδυναμία, κι εγώ τη βλέπω πολύ τρυφερά.
Δεν έχω πολλή ευχέρεια με τις γυναίκες. Γενικώς είμαι ικανός στο μπλα-μπλα, μπορώ να είμαι αστείος, ενδιαφέροων και ευχάριστος αλλά αν μου μπει στο μυαλό ότι με βλέπει αρνητικά , δε με συμπαθεί, με βαριέται, δεν της αρέσω κλπ., χάνω τη μπαλα και τα καταστρέφω όλα. Είμαι τόσο διστακτικός που περισσότερες γυναίκες με έχουν προσεγγίσει παρά το αντίστροφο. Και αυτό χωρίς να είμαι καν εμφανίσιμος.

---

..είναι φυσικό.
Οι γυναίκες (όχι όλες), παθαίνουμε κατά καιρούς τη νόσο του γραμματόσημου με τα πιο ακατάλληλα άτομα, αρκεί να μας...φτυσουν (τρε σικ).
Λες πως έχεις σχέση 9 χρόνια εξ αποστάσεως και αυτό που νιώθεις για την κοπέλα, είναι απλά τρυφερότητα?
εκείνη ξέρει πως τη βλέπεις?
Μήπως αυτή η σχέση σου δίνει την ασφάλεια της συναισθηματικής πατερίτσας και έτσι δεν παίρνεις το ρίσκο να ξεκινήσεις κάτι άλλο?

Quote:

---

Originally Posted by sullengirl

Έχεις φίλες κοπέλες; Αν έχεις γυναίκες στον περίγυρό σου θα αρχισεις με το αλλο φυλο να νιωθεις πιο ανετα και να τις απομυθοποιεις.

---

Δε νομίζω ότι έχω "μυθοποιήσει" τις γυναίκες γενικώς. Αντιθέτως νιώθω πολύ άνετα. Μέχρι τη στιγμή που θα θελήσω (ίσως να το θέλει κι εκείνη) να την προσεγγίσω ερωτικά. Μόλις αντιληφθεί ότι τη βλέπω αλλιώς φεύγω τρέχοντας, ή τα καταστρέφω όλα.

Quote:

---

Originally Posted by sullengirl

Επισης η 9 χρονων σχεση ισως σε εχει εγκλωβισει, βρισκεις σε αυτη την ασφαλεια και σιγουρια που χρειαζεσαι αλλα δε σε καθιστα απολυτα "υγιη" συναισθηματικα.

---

Ναι, το πιστεύω κι εγώ. Αλλά τι να κάνω;Και δεν ξερεις πόσο ανάγκη έχω κάτι καινούριο.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

..είναι φυσικό.
Οι γυναίκες (όχι όλες), παθαίνουμε κατά καιρούς τη νόσο του γραμματόσημου με τα πιο ακατάλληλα άτομα, αρκεί να μας...φτυσουν (τρε σικ).

---

Τόσο ακατάλληλος είμαι με βάση αυτά που είπα;

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Λες πως έχεις σχέση 9 χρόνια εξ αποστάσεως και αυτό που νιώθεις για την κοπέλα, είναι απλά τρυφερότητα?
εκείνη ξέρει πως τη βλέπεις?
Μήπως αυτή η σχέση σου δίνει την ασφάλεια της συναισθηματικής πατερίτσας και έτσι δεν παίρνεις το ρίσκο να ξεκινήσεις κάτι άλλο?

---

Ναι, το ξέρει, ίσως εθελοτυφλεί λίγο, αλλά το έχουμε και συζητήσει κατά καιρούς. Όπως είπα και παραπάνω ναι, με τη σχέση αυτή βρίσκω ασφάλεια (ίσως ΜΟΝΟ αυτό). Αλλά, το ξαναλέω: τι να κάνω; Ωρες- ώρες αισθάνομαι πραγματικά άρρωστος εξ αιτίας των δυσλειτουργιών που περιέγραψα. Πριν κάποιο καιρό συνάντησα μια κοπελα την οποία είχα φλερτάρει και είχε συμβεί και μια πρώτη επαφή (ενν. όχι ολοκληρωμένη). Δε θέλω να σας κουράσω με το τι έγινε γιατί την απομάκρυνα αλλά δεν τολμάω να την πάρω τηλέφωνο. Θεωρώ την αποτυχία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βέβαιη.

...όχι, δεν εννοούσα αυτό, το έλεγα γενικά πως μπορεί κάποια να κολλήσει με κάποιον που φαίνεται απόμακρος και αυτός να είναι απλά ντροπαλός..:)
Ούτε άρρωστος είσαι, ούτε δισλειτουργικός. Είσαι ντροπαλός και δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου....

Το φαντάστηκα ότι το είπες έτσι αλλά είδες τι σημαίνει ανασφάλεια; Και άρρωστος είμαι, και δυσλειτουργικός. Και δεν μπορώ να κάνω και τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by redrum

Το φαντάστηκα ότι το είπες έτσι αλλά είδες τι σημαίνει ανασφάλεια; Και άρρωστος είμαι, και δυσλειτουργικός. Και δεν μπορώ να κάνω και τίποτα.

---

..οκ...ας το πάρουμε αλλιώς τότε.
Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό για τον εαυτό σου?

Αν δε μπορώ, 30 χρόνων σχεδόν, να πλησιάσω γυναίκα δεν είμαι δυσλειτουργικός; Δεν είμαι ανώριμος; Κι είναι πάλι ότι δεν με λες καθυστερημένο, μάλιστα κάνω μάλλον δύσκολη δουλειά και μέχρι στιγμής ανταποκρίνομαι. Αυτή η αντίφαση να είμαι ο μισός φυσιολογικός και ο υπόλοιπος (ο "συναισθηματικός μου κόσμος") καθηλωμένος, αφελής και ντροπαλός δεν είναι πρόβλημα; (Ναι, αυτομαστίγωμα λέγεται αυτό αλλά έτσι είναι περίπου τα πράγματα.) Και το χειρότερο είναι ότι όταν το μυαλό σου καταλαβαίνει και βλέπει τα προβλήματα είναι ακόμα χειρότερο.

Ίσα ίσα το να ξέρεις το πρόβλημα σε κάνει και να μπορεις να το λυσεις. Παιξε λιγο με τις ανασφαλειες σου, μην τις παιρνεις στα σοβαρα. Δοκιμασε να ζορισεις και λιγο τον εαυτο σου, ρισκαρε...

Μια κουβέντα είναι...Γιατί να είστε τόσο απαιτητικές οι γυναίκες;:(